MasukShare
บทนำ
Terakhir Diperbarui:
2025-02-28 14:47:43‘ลูก? มองเห็นแม่'
วิญญาณโปร่งแสงของหลินลู่เสียนหันเหมาจากชายวัยกลางคนที่เป็นสามีของเธอ ที่ตายจากกันนานกว่า 20 ปี มองไปยังบุตรสาวที่ไม่เคยได้เลี้ยงดูเติบโตเป็นหญิงสาวที่งดงามเข้มแข็ง ‘พี่หยาง…ถิงเออร์’ ความปวดร้าวเสียใจราวกับวิญญาณถูกฉีกกระชากถาโถมเข้ามา สองแขนโปร่งแสงพยายามเอื้อมออกไปรั้งกอดสามีและลูก มีแต่ความว่างเปล่าในอ้อมแขน หลินลู่เสียนร้องไห้ปริ่มจะขาดใจ แต่ไร้เสียงให้ใครได้ยิน พอเริ่มทำใจได้รู้ว่าลูกสาวมีความพิเศษสามารถมองเห็นพลังงานวิญญาณได้จากหยกจักรพรรดิ์สีแดงที่เธอสวมให้ก่อนตายตอนคลอดลูก “แม่คะหนูไม่ได้ยินเสียง แต่หนูสามารถอ่านปากได้ แม่มีอะไรจะพูดกับพ่อไหมคะ” ‘พี่หยางคิดถึงพี่จัง ที่รัก ไหนดูสิยิ่งอายุมากยิ่งคมสันหล่อเหลาสมเป็นสามีฉันจริง ๆ’ นิ้วชี้เรียวโปร่งแสงยื่นออกไปปัดผ่านปลายคางของสามี ยื่นหน้าไปหอมแก้มซ้ายขวา ไม่ได้สนใจสายตาบุตรสาวที่มองตาค้าง หลินลู่เสียนยักไหล่ข้างหนึ่ง ‘ช่วยไม่ได้นะ แม่คิดถึงพ่อ ไม่ได้เจอกันตั้ง 22 ปี ลูกก็ทนเอาหน่อย' จากนั้นความเกรงใจก็ไม่มีอยู่ในคำศัพท์ของเธอ ใช้ลูกสาวเป็นสื่อในการป้อยอสามี สลับกับให้ลูกสาวเล่าประสบการณ์ชีวิตหลังจากเธอตาย 'หลี่ซีซวนไอ้ลูกเต่าบัดซบ!’ วิญญาณคุณแม่สบถสาบานด้วยความเจ็บแค้น ไม่คิดว่าลูกสาวจะถูกหมอที่มาตีสนิทกับเธอในโรงพยาบาลลักพาตัวไปเลี้ยงทิ้ง ๆ ขว้าง ๆ สามีก็หนีตายไปอยู่เซี่ยงก่าง ‘นังฟางผิง นังเพื่อนทรยศ คิดฮุบสมบัติตระกูลหลินงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ!' เธอไม่คิดว่าสาเหตุการตายของตัวเองจะมีอะไรมากกว่าการโดนหญิงร้ายชายเลวผลักจนตกเลือดต้องคลอดก่อนกำหนด เธอถูกฆาตกรรมโดยเจตนา! พวกมันว่าจ้างพยาบาลสลับยาห้ามเลือดกับยาละลายลิ่มเลือด พอเลือดไม่หยุดไหลเธอจึงตกเลือดจนตายหลังคลอดลูก ฟางผิงและหลินอี้จวิน ฉันจะตามจองเวรแกไปทุกชาติฉันสาบาน! ดวงตาเมล็ดซิ่งกลมโตของหลินลู่เสียนยิ่งฟังยิ่งดุร้ายดำมืดด้วยโทสะแผดเผา อยากจะบีบคอหญิงชั่วชายโฉด แต่จนใจด้วยสองมือตอนนี้เป็นเพียงอากาศบางเบาในโลกใบนี้ ‘ตาแก่หยาง…อย่าได้คิดเอาคนไปถ่วงทะเลเชียว ทำอะไรคิดถึงลูกให้มาก’ หลินลู่เสียนรีบปรามสามีท่าทางดุร้ายเย่อหยิ่ง เพราะเห็นแววตากระหายเลือดอย่างไม่ปิดบัง ตานี่ ถ้าไม่ห้ามปรามคงคิดไปแก้แค้นให้เธอแบบที่ว่า หลินลู่เสียนมองสองพ่อลูกด้วยสายตาอ่อนโยน ‘ดีแล้ว ได้เจอทั้งสองคนก่อนจากไป' “คุณแม่… ใกล้จะได้เวลา…จากไปแล้ว” “ไม่ ไม่ ไม่!!!” “อย่าเพิ่งจากไปเลย! อยู่กับพี่กับลูกก่อน’ หลินลู่เสียนเหม่อมองสามีที่ร่ำร้องเรียกหาเธอด้วยสายตาเจ็บปวดอาวร