แชร์

บทที่ 8 ใจสั่น

ผู้เขียน: วริษา
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2025-05-17 09:24:46

บทที่ 8 ใจสั่น

เดินเล่นมาได้สักพักเจ้อหยูร์ไม่มีความเหนื่อยเลยสักนิดแต่เป็นจื่อเหยามากกว่าที่เดินแทบขาลาก

“เจ้อหยูร์ แม่ขอนั่งตรงนี่สักครู่ได้มั้ย จู่ ๆ ก็รู้สึกปวดข้อเท้าขึ้นมา” คงเป็นเพราะรองเท้าที่ใส่มาหรือเพราะความคับแคบของรองเท้าทำให้เธอเริ่มเจ็บขึ้นมาและแดงระเรื่อขึ้น

“คุณแม่เหนื่อยนั่งพักก่อนก็ได้ครับ โอ๊ะ..นั่นคุณย่า คุณย่าครับผมอยู่ทางนี้ คุณแม่อย่างนั้นผมขอไปเดินเล่นกับคุณย่านะครับ คุณพ่อผมฝากคุณแม่ด้วยนะครับ” เจ้อหยูร์นักวางแผนตัวน้อยขยิบตาให้พ่อ เสมือนส่งสัญญาณยั่วถงยิ้มรับเล็กน้อยก่อนจะหันมาบอกกับจื่อเหยาให้นั่งคอยอยู่ตรงนี้สักครู่

“คุณนั่งพักอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับ ผมจะพาเจ้อหยูร์ไปหาคุณแม่ก่อน กลัวจะวิ่งไปแล้วพลัดหลงได้”

“ไปเถอะฉันจะนั่งคอยอยู่ตรงนี้ดีขึ้นแล้วจะเดินตามไป” จื่อเหยาย่อนตัวนั่งลงบนม้านั่ง มองผู้คนเดินเล่นอย่างสนุกสนาน

“คงเป็นเพราะไม่ค่อยได้ออกมานอกบ้านหรือเปล่านะรองเท้าถึงได้คับแบบนี้ เมื่อก่อนเธอใช้ชีวิตที่ผ่านมาแบบไหนกันนะจื่อเหยา น่าเสียดายเวลาจริง ๆ เลย” เธอบ่นพึมพำเมื่อนั่งอยู่คนเดียวเมื่อยั่วถงพาเจ้อหยูร์ไปส่งแม่หลี่ ไม่นานนักเขาก็เดินกลับมาหาเธอ นั่งลงตรงหน้าก่อนจะถอดรองเท้าของเธอออกเพื่อดูข้อเท้า จนอีกฝ่ายตกใจสะดุ้งเล็กน้อย

“นี่ทำอะไรของคุณปล่อยนะ!!”

“ก็คุณบอกปวดข้อเท้าไม่ใช่หรือไง ขอดูหน่อยนะเป็นอย่างที่คิดจริงๆ ด้วย ดูสิเท้าแดงหมดแล้ว รองเท้าใส่เที่ยวคู่นี้ซื้อตั้งแต่หลายปีก่อนคงคับแคบทำให้เกิดรอยแดงเพราะรองเท้ากัด เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะไปเลือกซื้อคู่ใหม่ให้คุณแล้วกัน คุณจะเดินเล่นต่อมั้ย ตอนนี้เจ้อหยูร์ไปกับคุณแม่แล้ว คุณแม่จะพาเขาเดินเที่ยวเอง หากคุณไม่ไหวมจะพากลับ”

“ฉันเดินกลับได้ไม่เห็นจะต้องมาใส่ใจเลยเอารองเท้าฉันมา” จื่อเหยายื้อแย่งรองเท้าจากมือของยั่วถงเธอก้มลงมาเล็กน้อยทว่าตอนนั้นข้อเท้าของเธอเจ็บแปลบขึ้นมาทำให้เธอเซถลาลงทับกายของยั่วถง จนทั้งคู่ล้มลงกับพื้นโดยร่างกายของจื่อเหยานอนทับตัวของยั่วถงมือของเธอนาบลงบนอกแกร่งของเขาใบหน้าตื่นตะหนก

“อ๊ายยย!!”

