Mad Dog Chapter 52

“เธอจีบยาก เป็นประเภทชอบยั่วให้อยากแล้วจากไป” “เขาคือหนุ่มสุดฮอตแห่งคณะวิศวะ เพลย์บอยตัวพ่อ” เรื่องนี้เป็นนิยายเซตของ MyDear วิศวะ พี่มาร์วินมาเป็นเรื่องสุดท้ายของเซตนี้ ขอบคุณสำหรับทุกเรื่องที่คุณนักอ่านทุกท่านติดตามกันมาโดยตลอด จะทยอยมาลงให้ครบทุกเรื่องเร็วๆ นี้นะคะ 📌MyDear วิศวะ (เคเดน & เดลล่า) แนะนำอ่านเรื่องนี้ก่อน 📌MyDear วิศวะตัวร้าย (ออสติน & เจ้าน้อย) 📌MyDear วิศวะสลับรักซ่อนร้าย (แม็กซ์เวล & คัพเค้ก) 📌MyDear วิศวะเพลย์บอย (มาร์วิน & เฌอเบล

เจเจหนุ่มวิศวะโยธาปี4ความสูง187หล่อร้าย กล้ามแน่น ดางตามีเสห์น บ้านรวยสาวเยอะ เป็นที่เคารพของน้องๆ นิสัยเงียบๆ พูดน้อย ขี้รำคาญ ใจร้อน เอาแต่ใจ เขาคือนักสอยดาวตัวจริง มีน้องชายน้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องกันคือ เอเดน กับเฌอรีน และมีเพื่อนรักคือ วิคเตอร์กับเลโอ ฉายาเขาคือเจเลอร์ดุกินคน เฌอรีนได้กล่าวไว้ อบิเกลสาวน้อยคณะบริหารปี1ความสวยระดับดาวมหาลัย ตาสวยยิ้มทีโลกละลายความสดใสความเป็นกันเองของเธอยิ่งทำให้ตัวเธอมีเสห์นเพิ่มมากขึ้น ความสูง165นิสัยเป็นมิตรคุยเก่งยิ้มง่าย มองโลกในแง่ดี มีเพื่อนสนิทคือเฌอรีน ⛔️ Trigger Warning ⛔️ มีการกระทำที่ไม่เหมาะสมของตัวละคร คำหยาบ เซ็กซ์ซีนถึงพริกถึงขิง Dirty talk ⚠️ สำคัญ ⚠️ นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่ง ทั้งตัวละครและองค์กรเป็นเรื่องสมมุติ ไม่มีเจตนามุ่งร้ายต่อบุคคลหรือวิชาชีพใด ☪️ ลิขสิทธิ์เป็นของนามปากกา เรนเดียร์ B-52 แต่เพียงผู้เดียว การเผยแพร่ทำซ้ำ ดัดแปลงเนื้อหา โดยไม่ได้รับอนุญาต ผิดกฎหมาย ตาม พ.ร.บ ลิขสิทธิ์ 2537 มาตรา 15 27 31 มีโทษทั้งจำทั้งปรับ☪️

คนที่มีบาดแผลฝังลึกในใจยากที่จะลืม ความรักที่เคยเป็นสิ่งสวยงาม ในตอนนี้มันว่างเปล่าเหมือนไม่เคยมีอยู่จริง หนึ่งคนที่เคยผิดหวังและไม่คิดที่จะเริ่มใหม่กับใคร กับอีกหนึ่งคน ที่แค่อยากที่จะรักเขา แค่อยากที่จะมีเขา เขาคือรักแรกของเธอ สายตาเธอมีไว้มองแค่เขาคนนั้นคนเดียว

“แต่มินนี่ไม่อยากเป็นน้อง บอกเฮียไปหลายรอบแล้วเหมือนกัน ยังไงก็จะเป็นแฟน ไม่รู้ละเฮียภีมต้องรักษาสัญญา มาเป็นแฟนกันนะคะ”มินนี่ นางเอกของเรื่องนี้ ลูกสาวของ วิคเตอร์กับเฌอรีน ในเรื่อง Crazy in love วิศวะคลั่งรัก (เฌอรีน)

