Bl Novels Wattpad

เมื่อสายลับเจ้าของฉายา สายลับผู้ไร้เทียมทาน ถูกพักงาน แล้วต้องแอบสวมรอยเข้ามาสืบคดีบางอย่างในบ้านของคนที่ตัวเองเพิ่งจะมีอะไรด้วย

เมื่อรักนี้ต้องซ่อนเร้นให้พ้นจากสายตาของใครต่อใคร เมื่อรักนี้ถูกบ้านเมืองตีตราว่าผิดแผก พวกเขาจำต้องซ่อนเร้นความรักนี้ มิให้มีผู้ใดได้รับรู้

ด้วยลมหายใจสุดท้ายของข้าลีลาวดีผู้โชคร้ายคนนี้หากชาติหน้าฉันใดมีจริงวอนท่านเทพเทวาช่วยดลบันดาลให้ข้าได้พบรักแท้ด้วยเถิด

หูของทหารยศร้อยเอกได้ยินเสียงกระพรวนข้อเท้าดังกรุ๊งกริ๊งมาแต่ไกล มือหยาบละเมียดจับกระดาษบางขึ้นมาพิจารณา แม้จะมีเงาของผู้มาเยือนพาดผ่านโต๊ะไม้เนื้อดีก็ยังคงไม่เงยหน้าขึ้นไปพาที ตึง! เสียงฝ่ามือฟาดเข้าบนพื้นที่ทำงาน นายทหารมองว่าเป็นจังหวะเหมาะสมจึงได้เงยหน้าขึ้นมาแต่ก็ยังไม่ได้ปรับระยะสายตาให้ดี "คุณฝึกหนักเกินไปแล้วนะครับ ถึงพวกเขาจะเป็นยุวชนทหารแต่ยังไงก็เป็นเด็กนะ!" เขาชินชากับประโยคพวกนี้แล้วจึงฟังหูซ้ายทะลุหูขวา อย่างไรเสียก็คงจะเป็นผู้ปกครองที่ไม่เข้าใจบริบทของสังคมไทยตอนนี้ที่พวกญี่ปุ่นกดดันเราเข้ามาทุกที ทหารชั้นกลางหลับตา เอนกายกับพนักพิงก่อนจะหรี่ตามองแล้วเห็นว่าคู่สนทนาหาได้ใส่ชุดคลุมมิดชิดตามมารยาทแต่เป็นผ้าเกาะอกและผ้าถุงทว่าเผยเนื้อเอวบางส่วนแม้จะมีผ้าแพรคลุมสัดส่วนแต่ในมุมของกาลเทศะอย่างไรผิดก็คือผิด เขาจึงกล่าวตักเตือนไปอย่างไม่ยี่หระ "ผู้ปกครองครับ ผมเข้าใจในสัมมาอาชีพของคุณ แต่ที่นี่เป็นโรงเรียน รบกวนให้เกียรติสถานที่ราชการโดยการไม่ใส่ชุดนางรำมาพบด้วยครั- เสียงเข้มขาดห้วงเมื่อเขาเงยหน้ามามองเจ้าของเสียงเจี๊ยวจ้าวนั่นชัด ๆ 'อะไรกัน นักเรียนเขามีผู้ปกครองเป็น นางฟ้า ด้วยเหรอ'

รันไม่อยากเป็นเมียเสี่ย! รันพยายามหนี แต่ไม่ว่าจะหนีกี่ครั้ง เสี่ยศิวกรก็ลากกลับมาได้ทุกที! เสี่ยคนนี้ทั้งหล่อ ทั้งรวย แต่ก็ทั้งดื้อด้านและเอาแต่ใจที่สุด "ฉันบอกแล้วไง ว่าถ้าหนี... ฉันจะทำให้เดินไม่ไหว!" สุดท้ายแล้ว รันจะต้านทานความร้ายกาจของเสี่ยศิวกรได้หรือไม่... หรือจะกลายเป็นเมียเสี่ยโดยสมบูรณ์?!

