หอคอยลอนดอนมีเรื่องผีหรือประวัติสยองที่น่าสนใจอะไร

ฝนตกพรำใกล้แม่น้ำเทมส์แล้วฉันกลับกลายเป็นคนที่อยากฟังเรื่องเล่าก่อนนอนเกี่ยวกับประตูที่เรียกว่า 'Traitors' Gate' ประตูนี้เคยเป็นทางนำพาผู้ต้องหาเข้ามายังหอคอยจากแม่น้ำ เสียงพายที่กระทบบนท่าเรือทำให้ฉันจินตนาการถึงเงาร่างที่ถูกพาเข้ามาในเงามืด บางคืนมีคนเล่าให้ฟังว่าได้ยินเสียงโซ่สะบัดคล้ายกับคนที่ยังไม่ได้รับการปลดปล่อย

เรื่องที่ชอบเอาไปเล่านอกวงกลุ่มเพื่อนคือตำนานเกี่ยวกับสวนสัตว์ในอดีตของหอคอย ที่ครั้งหนึ่งเคยเลี้ยงสัตว์แปลกประหลาดตั้งแต่หมีขั้วโลกจนถึงเสือโคร่ง เสียงคำรามและการหอนของสัตว์ในอดีตกำแพงทำให้ฉันรู้สึกว่าไม่ใช่แค่คนเท่านั้นที่ทิ้งร่องรอยไว้ บางคนบอกว่ายังได้ยินเสียงสัตว์ในคืนที่เงียบสนิท ซึ่งเพิ่มมิติใหม่ให้เรื่องเล่า—ไม่แน่ว่าบางสิ่งบางอย่างที่เคยถูกกักขังยังคงวนเวียนอยู่ตามมุมมืด

เดินออกจากท่าเรือในคืนนั้น ฉันยังคงรู้สึกถึงความหน่วงของอดีตที่ยึดติดอยู่กับสถานที่ เป็นความรู้สึกที่ไม่ได้หวาดกลัวจนเกินไป แต่พาให้เคารพต่อคนกับสัตว์ที่เคยผ่านจุดนั้นมาก่อน ส่วนเรื่องเล่าพวกนี้ก็ควรเก็บไว้เล่าให้ผู้มาเยือนฟังต่อไปเหมือนการถนอมความทรงจำมากกว่าจะเป็นเพียงนิทานสยอง

เดินเข้าใกล้กำแพงหอคอยแล้วรู้สึกว่าทุกก้อนหินกำลังพยักหน้าเล่าเรื่องเก่าแก่ที่ไม่มีปากเสียงให้ฟังเลยตรงนี้เองที่ทำให้หัวใจเต้นช้าลงเมื่อนึกถึงผู้ที่ถูกกักขังและประหารภายในค่ายหินนั้น

ในวันแรกที่ยืนมองแท่นประหารและบันไดหิน ฉันไม่อาจละสายตาจากเรื่องของ 'แอนน์ โบลีน' ได้เลย คำเล่าขานบอกว่าลางร้ายยังคงติดอยู่ตรงมุมหนึ่งของหอคอย บางคนเห็นเงาสวมชุดสีขาวเดินผ่านกำแพง เหลือเพียงหัวที่ถูกตัดวางไว้ใต้คอกางเขน เรื่องราวนี้ไม่ได้จบเพียงการประหาร เมื่อรวมกับซากกระดานบันทึกบนผนังใน 'บีชัมป์ ทาวเวอร์' ซึ่งนักโทษจารึกชื่อและคำภาวนาไว้ ฉันจึงรู้สึกว่าพวกเขาพยายามทิ้งร่องรอยไว้ให้คนรุ่นหลังฟัง

อีกเหตุการณ์ที่ยังตามหลอกหลอนคือชะตากรรมของสองเจ้าชายตัวน้อยที่สาบสูญไปจากประวัติศาสตร์ เด็กทั้งสองถูกพาเข้ามาทางประตูแห่งทรยศแล้วไม่เคยเห็นอีก นั่งคิดถึงภาพชายสองคนยืนรอรับการตัดสินชะตากรรมของพวกเขาแล้วความเงียบของคืนที่หอคอยกลับยิ่งดูหนักหน่วงเข้าไปอีก ความเชื่อเรื่องกรงนกกาซึ่งมีนกกาอยู่ประจำราชสำนักก็เพิ่มอารมณ์ขนหัวลุก—ว่าหากนกเหล่านั้นจากไป ราชอาณาจักรจะมีเคราะห์ร้ายตามมา เสียงที่ยังคงติดหูฉันไม่ใช่แค่คำเล่า แต่เป็นภาพของคนจริงๆ ที่สู้จนถึงวินาทีสุดท้าย และนั่นทำให้การเยือนทุกครั้งมีน้ำหนักของประวัติศาสตร์ผสมความเศร้าเป็นของฝากกลับบ้าน

แสงไฟสลัวในพิพิธภัณฑ์ทำให้ฉันนึกภาพเหตุการณ์ในอดีตชัดขึ้นมากกว่าหนังสือเล่มใด เหตุผลหนึ่งที่ทำให้หอคอยคู่ควรแก่เรื่องเล่าหลอนคือรายการผู้ถูกคุมขังที่หลากหลาย ทั้งขุนนางผู้ท้าทายราชสำนักและผู้สมคบคิดทางการเมือง เช่นเรื่องของ 'กาย ฟอกซ์' ผู้ถูกคุมขังและสอบสวนหลังจากแผนวางระเบิดลงสภา เรื่องเล่าว่าเสียงกระบอกเหล็กถูกลากผ่านพื้นในกระท่อมคุมขังยังคงก้องอยู่ในจินตนาการของคนที่เคยยืนบนทางเดินนั้น

มุมมองที่ผู้ใหญ่กว่านำมาเล่าส่วนมากจะพูดถึงบาดแผลของอำนาจ—หญิงสูงศักดิ์ที่ถูกตัดสินบนแพภายใน 'ทาวเวอร์ กรีน' ชื่อของผู้หนึ่งที่เตะตาคือมาร์กาเร็ต เคาน์เตสแห่งซาลิสบิวรี ผู้ถูกประหารหลังจากตกเป็นเหยื่อการเมือง บันทึกและจดหมายที่เหลือกลับกลายเป็นพยานเงียบที่ทำให้ฉันเข้าใจว่าความรุนแรงในที่นี้ไม่ใช่แค่หน้าด้าน แต่คือการต่อสู้เชิงอุดมการณ์ที่จบลงด้วยเลือด นอกจากนี้เรื่องการคุมขังบุคคลสำคัญอย่าง 'เซอร์ วอลเตอร์ ราเลห์' ที่ถูกขังเป็นเวลานานก่อนถูกปล่อยแล้วจับใหม่ก็เติมเต็มความรู้สึกว่าหอคอยเป็นทั้งคุกและเวทีของการเมืองสมัยก่อน

ยืนอยู่ตรงจุดชมวิวและคิดว่าการรักษาทั้งซากของอาคารและเรื่องเล่าทำให้ประวัติศาสตร์ยังหายใจได้ แม้หลายเรื่องจะถูกตกแต่งเมื่อเวลาผ่าน แต่ร่องรอยการสึกกร่อนของบันไดและรอยจารึกบนผนังยังคงบอกเล่าเหตุการณ์ที่ไม่สามารถลบได้ง่ายๆ