ตอนที่ 25 ลูกค้าของฉัน

          ไฟสีขาวนวลสาดส่องผิวหนังที่ขาวสดใสให้สว่างเพิ่มขึ้น สีชมพูระเรื่อถูกขับผ่านเส้นเลือดจนเด่นภายใต้สองแก้มและริมฝีปาก

          นัยน์ตาสีดำขลับล้อกับดวงไฟจนเป็นประกายระยิบระยับ จับจ้องภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกบานใหญ่ ชายหนุ่มยิ้มยิงฟันซักซ้อมสำหรับงานในค่ำคืนนี้

          “เมื่อเช้าไปเที่ยวอีกแล้วใช่ไหม?” มิวหันไปคุยกับเด็กหนุ่มทางด้านซ้ายมือ “ขอบตาคล้ำอีกแล้วนะ”

          ความเป็นห่วงเป็นใยกลั่นออกมาเป็นคำพูด ด้วยความที่อาร์เต้ยังเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่น ผู้เปี่ยมล้นด้วยความคึกคะนองและฮอร์โมนอันพลุ่งพล่าน มิวไม่อยากให้ใครก็ตามฉวยโอกาสจากความเยาว์นี้ แล้วช่วงชิงความสดใสของอาร์เต้ไป 

          กระนั้นพี่ชายต่างสายเลือดอย่างมิวก็ทำได้เพียงทักท้วงด้วยวาจา

          “เหรอ?” อาร์เต้ยื่นหน้าเข้าใกล้กระจก มองดวงตาลึกโบ๋ของตัวเอง ก่อนจะฮัมเพลงพร้อมโบกเครื่องสำอางทับ

          “โทรมแต่ร่าเริงแบบนี้สงสัยเพิ่งเติมของ… ใช่หรือเปล่า?” เจษหัวเราะคิกคัก

          “ผมไม่บอกพี่เจษหรอก เพราะผมทำสัญญากับปีศาจเอาไว้แล้ว”

          มิวสะดุ้งโหยง “สัญญาอะไร?”

          “ผมก็ไม่บอกพี่มิวหรอก”

          “ดูจากอาการ… ไม่บอกก็รู้” เจษเสริม “ไอ้ปีศาจที่ไปทำสัญญาด้วยคงดุ้นใหญ่เท่าแขนล่ะสิ”

          มิวสะดุ้งอีกรอบ “พี่เจษก็รู้เหรอ?”

          “ดูท่าทางดี๊ด๊าของไอ้อาร์ก็รู้แล้ว มีไม่กี่เรื่องหรอกที่ทำให้มันอารมณ์ดี… ไม่เงินก็ผู้ชาย แต่ถ้าสภาพตาเหลือกตาลอยมาทำงานแบบนี้ น่าจะเป็นอย่างหลัง” เจษหัวเราะร่วนก่อนจะหันไปแซวอาร์เต้ต่อ “ช่วงนี้ก็อย่าหักโหมมากนะ ไม่งั้นยอดรวมรอบหน้าโดนเด็กใหม่แซงแน่”

          “ดันเต้น่ะเหรอ?” อาร์เต้ยิ้มกรุ้มกริ่ม

          มิวหันรีหันขวาง เขาไม่แน่ใจว่าทุกคนในที่นี้รู้กันแล้วหรือว่าดันเต้เป็นตัวอะไร ทำไมทุกคนพูดถึงเรื่องสัญญาและปีศาจได้อย่างสนุกสนาน

          ‘หรือเมื่อคืนหมอนั่นมันไปล่อลวงอาร์เต้กับพี่เจษให้ทำสัญญา’ มิวหงุดหงิดในใจ’

          เสียงกระแอมเบาๆดังหลังจากบานประตูถูกเปิด ชายอีกคนในชุดสูทสั่งตัดอย่างดีเยื้องย่างเข้ามาสมทบด้วยความเกรงใจ

          “หน้าตาแบบนี้ไม่น่าจะใช่เรื่องดี” เจษเอ่ยดักทางหลังเห็นสีหน้าเจื่อนๆของเป็นเอก

          “ก็ไม่เชิง” เป็นเอกอ้อมแอ้ม “คืองี้…”

          จังหวะเว้นช่วงหายใจอันยาวนานทำเอาทุกคนในห้องที่รอฟังหงุดหงิด แม้กระทั่งคนที่กำลังจะพูดเองก็มีอาการไม่ต่างกัน

