Chapter 57: Crack in the Calm  

บทล่าสุด

• Until Divorce Do Us Part   Chapter 163: The Softness That Matters

  Pero hindi ganoon kadaling baguhin ang nakasanayan. Kaya nang muling bumalik siya sa bansa, sumakay agad siya ng taxi papunta sa radio station.Tahimik lang ang biyahe, ngunit hindi rin mapigilan ng drayber na lingunin siya paminsan-minsan sa rearview mirror.“Sa TV ka ba nagtatrabaho, Miss? Parang nakita na kita dati.”Napatawa si Cerise. “Baka kamukha ko lang ‘yon.”Hindi pa rin nakuntento ang drayber. Mas pinagmasdan siya nito habang bumababa ng taxi at pumasok sa gusali. Nang tuluyang mawala ang babae sa loob, saka lang siya napa-"Aha!"“Cerise?” bulong niya habang agad na inilabas ang cellphone.Agad siyang nag-record ng maikling clip habang papasok si Cerise, saka tinawag muli, “Cerise!”Luminga si Cerise at kumaway ng isang magalang na ngiti, tila walang ideya sa paparating na gulo.Ngumiti ang drayber, parang fanboy na kinikilig. Kumaway pabalik, saka walang patumpik-tumpik na in-upload ang video sa social media.Nag-viral ito agad.—Banda hapon, papunta sana si Cerise sa din

• Until Divorce Do Us Part   Chapter 162: Shadows and Near Misses

  Maaga pa lang ngunit tila hinugot mula sa bangungot si Sigmund nang bigla siyang magising. Basang-basa ng malamig na pawis ang kanyang katawan habang mabilis ang pintig ng kanyang dibdib. Isang mukha ang nananatili sa isipan niya, duguan, baluktot sa hirap, parang nananaghoy sa pananakit. Halos hindi siya makahinga habang pilit inaalis ang imahe sa kanyang ulo.Kumaripas siya ng abot kamay sa cellphone, kinapa ito sa dilim, saka agad nag-dial ng pamilyar na numero. Sa kabilang linya, may sumagot na boses, mababa, paos, tila gising mula sa luha kaysa sa antok. Napahinto si Sigmund sa kinatatayuan niya, tila pinutol ng tinig na iyon ang pag-inog ng oras sa paligid niya. Hinayaan niyang lamunin ng katahimikan ang pagitan nila bago siya muling nakapagsalita."...Wrong number," mahinang bulong niya, saka dahan-dahang ibinaba ang cellphone.Ngunit hindi ganoon kadaling mapawi ang narinig niyang tinig.Nana

• Until Divorce Do Us Part   Chapter 161: What We Never Said

  Tumunog ang anunsyo sa paliparan, isang malamig, mekanikal na paalala na panahon na para magpaalam. Nagkatinginan ang dalawang pares ng mata, sandaling nagtagpo ang paningin, bago sabay na umiwas. Para silang dalawang pulong dati’y magkadugtong, ngayo’y tuluyang inihiwalay ng karagatang imposibleng tawirin.Umupo si Cerise sa loob ng eroplano, ngunit kahit pa umaandar na ito, hindi rin umusad ang kapayapaan sa kanyang isip. Parang sirang plaka, paulit-ulit na bumabalik sa alaala ang mga salitang binitiwan ni Vivian.Isang saksak na walang dugong tumulo, pero dama ang hapdi.Napangiti si Cerise, pilit, malamig. Ngiting pinipilit takpan ang dati niyang sarili, ang babaeng madaling bumigay sa kahit anong pangakong siya ang pipiliin. Noon, sapat na ang kahit anong dahilan. Basta siya. Pero ngayon, hindi na.Ayoko nang magmahal nang gano’n kahina.Pagbalik niya sa bansa, sinalubong siya ni Kara. May kislap ng pagkabahala sa mga mata nito, punô ng tanong.“Nagkita kayo, ’di ba? Sa Pearl Pav

