นักแสดงคนไหนโดดเด่นจากหนังตลก ฝรั่ง ในช่วงปี 2000?

คนหนึ่งที่ผมคิดว่าเด่นไม่แพ้กันแต่ไปทางคนละฟีลคือ Steve Carell เพราะเขาเอาความเขินอายและความอ่อนแอมาเป็นอาวุธตลกได้อย่างแยบยล ผลงานอย่าง 'The 40-Year-Old Virgin' ทำให้ภาพของตัวละครที่ไม่เก่งเรื่องความสัมพันธ์กลายเป็นฐานให้เกิดมุกและความอบอุ่นในเวลาเดียวกัน ฉากที่ตัวละครพูดความจริงออกมาอย่างตะกุกตะกักแล้วกลายเป็นโมเมนต์ซึ้ง ๆ นั้นเล่นให้คนหัวเราะและเชียร์เขาพร้อมกัน

นอกจากนี้ 'Evan Almighty' และบทที่ออกไปทางโรแมนติก-ดราม่าผสมคอมเมดี้ก็โชว์ว่าความตลกของเขาไม่ได้อยู่แค่การพูดประโยคฮา แต่ยังรวมถึงการสร้างน้ำหนักอารมณ์ที่ทำให้ตัวตลกกลายเป็นคนที่เราเอาใจช่วยได้จริง ๆ เสียงเรียบ ๆ สไตล์ deadpan และการแสดงออกทางหน้าตาที่พาให้คนทึ่งต่อการแปรเปลี่ยนอารมณ์ในฉับพลัน ทำให้ผมมองว่า Steve Carell เป็นนักแสดงตลกยุค 2000 อีกคนที่มีมิติและทิ้งร่องรอยไว้ในใจคนดูได้ไม่น้อย

Will Ferrell นี่แหละคือนักแสดงตลกฝรั่งยุค 2000 ที่ฉันมองว่าโดดเด่นมากกว่าคนอื่น ๆ เพราะเขามีความกล้าที่จะเล่นตัวละครที่เว่อร์แบบสุดขั้วแล้วทำให้เราเชื่อได้จริง ๆ ซึ่งสิ่งนี้เห็นได้ชัดในผลงานอย่าง 'Anchorman: The Legend of Ron Burgundy' ที่ทำให้วลีเรียกได้ว่าเป็นตำนานขำขันกลางข่าวเช้า ฉากที่เขาร้องเพลงกลางสำนักข่าวหรือคาแรกเตอร์ที่เต็มไปด้วยความมั่นใจล้นเหลือแต่กลับอ่อนหัดด้านมนุษยสัมพันธ์มันตลกจนเจ็บปวดและน่ารักไปพร้อมกัน ฉากสู้กับนักข่าวอื่น ๆ ในหนังเรียกเสียงหัวเราะด้วยการเล่นโจ๊กเกอร์-แบบโง่แต่เฉียบคม ซึ่งบ่งบอกถึงทักษะการควบคุมคอมมิคไทม์มิ่งของเขาได้ดี

สไตล์ของเขาไม่จำกัดอยู่แค่การพูดเร็วหรือมุกแบบสไลป์เท่านั้น; ใน 'Elf' เขาดันอารมณ์ตลกให้กลายเป็นความบริสุทธิ์ที่ซึ้งใจ การเดินแบบเด็กยักษ์ในโลกผู้ใหญ่และการใส่ใจรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ของตัวละครทำให้ฉันหัวเราะและเกือบร้องไห้ไปกับความจริงใจนั้น นอกจากนี้ใน 'Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby' เขายังสาธิตการใช้ร่างกายและน้ำเสียงสร้างช็อตตลกที่จำได้ตลอด ทั้งการแสดงออกเมื่อเจอสถานการณ์อึดอัดหรือฉากที่เขาเล่นเป็นคนมั่นใจเกินเหตุแล้วพังทลายลงอย่างตลกร้าย

ในมุมมองส่วนตัว การที่เขาสามารถยืนระหว่างความไร้สาระกับความเอาจริงเอาจังได้ทำให้ผลงานของเขาข้ามไปยังผู้ชมที่ต่างวัยได้ง่าย ๆ และยังเป็นแรงบันดาลใจให้คนทำหนังตลกรุ่นหลังพยายามหาจังหวะการแสดงที่ไม่ใช่แค่ตลกแต่มีมิติ ความกล้าลองของเขาทำให้ฉันมองหนังตลกยุค 2000 ว่าไม่ใช่แค่พร็อพต์มุกหรือส่วนผสมสูตรเดิม แต่เป็นพื้นที่ทดลองบทบาทมนุษย์ในเชิงขำ ๆ ที่บางทีก็สะท้อนเรื่องจริงอยู่เหมือนกัน — นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเวลาเห็นชื่อ Will Ferrell ฉันถึงนึกถึงทั้งมุกและความรู้สึกที่ค้างคาในอกไปพร้อมกัน