Walang Hanggang Kitang Pupurihin Lyrics

Hiwalay ang mga magulang ni Laarni Villegas. Ganun pa man kahit hiwalay ay busog siya sa sustento at suporta sa bawat panig. Kaya naman nang piliin niyang maging isang volleyball player ay walang kontra ang mga magulang niya.  Hanggang sa makilala niya ang isang Kyre Mendoza, gwapo, matangkad at nag- uumapaw ng sex appeal na laging nambulabog sa kanya tuwing may laro siya. Isang CEO na may-ari ng team kung saan siya miyembro bilang isang manlalaro.  Paano maiwasan ni Laarni ang isang Kyre na walang ibang ginawa kundi ang palaging pagpapa- cute sa kanya? O dahil sa kakulitan ni kyre ay magiging magkalaro sila sa larangan ng pag-ibig?

Ang buong akala ni Hikkary ay wala nang katapusan ang ligaya sa piling ng pinakamamahal na kasintahang si Zayden, ngunit nagkamali siya dahil nagwakas iyon nang malaman niyang pareho sila ng kanyang matalik na kaibigan ng lalaking minahal. She painfully ended their relationship and sacrifice her happiness just to please her best friend. Sa lahat ng desisyon na nagawa niya, iyon na siguro ang pinakamahirap at pinakamasakit— ang magparaya para sa kasiyahan ng taong itinuturing niyang pamilya. Ngunit hanggang saan siya pwedeng magparaya? Hanggang saan siya magsisinungaling sa totoong nararamdaman niya? Titikisin na lang ba niya ang sariling damdamin para sa kasiyahan ng iba?

Hindi madali ang lumaki sa anino na iniwan ng ibang tao, higit kanino man si Vanna ang nakakaalam ng mga bagay na iyan sapagkat simula pagkabata ay nakasunod lamang siya sa yapak ng nakatatandang kapatid at sa lahat nang utos ng kanyang ina. Kaya naman nang makilala niya si Atticus, inakala niyang ito na ang lalaking para sa kanya. Makalipas ang tatlong taon ay pumayag siyang magpakasal dito ayon na din sa kagustuhan ng kanyang mga magulang. Ilang araw bago ang dapat sana ay kasal nila, nahuli niya itong nagloloko. At ang masakit, sariling kapatid niya ang nakapatong dito. Dala nang pinaghalo-halong emosyon at tama ng alak na basta na lamang nilaklak, siya ay nagising sa isang hindi pamilyar na kama. Tandang-tanda niya ang gabing pinagsaluhan nila ng estraherong iyon at matutuwa na sana siya ngunit nang alukin ng pera kapalit ng paggamit sa kanyang katawan ay nagalit siya dito. Nilayasan niya ang walang hiya at sa hindi inaasahang pagkakataon ay muling nagkrus ang kanilang mga landas, sa pagkakataong iyon wala na siyang kawala. Kailangan siya nito para magpanggap na asawa hanggang makuha ang mana at kailangan niya ito para magkapera. The timid yet sweet woman with a painful past and an arrogant business tycoon with a heartbreaker for a middle name. How long lust would last?

We thought that if you're from the province, Manila could change your life. Ivory Belle, who lived in the province of Batangas, went to Manila for work. She believes that risking her life to visit places she has never heard of is the best thing she can do to help her family. She had no idea that Manila would change her life and herself. She has no idea how to love, what it feels like, or what to do in a relationship. Ivory Belle, the innocent woman who works as his secretary in her boss's evil world. The evil Boss who becomes stressed as a result of Ivory's presence. Hindi inaasahan ni Ivory na sa isang iglap ay magiging secretary siya ng isang lalaking nabangga niya sa labas ng isang malaking building. Ang kilalang CEO ng Montemayor Company na si Lucas. Ang kilalang terror boss, ang walang pusong boss na hindi tinatagalan ng secretary. Pero hindi ito naging hadlang kay Ivory upang makapagtrabaho. Sa inosente nitong mukha at pagkatao, pinasok niya ang buhay sa Manila na wala siyang kaalam-alam. Dahil sa inosente niyang utak, sa paglipas ng mga araw ay hindi niya nararamdaman ang pagkahumaling sa kaniya ng kaniyang Boss. Ang pagiging seloso nito, possessive at ang pagpipigil sa sarili ay hindi napapansin ni Belle. Pinag-aral siya ni Lucas ng kolehiyo nang malaman ng lalaki na pangarap niya ito, ang makatapos. Days, months and years has past and everything between the two of them went well. They fall in love to each other, they're happy to each other even though Belle makes her Boss stressed sometimes. But, when Mrs. Montemayor, Lucas mother heard about the relationships of them. That's the time that Ivory Belle felt the pain that she never felt before.

