บทที่ 21 : สับขาหลอก

"โอเคมาเริ่มกันเลยดีกว่า ขอแค่เซลล์เดียวแค่กระพี้เนื้อชิ้นเดียวที่ยังมีชีวิต"

.

เช่นกันกับกรณีของเจฟเฟอร์ เมื่อม่านตาของเบอร์แบโต้เริ่มคลี่ตัวออกเป็นใบพัด เขากำลังซูมภาพเข้าไปยังเรือนร่างของเอ็มม่าในระยะที่ใกล้กว่าปกติ กล่าวคือไม่ใช่การซูมโดยใช้ระบบม่านตาออปติคอลแบบธรรมดา หากแต่เป็นการซูมลึกเข้าไปถึง DNA

.

"แกร็ก ๆ ๆ"

.

"แสกน!"

ชายหนุ่มออกคำสั่ง

.

เสี้ยววินาทีหลังจากนั้นในมุมมองบุคคลที่หนึ่งบนหน้าจอของเขา ก็เห็นเป็นภาพของเสื้อผ้าเอ็มม่าที่ขยายใหญ่โตขึ้น มีไรฝุ่นวิ่งยึกยืออยู่บนเส้นใยสังเคราะห์ ทอดสายตาไปทางไหนอะไร ๆ ก็ใหญ่โตอล่างฉ่างไปหมด สักพักเลนส์ก็หมุนแกร็ก ๆ ซูมภาพเข้าไปอีก สเต็ปนี้เบอร์แบร์โต้ได้เห็นลึกเข้าไปถึงชั้นผิวของหญิงสาว เขาได้เห็นเนื้อเยื่อ เห็นเส้นประสาทที่ถักทอไปตามอวัยวะต่าง ๆ อย่างซับซ้อน แต่ก็นะ! จะมีความหมายอะไรในเมื่อทุกอย่างหยุดทำงานไปหมด ความดันโลหิตกลายเป็นศูนย์ เส้นเลือดมีเป็นล้าน ๆ เส้นแต่ไม่มีสักเส้นที่มีเลือดวิ่งพล่านอยู่ภายใน พวกมันนอนแน่นิ่งค้างเติ่ง จากสีแดงสดฉาดฉานบัดนี้กลับเริ่มคล้ำและจับตัวแข็งเป็นก้อน ๆ

.

เบอร์แบโต้กัดฟันส่ายหน้า ไม่สบอารมณ์ผสมผิดหวัง

.

"ชิ! ซูมต่อ!"

"ต้องมีบ้างสิเซลล์ที่ยังไม่ตาย สัญญาณชีพแห่งการดำรงชีวิต!"

.

ใบพัดในม่านตาคลี่ตัวกว้างออกอีกหนึ่งสเต็ป คราวนี้มันซูมเข้าไปลึกซะจนตัวมันเองแทบจะเป็นกล้องจุลทรรศน์อยู่รอมร่อ เพราะภาพที่ดึงขึ้นมาให้เบอร์แบโต้เห็นนั้นก็คือภาพของโครงสร้างสาย DNA ที่ขดเกลียวกันเป็นลูกคลื่น เขาพยายามปาดสายตาเคลื่อนไปตามส่วนต่าง ๆ บนร่างกายเอ็มม่า เพื่อดูปฏิกิริยาตอบสนองไล่ไปตั้งแต่ศรีษะแต่ก็เงียบ ลดลงมาแถวลำตัวและหน้าอกก็ไม่ต่างกัน สาย DNA ไม่มีการสั่นไหวใด ๆ ทั้งสิ้น หรือนี่จะตีความได้ว่าเอ็มม่าแผนกการเงินนั้น ได้ตายจากโลกนี้ไปอย่างสมบูรณ์แบบ

.

"บะ.. บ้าน่า! ไม่น่าจะเร็วขนาดนี้นี่นา เราเพิ่งเอากันเสร็จไปไม่ถึง 20 นาทีเอง ขนาดพี่เจฟเฟอร์แกแขนขาด แกยังกุลีกุจอรีบไปให้หมอยูมิโกะช่วยเลย เซลล์ในสิ่งมีชีวิตไม่น่าจะตายหมดเกลี้ยงได้เร็วขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้!"

.

"ช่่วยผมหน่อยสิเจ๊ อยากมีชีวิตต่อไปไหมเล่าขยับหน่อยสิ! ขยับให้ผมเห็น!"

