วัยรุ่น

คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ “รินทำไม่ได้เลย รินไม่เข้าใจ” หญิงสาวเอ่ยงอแงเมื่อเธอไม่สามารถทำตามในงานที่อาจารย์สั่งให้ทำส่งในศุกร์นี้ได้ “ไหนขอพี่ดูหน่อย” ลีวายเอ่ย พรางหยิบงานที่ฟารินงอแงไม่ยอมทำ “พี่ลีวาย ทำให้รินหน่อยนะๆๆ” “ถ้าพี่ทำให้ อาจารย์ก็รู้ซิครับ” ลีวายเอ่ย “อาจารย์จะรู้ได้ยังไงคะ เรารู้กันสองคน”ฟารินเอ่ย “พี่อยู่ปี3 ทำงานส่งอาจารย์จนอาจารย์จำลายเส้นได้หมดแล้วครับ แล้วน้องปีหนึ่งแบบน้องฟารินเนี้ย จะใช้ลายเส้นพี่ปี3ไปส่ง จะรอดได้ยังงไง” “แต่รินทำไม่ได้นี่คะ….” “เฮ้อ งอแงแบบนี่แล้วพี่จะทำยังไง”ลีวายเอ่ย “ไม่รู้ค่ะ” “งอแงไม่เข้าเรื่องเลยเรา” ปากบ่น แต่มือก็ยังคงเริ่มร่างงานที่ฟารินบอกทำไม่ได้ “พี่ลีวายใจดีจัง” “ใจดีแบบนี้ ให้พี่เป็นแฟนได้หรือยังละครับ” “คะ!!….” “เอากลับไปคิดดูก่อนก็ได้” ลีวายเอ่ย

"ความรักที่ไม่มีเงื่อนไขใด ๆ มาต่อรอง มีเพียง หัวใจ ที่พิสูจน์ทุกสิ่ง... และ ปีกที่สมบูรณ์ ที่จะโอบกอดกันตลอดไป"

ย้อนวันวานไปกับชีวิตมัธยมปลายช่วงวัยของรักแรก การจับมือ การจูบ การกอดรวมถึงการออกกำลังกาย(บนเตียง) คุณอยู่ในช่วงไหน? ส่วนของผมนั้นเกิดขึ้นตอนม.ปลาย เรื่องนี้จะรวมชีวิตสุดโก๊ะโบ๊ะบ๊ะสารพัดสารเพในช่วงวัยม.ปลายให้หายคิดถึง เรื่องย่อ เป็นเรื่องราวของ กันต์ ชายที่โดนบูลลี่ กลั่นแกล้ง รังแกสารพัดหนำซ้ำยังมีปมเรื่องหน้าตาหลังถูกปฏิเสธความรักในวัย14ปีจากนั้นเขาก็สูญเสียความมั่นใจในตัวเองโดยการใช้ชีวิตปกปิดใบหน้ามาตลอดและในช่วงม.ปลายเขาได้ย้ายโรงเรียนไปที่แห่งใหม่แรกๆชีวิตก็สงบสุขดีแต่หลังจากมีเด็กใหม่ย้ายเข้ามาหน้าตาที่ปกปิดไว้มาตลอดกลับถูกเปิดเผยอย่างไม่คาดคิด

พลอย กราฟิกดีไซเนอร์สาวสุดมั่น และ ฝน ช่างภาพสาวมาดเซอร์ผู้เงียบขรึม คือเพื่อนสนิทที่เติบโตและใช้ชีวิตร่วมกันในคอนโดเล็กๆ กลางกรุงเทพฯ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับปัญหารุมเร้าทางการเงินที่ใกล้จะถึงทางตัน พลอยจึงได้เสนอทางออกที่แสนจะบ้าบิ่นและอันตราย นั่นคือการสร้างแอคเคาท์ลับในชื่อ "Secret Petals" เพื่อสร้างสรรค์ผลงานภาพถ่ายแนวศิลปะอิโรติกที่ไม่เปิดเผยใบหน้า โดยมีพลอยเป็นนางแบบและฝนเป็นช่างภาพ

ครูหนุ่มที่ฐานะต่างกันกับอาสาวของลูกศิษย์ ที่หัวใจผูกรักใคร่ วาดฝันถึงทางรักที่สวยงาม แต่ทางรักมีอุปสรรค เมื่อเขาโบยบินไปไกลถึงสหรัฐอเมริกาด้วยใจที่บอบช้ำ ดั่งพรหมลิขิตกลั่นแกล้ง รอคอยเพียงเธอ จะตามมาสมทบหัวใจ เหมือนไปให้สุดทางสุดเสน่หา ธันยวีร์