          “มิว…” เป็นเอกพูดต่อเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยากแทรก “วันนี้คุณศักดิ์ชัยเขาขอเปลี่ยนคนดูแลเป็นเจษ”

          ราวกับถูกตบอย่างรุนแรงตรงสองแก้มโดยไม่ทันตั้งตัว ลมเพียงแผ่วเบาที่พัดผ่านมิวก็แรงพอจะทำให้ใบหน้าของเขาด้านชา

          ศักดิ์ชัยไม่ใช่แค่ลูกค้าผู้ภักดิ์ดีของมิว แต่เขายังเป็นลูกค้าอันดับต้นๆของมิวในแต่ละเดือนอีกด้วย หากใช่เพราะมีบางอย่างเกิดขึ้น เขาก็มั่นใจว่าตาแก่ผู้มั่งคั่งนั้นไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากเขา หรือไมก็อย่างน้อยอีกสองปีถึงจะเริ่มเบื่อ

          คำสั่งฟ้าผ่านแบบนี้ทำให้มิวนึกย้อนกลับไปถึงคืนที่เห็นเจษขึ้นรถไปกับลูกค้าของเขาด้วยตาตัวเอง ความโมโหก็พลันแล่นผ่านกล้ามเนื้อแถวขมับ ชายหนุ่มได้แต่กัดฟันมองไปยังเจษที่ทำสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อเรื่องราวที่เกิดขึ้น

          “เจษจะรับคุณศักดิ์ชัยหรือคุณพลภักดิ์”

          “ใครให้เยอะกว่าผมก็เลือกคนนั้น” เจษตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย เขารู้ดีแต่แรกแล้วว่าคืนนี้ใครจะชนะ

          “คุณศักดิ์ชัย!” เป็นเอกตอบคำถาม ก่อนจะหันไปคุยกับมิวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนที่สุดเท่าที่จะทำได้ “เอ่อ… แล้วมิวล่ะ จะให้พี่โทรไปแจ้งลูกค้าสำรองให้มาแทนไหม?”

          “ไม่!” มิวตอบเสียงแข็ง “วันนี้ผมของดรับลูกค้า”

          ชายหนุ่มหน้ามุ่ยหันไปมองหน้าชายทางขวามือด้วยความไม่พอใจ คำพูดนับร้อยจุกอยู่แถวลิ้นปี่จนหายใจไม่ออก ความรู้สึกไม่ต่างจากโดนหน้าแข้งเตะอัดเข้ากลางลำตัวอย่างจัง

          บรรยากาศในห้องสลับจากสดใสกลายเป็นอึมครึมเพียงแค่ไม่กี่นาที มิวรีบลุกขึ้นหนีบสัมภาระแล้วเร่งออกจากห้อง เขาเลือกเดินหนีดีกว่าทำอะไรที่ต้องรู้สึกเสียใจไปอีกนาน

          นี่ไม่ใช่ครั้งแรกมีอาการฉกชิงลูกค้า ไม่ว่าจะอยู่ระดับไหนในอมอร์ก็หลีกหนีปัญหาไปไม่พ้น เพียงแต่มีข้อแตกต่างบางประการในกรณีนี้ คือตั้งใจหรือไม่ตั้งใจแย่งลูกค้าของเพื่อนร่วมงาน

          ซึ่งในกรณีของมิวส่วนใหญ่จะเกิดจากความไม่ตั้งใจ ผิดกับที่คนอื่นมักทำกับเขา ทว่าก็ไม่มีใครกล้าทำซึ่งหน้าแบบเจษมาก่อน เขาไม่รู้ว่าควรโกรธเจษ โกรธลูกค้า หรือโกรธตัวเองดี

          เมื่อโลกมีกฎเกณฑ์ แต่ทุกคนบนโลกพร้อมใจกันแหกกฎ คนที่ผิดควรจะเป็นมิวที่ทำตามกฎ หรือคนอื่นที่ทำผิดกฎกันแน่

          ความคิดปั่นป่วนลามไปถึงหน้าท้อง ชายหนุ่มนั่งลงหน้าร้านพลางรู้สึกคลื่นไส้ เขาพยายามสูดลมหายใจให้ลึกเพื่อนึกถึงเรื่องอื่น