.

หนุ่มผิวสีรำพึงกับตนเองในใจ เหงื่อไหลย้อยจากหน้าผากจรดปลายคาง เขายังคงยืนตัวเกร็งเพ่งสายตาไปยังอวัยวะต่าง ๆ ของเอ็มม่าราวกับผู้ป่วยโรคจิต ประกอบกับเสียงเลนส์บนม่านตาที่เริ่มร้อง ติ๊ก ๆ ๆ ออกมาถี่รัว ยิ่งทำให้ทุกอย่างดูวิกฤตมากขึ้น!

.

"ไม่ไหว! ได้แค่แป๊บเดียวเอง ระบบร้องเตือนแล้วสิ ถ้าไม่หยุดตอนนี้เราตาบอดแน่ เชี้ยเอ๊ย! อยู่ไหนวะ! เซลล์สัญญาณชีพมึงอยู่ไหน?"

.

ดวงหน้าสะบัดไปมาพึบพับ จ้วงเท้าเข้าไปใกล้ ๆ ศพพลันย่อตัวลงใกล้ ๆ เพื่อแบ่งเบาซอฟแวร์การประมวลผล แต่จนแล้วจนรอดเบอร์แบโต้ก็เหมือนจะเจอทางตัน ขด DNA ในร่างกายเอ็มม่าไม่มีการสั่นไหวอะไรเลย ความผิดหวังทำให้หนุ่มอเมริกันผิวสีจุ่มก้นลงกับพื้นในทิศตรงข้ามเธอ ปลายเท้าพวกเขาชนกัน หันหน้าเข้าหากันหลับตาปุ๋ย แล้วก็เป็นความบังเอิญในจังหวะถอดใจนั้นเองที่ทำให้เจ้าตัวสะดุ้งโหยง! ในองศาที่ก้มต่ำ คอตกและถดถอย ใครจะไปเชื่อว่าพอเหลือบตาขึ้น ระยะสายตาของเบอร์แบโต้จะไปตรงกับตำแหน่งเนินจิ๊มิ๊ของเอ็มม่าเข้าพอดี

.

"เฮ๊ย! สั่นแล้ว! ใช่จริง ๆ ด้วยมันยังสั่นอยู่ ขด DNA เจ๊ยังมีปฏิกิริยา เจ๊ยังไม่ตาย! ไชโย! ไชโย!"

.

ไม่พูดพร่ำทำเพลงให้เสียเวลา เบอร์แบโต้รีบสปริงตัวขึ้นด้วยความรวดเร็ว ใช้มือทั้งสองข้างป้องประคองเลนส์เรติน่าของตัวเองสุดฤทธิ์ พลางส่องเข้าไปบนโหนกผสมพันธุ์เพื่อยืนยันความถูกต้อง

.

"ซูมเข้า!"

.

"แกร็ก ๆ หวืดดด!"

.

"เข้าอีก!"

.

"แกร็ก ๆ ๆ หวืดดดด!"

.

"พอ!"

.

"อื้อหือ! เป็นอย่างงี้นี่เองเพราะหีเจ๊แม่งฉีกมากอ่ะ คงเจ็บมากสินะตอนที่เย็ดกัน ดูดิเนื้อตรงติ่งยังเต้นอยู่เบา ๆ ด้วยซ้ำ ขนาดตัวตายไปแล้วจิ๋มก็ยังคงเสียวอยู่สินะ แม่งสุด ๆ เซลล์ตรงนี้แหละที่เป็นเครื่องการันตีว่าเจ๊ควรจะต้องมีชีวิตรอด"

.

"ซูมออก!"

.

"แกร๊ก ๆ ๆ หวืดดดด!"

.

จากกล้องจุลทรรศน์เหมือนจะกลายเป็นกล้องตรวจภายใน ของหมอสูตินารีแพทย์ในเซ็ตสุดท้าย เบอร์แบโต้มองเห็นภาพของร่องหีถอยร่นฝ่าม่านหมอยออกไป ทะลุผ่านเส้นใยสังเคราะห์บนเสื้อผ้ากับบรรดาฝูงตัวไรฝุ่น จนสุดท้ายก็เข้าสู่โหมดการมองเห็นเวอร์ชั่นปกติ

.

