ตอนที่ 21 ตัวทดลอง

           ยามโฉ่ว (01.00 - 02.59 น.)

           “ถึงแล้วหรือ”

           “ขอรับ พื้นที่ตรงหน้าคือชายแดน ค่ายทหารน่าจะอยู่ไม่ไกล ” มีครั้งหนึ่งในตอนที่เหลียนฮวาพึ่งคลอดใหม่ๆ เจียหมิงเคยแอบออกมาล่าสัตว์ในป่าลึกหวังจะได้สัตว์ไปขาย ซื้อน้ำนมให้บุตรสาว ด้วยความที่ตัวเองมัวแต่จดจ่อกับสัตว์ที่กำลังล่าจนไม่รู้ตัวว่าเขาเกือบข้ามเข้าไปยังเขตของแคว้นลั่วหยาง ครั้นได้ยินเสียงที่คิดว่าน่าจะเป็นทหารของทางฝั่งนั้น จึงรีบกุลีกุจอกลับหมู่บ้าน

           หลังจากนั้นเขาก็ไม่กล้าที่จะออกมาล่าบริเวณนี้คนเดียวอีกเลย  กลัวว่าถ้าข้ามไปแล้วจะไม่ได้กลับมาเจอบุตรสาวอีก ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีเหตุให้ต้องกลับมาอีกครั้ง

           “แบ่งออกเป็น 2 กลุ่ม กลุ่มแรกเฝ้าอยู่ตรงนี้ดูต้นทาง กลุ่มสองลอบเข้าไปด้านใน ข้าจะนำเอง เลี่ยงการปะทะ เข้าใจหรือไม่”

           “เข้าใจขอรับ”

           “เอ่อ แล้วข้าล่ะขอรับ” เจียหมิงโพล่งถามขึ้นมาเพราะไม่รู้ตัวเองต้องอยู่ตรงไหน ทำหน้าที่อะไรต่อจากนี้

           “เจ้ารออยู่กับกลุ่มแรกที่นี่ หากได้รับสัญญาณให้วิ่งกลับไปยังทางที่เรามาให้เร็วที่สุด ไม่ต้องสนใจทหารคนอื่น” ที่บอกว่าไม่ต้องสนใจ เพราะว่าทหารคนอื่นจะวิ่งตรงไปยังค่ายศัตรู เนื่องจากสัญญาณที่ส่งให้เป็นสัญญาณขอความช่วยเหลือ ซึ่งทุกคนจะทราบและรู้ว่าต้องทำอย่างไร

           เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเข้าไปในค่ายศัตรูด้วย เกรงว่าตัวเขาเองจะไม่สามารถอยู่คุ้มกันใกล้ๆได้ อย่างไรชายชาติทหารที่มีชีวิตเพื่อปกป้องบ้านเมืองอย่างเขา หากบาดเจ็บจนตายก็ถือว่าตายอย่างสมเกียรติ แต่ไม่ใช่กับเจียหมิง ชายหนุ่มยังมีลูกสาวให้กลับไปดูแล

           “ทำตามแผน ไปได้!!” เป่ยหวงหันไปพูดกับทหารคนอื่น ทุกคนพยักหน้าเป็นอันรู้กันก่อนจะแยกย้ายไปทำตามหน้าที่ เจียหมิงโดนทหารนายหนี่งพามาแอบซุ่มดูอยู่ห่างๆ

           “ทางนั้นมีคน” เป่ยหวงเอ่ยเตือนพลทหารอีก 2 นาย

           “เจ้าสังเกตหรือไม่ ช่วงนี้คล้ายจำนวนทหารในค่ายเราลดน้อยลงแปลกๆ” ทหารแคว้นลั่วหยางคนหนึ่งเอ่ยขึ้นขณะกำลังเดินล่าตระเวณรอบๆ

           “อย่าเที่ยวพูดให้ใครได้ยิน เกรงว่าหัวจะหลุดจากบ่า” เพื่อนอีกคนมองซ้ายขวาเตือน ทั้งที่มันก็คิดไม่ต่างจากอีกฝ่าย