          ชายหนุ่มพยายามควบคุมลมฝนในจิตใจให้นิ่งเงียบ ความยุ่งเหยิงพันเกี่ยวจนการนั่งเฉยๆไม่กระดิกต้นขาทำได้ยาก

          ไม่บ่อยครั้งที่มิวจะหยุดงาน เขาชอบเวลาที่ตัวเองเป็นจุดสนใจและรายล้อมไปด้วยสายตาหลายคู่มากกว่า มันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกมั่นใจและทรงอำนาจ

          การเดินออกมาแบบหุนหันพลันแล่นจึงเหมือนการเนรเทศตัวเองไปยังดินแดนรกร้างมากกว่า มิวไม่ชอบความเคว้งคว้างเปล่าเปลี่ยว ทว่าเขาก็เกลียดการระเบิดอารมณ์ใส่กันมากกว่า

          มิวได้แต่คิดว่าอยากให้สัญญาของปีศาจเป็นผลโดยเร็ว เขาจะได้เลิกทำตามกฎที่ไม่มีใครสนใจ และใช้ร่างกายกอบโกยความสุขทุกอย่างได้สุดลิ่มทิ่มประตู

          ในระหว่างรอเสียงจอแจจากหน้าร้านที่ค่อยๆดังขึ้นก็ดึงสติมิวให้ฟื้นตื่น เขายังไม่อยากกลับบ้านและไม่รู้จะไปไหน ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมาหลายปีชายหนุ่มมีเพียงที่ทำงาน กับห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆสำหรับพักผ่อน เขาแทบไม่รู้จักที่ไหนในเมืองหลวงนี้อีกเลย

          มากกว่าการหลงทางคือการไม่รู้จุดมุ่งหมายของตัวเอง มิวตระหนักถึงสิ่งที่ไม่เคยฉุกคิดได้ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา… เขาไม่รู้ตัวว่าเสียเวลาของชีวิตไปเพื่ออะไร หรืออยากจะทำอะไร?

          มิวสร้างเงินไปมากมายโดยไม่รู้ว่าตัวเองต้องการมันไปเพื่ออะไร เขาทำงานโดยไม่รู้ว่ารอยยิ้มของตัวเองมาจากหัวใจ หรือเป็นเพียงการกระตุกค้างของกล้ามเนื้อเพื่อสร้างมูลค่า และหากไม่มีอมอร์แล้ว… เขาจะกลายเป็นใคร

          ครั้นเหลียวซ้ายมองขวารวมไปถึงเงยหน้าขึ้นเบื้องบน มิวก็ไม่ค้นพบทิศทางให้ไปต่อ เขาจึงล้มเลิกความตั้งใจจะก้าวไปข้างหน้า และหันกลับกลับไปยังจุดเริ่มต้น

          ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนใบหน้าบูดบึ้งไร้ความเป็นมิตร มิวตัดสินใจเดินกลับเข้าไปยังอมอร์ แต่คราวนี้ไม่ใช่ในฐานะพนักงาน

          มิวอยากใช้เงินที่หามาจนล้นเหลือเพื่อหาซื้อความสุขของตัวเองบ้าง ขาอยากเลิกทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูประเดี๋ยวประด๋าว และกลายเป็นลูกค้าเอาแต่ใจดูบ้าง

          บรรยากาศมืดสลัว แสงสีระยิบระยับ และกลิ่นแอลกอฮอล์เป็นสิ่งที่มิวคุ้นเคย ทว่าหลายปีมานี้มิวแทบไม่ได้ออกมาบริเวณหน้าเวที เพราะลูกค้าจองตัวทุกวันเขาเลยไม่จำเป็นต้องออกมาโชว์ตัวเพื่อเรียกร้องความสนใจ

          เมื่อมองเห็นการตกแต่งและบรรยากาศครึกครื้น มิวก็อดย้อนคิดถึงตัวเองในวันแรกเสียไม่ดี ในตอนนั้นเวทีไม่ได้ใหญ่ขนาดนี้ และลูกค้าค่อนข้างบางตากว่ามาก รวมถึงพนักงานเองการแข่งขันสูงก็ไม่ได้สูง เวลาเกือบสามปีทุกอย่างในอมอร์เปลี่ยนแปลงไปเกือบสิ้นเชิง