ลมหายใจยาวแบบโล่งอก เพิ่งจะถูกพ่นออกมาเมื่อครู่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดเรื่อง เขาเดินวนดูร่างอันแน่นิ่งของเธอผู้ซึ่งนั่งหันหลังพิงอยู่กับฝาประตูเซฟพร้อมกับรอยยิ้ม เหมือนกับตลกร้าย! มันคล้ายกับชะตาฟ้าลิขิตที่ถูกเขียนขึ้นจากอารมณ์ขันของพระผู้เป็นเจ้า

.

ใครจะว่าบังเอิญหรือฟลุ๊คยังไงก็ตามแต่ แต่ในเมื่อลำควยของเขาคือสาเหตุที่ทำให้เธอตาย ดุ้นอันเดียวกันนี้ก็เลยกลายเป็นสิ่งสำคัญที่จะทำให้เธอรอดไปพร้อม ๆ กันด้วย เบอร์แบโต้หยุดฝีเท้าลงตรงหน้าเธอ พลางทรุดตัวลงนั่งยอง ๆ ก่อนจะยื่นริมฝีปากเข้าไปจุมพิตกับศพราวกับจะเป็นการสั่งลา

.

"ผมจ้องเจ๊จนปวดตาไปหมดแล้วอ่ะ ขอผมจูบลาหน่อยล่ะกันเน๊าะ , จุ๊บ! "

.

"เพราะหลังจากกระบวนการนี้เสร็จสิ้น เจ๊จะจำเรื่องราวระหว่างเราไม่ได้อีกเลย.."

.

มือหนากร้านงานลูบไล้ไปตามไรผมเธอ พลางร่นเลื้อยลงมาตามโครงหน้า กับรสสัมผัสที่ชายหนุ่มจะไม่มีวันลืม แม้แต่นี้ต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นเบอร์แบโต้ก็สาบานกับตัวเองไว้แล้วว่า นี่น่าจะเป็นการมีเซ็กส์ที่เวิร์ลคลาสที่สุดในโลก และเขาก็จะไม่มีวันไปทำแบบนี้กับใครอีก

.

"ลาก่อนครับเจ๊เอ็มม่า แม่มดน้อยเฮอร์ไบรโอนี่ของผม"

.

ยืดขาลุกขึ้นยืนก่อนจะตัดสินใจยื่นมือซ้ายซึ่งพับหักปลายเป็นกระบอกปืนไว้แล้ว ออกไปจ่อตรงหน้าผากพลันออกคำสั่ง

.

"ยิง!!!"

.

"จิ้วววววว~!"

.

ศีรษะเอ็มม่าสะบัดไปกระแทกกับประตูเซฟอย่างจัง! แต่เบอร์แบโต้แม่งไม่สน! เพราะสิ่งที่เจ้าตัวสนใจกลับเป็นก้อนความคิดที่ผุดขึ้นมาเป็นยวง ๆ พร้อมกับออร่าที่ห่อหุ้มไว้มากกว่า ใช่แล้ว! เจ้านี่คือ "ก้อนความตาย" DNA บริเวณติ่งเสียวบ่งบอกชัดเจนว่าเซลล์ของเอ็มม่ายังมีชีวิตอยู่ ทว่ากลับเป็นตัวเจ้าหล่อนเองที่คิดว่าตัวเองตายไปแล้ว ร่างกายก็เลยตอบสนองเป็นความแน่นิ่งแล้วก็ไม่หายใจอย่างที่เป็นอยู่

.

"Drain!"

.

"ฟู่!!!"

.

"ฮึบ! เวรเอ๊ย! หนักชิบเป๋งเลยวะแต่ไม่เป็นไรแค่นี้ยังไหว! แลกกับการให้เจ๊ลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งผมยอม! ฮึ๊ย! ย๊ากกกกก! "

.

เพราะฉะนั้นการที่เบอร์แบโต้พยายามกัดฟันใช้แขนขวา Drain เจ้าก้อนความตายสีดำ ๆ คล้ำ ๆ นี้เข้ามาเก็บไว้กับตัว จึงเหมือนเป็นการดูดจิตใต้สำนึกในด้านนี้ของเธอออกไป แล้วก็จะทำให้เธอลืมตาขึ้นอีกครั้งในท้ายที่สุด เพียงแต่เอ็มม่าก็จะพาลจำเขาไม่ได้ไปด้วย

.