           “บ๊ะ ก็ที่นี่มีแค่เรา ไหนจะเรื่องที่เรียกเราไปกรีดเลือดทุกวันอีก ข้าว่า…”

           แกร็บ

           “นั่นใคร!!” บทสนทนาเป็นอันต้องชะงักลงเพราะมีคนหนึ่งในนั้นได้ยินเสียงแปลกๆ แล้วตะโกนขึ้นมา เป่ยหวงที่ส่งสายตาบอกทหารคนที่เผลอเหยียบใบไม้ให้ค่อยๆเคลื่อนตัวไปอีกทาง 

           “เจ้าหูฝาดเองแล้ว ข้าไม่ได้ยินอะไรเลย” ยังเป็นทหารที่พูดไม่หยุดคนเดิมที่ขัดขึ้น ทว่าอีกคนยังไม่ลดความระแวง  โชคดีที่ลมพัดมาพอดี เศษใบไม้ปลิวตามลม “เห็นไหม ข้าบอกแล้ว เข้าหูฟาดไปเอง”

           ทหารฝ่ายแคว้นจ้าวทุกคนได้ยินอย่างนั้นจึงพากันโล่งอก ไม่ต้องการปะทะ โดยเฉพาะในถิ่นศัตรู

           กระโจมทดลอง

           “อึก อื้อ” บนตั่งไม้หยาบ มีร่างหนึ่งดีดดิ้นด้วยความทรมาน เหงื่อผุดพราย สีหน้าแสดงความเจ็บปวด เขาโดนมัดไว้ทั่วร่าง ไม่เว้นแม้กระทั่งปาก เขาพยายามดิ้นให้หลุดพันธนาการ ทว่ากลับไร้ซึ่งหนทางรอด พลันเรื่องราวตัวเองผุดขึ้นมาในความคิด เขาเป็นหนึ่งในสายลับแคว้นจ้าว ถูกส่งให้มาสืบการซ่องสุมกำลังของพวกลั่วหยาง ลอบเข้ามาสืบยังค่ายนี้ได้สำเร็จ คราแรกยังนึกแปลกใจทำไมการป้องกันของค่ายถึงหละหลวมยิ่งนัก 

           ตอนนี้กลับเข้าใจแจ่มแจ้ง พวกมันกำลังทดลองบางอย่าง ที่เขารู้เพราะจู่ๆก็ถูกเรียกให้เข้ามาในกระโจมพร้อมกับทหารอีก 4 นาย เหมือนมันสุ่มคน พอเข้ามาถึงด้วยความมืด ไม่ทันตั้งตัวก็ถูกฉีดยาบางอย่างทำให้สลบไป ตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนอนหมดเรี่ยวแรงบนตั่งเตียง โดนปิดตา มัดมือมัดเท้า แต่ละวันได้แต่ฟังเสียงพวกมันทำบางอย่าง ได้ยินมันพูดว่าตัวทดลองซ้ำแล้วซ้ำเล่า พวกมันช่างโหดเหี้ยม ไม่เว้นแม้แต่ทหารของฝ่ายมัน เขาได้ยินแต่เสียงร้องอู้อี้ บ้างก็เสียงคำราม ทว่าไม่ถึง 2 ชั่วยาม เสียงนั้นก็เงียบไป

           แม้ความหวังจะริบหรี่ อย่างไรก็ต้องรอดไปให้ได้  กลับไปแจ้งข่าวแก่แม่ทัพใหญ่ ชีวิตของคนในแคว้นจ้าวไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ไม่รู้ว่ามันกำลังทดลองอะไร แต่เขาไม่คิดว่ามันจะเป็นผลดีต่อแคว้นอื่นแน่ๆ

           ฟึบบ

           แสงสาดส่องเข้าดวงตาจนสายลับที่คิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาชะงัก หรี่ตาเพื่อปรับแสง มีแค่ผ้าที่ปิดตาที่โดนกระชากออกไปเท่านั้น พลันร่างของคนผู้หนึ่งแต่งชุดขาวทั้งตัว ทว่ากลับเปื้อนไปด้วยคราบเลือด กำลังทำบางอย่างกับข้อมือเขา