“คุณเป็นอะไรมั้ย ? เจ็บตรงไหนหรือเปล่า ..” เขาเอ่ยปากถามเธอทันทีแทนที่จะโมโหหรือโกรธที่เธอทำให้เขาบาดเจ็บ จื่อเหยาใจสั่นเล็กน้อย รีบลุกขึ้นจากตัวของเขาและตอบเขาอย่างหัวเสีย

“ไม่! ฉันไม่เจ็บถ้าคุณไม่ถอดรองเท้าก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ รีบเอามาสิฉันจะกลับบ้าน” ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อด้วยความเขินอายแต่ที่พูดออกมาแบบนั้นเพื่อปกปิดความรู้สึกเอาไว้ ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้เห็นว่าเธอใจเต้นแรงแค่ไหน

‘ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน ฉันต้องระแวงสิชายคนนี้อาจจะเป็นคนที่ฆ่าภรรยาก็ได้ จะมาใจเต้นแค่เขาหวงใยแค่นี้ไม่สมกับเป็นตัวเองเลยนะ หรือเพราะฉันไม่เคยเข้าใกล้ผู้ชายและถูกถามด้วยความห่วงใยแบบนี้กันนะ แถมสายตาที่เขามองมายังดูเหมือนเป็นห่วงฉันมากจริง ๆ เฮ้อ !’ เธอคิดในใจก่อนจะหยิบรองเท้ามาสวมใส่ ยั่วถงเองก็รีบลุกขึ้นปัดเสื้อผ้าที่เปื้อนฝุ่นก่อนจะเอ่ยถามเธออีกครั้ง

“ก็ได้ ผมผิดเองแต่ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหนจริง ๆ ใช่มั้ยรู้สึกว่าเมื่อครู่นี้ข้อเท้าของเธอจะรับแรงของร่างกายไม่ไหวจนล้มลงทับผม เอาแบบนี้แล้วกันขึ้นหลังฉันมาสิ ฉันจะแบกเธอกลับบ้านเอง” พูดจบยั่วถงหันหลังนั่งลงให้จื่อเหยาขึ้นบนหลังของเขาเพื่อกลับบ้าน

“นี่จะบ้าหรือไง เจ็บแค่นี้ไม่เห็นจะต้องแบกฉันกลับเลย ฉันเดินเองได้ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยนะคนมองกันหมดแล้ว”

“เฮ้อ …ทำไมคุณถึงได้พูดยากแบบนี้นะ เอาตามที่คุณพูดก็ได้แต่ถ้าล้มมาอย่าหาว่าผมไม่เตือนแล้วกัน”

ตึก ตึก…'ให้ตายสิ ใครมันจะกล้าขึ้นหลังผู้ชายกันเล่าแถมดูชุดที่ฉันใส่มาสิขืนขึ้นหลังเขากระโปรงที่ใส่อยู่เปิดเห็นด้านล่างหรือขาดกันพอดี' จื่อเหยาคิดในใจพลางก้าวเท้าเดินทว่าตอนนั้นเองเธอเริ่มเจ็บแปลบทันทีที่วางน้ำหนักลงที่เท้าข้างขวา

“โอ๊ย!! ทำไมจู่ ๆ ถึงเจ็บมากกว่าเดิมแบบนี้นะ”

“เห็นมั้ยล่ะ บอกแล้วไม่เชื่อทำไมถึงไม่ฟังกันเลยเอาเถอะยังไงคุณก็เกลียดผมอยู่แล้วขอทำตามตัวเองแล้วกัน เพราะว่าไม่ยังไงคุณก็เกลียดผมอยู่ดี” ยั่วถงมองจื่อเหยาที่หัวรั้นปากแข็งทั้ง ๆ ที่ตัวเองเจ็บจนเดินแทบไม่ไหวแต่ก็ไม่อยากเสียหน้าแต่เมื่อเห็นเธอเจ็บจนออกทางสีหน้าแบบนั้นทำให้เขาตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นมาอยู่ในอ้อมแขนพาเธอเดินกลับบ้านโดยไม่สนใจเสียงเล็ก ๆ ของจื่อเหยาที่ต่อว่าเขาไม่หยุดปาก