“Pipay!” galit na sigaw ng aking madrasta mula sa kanyang silid habang abala sa pag-aayos ng kanyang mukha. Halos magputok ang ugat sa kanyang leeg, na para bang ako ang dahilan ng lahat ng problema niya sa buhay. “Bakit po, Madam?” mahinahon kong sagot habang tuloy sa paglalampaso ng sahig. “Madam”—iyon ang itinawag niya sa akin mula pa noong una, at dahil sa takot, hindi ko na rin inusisa kung bakit. Ako nga pala si Piazza Fontana Vega, o mas kilala bilang Pipay. Dalawampu’t dalawang taong gulang na ako, ngunit hanggang Grade 5 lang ang naabot ko. Natigil ako sa pag-aaral noong mag-asawa muli ang aking ama. Simula noon, naging parang alipin na ako ng aking madrasta. Araw-araw, pareho lang ang eksena sa bahay. Ako ang gumagawa ng lahat ng gawain habang si Madam at ang kanyang anak na si Claire ay nag-e-enjoy sa luho ng buhay. Pero kahit ganoon, may lihim akong pangarap. Minsan, sa mga tahimik na gabi, iniisip ko kung darating ba ang araw na makakawala ako sa ganitong sitwasyon. “PIPAY!” muling sigaw ng aking madrasta, na tila mas nagiging galit pa. Agad kong iniwan ang mop at tumakbo sa kanyang kwarto. Kailangan kong magmadali. Kapag natagalan ako, mas matindi ang parusa. “Madam, may kailangan po ba kayo?” magalang kong tanong sa aking Madrasta. "Bakit ba ang bagal mong kumilos? HETO! Labhan mo pati ang damit ng anak ko!” sigaw niya, sabay hagis sa akin ng maruruming damit. Tumama ito sa aking mukha, pero wala akong nagawa kundi damputin ang mga ito. “Opo, Madam,” sagot ko, habang pinipigil ang pagbagsak ng luha.

Nagluluksa si Amara Alcantanra sa burol ng kaniyang ina habang abala ang kanyang asawa sa pagdiriwang ng kaarawan ng unang babaeng minahal nito—punong-puno ng kasiyahan at engrande ang selebrasyon. Klarong-klaro ang lahat kay Amara. Kung hindi siya mahal ng lalaki, ayaw na rin niya dito. Iniwan niya ang kasunduan ng diborsyo sa ibabaw ng mesa at piniling ipalaglag ang dinadala, at lumakad palayo nang mag-isa. Limang taon ang lumipas. Sa isang marangyang subastahan, lumitaw ang chief auctioneer nakasuot ito ng isang hapit na makabagong Filipiniana na backless, may mataas na slit sa hita, at natatakpan ng puting belo ang kanyang mukha. Lahat ng mata ay kusang tumigil sa kanya. Napasimangot si Argus De Luca, bahagyang nanliliit ang mga mata. "Ang pangalan niya'y Reina?" Tumango ang kanyang assistant. "Yes, Sir. May nabalitaan rin akong minsan may nag-alok ng sampu-sampung milyon kapalit ng pagkakataong makita ang tunay niyang mukha pero tinanggihan niya." Sa wakas, natagpuan na ni Argus De Luca ang babaeng matagal na niyang hinahanap sa loob ng limang taon. Kinagabihan ay hinarang niya ito sa isang kanto. "Auctioneer Reina, hanggang ngayon ay tinatakbuhan mo pa rin ako o mas tamang sabihin kong Amara?" "Argus, hiwalay na tayo." "Hindi ko kailanman sinang-ayunan 'yon. Nasaan ang anak ko?" "Mukhang nakalimot ka, Argus… ikaw mismo ang dahilan kung bakit nalaglag ang bata, limang taon na ang nakalipas!" Ngunit ngumisi si Argus, at may inilantad sa harap niya. "Kung gayon, ipaliwanag mo ito." Triplets na limang taong gulang ang nakatayo sa harap nila.