เขา เป็น โคแก่ ที่ดัน ไปหลงรัก อยากจะกิน หญ้าอ่อน ทั้งๆ ที่ คอยพยายาม หักห้ามใจ เพราะสถานะผู้ปกครอง ค้ำคอ แต่ ไฉนเลย แม่หญ้าอ่อน ถึงได้ชอบ คอยวนเวียน ป้วนเปี้ยน เอาตัวเอง มาคอยล่อ จ่อป้อนเขา อยู่แถวๆปาก เขมราชต้องคอยดูแลรับผิดชอบชีวิตปารดี เด็กในความอุปการะของคุณย่าของเขา ถึงแม้ว่าอายุจะห่างกันมากจนพอที่จะเป็นอาหลาน แต่ปารดีก็ยังคงเรียกเขาว่า 'พี่เขม' มาตลอด ด้วยความใกล้ชิดสนิทสนมที่ปารดีมี นับวันมันก็ยิ่งทำให้หัวใจของเขาดวงนี้คอยเอาแต่จะสั่นไหวไปกับเธออยู่เรื่อย ทั้งที่พยายามหักห้ามใจตัวเองแล้วว่าไม่ให้ไปยุ่งกับเธอ ลองทำเป็นผลักไส แต่พอเธอจะไปเข้าจริงๆ ตัวเขาเองก็ถึงกับกระสับกระส่ายจนอยู่ไม่ติดที่ เคยนึกอยากลองทำตามความรู้สึกให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่เขาจะทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน ในเมื่อตอนนี้สถานะผู้ปกครองของเขามันค้ำคอเขาอยู่ อยากเดินไปให้สุดทางก็เดินไม่ได้ แถมอยากจะถอยออกมาหัวใจมันก็ไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้นอีก เขาจึงได้แต่คอยกั๊กทำตัวเป็นมดแดงแฝงพวงมะม่วงคอยกีดกันผู้ชายคนอื่นที่จะเข้ามาทำตัวสนิทแนบชิดกับเธออยู่ร่ำไป สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และ ฉบับเพิ่มเติม ไม่อนุญาตให้คัดลอก ดัดแปลง แก้ไขเปลี่ยนแปลงเนื้อหา หรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่บนสื่อโซเชียลอื่นโดยเด็ดขาด คำเตือน : นิยายเรื่องนี้มีการใช้คำที่สื่อถึงกิจกรรมทางเพศ เหมาะสำหรับผู้ที่มีอายุ 18 ปีขึ้นไป

ภีมภพเฝ้ามองการเติบโตของญารินดาจนกระทั่งถึงวันที่เหมาะสม เมื่อเขาสารภาพความรู้สึกออกไป มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขเมื่อทั้งสองต่างมีใจตรงกัน ความรัก แต่ความสุขมันก็อยู่กับทั้งสองได้ไม่นานเมื่อวันหนึ่งเขาบอกว่าติดธุระและมารับเธอไม่ได้ แต่เธอก็บังเอิญเห็นเขาพาอดีตคนรักมาโรงพยาบาลเพราะกำลังจะคลอดลูกในขณะที่เธอเองก็เพิ่งจะได้รับแจ้งจากหมอว่าอาจจะมีลูกยาก ซึ่งมันตรงกันข้ามกันอย่างสุดขั้ว

ภริดาเคยผ่านเรื่องราวความรักแย่ ๆ มาก่อน เธอจึงไม่คิดจะเปิดใจรักใครอีก เวทิศเป็นผู้ชายที่เข้ามาเปลี่ยนความคิดของเธอ เขาเป็นเจ้าเด็กคลั่งรัก ทำทุกอย่างเพื่อเธอ แล้วพี่สาวที่มั่นใจว่าตัวเองกร้านโลกกว่าเจ้าเด็กเมื่อวานซืน จะหนีพ้นเงื้อมมือเจ้าเด็กคลั่งรัก ที่มันอยากได้เธอเป็นเมียใจจะขาดได้มั้ย

เนติกาคิดว่านีรนิลคือรักเดียวของเธอ แต่แล้วโลกทั้งใบก็ถล่มลงมา ครั้งนั้นทำให้เธอคิดว่าความรักมันไม่มีอยู่จริง ชาตินี้จะไม่ขอเจอหน้าคนหลอกลวงอีก...แต่มันก็เหมือนกับฟ้ากลั่นแกล้งเราต้องมาพบกันอีกครั้ง..

คนบางคนมีค่าไว้พียงแค่มอง เราไม่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของ ดั่งกระต่ายที่หมายพระจันทร์ คนบางคนมีค่าสูงส่ง แต่ตีคุณค่าของตนเองไว้ต่ำต้อย ทั้งๆ ที่บริสุทธิ์งดงามดั่งน้ำค้าง คนบางคนซื๋อตรงต่อใจตนเอง ดั่งพระอาทิตย์ที่มอบแสงสว่าง และความอบอุ่นเท่าเทียมกัน