“ปล่อยนะ! ปล่อยฉันลงนะไม่เห็นจะต้องอุ้มฉันแบบนี้เลย แค่ประคองให้เดินก็ได้แล้วคนอื่นมองมาน่าอายจะตายไป”

“ให้ประคองคุณเดินเมื่อไหร่จะถึงบ้าน อยู่นิ่ง ๆ อีกไม่นานก็ถึงแล้ว ส่วนใครจะมองก็ช่างเขาสิคุณเป็นภรรยาของผมนะไม่ใช่แฟนสาวเสียหน่อยมีอะไรให้เสียหาย ถ้าคุณอายก็ก้มหน้าลงหรือหลับตาเอาไว้ถึงบ้านเดี๋ยวผมจะบอก” จื่อเหยาเขินอายจนใบหน้าแดงระเรื่อ เกิดมาพึ่งจะเคยอยู่บนอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่ม แถมผู้คนในงานต่างมาเป็นตาเดียวกันเธอก้มหน้าทำตามที่เขาบอก ไม่ใช่ว่าอยากทำแต่เธอไม่สามารถปฏิเสธได้เลยเพราะเจ็บข้อเท้าจริง ๆ ยอมให้เขาอุ้มเธอจนถึงบ้าน ทว่าตลอดทางกลับบ้านนอกจากลมหายใจที่หอบเหนื่อยของยั่วถงเธอได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นแรงตึกตักยิ่งกว่าเธอเสียอีก หรือเป็นเพราะเขาเหนื่อยที่ต้องอุ้มเธอเดินกลับ

‘หัวใจของเขาเต้นแรงเสียจนฉันได้ยินชัดเจน หรือว่าเขาจะตื่นเต้นที่ได้ใกล้ชิดภรรยาตัวเอง แต่คงไม่ใช่หรอกเขาอาจจะเหนื่อยที่จะอุ้มฉันเดินมาล่ะสิไม่ว่า อย่าใจสั่นกับชายคนนี้สิหากเขาเอาเธอไปโยนลงแม่น้ำอีกรอบจะทำยังไงมันใช่เวลามาใจสั่นในเรื่องแค่นี้มั้ย’ เธอเตือนสติตัวเองเมื่อไม่ได้ยินเสียงผู้คนเธอค่อย ๆ เงยหน้ามองเขาเห็นใบหน้าของเขาที่แดงก่ำจนถึงใบหูช่างน่าแปลก

“ถึงบ้านแล้วเดี๋ยวผมจะพาคุณไปส่งที่ห้องก็แล้วกันเดินขึ้นบันไดเองคงไม่ไหวแน่ ๆ ” ยั่วถงก้มหน้าลงมาจ้องมองจื่อเหยาจังหวะนั้นสายตาสองคู่ประสานกันความรู้สึกแปลกประหลาดได้เกิดขึ้นภายในใจของจื่อเหยา เธอรีบหันหนีเขาก่อนจะพยักหน้ารับรู้เรื่องที่เขาบอกเมื่อครู่

อ่านหนังสือเล่มนี้ต่อได้ฟรี
สแกนรหัสเพื่อดาวน์โหลดแอป

บทล่าสุด

  • ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในยุค80   บทที่ 27 เข้าที่เข้าทาง(ตอนจบ)

