ในห้องซ้อมฉันมักได้ยินเพื่อนเล่นท่อนฮุกของ 'เพลงปิด เสียงสุดท้าย' บ่อย ๆ จนกลายเป็นชิ้นที่นักดนตรีรุ่นใหม่ชอบฝึกตาม เพราะคอร์ดโปรเกรสบางจังหวะมีความเฉพาะตัวและเมโลดี้ร้องตามง่าย ฉันชอบลองเปลี่ยนเทมโปแล้วเล่นดูว่ามันยังคงความไพเราะหรือไม่ ซึ่งผลลัพธ์มักทำให้เพลงนั้นยืดหยุ่นและถูกนำไปเรียบเรียงใหม่ได้หลากหลาย
ผลงานนี้ได้รับความนิยมไม่ใช่เพราะโปรดักชัน
อลังการ แต่เพราะโครงสร้างที่เอื้อต่อการตีความของนักดนตรี นอกจากนี้ยังเป็นเพลงที่คนร้องตามในงานเล็ก ๆ ได้สบาย ทำให้เกิดการบอกต่อแบบปากต่อปาก ฉันเห็นความนิยมของมันเติบโตจากเวอร์ชันบ้าน ๆ จนถึงเวอร์ชันออเคสตราที่มีผู้ชมมาร่วมฟังด้วยความสนใจ นั่นทำให้ฉันรู้สึกว่าเพลงแบบนี้มีพลังแบบเงียบ ๆ ที่เติบโตได้เอง