🌷มาเบลสาวสวยหมวยนิดๆ คณะบริหาร เธอสวยเรียนเก่งมีความเป็นผู้นำสูง เป็นรุ่นพี่คนสนิทกับเฌอรีนและก็อบิเกล อยู่ในกลุ่มเพื่อนสนิทของกลุ่มสี่หนุ่มวิศวะ ทั้งหมดเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม เอเดนมีความรู้สึกดีๆ ให้มาเบลมาโดยตลอดส่วนมาเบลความรู้สึกของเธอที่มีต่อเอเดนเปลี่ยนจากความเป็นเพื่อนค่อยๆ เปลี่ยนไปทีละนิดมันค่อยๆ ชัดขึ้น จนเธอต้องยอมรับกับความรู้สึกตัวเองว่าเธอรักเขาในวันที่เธอใกล้จะไปเรียนต่อ และจะต้องห่างกับเขาอีก🌷

วิคเตอร์ หนุ่มวิศวะ ความหล่อเกินต้าน ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นมองใครทีแทบละลาย นิสัยเงียบไม่พูดเยอะคำไหนคำนั้นอยากได้อะไรต้องได้ ขี้รำคาญ ไม่เคยรักใคร เอากันแล้วก็จบแยกย้าย

Over the weekend, I went with my best friend to one of the premium auto shops owned by my company to get her car serviced. Just as we were about to leave, someone stopped me and ordered me to wipe down her car. I explained that I didn't work there, but she got angry anyway. She flipped a 10-cent coin at my face. "Consider it an honor that I'm letting you wash my car. A broke girl like you has probably never even seen a luxury car in her life! I'm trying to broaden your horizons, and you're not even grateful?" I shot back, "You're right. I've never met a car owner who can only spare 10 cents. Consider my horizons broadened." She exploded on the spot. "Do you even know who I am? The chairman of the Penzo Group is my mother-in-law! Scared now?" I paused for a beat, then calmly called Leo Penzo. "I hear your mother went behind my back and found you a new wife?"

I was the top engineer at the National Deep-Sea Institute—and the only person in the world with real deep-sea rescue experience. When my younger brother's submarine went down and he called for help from 35,000 feet below, I hung up on him. Then, calm and unhurried, I went straight to the police station and turned myself in for leaking classified research data. A few minutes later, my father called, furious. "Your brother's life is hanging by a thread—where the hell are you?! I demand you to get to the site and save him right now, or you won't see a single penny of the family fortune!" I pulled the blanket over myself and said into the phone, perfectly composed, "Busy. Don't bother me—I'm trying to sleep."

I ditched a shot at studying abroad to help my boyfriend, Gavin Censori, launch his startup. Stuck it out with him through seven brutal years. Then boom—success hit, and so did the ghosting. On Valentine's Day, he hit me with the classic "work's crazy" excuse. Instead of showing up, he had some random delivery dude drop off a box of cosmetic samples. Samples. Later that night, his secretary Rebecca popped up on my feed, flexing hard. Caption: [With a boss like this, why go home early?] Pic: A box of high-end makeup. Same brand. Hers weren't samples. I dropped a comment: [You're doing great at your sidechick job. Gold star.] Gavin called instantly, losing it. "What's your problem? She's just an employee! I bust my ass making money for you, and you're always jealous!" I laughed. Didn't even yell. Just dumped him. Seven years, and I'd never touched a dime of his. Joke's on him—his precious startup? Secretly bankrolled by me. Fast-forward three years. Business summit. He rolled in wearing a tailored suit. The second he spotted me with a bag of bottles, his smirk kicked in. "Didn't like those cosmetics I gave you, huh? Now look at you—reduced to bottle collecting?"

'God, I'm late again!' Jane thought as she hurried through the streets. 'Mr. Smith is going to be so mad!' She decided to take a shortcut through some back alleys that she would normally rather avoid. Suddenly, she heard a series of whimpers, thumps, and yelps coming from another alley nearby. It sounded like a dog in pain, being beaten by something heavy 'Maybe if I make a noise, whatever is attacking that dog will get scared and run.' She stopped. She had just peaked her head around the corner and saw not one but two . . . men? . . . standing at the other end of a dead-end alley and overlooking a very large, furry pile of animals that seemed to be twitching. Normally, Jane would have been filled with terror at that moment, but terror was normally reserved for those with something to lose. There was a part of Jane, however, that still clung to the charade that was her life. Her hands began to tremble and her lungs released a scarcely audible gasp. Then the two standing figures turned and faced the end of the alley where Jane was hiding. "I'm going to call the police!" she shouted, lacking anything better to say. One of the figures shook his head and smiled. All his teeth seemed to be far too pointy. "That would be a very . . . terrible . . . mistake," he hissed, his words escaping his mouth like dead air from a pharaoh's tomb. And then both of them headed towards her at an inhuman pace. "No," one of them rasped. "Finish it. I'll get the girl." The other one stopped and snarled some kind of response.