           จึก

           “อื้ออ”  ชายคนนั้นเอาเข็มทิ่มข้อมือเสร็จ แล้วนำบางอย่างทาไปตรงบริเวรณที่ทิ่ม หลังจากนั้นสายลับเบิกตาโพรงด้วย ความตกใจ ร่างกายร้อนเป็นไฟ คล้ายกำลังแตกพล่าน มีบางอย่างกำลังแล่นเข้ามากลืนกินตัวเขา ใจสั่นแรง เจ็บดั่งถูกไฟแผดเผา จนกระทั่งเขาตัดสินใจเดินลมปราณเพื่อขับสิ่งแปลกปลอมออก  ทว่านั่นก็ทำเอาเขาเหนื่อย เหมือนคนวิ่งมาหลายร้อยลี้

           “ท่านหมอผี ผ่านไป 1 เค่อแล้ว ร่างของตัวทดลองหมายเลข 5 ยังไม่กลายร่างขอรับ” ลูกมือของหมอผีทำหน้าสงสัยก่อนจะเอ่ยรายงาน ซึ่งตัวมันเองรับหน้าที่คอยช่วยเหลือท่านหมอผี เปลี่ยนคนธรรมดาให้กลายเป็นอาวุธอันทรงพลัง มองภาพคนหลายคนที่นอนดิ้นทุรนทุรายด้วยสายตาเรียบเฉย พวกมันก็แค่มดปลวกที่จะกลายเป็นตัวทดลอง ไม่ต้องสนใจว่าจะอยู่หรือตาย ทว่าทหารผู้นี้กลับสร้างความแปลกใจให้มัน ปกติไม่ถึง 1 เค่อก็กลายร่างแล้ว แต่หลังจากนั้นจะมีชีวิตอยู่ต่อไหมก็อีกเรื่อง

           “อืมม เจ้าใช้ ‘สิ่งนั้น’ น้อยไปหรือ” หมอผีเฒ่าที่วุ่นอยู่กับร่างทดลองหมายเลข 2 อยู่ไม่ไกลเอ่ยถาม

           “ไม่ขอรับ ข้าใช้ในสัดส่วนเหมือนกับทุกคน”

           “งั้นรึ ไปๆ ข้าดูต่อเอง เจ้ารีบนำร่างตัวทดลองที่ล้มเหลวนั่นไปฝังเถอะ” หมอผียกมือไล่ลูกมืออย่างตัดรำคาญ  ชี้นิ้วไปทางร่างมนุษย์ขาวซีดที่นอนทับถมกันเป็นภูเขาขนาดย่อม กลิ่นศพเหม็นเน่าลอยคละคลุ้ง ก่อนเดินเข้ามาใกล้ร่างของสายลับที่จ้องมองทางตนอย่างเคียดแค้น “ฮ่าๆ สีหน้าดีนี่” ฮั่วหมิงหัวเราะชอบใจยามเห็นสีหน้าเหยื่อ ที่ต้องเอาผ้าปิดตาออก เพราะส่วนใหญ่จะสังเกตสีดวงตาที่จะต้องแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วย  และปกติก็มักจะเห็นแต่สายตาหวาดกลัว ไม่ก็สายตาร้องขอชีวิต ทว่าชายคนนี้กลับมีสายตาที่แข็งกร้าว

           “ถุย พะ พวกแกต้องไม่ตายดี!”

