บทที่ 5 เข้าหอของจริง

วันเวลาแสนน่าเบื่อภายในจวนค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ โชคดีว่าช่วงนี้จื่อหานมีธุระต้องเดินทางไปต่างเมือง ทำให้ลู่ชิงพอหายใจหายคอได้บ้าง นางใช้เวลาส่วนใหญ่ขลุกอยู่ในครัวเพื่อทำอาหาร การมุ่งมั่นพัฒนาฝีมือช่วยให้นางคลายเหงาลงได้

“ฮูหยินเจ้าคะ เถ้าแก่ร้านอาภรณ์กับเถ้าแก่ร้านเครื่องประทินผิว นำสินค้ามาให้เลือกซื้อเจ้าค่ะ”

“อืม เชิญพวกเขาไปที่ศาลาริมน้ำ ข้าจะไปเลือกซื้อสินค้าที่นั่น”

“เจ้าค่ะ”

สาวใช้ร่างอวบรับคำก่อนเร่งรีบจากไป จื่อหานทำตามคำพูดที่ลั่นวาจาเอาไว้เป็นอย่างดี เถ้าแก่ในตลาดต่างแวะเวียนมาเสนอขายสินค้าแทบทุกวัน ไม่ว่าต้องการจับจ่ายใช้สอยอะไร สินค้าทุกอย่างถูกนำมาประเคนให้ถึงหน้าจวนเสมอ

“คารวะฮูหยิน วันนี้ข้ามีผ้าไหมจากหัวเมืองเหนือมาให้ท่านเลือกชม เนื้อผ้าบางเบา สวมใส่สบาย ลวดลายเป็นเอกลักษณ์ ผ้าไหมชั้นเลิศผืนนี้เหมาะสมกับฐานะฮูหยินมาก” เถ้าแก่ร้านขายอาภรณ์นำเสนอสินค้าคล่องแคล่ว

“พอเห็นหน้าข้า ท่านก็รีบเสนอขายสินค้าเชียว” ลู่ชิงเอ่ยทักทายติดตลก นางค่อนข้างสนิทสนมกับเถ้าแก่ร้านขายอาภรณ์เป็นพิเศษ เนื่องจากเขาชื่นชอบการออกแบบชุดนอนของนาง ชุดสั่งตัดมีความแตกต่างจากหญิงสาวทั่วไปมาก ทั้งสองคนจึงมีธุระให้พูดคุยกันอยู่เนืองๆ

“ข้าเสียมารยาทแล้ว ฮูหยินโปรดอภัย ”

“อะไรกันเล่า ข้าเพียงแกล้งเจ้าเล่นเท่านั้นเอง ทำเป็นเรื่องราวใหญ่โตไปได้ ฮ่าๆๆๆ” ลู่ชิงหัวเราะเสียงใส แม้ว่าเถ้าแก่ร้านขายอาภรณ์จะปิดบังตัวตนเอาไว้ แต่นางรับรู้ได้ด้วยสัญชาตญาณว่าเขาเป็นบุรุษตัดแขนเสื้อ

“คารวะฮูหยิน”

“อ้อออ ข้าอยากได้ชาดทาปากอยู่พอดี ท่านมีสีใดให้ข้าเลือกชมบ้าง” ลู่ชิงสอบถามเถ้าแก่อีกคนด้วยรอยยิ้ม นางเดินเข้าไปเลือกดูเครื่องประทินผิวไม่ยอมละสายตา

“ชาดสีดอกเหมยกุ้ยฮวา กับชาดสีดอกเหลียนฮวา กำลังได้รับความนิยมในหมู่หญิงสาวขอรับ”

“อ่าาาา น่าสนใจ ข้ารับซื้อไว้ทั้งสองแบบเลย”

ลู่ชิงหยิบตลับชาดสองชิ้นขึ้นมาแต่งแต้มลงบนริมฝีปาก นางขมวดคิ้วมุ่นเปรียบเทียบเฉดสีไปมา สีดอกเหมยกุ้ยฮวากับสีดอกเหลียนฮวา มีความงดงามต่างกันชัดเจน สีเข้มให้ความรู้สึกเย้ายวน ส่วนสีอ่อนให้ความรู้สึกละมุนละไม นางควรซื้อเก็บไว้ทั้งสองชิ้นเลยดีกว่า จะได้หมดปัญหา จื่อหานมีเงินถุงเงินถังให้นางผลาญเล่นมากมาย

