บรรณาธิการควรตัดฉากปอกกล้วยออกจากหนังสือเด็กเมื่อใด?

อ่านฉากปอกกล้วยแล้วฉันอดคิดไม่ได้ว่าจะมีเด็กเอาอย่างนี้ตามจริงไหมและผลจะเป็นอย่างไรต่อความปลอดภัยของผู้อ่านตัวน้อย ในมุมของคนที่ชอบอ่านหนังสือเด็กบ่อย ๆ ฉากแป๊บเดียวแต่ชวนให้ล้อเลียนหรือเลียนแบบได้ง่ายก็ควรถูกพิจารณาอย่างจริงจัง

การตัดฉากควรเกิดเมื่อพฤติกรรมนั้นมีความเสี่ยงชัดเจน แค่เห็นแล้วหัวเราะกับมุกเปลือกกล้วยไม่พอ ถ้าการกระทำในฉากแสดงถึงการใช้ของมีคม การโยนของที่อาจทำให้คนลื่นหรืออุดคอได้ และไม่มีความจำเป็นต่อการพัฒนาเรื่องหรือลักษณะตัวละคร ฉันจะเอนเอียงไปทางการตัดออกมากกว่าเก็บไว้ ฉากที่เป็นมุกเดียวแล้วทำให้เรื่องสะดุดจังหวะหรือปัดเป่าสาระของเรื่องไปด้วย ก็ไม่ต่างจากขยะบนหน้ากระดาษ

อีกทางเลือกที่ฉันมักชอบเสนอคือปรับแก้แทนการตัดทิ้งทั้งหมด เช่น เปลี่ยนมุมมองให้เห็นผลตามมาหลังจากการกระทำ หรือใส่ภาพล้างทำความสะอาดที่สื่อการรับผิดชอบ จัดให้เป็นบทเรียนจังหวะนุ่มนวลแทนมุกเพียงอย่างเดียว ประสบการณ์การอ่านของเด็กไม่ควรถูกจำกัดจนเกินเหตุ แต่ก็มีหน้าที่ต้องไม่ส่งเสริมพฤติกรรมอันตราย สรุปแล้ว ฉันคิดว่าบรรณาธิการควรตัดฉากปอกกล้วยเมื่อมันสร้างความเสี่ยงหรือไม่ช่วยให้เรื่องเดินหน้า แต่ถ้ามันเติมสีสันโดยไม่เป็นอันตราย ก็อาจดัดแปลงให้เป็นบทเรียนเล็ก ๆ แทนการลบทิ้งทั้งดุ้น

สาม

เมื่อพูดถึงการแก้ไขฉากเล็ก ๆ ฉันมักจะมองในเชิงปฏิบัติมากกว่าอุดมคติ การตัดฉากปอกกล้วยควรขึ้นกับบริบททางการพิมพ์ ตลาดผู้ปกครอง และจังหวะการอ่านออกเสียง มากกว่าจะเป็นกฎตายตัว ฉากจังหวะขำ ๆ บางครั้งช่วยให้หนังสืออ่านออกเสียงได้สนุกและมีพื้นที่ให้เด็กหัวเราะ แต่ก็มีเหตุผลทางการตลาด เช่น หนังสือสำหรับศูนย์พัฒนาเด็กเล็กหรือการแปลเป็นภาษาที่ความหมายของมุกอาจเปลี่ยนแปลง จึงต้องระวัง
ฉันมักคุยกับนักวาดภาพประกอบและนักเขียนเพื่อหาทางออกร่วมกัน บางครั้งก็เปลี่ยนภาพประกอบให้เห็นผลลัพธ์ที่ปลอดภัยหรือย้ายมุกไปไว้ในฉากหลังแทนการกระทำโดยตรง ตัวอย่างเช่นหนังสือที่ให้ความสำคัญกับภาพและการสัมผัสแบบ 'The Very Hungry Caterpillar' ถ้าฉากหนึ่งขัดกับจังหวะภาพก็อาจเลือกปรับเลย์เอาต์แทนการลบเนื้อหา
สุดท้ายมองในมุมผู้ให้บริการเนื้อหา ฉันเชื่อว่าความยืดหยุ่นและการสื่อสารกับผู้สร้างงานสำคัญกว่าแค่ตัดทิ้งทีละฉาก การเลือกจะตัดหรือไม่ควรสะท้อนทั้งความรับผิดชอบและความเคารพต่อเสียงของหนังสือ เพื่อให้เด็กยังได้ประสบการณ์อ่านที่เต็มไปด้วยจินตนาการแต่ปลอดภัยด้วยความคิด

ฉากปอกกล้วยบางครั้งเป็นมุกเล็ก ๆ ที่บอกความเป็นตัวละครได้ชัดเจน ฉันเคยเจอผลงานที่ฉากแบบนี้ทำให้หัวเราะขึ้นแต่ก็ให้ความรู้สึกถึงจังหวะและน้ำเสียงของผู้เล่า
ฉากสั้นๆ แบบนั้นควรถูกพิจารณาจาก 3 มุมหลัก: ความจำเป็นต่อพล็อต, ผลต่อโทนของเรื่อง, และโอกาสที่จะถูกเลียนแบบโดยเด็กเล็ก ฉันจะไม่รีบตัดหากฉากช่วยให้เราเข้าใจตัวละครมากขึ้นหรือทำให้จังหวะตลกเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ
ฉันมองว่าการเซ็ตโทนหรือการวางภาพประกอบสามารถทำให้ฉากปอกกล้วยปลอดภัยขึ้นได้ เช่น ใส่รายละเอียดของผลลัพธ์ที่ไม่เป็นอันตรายหรือทำให้เห็นการแก้ไขทันที ตัวอย่างเช่นในบางภาพวาดเหมือนฉากเล็ก ๆ ใน 'Where the Wild Things Are' ที่จังหวะและภาพร่วมกันทำให้ความวุ่นวายกลายเป็นเรื่องมหัศจรรย์โดยไม่ต้องทำให้เด็กเลียนแบบพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม
ท้ายที่สุด ฉันเชื่อว่าความสมดุลคือคำตอบ บรรณาธิการควรถามว่าฉากนั้นจำเป็นไหมและมีวิธีเล่าอื่นที่รักษาน้ำเสียงได้โดยไม่เสี่ยงไหม ก่อนจะตัดหรือเก็บเอาไว้