หนุ่มอเมริกันผิวสีรีบหันหลังให้เอ็มม่าในทันทีหลังกระบวนการแล้วเสร็จ เพราะนี่ก็แค่เรื่องเดิม ๆ เป็นภารกิจเดิม ๆ ที่เจ้าหน้าที่ภาคสนามต้องทำอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ถึงกระนั้นทำไมกันทำไมภายในใจกลับรู้สึกเหวง ๆ

.

.

ตัดภาพมาที่เอ็มม่าที่ค่อย ๆ เผยอเปลือกตาขึ้นเชื่องช้า เธอเห็นทุกอย่างไม่ชัดนักแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าอะไรเป็นอะไร เธอไม่เข้าใจว่าตัวเองมานั่งจมแหมะอยู่บนพื้นหน้าตู้เซฟตั้งแต่เมื่อไหร่ ไหนจะสภาพเละเป็นโจ๊กของห้องทำงานนี้อีกล่ะ เกิดอะไรขึ้นกันแน่! พอปรับโฟกัสได้และสังเกตเห็นหลังไว ๆ ของเบอร์แบโต้เข้า เธอก็เลยร้องตะโกนถามขึ้น

.

"คุณคะ.. คุณ ที่นี่เกิดอะไรขึ้น คนอื่นหายไปไหนกันหมด!?"

.

".........!"

เบอร์แบโต้ไม่ตอบ ไม่ได้หยิ่งหรืออะไรหรอก แต่เป็นเพราะเขาดีใจจนน้ำตาไหลที่รู้ว่าเธอฟื้นขึ้นมาแล้วต่างหาก สุดท้ายก็เลยแก้เกล้อด้วยการง้างหมัดแมน ๆ ต่อยเปรี้ยง! ใส่ก้อนหินที่หล่นลงมาโชว์มันซะดื้อ ๆ

"ว๊ายยยย! นี่มันอะไรกัน หินพวกนี้หล่นลงมาจากห้องหมอยูมิโกะใช่ไหม? นี่คุณอย่าเพิ่งเดินไปสิหันมาบอกฉันก่อน! ทำไมถึงเหลือแค่คุณกับฉัน ฉันสั่งคุณอยู่นะ! อร๊ายยยย! กล้าขัดใจฉันเหรอ!!!"

เธอก็ยังเป็นเธอเอ็มม่าบ่นฉอด ๆ พลันออกคำสั่งให้ทุกคนทำตามเป็นชุด แต่ครั้นจะลุกขึ้นแล้ววิ่งตามเบอร์แบโต้ไปเอาความจริงกลับทำไม่ได้

.

"อุ๊ย! เจ็บจังช่องคลอดเรา! อะไรกันเนี่ยะ! เจ็บมากอ่ะก้าวขาไม่ได้เลย , โอ๊ย! "

สาวเจ้าเปล่งเสียงออกมาเบา ๆ ในลำคอ เธอย่อตัวนั่งลงอีกครั้งแล้วก็ทำได้เพียงจ้องมองแผ่นหลังอันแผ่กว้างของชายหนุ่ม ที่เดินลับสายตาออกบานประตูไปอย่างเงียบ ๆ

.

.

ประตูหน้าห้องแผนกการเงินชั้น 3 งับปิดเบอร์โต้ก็เลยโล่งใจ เขาหันหลังพิงมันไว้หลับตาพริ้มนึกถึงแม่มดน้อยเฮอร์ไบรโอนี่ของเขาก่อนเล็กน้อย พลางล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เพื่อควักเอาของที่ได้ติดไม้ติดมือมาออกมานับ

.

"นิดหน่อยคงไม่เป็นไรนะเจ๊เอ็มม่า ก็ผมยังไม่ได้ค่าแรงเลยนี่หว่า"

"หนึ่ง!.. สอง!.. สาม!.. สี่!.. ห้า!.. หก!.."

"กรุ๊งกริ๊ง ๆ ๆ กรุ๊กกริ๊ง ๆ ๆ"

.

แต่ทว่าระหว่างที่เจ้าตัวกำลังไล่นับบรรดาแบงค์น้อยแบงค์ใหญ่ กับเหรียญทองมากมายที่แอบฉวยเอามาอยู่นั้น งานก็เข้าอีกจนได้เมื่อจู่ ๆ โทรศัพท์สายหนึ่งก็ดังขึ้นมา!

.

และปลายสาย.. แม่งดันกลายเป็นบอส!