บทที่ 13 เป็นของบุรินทร์

ตุ๊บ! ร่างของเดมี่ถูกเหวี่ยงขึ้นมาบนเตียงนอนภายในห้องทันทีที่กลับมาถึง กระโปรงสีชมพูอ่อนที่สวมใส่ร่นขึ้นมากองอยู่ที่ต้นขาขาวจนเกือบจะเห็นเพนตี้ตัวบางอยู่รอมร่อ

แววตาคู่สวยสั่นระริกพร้อมเนื้อตัวสั่นเทา หญิงสาวยกมือสองข้างกุมท้องไว้แน่นด้วยความจุก เหลือบมองเลือดสีแดงสดที่กำลังไหลอาบท่อนแขนแกร่ง

บุรินทร์ทำราวกับไม่รู้สึกเจ็บปวดที่บาดแผลหรือสนใจมันเลยสักนิด

“เดี๋ยวมี่ช่วยทำแผลให้นะคะ”

“ไม่ต้องเล่นละครทำเหมือนว่าเป็นห่วงฉัน” บีบท้ายทอยบอบบางให้เงยหน้าขึ้นมาสบตา แววตาใสซื่อคู่นี้กำลังจะทำให้เขาร้อนรนจนแทบบ้า “เธอคิดจะไปอยู่แล้ว จะสนใจทำไม”

“…..”

“ถอดเสื้อผ้าออกสิ ฉันจะได้รีบเอาให้มันเสร็จๆ”

“แต่แด๊ดดี้เจ็บอยู่…”

“ฉันมีปัญญาแตกใส่เธอก็แล้วกัน”

“…..” ริมฝีปากอิ่มสวยเม้มเข้าหากันแน่นพร้อมกับมองคนตัวสูงอย่างชั่งใจ

“บอกให้ถอดเสื้อผ้าออก!”

“…..” เดมี่เอื้อมมือสั่นเทาถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้นอย่างไม่มีทางเลือก จนเหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่าต่อหน้าชายหนุ่ม

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจากนี้ คงไม่คิดเสียใจเพราะมันคือการตัดสินใจของเธอเอง บุรินทร์คือคนที่ชุบเลี้ยงเธอมา ให้ในสิ่งที่เขาต้องการก็เหมือนไม่มีอะไรติดค้างต่อกัน

“เงยหน้ามา ฉันจะจูบ”

หญิงสาวทำตามคำสั่งแบบไม่อิดออด เงยหน้าขึ้นรอรับสัมผัสที่คุ้นเคย

“อื้อ…” เสียงหวานกลืนหายลงไปในลำคอ เมื่อริมฝีปากหนาโน้มลงมาประกบจูบแนบชิดเอาเป็นเอาตาย ปลายเรียวลิ้นสอดแทรกเข้ามาดูดกลืนกินน้ำลายของเธอจนเหือดแห้ง

จูบนี้หวานลึกซึ้งและเร่าร้อนกินเวลานานกว่าทุกครั้ง สัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวเจือกลิ่นบุหรี่อ่อนๆ ที่กำลังเป่ารดพวงแก้ม

“อืม…” มาเฟียหนุ่มเป็นฝ่ายถอนจูบออกก่อน ถอดเสื้อผ้าที่สวมใส่อย่างไม่รีบร้อนมากนัก

ความเร่าร้อนก่อตัวขึ้นภายในกายเมื่อมองเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าขาวเนียน

เดมี่คุกเข่านั่งลงก่อนจะคลานเข้าไปหยุดอยู่กลางหว่างขา แววตาปรากฏความอ้อนวอนร้องขอแต่เขากลับไม่รู้สึกเห็นใจเธอเลยสักนิด ซ้ำยังมองด้วยสายตาว่างเปล่าเหมือนเช่นเคย

เม็ดเหงื่อเย็นเฉียบผุดขึ้นตามใบหน้าจิ้มลิ้ม มองเห็นความเป็นชายขนาดใหญ่เกือบเท่าข้อมือที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า

เพียงแค่คิดว่ามันกำลังจะเข้ามา ร่างกายก็สั่นเกร็งอย่างหนัก

“อ้าปากสิเด็กดี” หัวใจดวงน้อยเต้นแรงจนเกือบจะหลุดออกจากอก เมื่อบุรินทร์บีบปลายคางของเธอเพื่อให้ยอมเปิดริมฝีปาก ก่อนจะจับแก่นกายใหญ่สอดใส่เข้ามาแล้วขยับเอวสอบด้วยจังหวะเนิบนาบ

