Oshi No Ko Ai

“Congratulations, Miss Santillan. You are six weeks pregnant.” Nanigas si Marga sa kinatatayuan niya habang nakatitig lang sa doktor. Bumaba ang paningin niya sa prenatal examination report. Napapikit siya at napahawak sa kaniyang tiyan. “B-Buntis ako…” mahinang sabi niya. Hindi niya maintindihan ang kaniyang nararamdaman. Mas nangibabaw pa rin ang takot sa kaniya na baka malaman ni Brandon ang tungkol sa kaniyang pagbubuntis. *** “Kinakabahan ka ba?” Binuhay ni Brandon ang makina ng sasakyan. “Kung palagi kang ganito sa tuwing kausap mo ako, iisipin ko talaga na buntis ka, Marga.” Napalunok ng maraming beses si Marga. Mas lalo lang siyang kinakabahan. Pinagpapawisan na rin siya kahit na malakas naman ang aircon. “Kung totoong buntis ako, ano ang gagawin mo?” Napakagat-labi siya pagkatapos niyang bitawan ang mga katagang ‘yon. “You will raise the child alone, Marga. Kahit isang piso ay wala kang makukuha sa akin.”

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.

“Papunta na tayo sa exciting part,” mapanukso ang tonong sabi ni Natalia rto. Wala siyang nasa isip ng mga sandaling iyon kundi iparamdam kay Timothy kung gaano kasakit para sa kanya ang kataksilang ginawa nito. Unti-unti niyang kinalas ang butones ng suot niyang blusa. Tahimik lang si Matt habang nakatingin sa kanya. Lumapit siya rito at hinawakan ito sa magkabilang pisngi, “ Ibibigay ko saiyo ng buong-buo ang katawan ko. Damn, paligayahin mo ako. Paligayahin mo ako na para bang wala ng bukas. Gusto kong makalimutan ang kahayupang ginawa sa akin ni Timothy. Gusto kong kalimutan ang katarantaduhang ginawa nila sa akin,” nanginginig ang mga kalamnan na sabi niya rito. “Natalia. . .” “Angkinin mo ako, patunayan mo na hindi lang si Timothy ang lalaki sa mundo!” Yamot na sabi niya rito.

Niloko at pinagtaksilan si Valerie ng kanyang boyfriend na si Ivan matapos niyang maipagkaloob nito ang kanyang pagkababae. Sa kanyang hangaring makaganti, pumayag siya sa isang kasunduan kapalit ng malaking halaga. Magiging bride siya pero hindi magiging asawa ni Lester Montefalcon, isang gwapo ngunit suplado at mayabang na anak ng isang mayamang may-ari ng malaking pabrika. Pareho nilang inaayawan at kinaiinisan ang bawat isa. "Hindi ikaw Valerie ang tipo kong babae kaya huwag kang umasa! Gawin mo ang nasa kontrata". "Hindi ikaw Lester ang lalaking pangarap ko at kahit ikaw na lang ang natitira sa mundo, hinding-hindi pa rin ako magkakagusto sa iyo!" Ngunit mapanindiganan kaya nila ito kung nagdulot ng kakaibang sensasyon ang kanilang bangayan? Paano kung muling magbabalik ang dating nobyo ni Valerie at desidido itong bawiin siya? Alin ang mas matimbang sa puso niya, ang lalaking hindi niya kayang kalimutan o ang taong ayaw niyang pakawalan?

“Pipay!” galit na sigaw ng aking madrasta mula sa kanyang silid habang abala sa pag-aayos ng kanyang mukha. Halos magputok ang ugat sa kanyang leeg, na para bang ako ang dahilan ng lahat ng problema niya sa buhay. “Bakit po, Madam?” mahinahon kong sagot habang tuloy sa paglalampaso ng sahig. “Madam”—iyon ang itinawag niya sa akin mula pa noong una, at dahil sa takot, hindi ko na rin inusisa kung bakit. Ako nga pala si Piazza Fontana Vega, o mas kilala bilang Pipay. Dalawampu’t dalawang taong gulang na ako, ngunit hanggang Grade 5 lang ang naabot ko. Natigil ako sa pag-aaral noong mag-asawa muli ang aking ama. Simula noon, naging parang alipin na ako ng aking madrasta. Araw-araw, pareho lang ang eksena sa bahay. Ako ang gumagawa ng lahat ng gawain habang si Madam at ang kanyang anak na si Claire ay nag-e-enjoy sa luho ng buhay. Pero kahit ganoon, may lihim akong pangarap. Minsan, sa mga tahimik na gabi, iniisip ko kung darating ba ang araw na makakawala ako sa ganitong sitwasyon. “PIPAY!” muling sigaw ng aking madrasta, na tila mas nagiging galit pa. Agad kong iniwan ang mop at tumakbo sa kanyang kwarto. Kailangan kong magmadali. Kapag natagalan ako, mas matindi ang parusa. “Madam, may kailangan po ba kayo?” magalang kong tanong sa aking Madrasta. "Bakit ba ang bagal mong kumilos? HETO! Labhan mo pati ang damit ng anak ko!” sigaw niya, sabay hagis sa akin ng maruruming damit. Tumama ito sa aking mukha, pero wala akong nagawa kundi damputin ang mga ito. “Opo, Madam,” sagot ko, habang pinipigil ang pagbagsak ng luha.

Je m'appelle Kyra toto. Je vis à Paris j'ai 27 ans. Après avoir eu mes diplômes en communication j'ai décidé de rentrer à Abidjan pour apporter un plus à mon pays. Si on me réveillais il y'a peu pour me dire ce que j'ai vécu j'y n'y croirais pas. L'amour vrai ça existe. Je vais vous raconter mon histoire intitulé "coup de foudre".

