"ไม่ทันแล้วหมอ มันฟาดลงมาแล้ว อร๊ากกกกก!!!"
.
เจฟเฟอร์ร้องลั่นเขายกมือขึ้นค้ำแม้จะรู้ดีว่าเป็นดั่งไม้ซีกงัดไม้ซุง แต่ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าเพราะท่วงท่าแต๋วแตกดังกล่าวนั่นเองที่ทำให้เจ้าตัวยังคงมีชีวิตรอด เมื่อหมอยูมิโกะที่อยู่อีกฟากหนึ่งของปลายสายได้ใช้ปฏิิภาณไหวพริบตะโกนสวนออกไปว่า
.
"Drain!!!"
มันดังซะจนเจฟเฟอร์คิดว่าแก้วหูตัวเองคงแตก มันดังจนลอดผ่านหูฟังออกมาแล้วก็ไปรันเข้ากับระบบคอมพิวเตอร์ภายในของเจ้าหน้าที่ภาคสนาม
.
เพียงเสี้ยวอึดใจวินาทีที่ฝ่ามือทรายใหญ่เบิ้มกำลังจะบดขยี้ร่างอยู่รอมร่อ ฝ่ามือของเจฟเฟอร์ก็จมบุ๋มลงไปเป็นหลุม แล้วพลังลมดูดอันเชี่ยวกราดก็เริ่มทำงาน มันดูดเอาเม็ดทรายมากมายเข้ามาเก็บไว้ในตัว กระบวนการทุกอย่างเหมือนกับตอนที่เจฟเฟอร์ทำกับก้อนความคิดผู้คนเป๊ะ ๆ ฝ่ามือเขาดูดด๊วบ ๆ สูบเอาทรายเป็นตัน ๆ เข้ามา ส่งผลให้อวัยวะของเจ้าปีศาจยักษ์เริ่มจะมีสภาพเว้าแหว่งเจียนอยู่เจียนไป ซึ่งไม่ใช่เฉพาะแค่มือแต่รวมไปถึงขาด้วย การ Drain อันยอดเยื่ยมทำให้ขาของมันเสียการทรงตัว พลันล้มตรึงลงหงายท้องหงายไส้
.
"ตรึมมมมมมมม!"
.
แต่ทว่ากับแขนขวาของเจฟเฟอร์นี่สิ ที่ลักษณะดูไม่ดีเอาซะเลย เจ้าตัวเจ็บปวดทรมานมากจนต้องออกปากบอกให้หมอยูมิโกะหยุด
.
"อูยยยยย~ หมอ แขนผมจะไม่ไหวแล้ว ควันขึ้นใหญ่แล้ว อูยยยยย~! พอก่อน ๆ !"
.
เจฟเฟอร์ร้องโอดโอยเจ็บปวดแสนสาหัส และทันทีที่เครื่องหยุดเจ้าตัวก็รับรู้ได้เลยว่าร่างกายตัวเองนั้นไม่ปกติอีกต่อไปแล้ว
.
"แม่มโอ๊ย! ตัวหนักอึ้งเลยอ่ะขากถุ๊ย..!!!"
"ในปากก็มีแต่ทราย.. ถุ๊ยยยย!"
"ขอบคุณมากนะหมอที่ช่วยไว้ทัน ยังไงก็คุ้มแหละดีกว่าตายฟรี ทำไมผมถึงคิดไม่ถึงนะว่ามีวิธีนี้อยู่ไอ้เราก็เสียเวลายิงกระสุนเลเซอร์ใส่มันอยู่ตั้งนาน แค๊ก ๆ ๆ แค๊ก ๆ ๆ โอยทรายเต็มคอเลย"
.
"ยังค่ะยังไม่จบแซนดี้จังเขายังไม่ตายหรอกนะ ถ้าจะพูดกันตรง ๆ ต้องบอกว่าเขาเป็นอมตะ"
.
"ห๊ะ! นี่หมอล้อผมเล่่นป่าวเนี่ยะ?"
.