“อึก…”

น้ำลายใสเปียกทั่วริมฝีปากไหลเยิ้มลงมาถึงปลายคาง กลีบปากที่เคยอมชมพูค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงช้ำหลังจากถูกแก่นกายเสียดสี ซ้ำแล้วซ้ำอีก

บุรินทร์นั่งอยู่บนขอบเตียง ก้มลงมองหญิงสาวที่นั่งคุกเข่าอยู่กลางหว่างขา บีบท้ายทอยบอบบางให้ขยับขึ้นลงตามจังหวะที่ตัวเองต้องการจนศีรษะของเธอสั่นคลอน

“ทำเหมือนเด็กอนุบาลแบบนี้เมื่อไหร่จะแตก” บอกผ่านน้ำเสียงหงุดหงิด หยิบมวนบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ แล้วดึงเธอมาจูบอีกครั้ง

รสชาติกลิ่นหอมหวานรสวนิลาจากลูกอมที่เธอกินก่อนหน้านั้น ทำให้เขาแทบคลั่งไม่อยากให้ห่างไปไหน

“แด๊ดดี้อย่าโกรธมี่เลย มะ…มี่ไม่เคยทำ”

“เลียให้ทั่วแล้วดูดตรงหัวแรงๆ ไหนลองทำให้ฉันดู”

เดมี่พยักหน้าเงอะงะรีบทำตามคำสั่ง ใช้สองมือน้อยๆ ประคองท่อนเอ็นลำใหญ่ก่อนจะชักรูดขึ้นลงอย่างเบามือ

ดวงตาคู่สวยฉ่ำเยิ้มดูดน้ำล่อลื่นสีใสที่ไหลซึมออกทางส่วนปลาย ความรู้สึกแปลกใหม่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

“ฉันบอกให้ทำแรงๆ” แค่ยัยเด็กฝรั่งอมแล้วดูดต่อเบาๆ ก็เหมือนจะแตกคาปากอยู่รอมร่อ มีเหรอที่ยอมปล่อยให้เธอหลุดมือไป

“มี่กลัวแด๊ดดี้เจ็บ”

“อีกหน่อยคนที่ต้องเจ็บคือเธอ ไม่ใช่ฉัน”

ริมฝีปากอิ่มสวยครอบลงบนแก่นกายแข็งขืน ค่อยๆ ใช้ลิ้นอุ่นลากเลียวนตั้งแต่โคนจรดปลายจนเกิดเป็นเสียงน้ำลายเฉอะแฉะ

ขนาดที่ใหญ่เกินมาตรฐาน ทำให้เข้าปากเธอได้เพียงนิด

บุรินทร์ยกยิ้มอย่างพึงพอใจเมื่อเดมี่ตอบสนองเขาถึงใจมากกว่าที่คิด ยิ่งเห็นใบหน้าดื้อรั้นยิ่งอยากครอบครองเป็นเจ้าของไว้เพียงคนเดียว

ฝ่ามือหนากดศีรษะของหญิงสาวไว้มั่นก่อนจะกระแทกเอวสอบเร่งจังหวะเข้าออกเมื่อมองเห็นปลายทางรำไร

“อืม…เด็กดี”

ลาวาขาวขุ่นพวยพุ่งเข้าสู่โพรงปากเล็ก ก่อนจะค่อยๆ ไหลย้อนกลับทะลักเลอะเทอะไปทั่วปลายคาง เดมี่กลืนมันลงคอจนเกือบหมด พลางสูดอากาศเข้าปอดเฮือกใหญ่

“อยากให้ฉันใส่เข้าไปหรือยัง”

หญิงสาวถูกอุ้มกระเตงขึ้นมาไว้แนบอก ก่อนที่ชายหนุ่มจะวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ

“อย่าทำแรงนะคะ…มี่กลัว” เกิดเป็นความสับสน หัวใจเต้นแรงมองเห็นบาดแผลและได้กลิ่นคาวเลือดของร่างสูงที่ลอยคละคลุ้งไปทั่วบริเวณห้องนอน

“ถ้ากลัวก็อย่ามอง

มือหนาเอื้อมไปคว้าเนกไทเส้นโปรดที่วางอยู่บนหัวเตียงขึ้นมาปิดตาของเดมี่ไว้แน่น การกระทำของคนตัวสูงเมื่อครู่ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกกังวลมากขึ้นไปอีก

“อึก…แด๊ดดี้มี่กลัว”

“อย่าลืมตาจนกว่าฉันจะสั่ง!”

