เคียวยมทูต แฟนๆ มีทฤษฎีเนื้อเรื่องใดที่น่าสนใจ?

ภาพหนึ่งที่ติดตาคือฉากที่ยมทูตยืนอยู่ตรงทางแยกแล้วเลือกเส้นทางให้คน ๆ หนึ่ง เรื่องนี้กระตุ้นให้เราคิดว่าอาจมีการทดลองบางอย่างเกิดขึ้น เบื้องหลังของ 'เคียวยมทูต' อาจเป็นการทดลองทางสังคมที่มีผู้สังเกตการณ์สูงสุดคอยมองผลลัพธ์

แนวคิดที่ฉันชอบเรียกมันว่า 'การทดสอบความเป็นมนุษย์' โดยมียมทูตเป็นผู้คุมสนามทดลอง:แต่ละการตายไม่ใช่แค่การสิ้นสุด แต่เป็นข้อมูลที่จะถูกประเมินเพื่อนำไปปรับแต่งระบบต่อไป นัยยะแบบนี้ทำให้หลายฉากในเรื่องที่ดูเหมือนไม่เกี่ยวกันกลายเป็นหลักฐานชิ้นเล็ก ๆ ของการทดลองครั้งใหญ่ ตัวละครที่ดูอ่อนแอหรือถูกทอดทิ้งอาจเป็นกลุ่มตัวอย่างที่สำคัญที่สุด และการตัดสินใจของตัวละครเล็ก ๆ กลายเป็นสิ่งที่ถูกจับตามอง

ผมชอบมุมมองแบบทดลองนี้เพราะมันทำให้ตัวละครที่ดูธรรมดามีค่าและความสำคัญแตกต่างออกไป คล้ายกับการอ่านงานอย่าง 'Black Butler' ที่ชอบเล่นกับบทบาทระหว่างผู้รับใช้และผู้ถูกทดสอบ แต่ในกรณีของ 'เคียวยมทูต' ความเป็นมนุษย์ถูกทดสอบผ่านความตายเอง ซึ่งให้ความรู้สึกทั้งเศร้าและน่าหลงใหลไปพร้อมกัน

เส้นเรื่องแบบย้อนเวลาที่แฟน ๆ บอกว่าอาจแฝงอยู่ใน 'เคียวยมทูต' เป็นทฤษฎีที่ฉันคิดว่าน่าสนใจมากเพราะมันอธิบายช่องว่างหลายจุดในเนื้อเรื่อง เช่น ความจำขาดหายของตัวละครบางคน หรือเหตุการณ์ที่ดูเหมือนจะถูกแก้ไขซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

ไอเดียหลักคือโลกของเรื่องอาจมีการวนลูปของชะตากรรม:ยมทูตไม่เพียงแต่พาไปสู่ความตาย แต่ยังทำหน้าที่เป็นผู้คุม 'การรีเซ็ต' เมื่อเส้นเวลาเกิดความผิดพลาด ซึ่งทำให้บางช่วงเวลาถูกลบและซ้อนทับ การที่ตัวละครบางคนรู้สึกว่าตัวเองเคยมีชีวิตซ้ำแล้วซ้ำเล่าอาจมาจากการที่ความทรงจำของลูปก่อน ๆ ยังหลงเหลือเป็นเศษเสี้ยว ทฤษฎีนี้ทำให้ฉันคิดถึงลูกเล่นเวลาในงานอย่าง 'Steins;Gate' แต่ต่างกันตรงที่ในกรณีนี้โฟกัสอยู่ที่หน้าที่ของยมทูตเป็นแกนกลางในการควบคุมการไหลของเวลา ไม่ใช่แค่เครื่องมือทางวิทยาศาสตร์

จุดที่ฉันชอบคือทฤษฎีนี้เปิดช่องให้คำถามเชิงปรัชญา เช่น ถ้าการตายสามารถถูกรีเซ็ต มนุษย์ยังมีคุณค่าของการตัดสินใจหรือไม่ และถ้าระบบนั้นมีข้อผิดพลาด ผู้ที่อยู่เหนือระบบจะรับผิดชอบอย่างไร เป็นมุมคิดที่ทำให้เรื่องไม่หยุดอยู่แค่ความสยอง แต่ขยายไปสู่การถกเถียงเชิงศีลธรรมได้ดี

ทฤษฎีแรกที่ผมมักจะยกขึ้นมาคุยกับเพื่อน ๆ เกี่ยวกับ 'เคียวยมทูต' ว่ามันอาจไม่ใช่แค่นิทานเกี่ยวกับยมทูตธรรมดา แต่วิธีการจัดการความตายในเรื่องจริง ๆ แล้วเป็นระบบราชการที่บิดเบี้ยวเหมือนหนังสือบันทึกขององค์กรลับนั้นคอยสั่งการ

ความคิดของผมคือโลกของเรื่องถูกแบ่งชั้นชัดเจน:ยมทูตทำหน้าที่รวบรวมจิตวิญญาณแต่มีผู้เล่นชั้นบนอีกกลุ่มหนึ่งที่ตั้งกฎเกณฑ์และเก็บข้อมูล จังหวะของพล็อตหลายตอนที่เห็นการตัดสินใจแข็งกร้าวกับบางตัวละคร อาจเป็นผลจากนโยบายหรือคำสั่งที่มาจากข้างบน ไม่ได้มาจากจิตใจของยมทูตคนเดียวเสมอไป ผมชอบเปรียบเทียบกับความขัดแย้งของอำนาจในงานอย่าง 'Death Note' ที่กฎของระบบและคนเขียนกติกาส่งผลต่อศีลธรรมของตัวละคร

นอกจากนี้ยังมีทฤษฎีย่อยเกี่ยวกับการเก็บความทรงจำของผู้ที่ตายแล้วเหมือนเป็น 'ทรัพยากร' ที่ถูกนำมาใช้ต่อ ผู้เล่นบางคนเชื่อว่าเหรียญหรือสัญลักษณ์ในเรื่องเป็นเหมือนฐานข้อมูลความทรงจำที่สามารถเปิดดูได้ ซึ่งอธิบายพฤติกรรมบางอย่างของตัวละครที่ดูเหมือนได้ข้อมูลลับมาทันที ผมชอบทฤษฎีพวกนี้เพราะมันทำให้โลกของเรื่องรู้สึกมีมิติและโหดร้ายในแบบที่สมจริง วงการแฟนตาซีที่มีระบบซ้อนระบบแบบนี้ให้ขบคิดได้เรื่อย ๆ