นักเขียนควรใช้พรรณนา โวหาร อย่างไรเพื่อสร้างอารมณ์ตัวละคร?

เสียงลมหายใจของตัวละครบอกอะไรได้มากกว่าคำพูดเสมอ — นี่คือสิ่งที่ฉันยึดเป็นแนวทางเมื่อพรรณนาเพื่อสร้างอารมณ์ให้ตัวละคร ไม่จำเป็นต้องบรรยายความเศร้าด้วยคำว่า 'เศร้า' เสมอไป ถ้าทำให้ผู้อ่านได้ยินจังหวะการหายใจที่ติดขัด เห็นมือสั่น รู้สึกว่าดวงตาเลื่อนจากจุดหนึ่งไปยังอีกจุด แค่นั้นอารมณ์ก็ถูกส่งผ่านแล้ว การใช้รายละเอียดทางประสาทสัมผัสเล็กๆ เช่นกลิ่นฝนบนถนน เสียงรองเท้าล้อกับพื้น ช่วยให้ฉากมีมิติและทำให้ผู้อ่านเชื่อว่าตัวละครกำลังรู้สึกจริง ๆ ฉันมักจะฝึกให้ตัวเองเปลี่ยนคำบอกเล่าเป็นภาพปฏิกิริยา เช่น แทนที่จะเขียนว่า 'เขาโกรธ' ให้เขียนว่า 'แก้วน้ำล้มกระจาย กระจกสั่น ข้อศอกกระแทกโต๊ะ' — ภาพเหล่านี้ทำให้อารมณ์โกรธปรากฏออกมาชัดเจนกว่าแค่คำพรรณนา

กลวิธีหนึ่งที่ฉันชอบคือการปรับจังหวะของประโยคให้สอดคล้องกับอารมณ์ สำนวนสั้น ๆ ที่สั้นและกระชับมักจะดีเมื่อต้องการความตึงเครียดหรือความตกใจ ในขณะที่ประโยคยาวที่พริ้วไหวจะเหมาะกับช่วงครุ่นคิดหรือความเศร้าโศก ตัวอย่างงานเขียนบางเรื่องใช้จังหวะนี้ได้ยอดเยี่ยม เช่น เส้นการบรรยายที่ยืดยาวในฉากความทรงจำของ 'Violet Evergarden' เปรียบเสมือนลมหายใจช้า ๆ ของคนที่คิดถึงใครสักคน ขณะที่บทสนทนาใน 'Death Note' มักจะใช้ประโยคสั้น ๆ และคำโต้ตอบที่คม ทำให้เกิดความกดดันทางจิตวิทยา การแทรกคำพูดข้างในความคิด (free indirect discourse) ช่วยให้ผู้อ่านเข้าใกล้หัวใจตัวละครโดยไม่ต้องกระโดดไปมาระหว่างมุมมอง นอกจากนี้ การให้ตัวละครทำอะไรเชิงสัญลักษณ์ซ้ำ ๆ เช่นการเก็บกระดุมที่หล่นหรือการมองหามุมเก่า ๆ ของบ้าน จะกลายเป็นจุดยึดอารมณ์และสร้างความต่อเนื่องทางความรู้สึกได้ดี

การใช้บทสนทนาแบบมีชั้นเชิงก็สำคัญไม่น้อย บทสนทนาที่ดูธรรมดาแต่ซ่อนความไม่กล่าวออกมา (subtext) จะทำให้อารมณ์ซับซ้อนขึ้น ให้ตัวละครพูดเรื่องธรรมดาแต่แฝงความหมาย เช่น พูดว่า 'อากาศดีนะ' ในขณะที่มือสั่นนั่นทำให้ผู้อ่านจับได้ว่ามีสิ่งที่ไม่ปกติ เทคนิคการเว้นจังหวะ การใช้เส้นคำพูดตัดขาด การใส่เสียงอึกอักหรือการใช้คำที่ไม่สมบูรณ์ สามารถสื่อความลังเล ความเกรงใจ หรือความเจ็บปวดได้อย่างละเอียด นอกจากนี้ ฉันมักจะจับคู่อารมณ์กับสภาพแวดล้อม — ฝนที่ตก หิมะที่โปรยปราย แสงไฟนีออนที่สั่นไหว หรือเงาในซอย ทั้งหมดนี้ทำหน้าที่เป็นตัวขยายความรู้สึกโดยไม่ต้องบอกตรง ๆ

สุดท้าย การเลือกคำและสำนวนที่เข้าถึงง่ายแต่มีพลังเป็นสิ่งสำคัญ การใช้คำกริยาที่เฉพาะเจาะจงแทนคำคุณศัพท์ลอย ๆ จะทำให้อารมณ์ชัดขึ้น เช่น เลือกใช้ 'ฉีก' 'กระชาก' 'หยด' แทน 'ปวด' หรือ 'หนัก' นั่นทำให้ฉากมีชีวิต ฉันยังชอบให้ตัวละครมีปฏิกิริยาเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เป็นเอกลักษณ์ เพราะมันทำให้ผู้อ่านรู้สึกคุ้นเคยและผูกพันกับคนในเรื่อง เช่นนิสัยเล็ก ๆ จาก 'Your Name' หรือความนิ่งเงียบที่ตัดกับความรุนแรงใน 'Monster' ทั้งหมดนี้รวมกันคือเครื่องมือที่ทำให้อารมณ์ของตัวละครไม่ใช่แค่คำพูดบนหน้ากระดาษ แต่กลายเป็นลมหายใจ เสียง และภาพที่ฉันยังคงคิดถึงอยู่เสมอ