เจฟเฟอร์ตกใจสะดุ้งโหยง เขารีบหันไปหาปีศาจทรายท่ีเพิ่งจะรู้ชื่อจริงสุดน่ารักว่าแซนดี้ ก่อนจะพบว่ามันกำลังค่อย ๆ ซ่อมแซมร่างกายตัวเองขึ้นมาใหม่อีกครั้ง มิหนำซ้ำยังพยายามที่จะชันกายลุกขึ้นยืนด้วย
.
"ถะ.. ถอยก่อนดีกว่า ต้องรีบหนีไปจากที่นี่! ดะ.. เดี๋ยวนี้เลย!"
ทรายเต็มคอทำให้เปล่งเสียงไม่ถนัด ซะเมื่อไหร่เพราะที่ถูกคือเจฟเฟอร์แม่งกลัวจนพูดอะไรไม่ออกต่างหาก ในหัวเขามีเพียงการหลบหนีจึงรวบรวมเรี่ยวแรงพยุงตัวเองเซแถด ๆ ลัดเลาะไปตามสันทรายเจตนาจะไปให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ก็ไม่ค่อยถนัดนักเพราะน้ำหนักตัวในตอนนี้ที่น่าจะมากขึ้นกว่าเดิมถึง 3 เท่า ดูได้จากรอยเท้าที่จมลึกลงไปในทรายมากกว่าปกติ
.
"ครืดดดด , ครืดดดด"
.
"ฮัลโหล ๆ ฮัลโหลหมอได้ยินไหม หมอจะสร้างของพรรค์นี้ขึ้นมาทำไมเนี่ยะ มันอันตรายมากเลยนะรู้ตัวรึเปล่า!"
.
"ก็ไม่ทำไมหรอกค่ะ แซนดี้เขาเป็นหนึ่งในสิ่งมีชีวิตทดลองแล้วก็ผิดพลาดเหมือนกันกับพวกนาริตะกับยูมิ เพียงแต่เขาไม่มีร่างกายก็เลยใช้ทรายที่มีอยู่เยอะแยะในนี้เป็นร่างกายแทน บางทีเขาอาจจะอยากได้ตัวคุณล่ะมั้งเขาเลยดักทำร้ายเอา ไม่รู้สิ! เพราะหมอเองก็ควบคุมเขาไม่ได้"
.
"ไม่ค่อยได้ยินเลยหมอเอาไว้เล่าวันหลังดีกว่า เอาเป็นว่าตอนนี้รบกวนหมอช่วยผมที ต่อจากนี้ไปให้ผมทำยังไงต่อ ผมวิ่งไม่ไหวแน่ ๆ ผมไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้ว แขนขวาผมก็ควันขึ้นโขมงเลย! คงใช้การอะไรไม่ได้อีกแล้วไม่ว่าจะยิงกระสุน หรือ Drain"
"ฮู่ววว~! เหนือยจังแฮะ แฮ่ก ๆ แฮ่ก ๆ "
.
จ้วงเท้าย่ำต๊อกถอยห่างออกมาจากจุดเกิดเหตุได้แค่ประมาณ 200 เมตร เจฟเฟอร์ก็ลิ้นห้อยซะแล้วซึ่งระยะทางแค่นี้เอาตรง ๆ นะเจ้าแซนดี้มันกระโจนพรวดทีเดียวก็เกินพอ
.
"ครืดดดดด , ครืดดดดด"
.
"นั่นสิหมอก็ไม่ค่อยได้ยิน เอางี้หมอจะสรุปสั้น ๆ นะตั้งใจฟังให้ดี"
.
"ครับ.. ว่ามาเลย"
.
"แซนดี้เขาไม่มีวันตายก็จริง แต่คุณสามารถเอาชนะเขาได้ด้วยการใช้น้ำ สสารเหลวจะทำให้ทรายจับตัวเป็นก้อนและไม่รวมตัวกันอีก"
.
"เหมือนค็อกโคไดซ์ในการ์ตูนวันพีชน่ะเหรอครับ?"
.