เสียดายวาสนามีน้อย ได้รักกันเพียง 3 ปี ก็ต้องพรากจากกันชั่วชีวิตเสียแล้ว ‘แม่ฝากดูแลพ่อ ดูแลตัวเองให้ดีนะลูกรัก' ร่างโปร่งแสงค่อย ๆ บางเบาสลายไปราวกับหมอกควัน ‘ลาก่อน’ เฮือก! เปลือกตาบางใสวาวดุจไข่มุกกระพริบปริบ สมองยังคงงุนงงไม่มีสติรับรู้รอบตัว ในหูยังอื้ออึงเสียงภายนอกไม่ได้ผ่านเข้ามาในโสตประสาท ‘ที่นี่? ที่ไหนกัน?’ ไม่ใช่ว่าเธอตายไปแล้ว? เพิ่งจะบอกลาลูกสาวกับสามีแล้วก็ภาพตัด? หลินลู่เสียนค่อย ๆ กลอกตามองรอบตัว เพดานสีน้ำตาลขมุกขมัวที่อยู่ใกล้สายตา ไหนจะเริ่มรู้สึกถึงความเหนื่อยล้าไม่สบายตัว พรึ่บ! เธอลุกนั่งด้วยความตกใจ ตาโตเบิกกว้างหันมองรอบตัว พลางคิดว่าไหงโลกหลังความตายดูเหมือนรถไฟตู้นอน 2 ชั้น ตอนเธอเป็นยุวชนปัญญาชนที่ถูกส่งไปยังหมู่บ้านทงจิวขนาดนี้ “รอยขีด 3 ขีด วันที่ 3 ที่อยู่บนรถไฟ” ราวกับหนังภาพฉายซ้ำฉากเดิม หลินลู่เสียนทบทวนแล้วเหมือนนึกอะไรออก เธอรีบปีนลงจากที่นอนชั้นบน ตู้นอนแต่ละตู้มี 4 เตียงแบ่งเป็นบนล่าง ถ้าเปิดประตูเลื่อนนี้ออกไปก็จะเจอ… “จับหัวขโมยไว้! ไอ้หน้าแหลมเสื้อน้ำเงินมันล้วงกระเป๋า” พลั่ก! “โอ๊ย!” เรือนร่างบอบบางของเด็กสาวที่ก้าวขาออกมาจากตู้นอนปะทะเข้าร่างกายแข็ง ๆ สูงใหญ่อุดมมัดกล้ามของเด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้าอย่างจัง หลินลู่เสียนล้มทับลงบนตักแข็ง ที่คนด้านล่างเอาตัวมารองรับเธอไว้ ศอกเธอทิ่มลงข้างเอวของเขาจนเจ็บจุก ทำให้พลาดโอกาสที่เขาจะไล่จับหัวขโมยได้ทัน “เวรเอ๊ย! นี่ยัยบ้าเดินทะเล่อทะล่าออกมาทำไมเวลานี้วะ!” เสียงทุ้มแตกของเด็กหนุ่มตะคอกคนบนตัก คนอะไรไม่คิดรักหยกถนอมบุบผา อยู่ใกล้แค่นี้ตะโกนมาได้หูเกือบแตก… หลินลู่เสียนคิดอย่างมีน้ำโห รีบขยับลุกขึ้นยืน แสร้งไม่ทันระวังใช้หัวรองเท้าผ้าใบเหยียบบนข้อขาแข็งแรงไม่เบานัก จนคนโดนเหยียบอุทานออกมา “นี่เธอ!” ดวงตาดอกท้อมีเสน่ห์ของชายหนุ่มถลึงใส่ พอยืนได้มั่นคงดีแล้ว หลินลู่เสียนก็เหยียดหลังตรง ผมเผ้าที่กระเซิงปรกหน้าถูกเรียวนิ้วปัดออกจนเผยดวงหน้าหวานละมุนรูปไข่ จมูกเล็กเชิดปลาย เรียวปากอวบอิ่มแดงเรื่อรูปกระจับ ดวงตาเมล็ดซิ่งกลมโตกระจ่างใสแวววาว ชายบนพื้นนั่งอึ้งเบิกตามองค้าง หัวใจเต้นผิดจังหวะจนต้องยกมือขึ้นลูบแผ่วเบา หลินลู่เสียนใจแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ภายนอกเชิดคางเอามือเท้าเอวข้างหนึ่งอย่างถือดี ใช้สายตาเหลือบมองด้านล่าง “ชั้นทำไม คนจะไปห้องน้ำไม่ให้ออกจากห้องจะให้นั่งยองบนเตียงรึไง อีกอย่างนี่รถไฟไม่ใช่ทุ่งดอกไม้ให้นายมาวิ่งเล่น ชนคนไม่มีขอโทษสักคำ ยังเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือเปล่า ห๊ะ!” เด็กสาวตะโกนตอบโต้แววตาวาวราวกับแม่เสือ ขัดกับใบหน้างดงามอ่อนหวาน จนคนถูกต่อว่ามึนงง “ขอโทษ” ออกมาอย่างไม่รู้ตัว หลินลู่เสียนเฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอีกครั้งด้วยใจเต้นแรง เกือบจะควบคุมตัวเองไม่ได้โผเข้ากอดคนหน้าหล่อคมเข้มที่ดูอ่อนเยาว์กว่าที่เห็นก่อนวิญญาณเธอจากมา ดวงตากลมมีร่องรอยอารมณ์พยายามกลั้นน้ำตาจนหางตาแดงเรื่อ ดูบอบบางน่าทนุถนอมขัดกับท่าทางแม่เสือเมื่อครู่ ‘หรือเธอจะเจ็บมาก แต่ทำเป็นเข้มแข็ง' ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกผิด เพราะพอเขายืนเต็มความสูงแล้วตัวเด็กสาวสูงแค่หัวไหล่เขาเท่านั้น “พี่จื้อหยางจับหัวขโมยได้แล้ว!” ก่อนทั้งสองจะได้ตอบโต้อะไรมากกว่านี้ มีเสียงตะโกนของเด็กหนุ่มอีกคนพร้อมตัวคนเดินมา เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกจื้อหยางอ้าปากแล้วหุบลง “อาเฉิง! ได้ของคืนรึยัง” เขารีบหันหน้าหนีเอามือเกาจมูกเก้อ ๆ ตะโกนเสียงดังกลบเกลื่อนความรู้สึกแปลก ๆ มันมีทั้งอารมณ์ดีใจ โหยหาตีตื้นขึ้นมา ทั้งที่เขามั่นใจว่าไม่รู้จักหรือเห็นหน้าค่าตาเธอมาก่อน “ไป๋จื้อหยางแกจะไปคิดอะไรให้ปวดหัว คงไม่ได้เจอกันอีกแล้วล่ะ” …. เสียเมื่อไหร่!!! ไป๋จื้อหยาง ยืนมองเด็กสาวที่เขาชนบนรถไฟตาค้าง เกือบยกนิ้วชี้ใส่ เธอกำลังยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าหัวหน้ากองพลชุมชนหมู่บ้านทงจิว มีข้าวของกองใหญ่อยู่รอบตัวชนิดที่ต้องสงสัยว่าแบกมายังไงไหว 'บังเอิญขนาดนี้เลย' หลินลู่เสียนแอบมองเด็กหนุ่มคุ้นใจทางหางตา มุมปากยกยิ้มบางเบา ในเมื่อทุกอย่างเหมือนกับที่เธอจำได้ไม่มีผิดเพี้ยน นับว่านี่เป็นโอกาสดีที่เธอไม่รู้หรอกว่าใครเป็นคนมอบให้ แต่เธอเชื่อแล้วว่า… ตัวเธอกลับมามีชีวิตอีกครั้ง “เหตุการณ์ทุกอย่างแม้แต่คำพูดยังเหมือนเดิมทุกคำ” เธอยังมีความทรงจำทั้งหมดจนถึงวันที่ตายจากไปเพียงลำพังในโรงพยาบาลอีก 5 ปีข้างหน้า ‘ในเมื่อฉันกลับมาแล้ว ชะตาร้ายที่ประสบในชีวิตก่อน ฉันจะแก้ไขมันเอง' แต่ก่อนอื่น…คงต้องต้อนหมาน้อยเข้ากรงเสียก่อน เธอแอบมองไปยังเด็กหนุ่มตัวโตอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ปะทะเข้ากับสายตาดอกท้อหวานที่ลอบมองมาอยู่ก่อนแล้ว ทั้งสองสะดุ้งรีบหันหนีใบหูร้อนผ่าว น่าอายชะมัด! จะทำเป็นยืนเชิด ๆ สวย ๆ ให้เขามาจีบเหมือนก่อนดี หรือควรแสดงท่าทีบ้างเพื่อกระตุ้น? เหมือนคิดสิ่งใดได้ ดวงตางามวาววาบมุมปากมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ไป๋จื่อหยาง…สามีที่รัก นายเสร็จฉันแน่!
