พอพูดถึงฟิคหลินจื้อหลิง ฉันจะนึกถึงความหลากหลายของการตีความบุคลิกและสตอรี่ที่แฟนไทยชอบนำมาแต่ง ทั้งแนวโรแมนติกละมุน แนวดราม่าซับซ้อน หรือแม้แต่ฟิคเฮาส์ฮาร์ตแบบคอมเมดี้ที่ทำให้คนอ่านหัวเราะจนติดตามต่อ เรื่องที่คนไทยนิยมมักไม่ใช่แค่การยกภาพลักษณ์ของคนดังมาเขียนตรงๆ แต่เป็นการสร้างโลกใหม่ให้ตัวละครหลินจื้อหลิง—บางครั้งเป็นสาวต่างประเทศที่อบอุ่น บางครั้งเป็นเจ้านายสุดจริงจัง—แล้วโยงเข้ากับสังคมไทยหรือสถานการณ์ที่เราคุ้นเคย ซึ่งช่วยให้คนอ่านรู้สึกใกล้ชิดและอินได้เร็ว
ตัวอย่างที่ฉันเห็นโด่งดังในวงการฟิคไทยมีหลากหลายรสชาติ หนึ่งที่หลายคนบ่นถึงและรีบแชร์คือ 'สายลมในสวนชา' เรื่องนี้จับความเป็นหญิงมีเสน่ห์แบบหยิ่งๆ มาใส่ฉากชีวิตประจำวันในชนบทแบบชวนคิดถึง บทบรรยายเน้นมุมมองภายในที่ละเมียด ทำให้คนอ่านอยากติดตามว่าตัวเอกจะเปิดใจเมื่อไร เรื่องต่อมาที่มักถูกยกขึ้นมาเป็น
เยาว์วัยและฮีลลิ่งคือ 'คืนเดือนเต็มที่ไทเป' ที่เล่นกับธีมการพบกันโดยบังเอิญระหว่างชาวต่างชาติและคนไทย สไตล์การเขียนเบาสบายแต่มีบทสนทนาที่อ่อนโยน จึงได้รับความนิยมในกลุ่มคนอ่านที่ชอบฟิคสายรักแรกพบ
อีกแนวที่ไม่ควรมองข้ามคือฟิคที่ดัดแปลงจากมุมมองสายงาน นิยายสั้นอย่าง 'ภาพถ่ายจากสตูดิโอ' เอาหลินจื้อหลิงไปเป็นไอคอนในวงการภาพถ่าย แล้วเล่าเรื่องเบื้องหลังการถ่ายทำที่มีทั้งความขัดแย้งและการประนีประนอม ตัวเรื่องเน้นความเป็นผู้ใหญ่และประเด็นอาชีพ ซึ่งดึงดูดผู้อ่านวัยทำงาน ในขณะที่มีฟิคแนวดราม่าเข้มข้นอย่าง 'ลายลึกใต้เปลือก' ที่ตีความตัวตนสองด้านของเธอ ทำให้แฟนๆ ชอบคอมเมนต์แลกมุมมองกันเยอะบนแพลตฟอร์มอย่าง 'Dek-D' และกลุ่มเฟซบุ๊กบางกลุ่มที่คนไทยรวมตัวกันเขียนต่อหรือเขียนสปินออฟเอง รวมถึงการรีวิว-แปลฉากที่คนอ่านชอบไปโพสต์ต่อกัน สิ่งที่เห็นชัดคือคนไทยมักชอบฟิคที่ผสมความคุ้นเคยกับความฝัน—เอาคนดังเข้าไปอยู่ในชีวิตที่เราอยากมีหรืออยากเห็น—และนั่นทำให้ฟิคเกี่ยวกับหลินจื้อหลิงมีรสหลากหลายจนอ่านไม่รู้จบ