Tahimik ang mansyon. Tahimik… maliban sa mahinang iyak ni Princess sa bisig ko—isang buwang gulang, walang alam, walang kasalanan. Pero siya ang unang nasaktan sa lahat ng ‘to. Siya ang naiipit sa pagitan ng dalawang taong hindi na alam kung paano magmahal nang sabay. Nakaluhod ako sa harap ni Elise. Mahigpit ang hawak ko sa laylayan ng bestida niya, parang batang takot na maiwan sa dilim. Nanginginig ang labi ko, pinipigilan ang mga luhang ayaw na sanang lumabas—pero hindi ko na kayang kontrolin. “Please, Elise…” garalgal kong pakiusap. “’Wag mo kaming iwan. Hindi ko alam kung paano palalakihin si Princess nang wala ka. Hindi ko alam kung paano mamuhay kung wala kayo…” Pero wala. Wala siyang emosyon. Wala siyang luha. Matigas ang titig niya, parang ako pa ang mali. Bitbit niya ang maleta niya—hindi lang punô ng damit, kundi punô ng lahat ng alaala namin. Lahat ng pangarap. Lahat ng ‘akala ko tayo.’ “Hindi ko ‘to pinlano, Levi,” mahina niyang sagot. “Pero kailangan kong piliin ang sarili ko. Pagod na akong umasa. Pagod na akong maging pangalawa sa trabaho mo, sa mundo mo. Hindi ko kayang maging ina habang ako mismo’y hindi buo.” Gumuho ako. Literal. Napayuko ako habang yakap ko si Princess, habang nararamdaman ko ang init ng iyak niya sa dibdib ko. Halik ako nang halik sa noo niya, para bang kaya kong takpan ng pagmamahal ang kawalan ng ina niya. “Anak mo ‘to, Elise. Anak natin…” pabulong kong daing. “Kung hindi mo na ako kayang mahalin… kahit siya na lang. Kahit siya. ‘Wag mong iwan ang anak mo…” Pero wala. Ni hindi siya lumapit. Ni hindi siya tumingin. Tumalikod siya, dala ang katahimikang mas malakas pa sa kahit anong sigaw ng pagtanggi. "Ayoko na" mahina niyang sabi at hinila ang maleta palabas ng mansion.

Franchetti Xerene Covry - maangas, palaban, astig, at walang inuurungan. She's careless and reckless, lahat na ata ng kalokohan ay alam na niya. Aakalain mong tomboy ito dahil sa paraan ng kaniyang pananamit. But don't underestimate this small thing because she's insanely strong and terrible. Dress her up and she's actually a bad-ass chic. She may live in an apartment but trust me, she can afford to buy islands, perhaps, an entire country. SHE'S THAT WEALTHY. But it was not hers, she said. All those wealth and everything, it was not hers. It was for DEATH.

Kahit anong pag mamahal ang binibigay niya sa asawa niya ay hindi siya nito minahal pabalik, sakit at pagdaranas lang ang binalik nito sa kaniya, Hanggang sa dumating ang pagkakataon na tuluyan siyang umalis sa tabi ng kaniyang asawa at ilang taon ang lumipas ay nagkita silang muli pero sa pagkakataong ito ay hindi na niya ito maalala dahil sa kaniyang amnesia.

While some endings are painful, there are some endings that's worth it. -Jufiel Kenn Tinio Sa gitna ng pagiging hindi normal ay nakayanan kong manatili sa tabi niya. Ngunit hanggang kailan ko kayang manatili kung nasa punto na kami ng walang kasiguraduhan? Would it be a happy ending for us?