Bab terbaru
ข้ามภพเปลี่ยนชะตาร้ายยุค70 ตอนที่ 5 เอกสารรับผิด (2)
หลินลู่เสียนกับซุนลี่จวนเดินถือห่อผ้าไปทางเขตบ้านเรือนของชุมชน มากันสองคนจึงไม่ได้ให้พวกไป๋จื้อหยางตามมา ยิ่งมีเรื่องถังหู่ที่คนทั้งหมู่บ้านคงรู้กันหมดแล้วคงไม่มีใครกล้าทำอะไรในช่วงนี้ยุวชนหญิงทั้งสองที่กำลังเดินข้ามสะพานไม้ไปทางฝั่งบ้านเรือนชุมชน มีชาวบ้านมองตามทั้งแบบตั้งใจและแบบลอบมอง“คนนั้นใช่ไหมที่เพิ่งมาก็มีแต่เรื่อง”“อยู่ให้ห่าง ๆ เข้าไว้ เธอไม่ลงแปลงนา”“จริงเหรอ! ไม่มีแต้มจะเอาอะไรไปแลกข้าวแลกคูปอง”ป้าสะใภ้ที่นั่งซักผ้าริมลำธารหันมองอย่างรู้กัน สายตามีแววดูถูกดูแคลน“ตัวขาวนุ่มนิ่มแบบนี้ มือไม้อ่อนทำงานหนักไม่ไหวแน่”“ก็คงหาผู้ชายพึ่งพานั่นล่ะ บ้านไหนมีลูกชายระวังให้ดีจะมีปลิงมาเกาะ”“แต่ฉันได้ยินว่าเขากินข้าวหม้อรวมกับยุวชนชายที่มาใหม่อีก 2 คนนะ” มีคนแย้งออกมาบ้างสิ่งที่ป้าสะใภ้พวกนี้สุมหัวนินทาหลินลู่เสียนไม่ได้ยิน พอเดินข้ามสะพานไป เจอกับเด็ก ๆ ในหมู่บ้านกำลังเล่นกันอยู่เป็นกลุ่มใหญ่ก็ไม่เชิงเล่น…เด็กบางคนหาเก็บผักตามริมน้ำ แต่ละคนมีตะกร้าสานสะพายหลัง“พวกเธอ มีใครรู้จักบ้านป้าฉีไหม” หลินลู่เสียนมุ่งตรงไปถามเด็ก ๆ ส่วนใหญ่หันมองเธอระแวดระวัง แล้วเดินหนีไปให้ห่างจากเธ
ข้ามภพเปลี่ยนชะตาร้ายยุค70 ตอนที่ 5 เอกสารรับผิด (1)
ไป๋จื้อหยางมองชายที่ซุกตัวหลบในห้องปล่อยให้คนในบ้านออกหน้าแทนด้วยสายตาดูถูก“แก…ถ้าไม่รีบออกไปได้เจอดีแน่!”ถังหู่ทำท่าดุร้ายเมื่อเห็นคนเข้ามาเป็นเพียงเด็กหนุ่มยุวชนแค่คนเดียว‘ฮึ! ก็แค่ไอ้เด็กหน้าขาวจากในเมือง'“ฉันออกแน่ แต่แกก็ต้องออกไปด้วย”ไป๋จื้อหยางยิ้มเหี้ยม เอื้อมมือไปจับไหล่ถังหู่กดไว้ น้ำหนักมือทำอีกฝ่ายตกตะลึงรีบปัดป้อง ส่งหมัดหวังจะซัดหน้าหล่อคมของเด็กหนุ่มยุวชน ไป๋จื้อหยางโยกเพียงท่อนบนก็หลบพ้น เขาที่ฝึกการต่อสู้กับทหารปลดประจำการมาตั้งแต่เด็ก ไม่เห็นหมัดของอันธพาลประจำหมู่บ้านอยู่ในสายตาปลายศอกพับแล้วกระแทกเข้าลิ้นปี่ ถังหู่จุกจนสำรอกน้ำย่อยปนน้ำลายหนืด