"ไม่รู้สิ! การ์ตูนเก่าตั้งแต่ก่อนสมัยสงครามโลกหมอไม่รู้จักหรอก เอาเป็นว่ายังไงก็แล้วแต่วิธีนี้แหละเวิร์ค หลังจากนั้นคุณก็ต้องช่วยตัวเองอีกที หมอไม่รู้ว่าทางนั้นเป็นยังไง? คุณลงโบกี้ด้วยสาเหตุใดหมอก็ไม่รู้ แต่น่าจะพอมีร่องรอยของรางรถไฟหลงเหลืออยู่บ้าง ตามรางไปมุ่งลงใต้โรงงานจะอยู่ ณ จุดสิ้นสุด Map"
.
"ครืดดดดด , ครืดดดดด , ครืดดดดด"
.
"หมออย่าเพิ่งหมอ แล้วผมจะหาน้ำได้จากไหน หมอยูมิโกะ เฮ้! เชี้ยเอ๊ยคลื่นแทรกนี่น่ารำคาญจังวะ! หมอ.. หมอยูมิโกะ! ทราบแล้วเปล่ียนตอบกลับหน่อยเซ้!!!"
.
"ครืดดดดด , ครืดดดดด , ครืดดดดด""
.
ก่อนที่สัญญาณจะตัดไปเจฟเฟอร์ได้ยินเพียงคำพูดสุดท้ายของแพทย์หญิงหน้าหมวย ที่กำชับกับเขาว่าให้กลับด้านหูฟังไร้สายซะ ซึ่งเจ้าหน้าที่หนุ่มก็ทำตามแต่โดยดี ทั้งที่ก็ไม่รู้หรอกว่ามันจะช่วยอะไรเขาได้
.
เคลื่อนที่ไปข้างหน้าต่อด้วยความเร็วที่ช้ากว่าเต่าเมาสารระเหย นี่เขาถูกเจ้าปีศาจแซนดี้กลืนกินไปแล้วรึเปล่านะทำไมถึงได้รู้สึกอ่อนแอขนาดนี้ แล้วดูสิ! แม้แต่เหง่่ือยังผุดออกมาเป็นเม็ดทรายเลย นั่นย่อมแสดงว่าในตัวของเจฟเฟอร์ในตอนนี้คงมีแต่ทรายอัดแน่นอยู่ น้ำในตัวคงระเหยแห้งไปหมดแล้ว แล้วอีหรอบนี้สายลับมือหนึ่งอย่างเขาจะไปหาน้ำจากไหนมาใช้ต่อกรกับจอมปีศาจแซนดี้ได้อีกเล่า
.
ครั้นจะหนีไปเฉย ๆ ก็คงไม่รอดอยู่ดี เพราะ ณ เวลาปัจจุบันไอ้ยักษ์ตัวเขื่องก็ได้จัดแจงซ่อมแซมตัวเองจนแล้วเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วเหมือนกัน มันลุกขึ้นยืนเนิบนาบพลางชะโงกหน้าไปมามองหาเหยื่อตัวเท่ามดซึ่งก็คือเขา! หมอบสิครับจะรออะไร! เจ้าหน้าที่ภาคสนามผู้ถูกฝึกยุทธวิธีการรบมาอย่างโชกโชนไม่สนใจหรอกว่าพื้นจะสกปรกแค่ไหน เจฟเฟอร์ทิ่มหน้าแนบกับทรายทั้งยังตะกุยตะกายเอาทรายมากลบสุมทับตัวเองเอาไว้ไม่ให้มันเห็น แต่ก็ดันลืมไปซะสนิทว่าทรายทุกเม็ดในผืนแผ่นดินนี้ ล้วนแต่มีแซนดี้เป็นผู้ควบคุมอยู่ทั้งหมด!
.
"เอาสิเจ้าแซนดี้จังหน้าโง่ แน่จริงก็หาฉันให้เจอสิ.. หึ ๆ "
.
ทำเป็นยิ้มมุมปากทั้งที่ตัวเองกำลังจะชะตาขาดยังไม่รู้ตัว โถ.. พ่อเจฟเฟอร์ผู้น่าสงสาร!
