ยั ย ตัวร้ายกับนายเจี๋ยมเจี้ยม มีรีวิวสั้นๆ ที่สรุปข้อดีข้อเสียไหม?

พอได้ดู 'ยั ย ตัวร้ายกับนายเจี๋ยมเจี้ยม' ฉบับนี้จบแล้ว ผมต้องยอมรับว่าเป็นความบันเทิงที่ทำให้ยิ้มได้บ่อยกว่าที่คาดไว้ เมื่อมองในภาพรวม จุดแข็งที่เด่นชัดที่สุดสำหรับฉันคือเคมีระหว่างตัวเอกทั้งสอง—มันเป็นเคมีแบบที่ผสมกันระหว่างความเขินและความเป็นเพื่อนจนกลายเป็นความอบอุ่นจริงจัง บทสนทนาที่ดูเหมือนจะเป็นมุขซ้ำ ๆ กลับมีช่วงที่เปลี่ยนอารมณ์ได้ดี เช่น ตอนที่พวกเขาต้องร่วมงานเทศกาลโรงเรียนแล้วความอึดอัดแปรเป็นการช่วยเหลือกันอย่างจริงใจ ฉากพวกนี้ทำให้ความสัมพันธ์ดูมีมิติ ไม่ได้จบแค่กุ๊กกิ๊กธรรมดา

อีกประเด็นที่ผมชอบคือการบาลานซ์อารมณ์ตลกกับโมเมนต์จริงจังได้พอดี เพลงประกอบและการตัดต่อพาฉากเล็ก ๆ ให้รู้สึกคมชัด เช่นฉากเผลอเห็นกันแบบไม่ตั้งใจที่ถูกจับจังหวะเสียงได้พอเหมาะ เสียงพากย์ก็มีส่วนช่วยมาก ทำให้มุกคำพูดที่อาจจะซ้ำซากกลายเป็นมุกที่ได้หัวเราะจริง ๆ นอกจากนี้งานศิลป์กับการออกแบบคอสตูมยังช่วยเน้นบุคลิกตัวละคร ทำให้จำได้ง่ายว่าใครเป็นแบบไหน

แต่ก็มีข้อเสียที่ทำให้ผมตะหงิดบ้าง หนึ่งคือโครงเรื่องหลักบางครั้งคาดเดาได้และเดินไปในแนวทางโรแมนติกสูตรสำเร็จจนความเซอร์ไพรส์ลดลง อีกข้อคือบทของตัวละครรองบางคนถูกทิ้งไว้ไม่ค่อยชัด—พวกเขามีโอกาสสร้างสีสัน แต่กลายเป็นฉากเสริมมากกว่าการมีบทบาทขับเคลื่อนเรื่อง นอกจากนี้บางมุขเน้นการเล่นภาพลักษณ์อย่างเดียวจนหลุดจากอารมณ์จริงจังของเรื่องที่พยายามจะสื่อ ถ้าต้องเปรียบเทียบผมจะบอกว่าบางจังหวะเหมือนแง่มุมตลกของ 'Kaguya-sama' แต่ขาดการเล่นเกมจิตวิทยาที่ลึก และยังไม่ถึงความกินใจแบบฉากดราม่าของ 'Your Lie in April' โดยรวมแล้วเป็นผลงานที่ดูแล้วรู้สึกอบอุ่น หัวเราะได้บ่อย มีโมเมนต์ซึ้งที่ทำงานได้ดี แต่ถ้าตามหานวัตกรรมหรือการพลิกบท อาจจะไม่ตอบโจทย์สุด ๆ สิ่งที่ทำให้ผมยังแนะนำคือความน่ารักและการตัดต่อที่เก็บรายละเอียดเล็ก ๆ น้อย ๆ ได้ดีพอให้รู้สึกคุ้มค่ากับเวลาที่เสียไป

ฉากหวาน ๆ ใน 'ยั ย ตัวร้ายกับนายเจี๋ยมเจี้ยม' ทำให้หัวใจอ่อนโยนขึ้นทันที — เราชอบความกลมกล่อมของโทนเรื่องที่ไม่ก้าวร้าวและไม่ดราม่ายัดเยียดมากเกินไป ข้อดีหลักสำหรับเราอยู่ที่คู่พระนางมีการพัฒนาแบบค่อยเป็นค่อยไป ทำให้แต่ละคำสารภาพหรือจังหวะเผลอใจมีน้ำหนักกว่าซีรีส์โรแมนซ์ทั่วไป เสียงพากย์กับมุมกล้องช่วยเพิ่มความน่ารักจนมุกตลกที่อาจจะธรรมดาดูมีเสน่ห์

แต่ก็มีจุดที่ควรปรับ เช่น บทตัวรองที่ยังแบนไปบ้างกับการเล่าเรื่องที่บางตอนสะเปะสะปะทำให้จังหวะอารมณ์หัวเราะ-ซึ้งกระโดดเร็วเกินไป ซึ่งบางคนอาจจะรู้สึกว่าไม่ได้เกาะติดความรู้สึกของตัวเอกมากพอ ถ้าชอบแนวโรแมนติกคอมเมดี้ที่เน้นโมเมนต์อบอุ่น ๆ และไม่ซีเรียสเกินไป เรื่องนี้ค่อนข้างตอบโจทย์ แต่ถามหาโครงเรื่องลึกหรือการสร้างแรงตึงเครียดแบบ 'toradora' อาจจะต้องลดความคาดหวังลงหน่อย