“…..”

หญิงสาวสะดุ้งเฮือก หุบขาเข้าหากันแน่นตามสัญญาณเมื่อมาเฟียหนุ่มแทรกตัวเข้ามาอยู่กลางหว่างขา ใช้ส่วนปลายหัวถูไถย้ำๆ ที่ช่องทางรักสีหวาน ก่อนจะหยดน้ำลายใส่เพื่อให้เธอได้ปรับตัว “ของแด๊ดดี้ใหญ่เกินไป มะ…มี่รับไม่ไหวแน่เลย”

บุรินทร์หัวเราะเบาๆ ราวกับถูกใจนักหนาให้กับท่าทางใสซื่อ ถ้าเป็นคนอื่นคงสั่งลูกน้องหิ้วปีกไปโยนทิ้งข้างทาง

แต่กับเดมี่เขาไม่ได้รู้สึกรำคาญแต่ยังชอบที่เธอเป็นแบบนี้ หรือไม่ว่าเธอจะเป็นยังไงเขาก็ชอบทั้งนั้น

“อย่าดูถูกตัวเองขนาดนั้น”

“แต่มี่…”

“เชื่อสิว่าเธอรับมันได้หมดแน่” มาเฟียหนุ่มมองหญิงสาวที่นอนหอบหายใจหนัก เนื้อตัวของเธอสั่นเทิ้มยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ดิบของเขาได้เป็นอย่างดี

ฝ่ามือหนาขยับปลายนิ้วลงต่ำลูบไล้กลางจุดอ่อนไหวเพื่อเล้าโลม ใช้หัวแม่มือบดคลึงปุ่มกระสันย้ำๆ พร้อมกับสอดนิ้วกลางขยับหมุนวนเข้าออกในช่องทางรักให้เธอได้ปรับตัว

“อื้อ…แด๊ดดี้”

ริมฝีปากบางแห้งผากเมื่อทุกอย่างดำมืดสนิทมองไม่เห็นสิ่งรอบตัว ส่งผลให้หญิงสาวรู้สึกเคลิบเคลิ้มตกอยู่ในภวังค์ของเขาอย่างง่ายดาย

“มี่เสียว…อย่าจับตรงนั้น” ปลายเท้าของเดมี่จิกเกร็ง เสียงหวานร้องครวญครางปานจะขาดใจ

ปัก!

“กรี๊ดดด…อึก”

เล็บสวยจิกลงบนผ้าปูที่นอนไว้แน่นจนยับยู่ยี่ เขาปล่อยเธอให้เสพสมอยู่บนสวรรค์ไม่กี่นาที จากนั้นไม่นานเหมือนถูกฉุดให้กลับลงมาอยู่ที่ก้นเหวดังเดิม

เดมี่สะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกเจ็บปวดราวกับช่องทางคับแคบจะปริแตก ความจุกแน่น อึดอัดถาโถมเข้ามาสุดความยาว สอดใส่เข้าออกจนขาทั้งสองสั่นเกร็ง

สะโพกสอบอัดกระแทกความเป็นชายเข้ามาในช่องทางรักแบบที่เธอไม่ทันตั้งตัว

ส่งผลให้เลือดบริสุทธิ์หยดแล้วหยดเล่าไหลหยดจนเปียกผ้าปูที่นอนราคาแพง

ปลายจมูกโด่งคมคลอเคลียดอมดมไปตามซอกคอขาวเนียนพร้อมกับสูดกลิ่นกายหอมของหญิงสาวพร้อมกับขยับเอวสอบอย่างคลั่งไคล้

“ของเธอเล็กมาก แน่นมากเด็กดี”

“มันเจ็บจังเลยแด๊ดดี้” หยดน้ำสีใสเอ่อคลออยู่บนดวงตาทั้งสองข้าง นับจากนี้คงปฏิเสธไม่ได้ว่าบุรินทร์คือผู้ชายคนแรกของเธอ

“มันเจ็บแค่ครั้งแรก เดี๋ยวก็ชินไปเอง”