คุ้มไหมกับการเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย คุ้มไหมกับเวลาที่เสียไปให้แก่แขนข้างหนึ่ง เพื่อเอามาแลกกับการทำอะไรที่ต่ำทรามเช่นนี้."นี่กูจำเป็นต้องทำแบบนี้จริง ๆ เหรอวะ? แม่งเอ๊ย! มันกระจอกเกินไปรึเปล่าวะไอ้เจฟ?".มือซ้ายข้างใหม่ที่เพิ่งได้รับการปลูกถ่ายมาสั่นพับ ๆ เจฟเฟอร์กำลังช่างใจอย่างหนักว่าจะใช้มือข้างนี้ชักว่าวให้แก่ลำควยที่แข็งโด่ขึ้นมาดีไหม เพราะต่อให้เขาจะเป็นคนสถุลหื่นกามยังไง มือข้างใหม่ก็ควรจะนำไปใช้ในภารกิจช่วยโลกไม่ใช่เอามาช่วยตัวเอง."ถ้าแกมีชีวิตแกคงเกลียดฉัน เอาเป็นว่าฉันจะไม่ทำล่ะกัน ตราบใดที่ใจแข็งพอเชื่อว่าไม่นานลำควยก็จะสงบ มันคงอ่อนตัวลงไปเองโดยไม่ต้องง้อการชักว่าว".เคยได้ยินแต่สำนวนที่ว่า "รออย่างมีความหวัง" มาตอนนี้เจฟเฟอร์กับกำลัง "รออย่างมีความเงี่่ยน" อย่าว่าแต่มือเลย นาทีนี้แม้แต่ขาข้างใหม่ก็ยังโรมรันร้องครือครางเอี๊ยด.. อ๊าดดด.. ไม่ต่างจากมอเตอร์ไซต์ 250 cc ของวาเลนติโน่ รอสซี่ ที่เตรียมจะออกตัวจากกริดสตาร์ท มันจวนจะปะทุอยู่รำไร.ก็อย่างที่บอกแหละว่าก่อนหน้านี้ ขาเจ้ากรรมนั้นเคยเดินโทง ๆ ไปหาช่อดอกลาเวนเดอร์เองมาแล้ว กับครั้งนี้เองก็ด้วย! กลไกกับชุดฟันเพืองของม
เปลือกตาหนักอึ้งเริ่มเคล่ือนเปิดกว้าง พรายแสงเจิดจ้าจากหลอดไฟเพดานคือสักขีพยานสำหรับการตื่นตัว บนเตียงผ่าตัดในห้องพยาบาลชั้น 4 ในที่สุดเจ้าหน้าที่เจฟเฟอร์ก็วกกลับคืนสู่โลกภายนอกได้สำเร็จ พร้อมกับแขนและขาข้างใหม่ที่ทั้งสวยงามและวาววับ ไม่มีแล้วกับไอ้ด้วนแขนกุด นาทีนี้มีแต่เจ้าหน้าที่ภาคสนามที่พร้อมจะทำภารกิจทุกชนิด แบบใส่สุดไม่หยุดสุดสัปดาห์.แต่ก็แปลกตรงที่สิ่งแรกที่เจ้าตัวเลือกทำ กลับมิใช่การก้าวเท้าลงจากเตียงผ่าตัดแล้วขยับเขยื้อนยืดเส้นยืดสาย เหมือนกับที่ผู้ช่วยนาริตะทำกับร่างกายของออเจ้าดาวิกา เขากลับเลือกที่จะถามหมอยูมิโกะขึ้นว่า."ดอกไม้ผมอยู่ไหน?"พลางหันซ้ายแลขวา สอดส่ายสายตาลอกแลก."ดอกไม้?! ดอกอะไรของคุณคะ หมอไม่เห็นรู้เรื่อง หรือว่าสมองคุณผิดปกติเพราะได้รับรังสีจากคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า มันปวดตรงไหนรึเปล่าเอ่ย?"