          มิวยังจำคำพูดตะกุกตะกักบนเวทีเบื้องหน้าได้ทุกคำ รวมถึงลูกค้าคนแรกที่เลือกเขาไปให้ดูแล เขาเป็นผู้ชายดูมีอายุ ท่าทางสุภาพจนไม่น่าเชื่อว่าจะตั้งใจเข้ามายังสถานที่อโคจรด้วยตัวเองได้ ทว่าหลังจากนั้นมิวก็ไม่เจอเขาอีกเลย

          แสงไฟสลัวและเสียงการแสดงบนเวทีช่วยให้มิวไม่เป็นที่สะดุดตานัก ชายหนุ่มเลือกนั่งอยู่มุมหนึ่งของด้านหลัง ท่าทางเก้ๆกังๆทำให้เขาดูเหมือนมือใหม่

          “พี่มิว! มาทำอะไรตรงนี้ นี่มันโซนลูกค้านะครับ” พนักงานหนุ่มหน้าตาละอ่อนทักทายมิวด้วยความตื่นเต้น ทว่ามิวก็ไม่ใส่เขามากนัก

          มิวสั่งเครื่องดื่มไปหนึ่งแก้วแล้วเฝ้ารอช่วงเวลาอันน่าตื่นเต้น ช่วงเวลาที่ร้อนแรงที่สุดบนเวที…

          การประมูลพนักงานหนุ่มหล่อดำเนินไปอย่างเรียบง่าย มิวสังเกตด้วยสายตาก็รู้ว่าคืนนี้ต้องมีคนทำงานฟรี เพราะจำนวนลูกค้านั้นน้อยกว่าพนักงานอยู่พอสมควร

          หลายคนถูกเมินต้องเดินคอตกจากเวทีไปอย่างเซื่องซึม บางคนก็พอกล้อมแกล้มผ่านวิบากกรรมไปได้อย่างหวุดหวิด จนมาถึงคิวของชายหนุ่มผิวเข้มสูงเกือบสองเมตร

          ทันทีที่เป็นเอกประกาศชื่อของชายคนนั้น ทั่วทั้งโถงก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง แต่ก็ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นที่นิยมจนเหลือล้น

          กระทั่งชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งย่างเท้าไปหาแขกแต่ละคน ไม่รู้ว่าด้วยลูกเล่นอะไร… ป้ายประมูลค่อยๆถูกชูสูงขึ้นสลับกันไม่เว้นว่าง

          เสียงเซ็งแซ่ดังระงมใกล้มิวเข้ามาเรื่อยๆ ชายหนุ่มจ้องใบหน้าสีเข้มตรงหน้าไม่วางตา ในมือกำป้ายประมูลเอาไว้แน่น

          “ทำไมนายมาอยู่นี่?” ดันเต้ทำหน้าฉงน

          “เรื่องมันยาว” มิวทำท่าเซ็งในขณะที่เป็นเอกขานตัวเลขอยู่บนเวที

          “พอดีเลย… ฉันมีเวลา”

          “แต่นายต้องทำงาน”

          “อ้อ! ฉันมีเงินด้วย”

          สีหน้าเรียบเฉยของดันเต้ทำให้มิวไม่อยากคาดเดาอะไร

          “ตอนนี้เท่าไหร่แล้วนะ” ดันเต้ตะโกน พลางชี้ไปยังผู้หญิงโต๊ะข้างหน้า “หนึ่งร้อยดื่มแล้วใช่ไหมครับ?”

          เป็นเอกพยักหน้าในมือยังกำไมค์เอาไว้แน่น พลางขานมูลค่าของดันเต้หลังจากมีป้ายประมูลยกขึ้น “หนึ่งร้อยสิบนะครับคุณพี่”

          ดันเต้จับมือของมิวที่มีป้ายประมูลจนแน่น พลางยกมันขึ้นเหนือหัวจนเด่นชัด “สามร้อยดื่มครับ ผู้ชายคนนี้บอกว่าสามร้อยดื่ม”

          ใบหน้าของมิวซีดเผือดเมื่อสมองน้อยๆคำนวณจำนวนเงินอย่างรวดเร็ว “จะบ้าเหรอ? เป็นแสนเลยนะเว้ย”

          “อย่าขี้เหนียวไปหน่อยเลยน่า ฉันรู้นายมีเงินเก็บเกือบล้าน”

          “สามร้อยครั้งที่หนึ่ง…” ถึงจะงุนงงแต่เป็นเอกก็ทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างราบรื่น “สามร้อยครั้งที่สอง… และสามร้อยดื่มครั้งที่สาม”