• Until Divorce Do Us Part   Chapter 160: Shadows Between Us

  “Pero umuwi na si Cerise sa Pilipinas.” Mahinang sabi ni Kara habang inaanyayahan siyang pumasok sa bahay. Maingat niyang inilapag ang isang tasa ng tsaa sa harapan ni Sigmund. “Kakaalis lang niya.”Mapait ang ngiti ni Sigmund habang palabas ng apartment. Ilang ulit na niyang sinubukang buuin sa isip ang mga salitang dapat niyang sabihin, pero ni isang letra ay walang lumabas sa kanyang bibig. Nakakatawa, sa dami ng taon, hindi pa rin niya kayang harapin si Cerise.Umuwi rin siya kaagad nang malaman iyon.Hawak-hawak niya ang kanyang cellphone. Nakatingin siya sa pangalan sa screen, “Asawa.” Napalalim ang tingin niya. Tatawagan ba niya? Makakaya ba niyang marinig ang boses nito nang hindi natitinag?Mainit ang araw sa kalangitan, parang pasensya niyang nauupos. Marahil dahil sa init kaya parang nahihilo siya sa sarili niyang damdamin. Tumingala siya sa langit, inayos ang suot na amerikana, at tumawid sa kabilang kalye. Nakahawak pa rin sa cellphone ngunit hindi niya ito mapindot.Mula

• Until Divorce Do Us Part   Chapter 159: Silent Reckoning  

  “Boss, tungkol po sa mga tsismis sa Internet...” Mahinang pumasok ang boses ni Secretary Lee mula sa pintuan.Hindi siya nilingon ni Sigmund. “Huwag kang mag-alala. Umalis ka na muna.”Tumango si Lee at maingat na isinara ang pinto sa kanyang paglabas, hindi na naghihintay ng karagdagang utos.Naiwang mag-isa si Sigmund sa opisina. Inilapag niya ang hawak na panulat, saka malalim na naupo sa itim na leather chair. Tahimik ang paligid, maliban sa banayad na alingawngaw ng lungsod sa labas ng salaming bintana.Nakatitig siya sa hindi pa nabubuksang bote ng alak na iniwan ni Vivian, isang paanyayang baka makagaan kahit paano sa bigat ng loob.Bumalik sa isip niya ang gabing iyon, ang pulang mantsa sa kumot bago siya lumisan. Isang tahimik ngunit mapanuyang paalala na hindi niya mabura. Isang tanong ang paulit-ulit na gumulo sa isip niya: Paano ko siya haharapin pag gising niya?Inasahan niya kahit isang salita mula rito, kahit galit, kahit paninisi. Pero ang ibinalik lang sa kanya nito a

• Until Divorce Do Us Part   Chapter 158: What Remains After the Storm

  Samantala, sa bahay, nakaupo si Vivian sa gitna ng kaguluhan. Nagkalat ang mga basag na plorera, nabaligtad na upuan, at nalaglag na mga larawan sa sahig. Hinihingal siya, dama ang bigat ng galit na hindi maibsan. Nakaharap niya si Craig, tahimik lang na nakatayo, tinatanggap ang bawat salitang isinisigaw niya.“Umalis ka na!” bulyaw ni Vivian, nanginginig ang balikat. “Hindi kita kailangan dito. Ayokong makita ang mukha mo!”Ngunit nanatiling kalmado si Craig. Hindi siya gumalaw, hindi rin siya tumingin sa kanya. Ang ulo niya’y bahagyang nakatungo, at ang tinig niya’y banayad ngunit matatag. “Hindi ako aalis,” aniya. “Ipinadala ako ni President Beauch para bantayan ka. Hangga’t hindi siya ang nagsasabing umalis ako, mananatili ako.”Napatingin si Vivian, ang mga mata’y nagliliyab sa galit at hinanakit. “Bodyguard ka raw ng presidente?” Napatawa siya ng mapait. “Bakit ka nga ba nasa kama ko, ha? Anong klase kang tao, Craig? Nakakadiri ka. Galit na galit ako sa’yo!”Bigla niyang sinugo