    บทที่ 27 เข้าที่เข้าทาง3 เดือนต่อมาหลังจากวันนั้นซืออี้ถูกจับขังคุกตลอดชีวิต ข้อหาวางแผนพยายามฆ่า ส่วนมือปืนรับจ้างถูกจับคุก 10 ปี เพราะยังไม่ได้ลงมือทำร้ายและให้การเป็นประโยชน์แก่ตำรวจจึงถูกสั่งจำคุกเพียงแต่ 10 ปี โดยมียั่วถงไปเยี่ยมเพื่อแจ้งข่าวเรื่องครอบครัวเขาบ่อย ๆ ส่วนหลันเหย่ หลังจากที่เธอฟื้นเธอเสียสติเสียใจที่เสียลูกและเห็นภาพหลอนเฝ้าตามหลอกหลอนเธอไม่หยุด ทำให้ตอนนี้เธอกลายเป็นหญิงสติไม่ดี บางวันมีนิสัยดุร้ายบางวันก็ร้องไห้เสียใจ บางวันก็เกิดอาการหวาดกลัวกรี๊ดร้องทั้งวัน หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล ทางครอบครัวของเธอไม่รับเธอเป็นลูกเพราะความอับอายตัดขาดและทิ้งเธอเอาไว้จนมีหน่วยงานต้องเอาตัวเธอเข้าไปเป็นคนไข้ของโรงพยาบาลจิตเวช“เธอได้ยินข่าวคุณหลันเหย่มั้ย ? ฉันไปตลาดมาเมื่อเช้าได้ยินเขาคุยกันว่าสติไม่ดี คงเป็นเพราะทำเรื่องร้าย ๆ กับคนอื่นจนหวาดระแวงและคิดไปเองจนเห็นภาพหลอน”“นั่นคงเป็นผลกรรมของเธอนะสิ ที่คิดทำร้ายคุณหญิงใหญ่และทุกคนในครอบครัวไม่เว้นแม้กระทั่งคุณชายเจ้อหยูร์ที่ไม่รู้เรื่องอะไร ทำให้เธอเสียลูกในท้อง ฉันคิดแล้วก็สงสัยตั้งแต่ตอนที่เธอหลอนครั้งแรก คงเป็นเพราะทำความ

  • ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในยุค80   บทที่ 26 กรรมตามสนอง

    บทที่ 26 กรรมตามสนองบ้านตระกูลหลี่แฮ่ก แฮ่ก !!“อย่ามานะฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น”“สะใภ้ใหญ่เธอมันชั่วร้ายจริง ๆ ฉันจะพาเธอมาอยู่ด้วยไปอยู่ด้วยกันเถอะนะ ฉันจะไม่ยอมให้เธอได้ใช้ชีวิตสุขสบายกับสมบัติของฉันหรอกอย่าหวังไปเลย” แม่หลี่เดินเข้ามาสภาพที่คอหักเลือดอาบหน้าเดินใกล้เข้ามาหาหลันเหย่ที่นอนอยู่“ไม่!! ฉันไม่ไป ฉันไม่ได้ทำ” เธอเริ่มใช้มือปัดไล่ไม่ให้ทุกคนเข้ามาใกล้ก่อนที่จะมีอีกคนเดินตามมา ใบหน้าของยั่วถงเละจนดูไม่ได้ยิ่งทำให้เธอขวัญกระเจิงไปกันใหญ่“พี่สะใภ้ อย่ากลัวสิครับขนาดตอนที่พี่สะใภ้รวมหัวกับพี่ซืออี้ยังไม่เห็นจะมีความกลัวอะไรเลย”“คุณป้าครับ ผมยังไม่อยากตายทำไมคุณป้าถึงทำแบบนี้กับผม คุณป้ากำลังท้องอยู่ไม่นึกสงสารผมหรือไง ผมเหงาไม่มีเพื่อนเล่นผมจะเอาน้องในท้องของคุณป้าไปเป็นเพื่อนเล่นของผม”เจ้อหยูร์ร่างกายอืดบวมชี้นิ้วมาที่ท้องของหลันเหย่เธอรีบใช้มือปิดหน้าท้องด้วยความเป็นห่วงลูกทันที“ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าฉันจะตามหลอกหลอนไม่ว่าจะหลับหรือตื่น หลันเหย่เธอไม่เกรงกลัวอะไรอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง มาสิมาด้วยกันฉันจะพาเธอไปเอาสมบัติที่มากกว่านี้อีก” ทุกคนต่างพากันเดินตรงเข้ามายื่นมือจั

  • ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในยุค80   บทที่ 25 จัดการหลันเหย่