           “หึ ยังปากดีได้อยู่ ดูหน่อย เหตุใดร่างกายเจ้ายังไม่เปลี่ยนแปลง” หมอผีเฒ่าร่ายมนต์ ก่อนจะใช้มีดลงอาคมกรีดบนแขนจนเกิดบาดแผลเป็นทางยาว เลือดค่อยๆซึมไหลออกมา  มือยื่นไปหยิบของที่เรียกว่า ‘สิ่งนั้น’ มาหยดใส่บนบาดแผล

           “อึก อักก”  พลันแขนของสายลับค่อยๆเปลี่ยนเป็นขาวซีดช้าๆ เส้นเลือดผุดขึ้นคล้ายผีดิบ ทว่ากลับเป็นไปได้ช้ามาก ผิดกับมนุษย์คนอื่น ที่แค่สัมผัสผิวที่มีรอยแผลแค่เล็กน้อย ก็สามารถกลายเป็นผีดิบกระหายเลือดได้

           สายลับแม้จะเจ็บปวด แต่ความอยากรู้มีมากไม่ต่างกัน เขามองการกระทำของไอ้หมอผีวิปริต ที่แท้เจ้าสิ่งนั้นที่พวกมันพูดถึงกันก่อนหน้านี้คือเมือกเหนียวๆ ส่งกลิ่นเหม็นแทบอาเจียนที่นำมาใส่บนแผล เขาพยายามทำแบบเดิมโดยการโคจรลมปราณตัวเองให้กระจายไปทั่วร่าง ฝืนร่างกายเพื่อขับสิ่งแปลกปลอม ทว่าครั้งนี้กลับแปลกออกไป

           “ฮ่าฮ่าฮ่า เพราะแบบนี้นี่เอง” จู่ๆหมอผีเฒ่าหัวเราะลั่น หลังสังเกตเห็นการกระทำของตัวทดลองหมายเลข 5  ไม่สนใจสีหน้าแปลกใจของอีกฝ่ายเลยสักนิด “เจ้าคงสงสัยใช่หรือไม่ ทำไมวิธีที่เจ้าใช้ตอนแรกถึงใช้ไม่ได้ผล หึหึ” 

           “นะ นี่มันอะไรกัน” 

           “เจ้าเป็นวรยุทธใช่หรือไม่” หมอผีมองที่แขนข้างซ้ายที่โดนกรีดของหมายเลข 5 ก่อนจะยิ้มพึงพอใจ เชื้อไม่ได้แพร่กระจายอย่างตอนแรก ทว่ามันกลับมันกลับค่อยๆเปลี่ยนแทรกซึมทีละนิดจนไม่อาจสังเกตได้

           ดูเหมือนจะตกหนูตัวใหญ่ได้เสียแล้ว เขารู้ว่าในค่ายทหารแห่งนี้นอกจากฮั่วหมิง ไม่มีใครมีวรยุทธที่แข็งแกร่ง เพราะเลือกมากับมือว่าคนในค่ายแห่งนี้จะต้องเป็นเหยื่อของการทดลอง ฮ้องเต้จึงส่งแต่พวกทหารชั้นเลวหรือไม่ก็พวกชาวบ้านธรรมดาๆมาให้ ดังนั้นไม่มีทางที่คนที่มีวรยุทธจะปะปนมายังค่าย เว้นเสียแต่เป็นพวกสายลับจากแคว้นอื่น จะมาจากแคว้นไหนกันนะ ชักตื่นเต้นเสียแล้ว แต่ไม่ว่าจะแคว้นไหน อย่างไรแผนของเขาก็คือยึดครองทุกแคว้นอยู่แล้ว

           “กะ แกทำอะไรกับคนพวกนั้น” สายลับมีสีหน้าตื่นตระหนก แต่เพียงครู่เดียวก็เปลี่ยนเป็นเดิม และเลือกที่จะถามถึงศพมนุษย์ที่ถูกขนย้ายออกไปด้านหลังกระโจมทีละร่าง

           “ทำอะไรนะหรือ ข้าก็แค่คัดสรรมนุษย์ด้วยเจ้าสิ่งนี้”  พูดพรางยกบางอย่างขึ้นมา พบว่าเป็นเมือกที่ส่งกลิ่นเหม็น 

           “นั่นคืออะไร!” 

           “จุ๊จุ๊ ช่างน่าเสียดายที่มันไม่ได้เป็นกันได้ทุกคน แค่ผู้ถูกเลือกเท่านั้น” หมอผียังบรรยายต่อไป ไม่สนใจท่าทีของคนที่มองมา