Lumipat ang kaniyang kaluluwa sa asawa ng Mafia Boss na kung saan ay matagal nang nakakaranas ng paghihirap habang kasama ang asawa nito. Clyde Cleomonte, a 21 years old na kung saan ay pinakasalan ng sapilitan ni Silvia Kill na Mafia boss. "Hon, are you okay?", tanong ng babae saakin. Hon? Bakit niya ako tinatawag na Hon at bakit nandito ako sa hospital? Ang huli kong naaalala ay itinulak ako ni Blue, may tumulong ba saakin? "Nasaan sina Blue? Nakulong naba sila?", tanong ko sa mga lalaking nakaitim. I think mga pulis sila pero bakit hindi sila nakauniporme? "Whose blue? Hon, what happened back then?", tanong ulit ng babae. Bakit ba Hon ang palaging tawag niya sakin? Hindi ko naman siya kilala. Napatingin ako sa salamin na kung saan ay nasa side wall, I saw that this is not my face. Nanlaki ang mata ko sa gulat, anong nangyari sa mukha ko at sino sila. Lalapit na sana ang babae ng itinago ko ang katawan ko hanggang sa leeg ng kumot. "Stay right there!! Wah mokong lapitan", sigaw ko kaya napahinto naman siya at nag aalalang nakatingin saakin. "Do you- do you forget about me?", nauutal na sagot niya. Biglang may lumitaw na batang babae around 3 ata galing sa kaniyang likod. Nakatingin na siya saakin ngayon. "Mama?", tanong nito. Wait, naguguluhan na ako. Sino ba sila at bakit tinatawag akong Mama ng bata. "Hindi ko alam ang sinasabi niyo at wag mokong tinatawag na Mama!!" ,sigaw ko sa kanila. Biglang umiyak ang bata at nagpabuhat sa babae. Kinarga niya ito at nagdilim ang tingin nito saakin. Sino ba sila? I don't understand what's happening. Mama, i need you.

"She had me at my worst. You had me at my best. Pero binaliwala mo ang lahat... and you chose to break my heart." Napasinghap ako sa kanyang sinabi habang ang kanyang mga mata ay walang buhay na nakatingin sa akin. Hindi ko man gustong masaktan siya pero kailangan kong gawin dahil alam kong sa huli masasaktan ko rin siya. Ngiti na lamang ang binigay ko sa kanya habang pinupulot isa-isa ang damit kong nakakalat. "Sana maging masaya ka. I'm sorry." "I am, Ali, masaya ako sa kanya." Tuluyan ng tumulo ang luhang pinipigilan ko at tanging narinig ko lang ang pagsara nang malakas na pinto. "I'm sorry, Xerxes... I'm sorry!"

CONTENT WARNING: Please note that this book contains sensitive themes and includes explicit scenes, making up approximately 20% of its content. It is intended for mature readers only. _ "Teka lang, Sir! A-Ano kasi eh..." Napangiwi si Mahal habang naghahagilap ng mairarason dito sa lalaking ito na binili siya sa Auction. "Are you kidding me? 'Teka lang?' Are you sure that's really 'teka lang?" Napayuko na lang siya dahil sa pagalit na natanong ng lalaki. Halatang napipikon na sa kaniya. Inilapit pa nito ang mukha sa kaniya para iparamdam sa kaniya ang inis nito at nagsalita, "Remember, I paid a hefty 10.5 million at the auction just to purchase you. You wouldn't have even set foot in that auction if you hadn't given your consent. So now that you're under my ownership, don't think you can fool me with your usual 'teka lang, sir' tactics kasi kabisado ko na 'yan." Para siyang tinanggalan ng utak na nakatunganga sa pinagsasabi nito na ang tanging naintindihan lang ay ang salitang, 'kabisado ko na 'yan.' Ano naman ang alam niya sa English kasi tulog naman siya lagi sa subject na iyon noong nag-aaral pa siya. Para naman huminahon ito, nagsalita na lang siya. "Ahm...wag ka na magalit sir, maghuhugas lang naman ako. Ayaw mo naman ng mabaho, diba?"

Que peut faire une femme lorsque son mari a perdu la mémoire et qu'il est amoureux d'une autre femme ? Il y a trois ans, je suis restée dans le coma pendant un an après un accident de voiture. Lorsque je me suis réveillée, non seulement mon mari ne se souvenait plus de moi, mais il aimait une autre femme, Ashlyn. Mais je n'ai pas renoncé à notre couple. Il y a deux mois, nous étions ivres et nous avons couché ensemble pour la première fois en deux ans. Mais le lendemain matin, Jayden était plus en colère que jamais. Il était convaincu qu'il avait été drogué, ce qui n'était qu'un autre de mes stratagèmes pour le reconquérir... Je ne peux pas oublier l'image de lui me fixant sans aucune émotion dans les yeux et me tendant l'accord de divorce. Puis j'ai découvert que j'étais enceinte. La petite vie qui grandissait en moi m'a rendue plus forte. Cela fait maintenant trois ans et, lentement, chaque jour s'améliore. J'ai créé une petite entreprise de marketing et de conseil financier, mettant à profit ma formation. Mon associé, Philippe, m'a aidée à développer l'entreprise et nous sommes devenus très proches. Aujourd'hui, Philippe était tellement ému par la signature de notre plus gros contrat que ses lèvres se sont posées sur les miennes avant que je ne puisse l'en empêcher. Quand je me retourne, l'homme qui se tient devant notre porte vitrée et qui nous regarde, Philippe et moi, est mon ex-mari Jayden Brennan en personne. Y a-t-il de la jalousie dans ses yeux ? Que veut-il maintenant ?