สะโพกสอบอัดกระแทกกระทั้นกับต้นขาขาวอวบจนเกิดเป็นเสียงน่าอายดังลั่น

บุรินทร์ใช้ฟันคมขบไปตามร่างกายของเธออย่างแรงจนเกิดรอยช้ำ

กลิ่นหอมแป้งเด็กที่ผ่อนคลายและรู้สึกหลงใหลจนถอนตัวไม่ขึ้น จนเผลอปล่อยสัญชาตญาณป่าเถื่อนออกมาแบบไม่รู้ตัว

“ดะ…แด๊ดดี้”

ผิวชื้นเหงื่อเสียดสีกันให้ความรู้สึกหวาบหวาม เดมี่สัมผัสได้ถึงความป่าเถื่อนและอ่อนโยนเวลาเดียวกันจนเธอเองก็สับสนว่าตัวตนที่แท้จริงของเค้านั้นเป็นคนแบบไหน

ก๊อก…ก๊อก!

เดมี่สะดุ้งเฮือกหวาดกลัวจนถึงขีดสุด เมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตูในขณะที่บุรินทร์กำลังทำเรื่องอย่างว่า

มาเฟียหนุ่มรีบดึงผ้านวมหนาขึ้นมาปกปิด ก่อนที่บานประตูจะถูกเปิดออกในเวลาต่อมา

“ผมเอายาแก้ปวดและยาแก้อักเสบมาให้นายครับ”

ลูกน้องคนสนิทปรายตามองภาพเร่าร้อนบนเตียงเบื้องหน้า ถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่ก็รู้ได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น

ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเขาที่มักจะเห็นบุรินทร์มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคู่นอนอยู่เสมอ

ถ้าเจ้านายกินเสร็จอีกไม่นานพวกลูกน้องอย่างเขาก็ได้กินต่อ ที่ผ่านมามันเป็นแบบนี้อยู่เสมอ

แต่สำหรับเดมี่…

ครามเองก็เริ่มไม่แน่ใจว่าเจ้านายจะยอมปล่อยเหมือนที่ผ่านมา หรือบางครั้งเดมี่อาจจะเป็นข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียว

“อยากให้ไอ้ครามมันยืนดูตอนที่เราเอากันไหม” ใบหน้าคมคายยกยิ้มมุมปากก้มลงกระซิบถามข้างใบหู พลางอัดสะโพกสอบใส่คนที่นอนใต้ร่างจนเกิดเป็นเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่นไปทั่วบริเวณ

“มี่อยากให้แด๊ดดี้เห็นคนเดียว”

ใบหน้าคมเข้มเผยรอยยิ้มบางอย่างพอใจในคำตอบ ยัยเด็กฝรั่งคนนี้มักจะมีคำพูดที่ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงอยู่เสมอ

“วันนี้ฉันจะตามใจเด็กดีก็แล้วกัน”

หญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงกรีดร้อง ร่างกายของเธอสั่นคลอนกระเพื่อมขึ้นลงตามแรงกระแทกที่อยู่เบื้องล่าง

“รีบไสหัวออกไป อย่าให้ใครเข้ามาจนกว่ากูจะเอาเด็กนี่เสร็จ”

“ครับนาย”

“แด๊ดดี้ช่วยใจดีกับมี่หน่อย” มือเล็กปัดป่ายไปทั่วแผงอกกำยำ จิกเล็บลงบนไหล่หนาซ้ำแล้วซ้ำอีก ได้แต่นอนกัดฟันข่มความเจ็บปวด โดยที่ไม่รู้ว่าความสัมพันธ์จะจบลงเมื่อไหร่ “พะ…พอแล้วมี่ไม่อยากทำแล้ว มันเจ็บ”

“อยากโดนxxxเองจะมาเรียกร้องอะไร”

“ดะ…แด๊ดดี้…”

มาเฟียหนุ่มก้มลงมองจุดเชื่อมสัมพันธ์ที่กำลังรวมกันเป็นหนึ่ง พลางกลั้นหายใจกัดกรามแน่น เห็นแก่นกายที่เปียกแฉะมันวาวชะโลมไปด้วยเลือดบริสุทธิ์ก่อนจะยกยิ้มมุมปากแล้วส่งแรงอัดกระแทกหนักๆ เข้าไปในตัวเธออีกรอบ

“ถ้าไม่อยากท้องตอนนี้ก็อย่าเรียกชื่อฉันบ่อย”

“…..”