“ฮูหยินสายตาเฉียบคมนัก” เถ้าแก่ร้านเครื่องประทินผิวยกยอปอปั้นลู่ชิงตามประสาพ่อค้า

“เป็นดังเช่นท่านว่า หากไม่มีธุระอันใดเพิ่มเติม เชิญท่านกลับก่อนได้” ร่างบางยืดอกรับคำป้อยอด้วยความพึงพอใจ พลางออกปากไล่อีกฝ่ายแบบอ้อมๆ

“ขอรับฮูหยิน” เถ้าแก่ร้านเครื่องประทินผิวจากไปด้วยความงุนงง ทำให้ศาลาริมน้ำหลังนี้เหลือเพียงลู่ชิงกับเถ้าแก่ร้านขายอาภรณ์สองคนตามลำพัง นางเรียกสาวใช้ร่างอวบมาคอยรับคำสั่งอยู่เบื้องหลัง เพื่อไม่ให้สถานการณ์ตรงหน้าแลดูเกินงามจนผู้คนนำไปนินทา แม้ล่วงรู้อยู่แล้วว่าเขาไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดาทั่วไป

“เถ้าแก่เหลียง ชุดนอนที่ข้าสั่งตัดเป็นอย่างไรบ้าง” ลู่ชิงสอบถามความคืบหน้า นางออกแบบเสื้อคลุมแสนวาบหวิวกับชุดนอนตัวบาง ให้เขาดำเนินการตัดเย็บมาหลายวันแล้ว

“ชุดนอนของฮูหยินอยู่ในหีบใบนี้ขอรับ เชิญตรวจสอบความเรียบร้อยของผลงาน”

“ไม่หล่ะ ข้าเชื่อใจท่าน”

“ขอบคุณฮูหยิน ข้ากำชับเสี่ยวเอ้อให้ตัดเย็บตามแบบทุกประการ รับรองว่าถูกใจท่านแน่นอนขอรับ”

“ดีมาก คราวหน้าคงได้ร่วมงานกันอีก ซูเจียว ส่งแขกให้ข้าที”

ลู่ชิงกำชับสาวใช้ ก่อนส่งสายตาเชิงตำหนิไปให้เถ้าแก่เหลียง เขาเอ่ยปากบอกนางตรวจสอบชุดวาบหวิวในที่สาธารณะได้เยี่ยงไร น่าอายนัก นางสั่งตัดเพื่อใส่นอนยามราตรีเท่านั้น

หลังจากได้รับหีบอาภรณ์มาแล้ว ลู่ชิงก็ไม่รอช้ารีบตรงดิ่งมายังเรือนนอนของตนเองทันที นางเปิดหีบขนาดกลางออกด้วยความเชื่องช้า พลางกวาดสายตาตรวจสอบข้าวของภายใน เสื้อผ้ามากมายถูกจัดเรียงไว้อย่างพิถีพิถัน ปลายนิ้วเรียวยาวหยิบเสื้อคลุมตัวบางออกมาชื่นชมด้วยความพึงพอใจ เถ้าแก่เหลียงตัดเย็บได้ดีมาก สมกับวาจาโอ้อวดที่เคยกล่าวเอาไว้ เนื้อผ้าเบาสบาย ควรค่าแก่การสวมใส่ในช่วงฤดูร้อนยิ่งนัก

“ลองสวมดูดีกว่า หากไม่พอดีตัวจะได้ส่งแก้ไข” ลู่ชิงพึมพำกับตนเอง ก่อนผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนแสนวาบหวิวกับเสื้อคลุมตัวบาง นางเดินมาส่องกระจกข้างเตียงเพื่อสำรวจความเรียบร้อยอีกนิด เสื้อสายเดี่ยวคอลึกสีม่วงเข้มตัวสั้น กับผ้าคลุมไหล่ตัวบางสีขาวช่างเข้ากันได้ดีมาก สวมใส่แล้วทำให้ร่างกายผอมบางดูอวบอิ่มขึ้นมาทันตา

“อืมมมม รูปร่างข้าเย้ายวนไม่เบาเลยนะเนี่ย ฮิๆๆๆๆ” ลู่ชิงภาคภูมิใจมาก นางบิดซ้ายบิดขวาหน้ากระจก พลางแสดงท่าทียั่วยวนออกมาอย่างสนุกสนาน

ปัง!!! “ลู่ชิง ลู่ชิง เจ้าอยู่ไหน!!”