คุณหมอหนุ่มแอบรักเด็กหนุ่มวัยมัธยม แต่ยังไม่กล้าทำอะไรเพราะน้องยังเด็ก รอให้โตก่อนเถอะ ค่อยๆ เลี้ยงไว้ทีละนิดค่ะ “พี่หมออย่าเปลี่ยนเรื่อง ตอบผมมาก่อนว่าชอบไหม” “อือ ชอบ” “ก็แค่นั้น” “อะไรก็แค่นั้น” “ก็แค่พูดว่าชอบ มันไม่เห็นอยากตรงไหน” “หวาน ขอกินอีกได้ไหม” “กินช็อกแลตหรือกินผม” ถามออกไปแล้วก็หน้าแดงลามไปถึงใบหู “ใครสอนให้พูดแบบนี้” “ไม่มีใครสอน แค่พูดเพราะอยากพูด” “อย่าพูดกับใครอีก” “แล้วถ้าพูดกับพี่หมอได้ไหมครับ” “พูดแล้วก็ต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองพูด คิดว่ารับผิดชอบได้ไหม” “คิดว่าได้” “งั้นก็ต้องพิสูจน์” “ผมก็รออยู่” “ยั่วดีนัก”

ผมลาออกจากงานเพราะเจ้านายห่วยๆ พอไปบ่นกับพี่ๆชาวแก๊งขี้เมาว่าอยากเป็นหมาคนรวยนอนเล่นให้เจ้านายเกาพุงไปวันๆ พี่วศินก็เสนอตัวเป็นเจ้านายพร้อมแพคเกจอยู่ฟรีกินฟรีซะงั้น คนว่างงานอย่างผมก็รับสิครับจะไปเหลือเหรอ ว่าแต่เงื่อนไขอย่างเดียวคือขอกอดนี่กอดแบบไหนนะ?

เรื่องเล่าจากครัวที่มีอะไรดีมากกว่าอาหารในเมนู ต้องตามดูว่า ในร้านไทยเล็ก ๆ ใจกลางเมืองตั้งเวทีเงียบ 10 วินาทีให้รสพูดก่อนกล้อง เชฟ “ปรุง” และนักเขียน “รุ่ง” ร่วมกันวางเส้นเทาและกติกาคำ เพื่อให้ความรัก–งาน–ชุมชนปลอดภัยกว่าคำไวรัลล่าแชร์ พวกเขาจะยืนในที่สว่างแบบไฟกลางได้ไหม เมื่ออดีต–สื่อ–และความดังเคาะประตูพร้อมกัน

ซีอีโอห้างสรรพสินค้าสตาร์ไลท์ในเครือศตาวุทธิพงศ์กรุ๊ปอย่าง ‘พยัคฆ์’ อัลฟ่าเจ้าของกลิ่นดอกโบตั๋น ถูกทิ้งเคว้งคว้างอยู่ในห้องบนเรือสำราญกลางมหาสมุทร หลังจากได้ลิ้มลองโอเมก้าเจ้าของกลิ่นดอกลาเวนเดอร์ที่เพิ่งบรรเทาอาการฮีท นั่นทำให้พยัคฆ์ตามหาโอเมก้าที่หนีเขาไปโดยไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ คุณหนูแห่งแม็กมารีนาซอย่าง ‘นลิน’ ทายาทเพียงคนเดียวของธุรกิจการเดินทะเลในเครือแม็กมารีนาซ ที่ครอบคลุมการขนส่งทางทะเล และล่องเรือสำราญทั้งในและนอกประเทศ ลูกชายคนเดียวของผู้มีอิทธิพลใหญ่แห่งซีแอตเทิล ถูกลูบคมถึงถิ่น โดนวางยากระตุ้นฮีทจนต้องดิ้นรนหนีให้อัลฟ่ากลิ่นดอกโบตั๋นเข้าช่วย ทว่าเขาเป็นพวกตาต่อตาฟันต่อฟัน ในเมื่อกล้าวางยากันถึงที่ เขาก็จะกลับไปเอาคืน ถอนรากถอนโคน แม้นั่นจะเป็นการเปิดเผยอดีตที่ปิดบังมาถึง 20 ปีก็ตาม ใครจะคิดว่าโชคชะตาจะเล่นตลก นำพาอัลฟ่าและโอเมก้าที่เคยใช้เวลาด้วยกันบนเรือกลับมาเจอกันอีกครั้ง ทว่า…เพราะนลินยืนยันว่าเป็นเบต้า พยัคฆ์จึงทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ แม้แต่การยอมเป็นเด็กดีของนลิน ใครจะหาว่าเขาเป็นเด็กผีก็ช่าง ถ้าเพื่อจะได้นลินมาอยู่ใต้ร่างอีกครั้ง… เขายอมเล่นละครเป็นเด็กดีของนลิน เพื่อพิสูจน์ว่านลินคือ…โอเมก้ากลิ่นดอกลาเวนเดอร์บนเรือคนนั้น!

เมื่อ "โอเชี่ยน" โอเมก้าหนุ่มเพียงหนึ่งเดียว จำเป็นต้องเข้าไปอยู่กลางฝูงของอัลฟ่า และนำมาซึ่งภารกิจ ปกปิดตัวตนให้รอดพ้นจากการถูกขย้ำ