ตัวงอเป็นกุ้งแต่ไม่ทันได้หายเจ็บก็ถูกไป๋จื้อหยางลากคอไปโยนกลางลานบ้านที่ชุลมุน“ปล่อยนะ! ปล่อยสิวะ!” ถังหู่ด้วยความจุกจึงไม่มีแรงพอจะดิ้นให้หลุดฉือเหว่ยเฉิงยกนิ้วให้สหายรัก เรื่องใช้แรงและการต่อสู้ไป๋จื้อหยางแทบไม่เคยเสียเปรียบ“ถังหู่ออกมาแล้ว ทุกคนหยุดมือ!” ไป๋จื้อหยางตะโกนเสียงดังแล้วเดินไปยืนข้างหลินลู่เสียน“ยุวชนหลินมาดูหน่อยครับว่าใช่คนนี้หรือเปล่า” หัวหน้าฉางรีบมองหาคนแล้วเอ่ยเร่ง“คนนี้แหละค่ะ ที่มาดักหน้าฉัน
ข้ามภพเปลี่ยนชะตาร้ายยุค70 ตอนที่ 4 พบคนพาลในทางแคบ (2)
หลินลู่เสียนถูกป้าสะใภ้ลากมาถึงบ้านพักยุวชน เรียกว่าลากคงไม่ถูกเธอเต็มใจที่จะตามมาต่างหาก มาที่หมู่บ้านสองวัน เกิดเหตุไม่เว้นสามเวลาถ้ามาร้องทุกข์เองมีหวังโดนเขม่น“เกิดอะไรขึ้นอีกแล้ว วุ่นวายกันเสียจริง” หัวหน้าฉางที่กำลังคุมงานสร้างรั้วดูจะเริ่มอารมณ์ไม่ดี“ยัยหนูยุวชนถูกถังหู่ทำตัวอันธพาลใส่ เรื่องนี้ไม่ใช่เล่น ๆ นะหัวหน้าฉาง” ฉีเหยียนเหมยออกหน้าหน้าตาคร่ำเครียด“ห๊า! เป็นไงมาไงเล่ามาให้หมดสิ” หัวหน้าฉางเริ่มตกใจ ปกติถังหู่แม้ไม่เป็นโล้เป็นพาย เกียจคร้านการงาน มีเรื่องขัดใจกับคนในหมู่บ้าน แต่ยังไม่ถึงขั้นทำเรื่องร้ายแรงมาก่อน“ฉันไม่รู้ว่าเป็นใครนะคะ ตอนเดินสำรวจหมู่บ้านเขามาดักหน้า พูดจา…” หลินลู่เสียนเล่าเหตุการณ์อีกรอบ พอดีกับที่ไป๋จื้อหยางและฉือเหว่ยเฉิงเดินมาเพื่อกินมื้อเช้าได้ยินเข้าพอดีสองหนุ่มท่าทางโกรธเกรี้ยว…ยุวชนรุ่นเก่าก็เปิดประตูรับฟัง เธอแอบเห็นคงฮุ่ยฉิงกับโจวอิงไท่แอบทำหน้าเสียดายที่เธอไม่เป็นไร“พี่ลู่เสียน! เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” ซุนลี่จวนตกใจหน้าซีดรีบจับตัวเธอหมุนไปมา“ถังหู่นี่ชักจะหนักข้อขึ้นทุกวัน ใครมีลูกสาวต้องให้รเสียงตัวไว้บ้าง”“หัวหน้าฉางจะเอาไง ครั้งนี้
ข้ามภพเปลี่ยนชะตาร้ายยุค70 ตอนที่ 4 พบคนพาลในทางแคบ (1)