“วะ ว๊ายยยย กรี๊ดดดด จื่อหาน ท่านเข้ามาได้ยังไง”

ร่างบางคว้าผ้าห่มบนเตียงขึ้นมาห่อหุ้มร่างกายด้วยความลนลาน จื่อหานเปิดประตูเข้ามาได้ยังไง นางจำได้ว่าลงกลอนประตูแน่นหนาแล้ว มิใช่ว่าเขาพังประตูเข้ามาหรอกนะ ให้ตายเถอะ ผู้ชายคนนี้ชอบใช้กำลังเสียจริง แถมยังเข้ามาพบนางสภาพล่อแหลมอีกต่างหาก

“อืมมมม ข้าหิวมาก เจ้ามานี่” จื่อหานเข้ามาประชิดตัวลู่ชิงอย่างรวดเร็ว เขากระชากผ้าห่มผืนหนาออกจากเรือนกายนางด้วยความฉุนเฉียว ดวงตาคมหวานเยิ้มแสดงอาการหื่นกระหายออกมาเต็มที่ไม่ปิดบัง ร่างบางผงะถอยหลังเล็กน้อยเพราะตกใจกลัว ฝ่ามือหนาฉุดรั้งแขนเรียวให้นอนลงบนเตียงอย่างถือวิสาสะ 

“ทะ ท่านจะทำอะไร”

“ถามออกมาได้ ข้ากำลังจะนอนกับเจ้าหน่ะสิ”

“ยะ อย่างนั้นหรือ ท่านนอนลงบนเตียงก่อน ดะ เดี๋ยวข้าห่มผ้าให้” ลู่ชิงเฉไฉเปลี่ยนเรื่องราวกับคนโง่งม ความหวาดกลัวเกิดขึ้นทันทีขณะนางเผลอสบตาเขา ดวงตาเรียวยาวคู่นั้นเต็มไปด้วยอารมณ์หื่นกระหาย ไม่มีความอ่อนโยนใดๆ หลงเหลืออยู่เลย เกิดอะไรขึ้นกับจื่อหานกันแน่

“อย่ามาแกล้งไขสือ เจ้ารู้ความหมายดี รีบมาปรนนิบัติข้าเร็ว อย่าให้ข้าต้องโมโหไปมากกว่านี้”

“ทะ ท่านพี่ พวกเราควรอาบน้ำชำระร่างกายให้หอมสดชื่นก่อนดีกว่า เร่งรีบเกินไปอาจทำให้เสียอรรถรสได้นะเจ้าค่ะ”

“ให้ตายเถอะ ความอดทนของข้าแทบไม่เหลือแล้ว เหตุใดเจ้าถึงลีลานัก”

“ใครอยู่ข้างนอกหน่ะ ไปเอาเหล้ามาให้ข้าที” ลู่ชิงไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเขา นางเอ่ยปากสั่งสาวใช้ร่างอวบหน้าห้องเสียงดัง

“เจ้าทำบ้าอะไร!! ชอบขัดขืนให้ข้าลงไม้ลงมือกับเจ้านักนะ” จื่อหานสบถเสียงแข็ง ก่อนสาวเท้าเข้ามาดึงทึ้งเสื้อผ้านางออกทีละชิ้นราวกับคนเสียสติ

ลู่ชิงขัดขืนเต็มที่ ฝ่ามือเรียวยาวปัดป่ายฝ่ามือหยาบกร้านออกเป็นพัลวัน แม้นางจะพยายามปกป้องตนเองเพียงใด แต่ก็ไม่อาจสู้แรงชายชาตรีเช่นเขาได้ เสื้อคลุมตัวบางบนร่างกาย ขาดวิ่นเป็นสองท่อนคามือบุรุษหนุ่มอย่างน่าอดสู

จื่อหานไม่สามารถควบคุมตนเองได้อีกต่อไป ชุดนอนสั้นกุดที่ลู่ชิงสวมใส่บวกกับเรือนกายขาวผ่องที่โผล่พ้นเนื้อผ้าออกมา กระตุ้นความหื่นกระหายได้ดีมาก เขาอยากกดนางลงบนเตียงแล้วกระแทกกระทั้นให้สมใจ จื่อหานใช้เรี่ยวแรงบางส่วนกดร่างบางแนบลงบนเตียง เขารวบแขนเรียวเล็กทั้งสองข้างตรึงไว้เหนือศีรษะ จมูกคมเริ่มซุกไซร้ซอกคอขาวไปมาด้วยความหลงใหล ลู่ชิงมีกลิ่นกายหอมอ่อนๆ เฉพาะตัวที่เขาชื่นชอบนัก

