แฟนทฤษฎีลัลล์ลลิล อธิบายปมสำคัญของเรื่องว่าอย่างไร?

มุมหนึ่งที่ฉันยึดคือการวิเคราะห์เชิงโครงสร้าง: ทฤษฎีลัลล์ลลิลสะท้อนความคิดว่าเรื่องเล่าไม่ได้มีเส้นตรงเดียว แต่ถูกจัดวางในแบบหลายชั้นเหมือน 'Steins;Gate' ที่เวลาและความทรงจำถูกใช้เป็นพล็อตสำคัญ

ในเชิงปมสำคัญ ทฤษฎีนี้ชี้ว่ามีสองแกนใหญ่ — แกนแรกเกี่ยวกับตัวตนของตัวเอกที่กลายเป็นแผ่นรองรับสำหรับเหตุการณ์ซ้ำๆ ส่วนแกนที่สองคือการมีอยู่ของระบบที่เรียกว่า 'ลัลล์ลลิล' ซึ่งอาจเป็นทั้งเทคโนโลยี โครงสร้างทางจิต หรือความเชื่อร่วมของชุมชนที่ผลักดันให้เหตุการณ์วนซ้ำ ฉันมองว่าการสับเปลี่ยนความทรงจำและการแก้ไขอดีตเป็นหัวใจปม เพราะมันทำให้ทุกความสัมพันธ์มีน้ำหนักและความไม่แน่นอน

อีกประเด็นที่สำคัญคือการตีความสัญลักษณ์เล็กๆ — ของเล่นชิ้นเดียวที่ปรากฏซ้ำ ตัวหนังสือในหนังสือเล่มเดิม หรือเพลงท่อนเดียวที่เล่นซ้ำ — สิ่งเหล่านี้เป็นตัวบอกใบ้ว่าเหตุการณ์ถูกปรับเปลี่ยนอย่างตั้งใจ ไม่ใช่อุบัติเหตุ นั่นทำให้เรื่องจากการเป็นปริศนาทางจิตกลายเป็นเรื่องการต่อสู้เชิงนโยบายของความทรงจำ ซึ่งเป็นมุมที่ฉันคิดว่าน่าสนใจและทำให้การย้อนอ่านแต่ละตอนมีรสใหม่

แปลกแต่ว่าทฤษฎีลัลล์ลลิลโยงปมที่ดูเหมือนกระจัดกระจายให้กลายเป็นโครงเรื่องเดียวกันได้อย่างลื่นไหลและน่าติดตาม

ฉันชอบมองทฤษฎีนี้เหมือนผ้าแพรที่เย็บรอยขาดหลายๆ จุดเข้าด้วยกัน: ปมเรื่องหลักคือการตั้งคำถามว่า 'ลัลล์ลลิล' เป็นสิ่งที่มีตัวตนจริงๆ หรือเป็นผลพวงของความทรงจำที่ถูกจัดเรียงใหม่ ทฤษฎีแฟนบางกลุ่มบอกว่าเจ้าองค์ประกอบนี้ทำหน้าที่ทั้งเป็นตัวผลักให้โลกหมุนไปและเป็นตัวลบความผิดพลาดเชิงเวลาไปพร้อมกัน ทำให้บางเหตุการณ์ที่เราคิดว่าเป็นอดีตจริงกลายเป็นเพียงภาพซ้ำที่ถูกเล่นซ้ำ

ในมุมมองของฉัน ปมสำคัญคือความไม่แน่นอนของความทรงจำของตัวเอก กับการเปิดเผยว่าใครคือผู้ควบคุมเกมการเปลี่ยนแปลงเหล่านั้น — ศัตรูที่แท้จริงอาจไม่ใช่ตัวละครจากภายนอก แต่เป็นความจำพร่าและการตัดสินใจซ้ำซ้อนภายในตัวละครเอง ฉากที่เปลี่ยนรายละเอียดเล็กน้อยของอดีต (ฉากที่มีการจุดไฟเทียนสองครั้งในตอนที่ผู้คนเชื่อว่ามีครั้งเดียว) เป็นกุญแจชิ้นเล็กๆ ที่ทฤษฎีนี้ใช้ย้ำว่าความจริงมักถูกซ่อนในความไม่สมบูรณ์ของความทรงจำ

