นักเขียน ช่างร้ายเหลือ ให้สัมภาษณ์เกี่ยวกับแรงบันดาลใจอะไรบ้าง?

เสียงของเขามักจะพูดถึงความโหดร้ายที่ซ่อนอยู่ในเรื่องเล็ก ๆ รอบตัว และผมจำได้ว่าการสัมภาษณ์หนึ่งเล่าว่าเขาได้แรงบันดาลใจจากการมองคนผ่านหน้าต่างรถเมล์ในเช้าวันจันทร์ เขาเล่าว่ามีรายละเอียดเล็ก ๆ — หยดกาแฟบนเสื้อ แจ็กเก็ตที่ขาดตรงข้อศอก — ซึ่งมักกลายเป็นบันไดนำไปสู่ความขมขื่นหรือความโง่เขลาในบทของเขา

ผมเป็นคนที่ชอบอ่านสรุปเชิงสังเกต เลยประทับใจกับอีกหนึ่งแรงบันดาลใจที่เขาพูดถึงคือเกมและนิยายสยองขวัญร่วมสมัย เขาอ้างถึงการเล่นเกมเล่าเรื่องที่เรียงเหตุการณ์ไม่เป็นเส้นตรง ทำให้เขานำเทคนิคการปล่อยข้อมูลทีละน้อยมาใช้ เช่นเดียวกับงานที่ชื่อ 'ราตรีในสวน' ซึ่งเป็นเรื่องสั้นที่เขาบอกว่าได้ไอเดียจากความเงียบของสวนสาธารณะตอนตีหนึ่ง

โดยรวมแล้ว ผมรู้สึกว่าแรงบันดาลใจของ 'ช่างร้ายเหลือ' มาจากความใกล้ตัวมากกว่าการเสาะหาสิ่งยิ่งใหญ่ — เขาเอาเศษแก้ว เศษผ้า และเพลงกล่อมทิ้งมาเรียงเป็นภาพ แล้วปล่อยให้ผู้อ่านเดินตกหลุมของตัวเอง จบด้วยความรู้สึกว่าถึงจะไม่สบายใจ แต่ก็หยุดอ่านไม่ได้ ซึ่งนั่นแหละคือสิ่งที่ผมชอบที่สุดในงานเขา

การได้อ่านบทสัมภาษณ์ของ 'ช่างร้ายเหลือ' ทำให้ฉันนึกถึงภาพเล็ก ๆ ที่เขาชอบถมลงในงานเขียน — ไม่ใช่ฉากใหญ่โต แต่เป็นเศษผ้าของชีวิตประจำวันที่เมื่อต่อกันแล้วกลายเป็นความโหดร้ายที่เข้าใจได้ง่ายกว่าอะไรทั้งหมด

ในมุมของคนที่เริ่มอ่านงานเขาเมื่อเรียนมหา'ลัย ผมรู้สึกว่าแรงบันดาลใจหลักที่เขาพูดถึงคือความทรงจำจากละแวกบ้านเก่า ๆ: แสงไฟถนนที่ส่องไม่ทั่วซอย เรื่องเล่าของคนแก่ในบ้านแถว ๆ แล้วก็เสียงเพลงกล่อมเด็กที่ไม่ค่อยเหมือนกล่อมแบบอบอุ่น แต่เต็มไปด้วยสิ่งที่ยังค้างอยู่ในคอหอยของความกลัว งานเขียนอย่าง 'บ้านเลขที่สิบสาม' ถูกเล่าในสัมภาษณ์ว่าเริ่มจากประสบการณ์เดินกลับบ้านตอนดึกแล้วพบประตูบ้านที่ไม่เคยเปิดตลอดสิบปี แต่ครั้งนั้นมันเปิดหนึ่งก้าว — เขาใช้บริบทแบบนั้นสร้างบรรยากาศและสะท้อนปัญหาสังคมด้วยมุมมองประชาชนชั้นล่าง ไม่ใช่แค่การสร้างสยอง

อีกสิ่งที่ทำให้ผมชอบวิธีเล่าเรื่องของเขาคือการยกดนตรีและภาพยนตร์มาเป็นแม่แบบ ทั้งจังหวะที่ไม่สมมาตรเหมือนเพลงแจ๊สที่ขาด ๆ เกิน ๆ และการกำกับภาพที่ให้ความรู้สึกเหงาเหมือนในภาพยนตร์ 'Blade Runner' เขาพูดถึงการใช้จังหวะและแสงเงามาปั้นความตึงเครียดในบทสนทนา นอกจากนี้ยังมีความสนใจในงานภาพวาดพื้นบ้านและนิทานพื้นเมืองที่เขาดัดแปลงเป็นมุกตลกร้าย ๆ ซึ่งทำให้โทนเรื่องไม่หนักจนเกินไป — อ่านแล้วรู้สึกทั้งคลื่นไส้และขำในเวลาเดียวกัน เหมือนถูกลากผ่านเขาวงกตที่รู้ว่าจะมีทางออก แต่ไม่แน่ใจว่าทางออกนั้นดีกว่าเดิมหรือเปล่า