4 คำตอบ
เมโลดี้ซินต์ซ้ำ ๆ ของ 'Halloween' ดึงความกลัวแบบเรียบง่ายออกมาอย่างเจ็บแสบ
ความตรงไปตรงมาของธีมที่ John Carpenter ใช้ทำให้ฉันรู้สึกถูกตามเกือบตลอดเวลา เป็นเมโลดี้ซ้ำซ้อนที่ไม่มีการประดับ แต่กลับมีจังหวะและช่องไฟที่ทำให้ผู้ฟังจดจ่อกับการเคลื่อนไหวที่อาจเกิดขึ้น เข้ากับการถ่ายภาพที่เงียบเชียบและมุมกล้องค่อย ๆ เคลื่อน ทำให้ฉากตามล่าไม่จำเป็นต้องมีเสียงประกอบมากมายเพื่อให้น่ากลัว ฉันมักจะนึกถึงการเดินย่องของฆาตกรในฉากกลางคืน—เสียงดนตรีแค่นั้นก็เพียงพอจะทำให้ขาของฉันเย็น
สักครั้งหนึ่งที่กลับมาดูใหม่ ฉันสังเกตว่าเสน่ห์สำคัญของเพลงคือการให้พื้นที่ว่างระหว่างโน้ต มันเปิดโอกาสให้จินตนาการเติมเต็มช่องว่าง และนั่นแหละคือสิ่งที่ทำให้ทั้งหนังและเพลงยังคงหลอกหลอนได้เสมอ
เสียงสายไวโอลินที่ฉีกกลางอากาศในช็อตอาบน้ำของ 'Psycho' คือสิ่งที่ทำให้ฉันเกร็งทุกครั้ง
พอเสียงนั้นเริ่ม ฉันเหมือนถูกดึงเข้าไปในความรุนแรงโดยไม่มีการเตือน—ไม่ใช่เพราะมีเครื่องดนตรีเยอะหรือนักร้อง แต่เพราะการเรียงโน้ตที่แหลมคมและการตัดจังหวะแบบไม่ปราณีของ Bernard Herrmann ทำให้ภาพการโจมตีแยกจากความเป็นจริงและกลายเป็นความเจ็บปวดบริสุทธิ์ เสียงไวโอลินสั้น ๆ ซ้ำไปซ้ำมาเหมือนการเต้นของหัวใจที่ออกนอกจังหวะ และนั่นแหละที่ทำให้คนดูแทบจะรู้สึกถึงแรงกรีด
เมื่อย้อนมอง ฉันชอบคิดว่ามันไม่ใช่แค่โน้ต แต่องค์ประกอบของการผลิตเสียง—โทนที่แหลม การใช้สตัคคาโต้ และการเว้นช่องว่าง—ที่สร้างความตกใจลึก ๆ ผลงานชุดนี้สอนฉันว่าเพลงสยองไม่จำเป็นต้องซับซ้อนเพื่อมีพลัง บางครั้งความฉับพลันและความหยาบก็เพียงพอที่จะทำให้ฉากธรรมดากลายเป็นของน่ากลัวติดตาไปตลอด
พอเสียงอิเล็กทรอนิกส์ต่ำ ๆ ของ 'It Follows' เริ่มขึ้น ทุกอย่างกลายเป็นไม่สบายตัว
Disasterpeace สร้างท่วงทำนองที่เหมือนเดินวนเป็นวงกลม แต่ไม่ใช่วงกลมปลอดภัย เสียงสังเคราะห์ลอย ๆ และเบสที่ยุบตัวช้า ๆ ทำหน้าที่เหมือนแรงดึงดูด ช่วยทำให้ความรู้สึกว่ามีบางสิ่งกำลังคืบคลานใกล้เข้ามาชัดเจนขึ้น ฉันชอบโครงสร้างของเพลงตรงที่มันไม่พยายามอธิบายตัวตนของความน่ากลัว แต่กลับทำให้คนดูรู้สึกถึงการไล่ล่าอย่างต่อเนื่อง
วิธีเล่าเรื่องด้วยซาวด์สเคปในหนังเรื่องนี้ต่างจากธีมเมโลดี้แบบเด่นชัด มันเล่นกับความไม่แน่นอนและการรอคอย ฉันคิดว่าเพลงแบบนี้เหมาะกับหนังที่มุ่งเน้นบรรยากาศและความไม่สบายตัวมากกว่าโชว์ความสยองแบบจังหวะหนัก ๆ ซึ่งนั่นทำให้ 'It Follows' คงทนในความทรงจำของฉัน
ท่อนสองตัวโน้ตทรงพลังของ 'Jaws' ทำให้การรอคอยสยองขวัญได้ผลลัพธ์มหาศาล
โน้ตง่าย ๆ สองตัวที่ซ้ำไปซ้ำมาทำให้ฉันรู้สึกถึงการค่อย ๆ เข้ามาใกล้โดยไม่ต้องเห็นอะไรเลย การสร้าง tension เป็นเรื่องของการเว้นจังหวะและการเพิ่มระดับความดังทีละน้อย เพลงนี้สอนฉันว่าความกลัวบางอย่างเกิดจากการคาดเดา ในหลายฉากที่ไม่มีภาพฉลามออกมาเลย แค่เสียงนั้นก็เพียงพอให้ฉันเกร็งแล้ว
อีกอย่างที่ชอบคือมันขยายไปนอกหน้าจอได้ด้วย—แค่นึกถึงเมโลดี้ ฉันก็รู้สึกถึงร่องรอยของความเสี่ยง ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเพลงชิ้นนี้ยังถูกยกย่องและใช้เป็นแบบอย่างของการสร้างความตึงเครียดจนถึงทุกวันนี้