7 โมงเช้าวันรุ่งขึ้น“ยุวชนหลิน ยุวชนซุน ตื่นหรือยังครับ” หัวหน้าฉางที่นัด แนะเวลากันไว้มาตรงเวลา เขามาพร้อมชายชาวบ้านหลากหลายอายุทั้งหมดสิบคน“สวัสดีค่ะ น้าเขย ผู้อาวุโสทุกคน เข้ามาเลยค่ะ มาดื่มน้ำก่อนแล้วค่อยเริ่มงานนะคะ” หลินลู่เสียนทักทุกคนสุภาพแม้ไม่ได้ทำตัวสนิทสนมแต่ก็ไม่ได้เชิดใส่ซุนลี่จวนยื่นแก้วสังกะสีที่เติมน้ำต้มอุ่น ๆ ให้เวียนกันดื่มอบอุ่นร่างกายทีละคน“ไปเริ่มกันเลย จะให้ล้อมจากตรงไหนครับ”“หัวหน้าฉางคะ ล้อมในส่วนที่เป็นเขตของบ้านพวกฉันกับบ้านหลังเก่าน่ะค่ะ ฉันก็ไม่แน่ใจพื้นที่รบกวนหัวหน้าชี้จุดแบ่งเขตให้ดูหน่อยได้ไหมคะ”“ในพื้นที่บ้านพักยุวชนไม่ได้แบ่งเขตชัดเจนหรอกครับ งั้นเอาเป็นตรงกลางระหว่างบ้านยุวชนโจวกับหลังนี้แล้วกันครับ” บ้านที่สร้างให้ยุวชนอยู่ก็แบ่งพื้นที่ของส่วนกลางหมู่บ้านมา มันเลยไม่มีจุดแบ่งเขต เขาจึงชี้ ๆ ไปตรงกลางระหว่างสองหลัง“เอาตามนั้นได้เลยค่ะ” หลินลู่เสียนก็ไม่เรื่องมากหรือคิดอยากได้ที่เพิ่ม“สหายหลินต้องสร้างรั้วกั้นกันชัดเจนเลยเหรอคะ ทำแบบนี้เหมือนรังเกียจพวกเราเลยนะคะ?” โจวอิงไท่เปิดประตูหลังข้าง ๆ ออกมากัดปากหน้าตาซีดเซียวดูไม่สบายใจชาวบ้านที่ม
ข้ามภพเปลี่ยนชะตาร้ายยุค70 ตอนที่ 3 การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม (2)
สองหนุ่มยุวชนใหม่เดินกลับบ้านพัก“อาเฉิงเราเดินสำรวจหมู่บ้านกันสักรอบ จะได้รู้ทางหนีทีไล่” ไป๋จื้อหยางเก็บเอาคำพูดทั้งหมดที่ได้ยินจากหลินลู่เสียนมาคิด เขาคงต้องเตรียมตัวอะไรไว้บ้าง ดีกว่าอยู่ไปแบบไม่รู้เหนือรู้ใต้“ดีเหมือนกันนะพี่” ฉือเหว่ยเฉิงเห็นด้วยอย่างยิ่งหมู่บ้านทงจิวเป็นหมู่บ้านที่เน้นทางด้านเกษตรกรรมเหมือนกับหมู่บ้านอื่น ผลผลิตในแต่ละปีก็พอเพียงให้คนในหมู่บ้านพอกินไม่ถึงกับอดอยากทางเข้าหมู่บ้านเป็นถนนดินขนาดกว้างให้เกวียนวัวสวนกันได้ มีรถแทรกเตอร์ของกองพลซึ่งดีกว่าหลายหมู่บ้าน การลงแปลงนาก็อาศัยรถนี่ในการพลิกหน้าดินแหล่งน้ำของหมู่บ้านอยู่เยื้องไปทางเหนือของแปลงนารวม เป็นธารน้ำที่ไหลมาจากภูเขา“ทางเดินหมู่บ้านทำไว้รอบแปลงนารวม ส่วนบ้านคนก็อยู่อีกฟากของทางเดิน” ไป๋จื้อหยางนั่งขีดเส้นบนพื้นด้วยกิ่งไม้ เป็นแผนที่คร่าว ๆ ว่าอะไรอยู่ตรงไหน“ทางเดินเข้าหมู่บ้านด้านหน้าฝั่งหนึ่งเป็นป่าหญ้าขึ้นสูง”“อือ…ตรงนี้เป็นทางขึ้นเขา พวกร้านสหกรณ์หมู่บ้าน ตึกอำนวยการราชการจะอยู่ทางเข้าหมู่บ้าน แล้วก็บ้านหัวหน้าฉาง”“เราจะลงมือคืนนี้เลยหรือเปล่าพี่” ฉือเหว่ยเฉิงวงกลมบนดิน 2 จุด ที่เขาคิดว่าลง