เมื่อพึงพอใจแล้วริมฝีปากหยักก็เคลื่อนเข้าหาริมฝีปากอวบอิ่มทันที ลู่ชิงเม้มปากแน่นสนิทเพื่อต่อต้านการรุกรานสุดกำลัง แต่ชายหนุ่มมีหรือจะยอมแพ้ เขาขบกัดริมฝีปากนางจนเกิดรอยแผลแล้วดุนดันลิ้นเข้าไป

“อ๊ะ อื้อออ อื้ออออ” ลู่ชิงดีดดิ้นไปมา นางไม่อาจต่อกรได้ จมูกสวยสูดลมหายใจเข้าออกด้วยความทรมาน จื่อหานกำลังปล้นลมหายใจนางราวกับสัตว์ร้าย กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายไปทั่วโพรงปากนุ่มหยุ่นจนร่างบางแทบอาเจียนออกมา มือบางขยุ้มขยำศีรษะคนตัวโตสุดแรงเพื่อให้เขาปลดปล่อยนาง

“จะ จื่อหาน ข้าเจ็บนะ” ลู่ชิงอุทานออกมา เมื่อริมฝีปากหนาเลื่อนลงไปสำรวจเต้างามโดยไม่รับฟังคำท้วงติงใดๆ ฝ่ามือใหญ่กอบกุมฐานเต้าเอาไว้ ก่อนขบกัดตุ่มไตสีน้ำตาลอย่างบ้าคลั่ง

“โอ๊ยยยยย ข้าเจ็บ หูหนวกหรือไง”

ตุบ!!! “เจ้า โอ๊ยยยยยย”

เท้าเล็กๆ ยกขึ้นถีบกล่องดวงใจของบุรุษหนุ่มสุดแรง คนตัวโตหงายหลังตกเตียงพร้อมด้วยอาการหน้าหน้าดำหน้าแดง เขาร้องโอดโอยระบายความเจ็บปวดอีกยกใหญ่ ฝ่ามือหนายกขึ้นปกป้องกล่องดวงใจโดยอัตโนมัติ

“สุรามาแล้วเจ้าค่ะ” เสียงเรียกของสาวใช้ดังขัดจังหวะพอดี

ลู่ชิงรีบคว้าผ้าห่มบนเตียงมาคลุมร่างกาย ก่อนแง้มประตูออกไปรับของที่สั่งไว้ด้วยความเร็ว ร่างบางกลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง นางกระดกสุราลงคอรวดเดียวจนหมดไห เสมือนว่ากำลังประชดประชันชีวิตตนเอง

“เจ้าทำบ้าอะไรอีก” จื่อหานเอ่ยถาม ขณะนั่งตัวงอบนพื้นใบหน้าแดงก่ำ

“มอมเหล้าตัวเองเจ้าค่ะ แล้วท่านพี่หล่ะ ถูกวางยาปลุกกำหนัดใช่หรือไม่”

“อืมมมมม” คนตัวโตฟึดฟัดยอมรับ เขาเจ็บใจนักที่เผลอประมาทคู่แข่งจนเดือดร้อนเสียเอง

“ข้ายอมปรนนิบัติท่านพี่ก็ได้ แต่ท่านต้องสัญญามาก่อน ว่าจะไม่รุนแรงกับข้า” ลู่ชิงยื่นข้อเสนอ นางรู้ดีว่ายังไงคืนนี้ก็ไม่อาจรอดพ้นเงื้อมมือเขาได้ ไหนๆ ก็เลิกรากับพระเอกแล้ว สมยอมไปดีกว่า นางจะได้ไม่ต้องเจ็บตัวมากนัก หากตัวร้ายลีลารักเด็ดดวงก็ถือว่าเป็นกำไร

“อืมมม ข้าสัญญา” จื่อหานตอบตกลงเสียงเบา สีหน้าบอกบุญไม่รับของเขาบ่งบอกว่าไม่เต็มนัก แต่หากชักช้าไปกว่านี้ร่างกายก็จะยิ่งทรมาน