นักแต่งเพลงใช้เสียงปอกกล้วยสร้างบรรยากาศในซีรีส์อย่างไร?

ฉันเชื่อว่าการใช้เสียงปอกกล้วยในเชิงศิลป์เป็นเรื่องของการเลือกจุดยืน: จะทำให้มันหายไปในความสมจริงหรือดึงมันขึ้นมาเป็นเอกลักษณ์ของฉาก

มุมมองของคนที่ชอบเรื่องการเล่าเรื่องผ่านรายละเอียดเล็กๆ คือเสียงปอกกล้วยสามารถทำหน้าที่เป็นสะพานระหว่างตัวละครและผู้ชม ในซีรีส์ที่เน้นชีวิตประจำวัน เสียงเล็กๆ เหล่านี้ทำให้การเล่าเรื่องมีพื้นผิวและอบอุ่น เช่นฉากที่ตัวละครเงียบๆ นั่งปอกผลไม้แล้วคิดอะไรไปเรื่อยๆ เสียงนั้นจะเติมความเป็นมนุษย์ให้กับภาพ ทำให้ฉากไม่แห้งจากการไม่มีบทสนทนาอีกต่อไป

สุดท้ายแล้ว ฉันชอบเมื่อผู้สร้างกล้าทดลอง: ซ้อนเสียงปอกกล้วยกับซินธ์เบสต่ำหรือบิดโทนให้แปลกออกไป ผลลัพธ์ที่ได้จะเป็นทั้งความแปลกและความคุ้นเคยพร้อมกัน และนั่นแหละคือเสน่ห์ที่ทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นช่วงเวลาที่ตราตรึงใจจริงๆ (คิดถึงความเงียบและรายละเอียดใน 'Barakamon' ที่ทำให้ฉากบ้านและครัวมีชีวิต)

ฉันมักจะสังเกตว่าการเอาเสียงปอกกล้วยมาใช้ขึ้นอยู่กับเจตนารมณ์ของผู้สร้างมากกว่าสิ่งอื่นใด เพราะเสียงเดียวกันจะเล่าเรื่องต่างกันได้ตามวิธีจัดวางและการประมวลผล ในฐานะคนชอบฟังซาวด์เอฟเฟกต์ ฉันเห็นว่ามีเทคนิคหลักๆ อยู่สามแบบที่นำไปใช้บ่อย: ใช้เป็นฟอยล์ไดเจติกเพื่อเพิ่มความสมจริง, นำมาเป็นองค์ประกอบจังหวะเพื่อเล่นกับจังหวะของเพลงหรือสื่ออารมณ์คอมเมดี้ และประมวลผลให้เป็นองค์ประกอบซินเธติกเพื่อสร้างบรรยากาศแปลกใหม่
ฉันจะยกตัวอย่างจากงานที่ชอบดู—ในซีรีส์ตลกบางเรื่อง เสียงสิ่งของถูกขยายจังหวะจนกลายเป็นมุก เช่นฉากที่ตัวละครปอกผลไม้แล้วเสียงถูกเน้นเป็นพัก เพื่อเน้นความสะดุดหรือความงี่เง่า ส่วนงานดราม่าที่เน้นบรรยากาศจะใช้เสียงเล็กๆ แบบนั้นเพื่อเน้นความสงบหรือความเปราะบางของชีวิตประจำวัน เสียงปอกกล้วยที่ไม่ถูกปรุงแต่งมักทำให้ฉากรู้สึกใกล้ตัว มนุษย์เราจำเสียงที่คุ้นเคยได้ง่าย พอซาวด์นั้นโผล่มาในเวลาที่เหมาะสม มันจะจุ่มคนดูลงไปในอารมณ์ของฉากได้เร็วกว่าเครื่องดนตรีใหญ่หลายเท่า ฉันยังชอบเวลาที่ผู้กำกับจับเสียงเล็กน้อยพวกนี้มาซ้อนกับเพลงประกอบเพราะมันสร้างสเปซระหว่างบทสนทนาและดนตรีได้อย่างน่าสนใจ (คิดถึงบางฉากที่ฉันเห็นใน 'Nichijou' ที่เสียงธรรมดากลายเป็นฮุกตลกอย่างไม่น่าเชื่อ)

ฉันคิดว่าเสียงปอกกล้วยเป็นตัวจิ๋วที่มักถูกมองข้ามแต่มีพลังสร้างบรรยากาศอย่างคาดไม่ถึงในซีรีส์

ในมุมมองของคนฟังเพลงและชอบสังเกตซาวด์ดีเทลเล็กๆ เสียงปอกกล้วยสามารถทำหน้าที่ได้หลายอย่างพร้อมกัน: เป็นฟอยล์ที่ยืนยันว่าเหตุการณ์นั้นเป็นไดเจติก (เกิดขึ้นจริงในโลกของตัวละคร) ช่วยเพิ่มความใกล้ชิดกับฉากครัวหรือการกินข้าว และกลายเป็นจังหวะพิเศษเมื่อนำมาตัดกับดนตรีเบื้องหลัง นักแต่งเพลงบางคนจะรักษาความเป็นธรรมชาติของเสียงไว้ครบถ้วน ทำให้ผู้ชมรู้สึกเหมือนได้นั่งอยู่ข้างๆ ตัวละคร ส่วนบางคนเลือกประมวลผลเสียงนั้นให้มีเอฟเฟ็กต์เล็กน้อย เช่น เพิ่มรีเวิร์บบางๆ หรือลดย่านความถี่ต่ำ เพื่อให้เสียงกลายเป็นองค์ประกอบของซาวด์สเคปมากกว่าฟอยล์พื้นฐาน

การใช้เสียงปอกกล้วยยังสามารถเป็นเครื่องมือเชิงสัญลักษณ์ได้ ตัวอย่างเช่น เมื่ออยากสื่อถึงความเรียบง่ายหรือความเปราะบางของตัวละคร เสียงปอกกล้วยที่ละเอียดและใกล้จะทำให้ฉากรู้สึกอ่อนโยน แต่ถ้าเอามาเร่งจังหวะหรือซ้อนหลายชั้นมันกลับกลายเป็นเครื่องมือสร้างความขบขันหรือความระแวดระวังได้ ผมชอบคิดถึงฉากเงียบๆ ใน 'Mushishi' ที่ซาวด์เล็กๆ ถูกจัดวางอย่างประณีต และเปรียบเทียบกับฉากเล่นดนตรีหรือกินขนมใน 'K-On!' ที่เสียงสิ่งของเล็กๆ กลายเป็นส่วนหนึ่งของบรรยากาศร่วมกัน นั่นแหละคือเสน่ห์ของเสียงปอกกล้วย: มองข้ามได้ง่าย แต่ยัดไว้ให้ดีแล้วมันเปลี่ยนอารมณ์ทั้งฉากได้ทันที