ข้ามภพเปลี่ยนชะตาร้ายยุค70 ตอนที่ 3 การแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม? (1)
“เรื่องเริ่มจากเสบียงที่หมู่บ้านปันมาให้พวกเรา”หลินลู่เสียนหยุดเล่าปรายตามองไปทางโจวอิงไท่ที่ทำหน้าตาอ้อนวอนอย่างน่าสงสารส่งไปให้ไป๋จื้อหยาง‘เหอะ! นังชาเขียว ทำหน้าให้ใครดูกัน'“เรามาแวะเอาเสบียงที่ผู้ดูแลฟาน แต่น้ำหนักเสบียงไม่ตรงกับของหัวหน้าฉาง เลยเดินมาดูน้ำหนักที่โจวอิงไท่จดไว้ตามคำบอกของสหายฟานบังเอิญป้าสะใภ้ท่านนี้บุกรุกเข้ามาในเขตเรือน แล้วจู่ ๆ ก็เข้าไปดึงของออกจากมือสหายโจว โวยวายว่าสหายฟานและพวกขโมย จากนั้นก็หอบของจะชิ่งหนี สหายไป๋กลัวของหายถึงได้รีบร้อนจับคอเสื้อ แล้วคุณป้าก็ร้องโวยวายตามที่เห็นกันนี่ล่ะค่ะ” หลินลู่เสียนเล่าแบบเป็นกลางไม่ตกหล่นทั้งมีรายละเอียดครบ หัวหน้าฉางค่อนข้างพอใจนิสัยตรงไปตรงมาไม่เล่นลิ้นนี้ชาวบ้านจับความผิดปกติได้เสบียงน้ำหนักไม่ตรงกัน เป็นไปได้ยังไง!หมู่บ้านมีการประชุมชัดเจนว่าจะปันเสบียงสำรองของหมู่บ้านให้ยุวชนใหม่เท่าไหร่ แถมยังนำมาชั่งต่อหน้าลูกบ้านแล้วปิดถุง ถ้าไม่มีการเปิดนำออกน้ำหนักไม่มีทางขาด“หัวหน้าฉางเป็นความผิดของผมเองครับ ไม่ทันดูให้ดีหยิบเสบียงส่วนของพวกผมสลับกับของยุวชนใหม่ มารู้ตัวตอนเปิดกระสอบไปแล้ว ผมเขินในความผิดพลาดเล็กน้อ
Anda juga akan menyukai
ซาลาเปาบ้านข้านั้นทั้งขาวทั้งนุ่ม
เหลียนฮวาสีชมพู/เสี่ยวอวี้20.9K Dibacaยอดหมอหญิงมหัศจรรย์
จูน418.0K Dibacaทะลุมิติเวลามาเป็นคุณหนูไร้ค่าที่ถูกทอดทิ้ง
เทียนสื่อ9.3K Dibacaเกิดใหม่เป็นคุณหนูไร้ค่าพร้อมมิติบ้านสวน
ต้าซินซิน31.0K Dibacaใต้หล้าสยบรัก
จูน188.2K Dibacaนางร้ายของท่านเสนาบดี
l3oonm@4.5K Dibacaบ่าวหญิงของศิษย์รัก
จูเฉิงกง - อันนา616 Dibacaทะลุมิติกลับมาอยู่ที่เดิมยุค60
Ainthira06 / โจวเหว่ยฟาง3.5K Dibaca