“งั้นเหรอคะ จริงสิเกือบลืมคุณไปเลยคุณเจ้าหน้าที่เจฟเฟอร์ หมอรักษาสัญญาอยู่แล้วน่าไม่ต้องห่วง เด็ก ๆ จ๊ะมาจับตัวเขาไว้ที!”สิ้นสุดเสียงสั่งสองพี่น้องผู้ช่วยพยาบาลก็ทำตาขวาง พลางถลันตัวเข้ามาจับเจฟเฟอร์ที่แขนขาดข้างหนึ่งเอาไว้.“เฮ้! เดี๋ยวสิออเจ้า นี่มันอะไรกันไม่เห็นจะต้องรุนแรงขนาดนี้ก็ได้นี่!”แน่นอนว่าไม่มีสัญญาณตอบรับใด ๆ กลับมา เพราะออเจ้าดาวิกาได้กลายเป็นอดีตไปแล้ว.“คุณพูดอะไรของคุณ ฉันฟังไม่เห็นรู้เรื่อง..”.“ไม่ต้องสนใจหรอกน้องนาริตะ แค่พาเขาไปที่เครื่องแปลงมวลสารให้ได้ก็พอ ฮึบ!”.ยูมิจังแทรกขึ้นก่อนจะใช้พลังที่หลงเหลืออยู่ทั้งหมด ออกแรงดันช่วยกันกับน้อง ทำให้แขนกับขาเทียมข้างใหม่ของเจฟเฟอร์ร่วงหลุดจากมือ สายลับหนุ่มพลั้งพลาดเข้าให้แล้ว ร่างแกร่งถลันถลาเซแถด ๆ จนศีรษะมุดเข้าไปอยู่ในอุโมงค์ส่วนหน้าโดยไม่รู้ตัว.“เดี๋ยวก่อน! อธิบายกันก่อนสิหมอ ผมแขนขาดนะไม่ได้เกี่ยวอะไรกับสมองเลย ทำไมถึงต้อง?! เฮ้! เดี๋ยวก่อนเซ้!”.“ชู่ววว! อย่าเอ็ดตะโรไปสิคะคุณเจ้าหน้าที่ ก็ในเมื่อคุณรู้ความจริงหมดแล้ว ว่าทั้งหมดที่เห็นอยู่ก็แค่ของสมมติที่หมอฝังโปรแกรมไว้ในเลนส์ตาของคุณ ที่จริงคุณจะ Drai
การเรียนรู้ของเราสองคนคือความเข้าใจ เธอเข้าใจและฉันเข้าใจก็ทำให้เรามั่นใจ.. (ในสิ่งนั้น) ซะที่ไหนล่ะ! นาทีนี้แม้แต่ชาติ เดอะวอยซ์ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เจฟเฟอร์สายลับหนุ่มผู้อาภัพได้แต่พร่ำพรึงถึงความหลังที่ผ่านมา ว่าตลอดระยะเวลาหลาย 10 ชั่วโมงที่เข้ามาที่นี่ เขาต้องพจญภัยผ่านชะตากรรมอันหนักหน่วงอยู่คนเดียวเพื่ออะไรกัน แขนข้างใหม่ที่เหน็บอยู่ใต้รักแร้กับขาไทเทเนียมอัลลอยเงาวับนี่ล่ะ ทำไมถึงไม่มีใครสนใจใยดีเลย.มากไปกว่านั้น ยูมิจังผู้ช่วยยังมายึดเอาอุปกรณ์ชิ้นสำคัญของเขาไปอีก."คุณเจ้าหน้าที่คะ.. ขอหูฟังคืนด้วยค่ะ หมอให้มาทวง"."เอิ่ม.. ม.. ก็ได้เอ้านี่เอาไป! ชิ!".เจฟเฟอร์ถอดมันออกพลันสังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า บรรดาหมู่มวลจุลชีพสีดำขลับนับล้านต่างพากันบินแตกฮือขึ้นไปกลางฟากฟ้า ดั่งได้รับการปลดปล่อย."อานีคาโหตุ.. จงเป็นสุขเป็นสุขเถิด อย่าได้มีความทุกข์กายทุกข์ใจเลย สุขีอัตตานัง ปะริหารันตุ จงมีแต่ความสุขกายสุขใจ รักษาตนให้พ้นจากทุกข์ภัยทั้งสิ้นเถิด.. สาธุ"ขึ้นเสียงสูงประชดประชันแกมหมั่นไส้ ทั้งที่ความจริงก็ไม่ค่อยแน่ใจนักว่าตนเป็นชาวคริสต์นิกายไหนกันแน่ ถึงได้แผ่เมตตาเข้าใส่ได้อ
