Godzilla Vs Kong Fanart

Pagkatapos ng tatlong taong pagpapakasal, Ryah Zovee realized her husband, Grayson Kai Sandoval, true priorities lay with his first love, Zoe Klein. Hindi maramdaman ni Ryah ang pagpapahalaga sa kaniya ni Grayson kahit sa family gathering o business magmula noong dumating si Zoe. Tanging kay Zoe siya nakatuon. Isang araw ay sinabi ni Grayson na si Zoe ang dapat mamahala sa kumpanya at siya ang may karapat-dapat sa posisyon kaysa kay Ryah. Dahilan iyon para masaktan siya ng lubusan at gumawa ng desisyon na umalis. “Kaya kong buhayin ang anak ko. Our paths have diverged, and it's best if we part ways.” Pagkatapos ng maraming taon, binago ni Ryah ang kaniyang pamumuhay. Mabilis siyang umangat sa kaniyang negosyo at nagkaroon ng koneksiyon sa iba't ibang tao, lalo na sa isang CEO na siyang may-ari ng pinakamalaking kumpanya. Kalaunan, biglang dumating si Grayson na humihingi ng kapatawaran. Bumungad sa kaniya ang nagtatanong na si Ryah. “Para saan pa? Grayson? ” Ngunit hindi inaasahan ay dumating ang CEO, claiming Ryah and their daughter as his own. "You're too late," the CEO declared, his possessiveness unmistakable. "She's mine, and I'll do whatever it takes to keep her and our daughter safe." Mapapatawad nga kaya ni Ryah si Grayson? O mananatili nang sarado ang puso ni Ryah para kay Grayson dahil sa pagkakamaling nagawa nito?

Ang akala mo ay makakatakas ka na din sa pang-aalipusta sayo ng mga magulang mo dahil sa may taong nagmamahal na sayo, ang hindi mo din alam ay ginagamit ka lang din naman nito. Pag-ibig? Ano ba talaga ang silbi ng salitang iyan, kung lahat naman sila ay pinagkakaisahan ako, pinagkaisahan ako ng tadhana. Ang pagmamahal na kay sagana noong una ay bigla na lang naglaho ng malaman kong ginagamit niya lang ako. Ng mapakasal ako sa isang lalaking hindi ko kakilala ay mas naging impyerno pa ang aking buhay. Wala na bang mas ikakalupit ang tadhana? Pagod na ako, pagod na pagod na ako, kung bakit kasi nangyayari sa aking ang mga ganitong bagay. Naghintay ako, kinuha nila ang kompanya na dapat ay para sa akin, mga ari-arian na dapat para sa akin, ang anak ko na pinatay nila kahit nasa sinapupunan ko pa ito, hindi pa sila nasiyahan at pati ako ay pinapapatay nila. Naghihintay lang ako ng pagkakataon, hintayin niyo ang aking pagbabalik. Tiyak na sa pagbabalik ko ay hindi ko kayo papalampasin lahat.

“Please… kahit ano gagawin ko. Iligtas mo lang siya. Pagsisilbihan kita kung gusto mo. Itusok mo sa akin ang kahit ano.” Pakiusap ni Aurelia sa lalaking nakasuot ng doctor coat na ngayo’y nakatayo sa kaniyang harapan. “Why would I do that, honey? We’re not even in the hospital,” Dahang-dahang lumapit si Evander kay Aurelia at saka ngumisi, “Iba ang itutusok ko sayo. At sisiguraduhin kong hindi sakit ang mararamdaman mo… kundi sarap.” Ipinangako ni Aurelia Valdez na ang isang gabing kapusukan kasama ang isang hottie na doctor ay kaniya nang kakalimutan. Wala na sa isip niya ang magmahal matapos siyang lokohin ng kaniyang boyfriend kasama ang kaniyang itinuring na kaibigan. Ngunit hindi niya inaasahang makikita niya ulit si Evander Dela Vega. Naalala niya ang isang mainit na gabing pinagsaluhan nila at kung paano niya isinuko ang sarili sa lalaki. Ngayon ay si Evan pala ang doctor ng kaniyang may sakit na ina at ang natatanging pag-asa para gumaling ito. Pero maililigtas rin ba ni Aurelia ang puso niya o hahayaan niyang tuluyan siyang lamunin ng mapanganib na tukso ni Evander Dela Vega?

"Ms. A paano ba patindigin ang balahibo ng babae? Anong dapat kong gawin?" "Search mo" sagot ko "Ms. A paano ba simulan ang s*x?" "Hulaan mo" sagot ko "Ms. A paano mag f*nger? Yung mapapapikit sa sarap yung babae?" "Ip*sok mo buong kamay mo" sagot ko "Ms. A ito na ang final performance ko" "Ede maganda" "Miss A! Miss A!" Mahal na ata kita Kylus, pero nakatali ka na sa ibang babae kaya wala akong magagawa. Isa lang naman akong s e x t u t o r para sayo

CEO vs Doctor Kung kailan gising na yung taong totoo mong minahal saka naman... makikita mo ang pagmamahal niya. Paano mo malalabanan 'yon?

Serena’s POV Matagal kong inakalang hawak lang ako ng kontrata—isang papel na pumirmi sa buhay ko, sa katawan ko, at sa kalayaan ko. Pero ngayong nakahiga ako sa tabi ni Damien, natatakpan ng init ng balat niya ang lahat ng sugat sa puso ko, alam kong mali ako. Hindi na kontrata ang nagbubuklod sa amin. Hindi na utang. Hindi na desperasyon. Ako mismo ang pumili sa kanya. Dahan-dahan niyang hinila ang kumot pababa, inilantad ang bawat bahagi ng katawan kong kanina pa nanginginig, hindi dahil sa takot kundi dahil sa pananabik. Mainit ang hininga niya sa leeg ko, at ang bawat halik na inilapat niya ay parang panata na hindi na niya ako bibitawan. “Wala nang papel na nagdidikta sa’yo, Serena,” bulong niya habang pinapadaanan ng labi ang balikat ko. “Ako na ang pipiliin mo. Ako na ang kailangan mo.” Napapikit ako, hinayaan ang katawan kong lunurin ng bawat haplos niya. Hindi na ito transaksyon. Hindi na ito kasunduan. Ito ay kagustuhan naming pareho. Nagtagpo ang mga labi namin, mas mariin, mas buo—parang wala nang bukas. Ang bawat paghinga niya ay naging akin, ang bawat ungol ko ay naging kanya. Hanggang sa wala nang natira kundi ang mga katawan naming nag-uusap, nagsasanib, nagtatakda ng bagong simula. At sa gitna ng dilim ng kwarto, habang pareho kaming nilalamon ng init at ng pagmamahal, alam kong wala nang atrasan. Ako si Serena Villareal. Hindi na bilang alipin ng kontrata, kundi bilang babaeng kusang nagpa-angkin, kusang nagmahal, at kusang nagpasakop—sa lalaking siya ring nagpalaya sa akin.