สุดท้ายฉันรู้สึกว่าทฤษฎีนี้ทำให้การดูเรื่องซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้รสชาติเพราะเราคอยสังเกตสัญญาณเล็กๆ น้อยๆ เหมือนนักสืบ ซึ่งนั่นแหละคือความสนุกที่แท้จริงของแฟนๆ แบบฉัน

ฉันเล่าแบบตรงไปตรงมาว่าทฤษฎีลัลล์ลลิลทำให้ฉันรู้สึกคล้ายกับการเดินลงบันไดวนใน 'Made in Abyss' — ยิ่งลงลึก ยิ่งเห็นชั้นของปริศนาที่ซ้อนกันไม่นับชั้น

โครงเรื่องหลักตามทฤษฎีนี้แบ่งได้เป็นสามชั้นสำคัญ: ชั้นแรกเป็นปมต้นกำเนิดของ 'ลัลล์ลลิล' เอง — ว่ามันเกิดจากเหตุการณ์ประหลาดครั้งใดครั้งหนึ่งหรือเป็นสิ่งที่วิวัฒน์มาทีละน้อยในชุมชน ชั้นที่สองเกี่ยวกับผลกระทบเชิงจิตวิทยาต่อคนรอบข้าง เมื่อความทรงจำถูกแก้ไข ความสัมพันธ์ก็นับถอยหลังไปจากที่เคยมี และชั้นที่สามเป็นปริศนาว่าใครได้ประโยชน์จากวงจรนี้ บางทฤษฎีชี้ว่ามีตัวละครอยู่เบื้องหลังที่ใช้มันเพื่อรักษาความทรงจำของคนที่รัก แต่ขณะเดียวกันการรักษานั้นต้องแลกด้วยการลบความจริงบางอย่างออกไป

สิ่งที่ทำให้ฉันยึดกับทฤษฎีนี้ได้คือรายละเอียดเล็กๆ ในฉากพื้นหลัง — ตราเรือนเก่า บันทึกที่ขาดตอน เพลงกล่อมเด็กที่ไม่ตรงกับยุค ฉากเหล่านั้นทำหน้าที่เป็นเศษชิ้นส่วนที่ประกอบให้เราเห็นภาพใหญ่ แม้ว่าจะไม่เคยมีคำตอบชัดเจน ทฤษฎีแบบนี้ทำให้การอ่านซ้ำให้ความหมายใหม่ทุกครั้ง และนั่นคือเหตุผลที่ยังคงกลับไปดูซ้ำเสมอ

มุมมองแบบระมัดระวังของฉันคือมองทฤษฎีลัลล์ลลิลในฐานะสมมติฐานที่อธิบายปมหลักโดยไม่ควรยึดติดมากเกินไป เช่นเดียวกับการตีความใน 'Monogatari' ที่สัญลักษณ์มากกว่าคำตอบตรงๆ

ประเด็นสำคัญที่ฉันย้ำคือ: 1) ตัวตนและความทรงจำถูกตั้งคำถามอย่างเป็นระบบ — ตัวเอกอาจไม่ใช่ต้นกำเนิดของการกระทำทั้งหมด 2) การวนรอบของเหตุการณ์เป็นกลไกเล่าเรื่องที่ถูกใช้เพื่อเปิดเผยแง่มุมของตัวละครแทนที่จะเป็นคำตอบสุดท้าย 3) ผู้เล่นเบื้องหลังอาจไม่จำเป็นต้องเป็นคนร้ายในความหมายดั้งเดิม แต่อาจเป็นแรงผลักดันที่มีเป้าหมายเฉพาะ

ฉันคิดว่าทฤษฎีนี้ดีที่สุดเมื่อมันทำให้เราตั้งคำถามกับสิ่งที่ดูเป็นข้อเท็จจริง และเปิดช่องให้การตีความหลายแบบอยู่ร่วมกัน — นั่นทำให้การพูดคุยกับแฟนคนอื่นมีชีวิตชีวามากขึ้น และยังคงเป็นจุดที่ฉันชอบคิดต่อไปอย่างเงียบๆ