"อูยยยย....บัดซบเอ๊ย! ให้ตายเถอะมันจะวินาศสันตะโรอะไรกันขนาดนี้ว่ะเนี่ยะ คุ้มกันไหมกับการสำเร็จความใคร่ใส่หุ่นยนต์แอนดรอยน์ ".ร่างอันล่อนจ้อนแต่สุดจะแข็งแกร่งค่อย ๆ ประคองตัวเองลุกขึ้นยืน ด้านบนคือผืนฟ้ากว้างสุดสายตา ส่วนด้านล่างเป็นพื้นทรายประสมกรวดหินและเศษวัสดุ."สัด! นี่กูกระเด็นมาไกลถึงนี่เลยเหรอวะ? ไม่ใช่ว่าแขนขากูขาดเพิ่มไปแล้วนะเฟ้ย! หึ๊ยยย! ออกไปให้พ้นมันหนักโว๊ยยย! ไอ้ก้อนหินสารเลว!"."เปร๊ีียงงง!".ชั่วเคี้ยวหมากแหลกเศษอิฐผนังที่กระเด็นปลิวทะลุตามมาด้วย ก็โดนเจฟเฟอร์หวดเข้าอย่างจัง มันพุ่งแหวกอากาศย้อนกลับไปทางเดิมด้วยความรุนแรงที่มากกว่าหลายเท่า ก่อนจะชนกระทบเข้ากับผนังโกดังเสียงดัง โครมมม! เพิ่มความเสียหายให้กระจายเป็นวงกว้างมากยิ่งขึ้น."เวร.. เวร.. เวรของกูแท้ ๆ"เจฟเฟอร์ส่ายหน้า พลางสะบัดขาเจ็บแปล๊บ ๆ.ในมุมมองบุคคลที่หนึ่ง (First - person) ตัวเลขความเสียหายวิ่งตื๋อขึ้นมามากมาย บ่งบอกว่าร่างกายของเขานั้นไม่อยู่ในสภาพที่จะใช้การอะไรได้อีกต่อไปแล้ว แขนขาด ขาหมดพลัง แม้แต่ควยกับไข่หำก็ยังแฟบลงเหี่ยวหยดย้อย คล้อยไปกับแสงแดด.นี่จึงเป็นสาเหตุให้เขาออกอาการเซ็งอย่างท
รวบขึงข้อมือคู่น้อยเข้าด้วยกันด้วยฝ่ามือหนาเพียงข้างเดียว! ชูขึ้นเหนือหัว! พลันซุกไซร้มุมปากสลับกับการลงลิ้นเลียกินวงแขนขาวจนหนำใจและพึงพอใจเป็นที่สุด ความคลั่งหื่นกระหายกำลังจะเปลี่ยนให้เจฟเฟอร์เป็นโปรดิวเซอร์หนังโป๊แนวพีเรียดกึ่งย้อนยุค ด้วยเหตุผลดังกล่าวลีลารักที่เขาร่ายรำ จึงไม่ต่างจากกิจกรรมในซ่องชำเลาบุรุษหลังกำแพงวังพระนครศรีฯ."อ๊ายยย! คนบ้าทำอะไรเนี่ยะ"."ก็เลียให้ไง นึกว่าชอบแบบเสียว ๆ ? ".ออเจ้าหน้าแดงเป็นลูกตำลึง ด้วยความที่แขนทั้งสองข้างถูกรวบตรึงให้ชูขึ้นค้างเติ่ง ไอครั้นจะแสร้งเบี่ยงหน้าหลบก็ดูจะเป็นการใช้มุกเดิมซ้ำซากจนเกินไป."ก็ชอบอยู่... ก็จั๊กจี้ดี แต่ฉันอยาก.. ก.. ก เอิ่ม.. ม.. ม".".....?".