    บทที่ 25 จัดการหลันเหย่ฝั่งหลันเหย่เธอนั่งเล่นอยู่โต๊ะต้อนรับกลางบ้าน นั่งหยิบจับเครื่องประดับชื่นชมดวงตาเป็นประกาย“ฮึ ๆ ในที่สุดของพวกนี้ก็เป็นของฉัน ดีนะที่พี่ซืออี้ไม่เอาไปขายหมด ส่วนนี้ฉันจะเก็บเอาไว้เวลาใส่ออกงาน นี่เธอนะช่วยเอาของพวกนี้ขึ้นไปไว้ที่ห้องให้ฉันแล้วก็กลับไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้ฉันอยากกินไก่ดำตุ๋น รีบตื่นมาทำให้ฉันตั้งแต่เช้าตรู่ด้วยล่ะอย่าทำให้ฉันอารมณ์เสียไม่อย่างนั้นฉันจะไล่ออกให้หมด” หลันเหย่ชี้นิ้วสั่งสาวใช้จนพวกเธอรีบก้มหน้ารับคำของเธอทันที“ได้ค่ะคุณหลันเหย่”“ไม่ใช่ต่อจากนี้ฉันไม่ใช่สะใภ้ใหญ่บ้านหลังนี้ ต่อจากนี้ต้องเรียกฉันว่านายหญิงใหญ่ เรียกใหม่สิ”“ค่ะนายหญิงใหญ่” สาวใช้พูดจบรีบพากันยกกล่องที่ใส่เครื่องประดับขึ้นไปไว้ที่ห้องตามสั่ง ส่วนหลันเหย่เธอหัวเราะออกมาอย่างชอบใจก่อนจะลุกขึ้นยืนกวาดสายตามองแสยะยิ้มพร้อมพูดออกมาอย่างมีความสุข“ฮ่า ฮ่า นี่สินะความสุขที่แท้จริง ในที่สุดบ้านหลังนี้ก็เป็นของฉัน พรุ่งนี้ฉันคงต้องให้สาวใช้เก็บของใช้นังแก่หนังเหนียว ยั่วถงกับนังจื่อเหยาพร้อมของลูกชายเธอเอาไปเผาทิ้งให้หมด ป่านนี้ศพจะหาพบหรือยังนะ คงจะขึ้นอืดอยู่ในน้ำทะเลหรือ

  • ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในยุค80   บทที่ 24 สะใจจริง ๆ

    บทที่ 24 สะใจจริง ๆฝั่งด้านซืออี้เมื่อได้รับโทรเลขจากคนที่เขาว่าจ้าง เขาแทบจะคุมอารมณ์แสดงความดีใจเอาไว้ไม่ได้ รีบเดินกึ่งวิ่งไปหาภรรยาทันที“หลันเหย่ภรรยาที่รักของพี่ วันนี้เป็นวันดีของเขาจริง ๆ เราออกไปกินข้าวนอกบ้านเพื่อเฉลิมฉลองกันเถอะ ”“พี่ซืออี้แผนของเราสำเร็จแล้วใช่มั้ยคะ”“ใช่แล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีใครมาคอยต่อว่าเราอีกต่อไป วันนี้หลันเหย่ของพี่อยากได้อะไรเสื้อผ้าของใช้หรือเครื่องประดับอะไรพี่จะตามใจเธอทุกอย่าง ฮ่า ฮ่า มีความสุขจริงโว้ย” หลันเหย่ยิ้มระรื่นเมื่อได้ยินข่าวดีจากสามี รีบเข้ากอดสามีด้วยความดีใจ“ฉันดีใจที่สุดเลย พี่ซืออี้ต่อจากนี้เราจะรวยกันแล้วใช่มั้ยฉันจะได้เป็นนายหญิงใหญ่ของบ้านตระกูลหลี่ ไหนจะโรงงานเย็บผ้าอีก เราไม่ต้องรอเงินกงสีอีกต่อไป อย่างนั้นฉันจะแต่งตัวสวย ๆ เราจะได้ออกไปกินข้าวของนอกกัน” หลันเหย่ผละออกจากสามีรีบเดินไปหน้ากระจกแต่งใบหน้าให้สวยงามทั้งสองพากันออกไปกินข้าวนอกบ้านอย่างสุขสบายใจ นำเงินของแม่หลี่ไปถลุงใช้อย่างไม่เสียดาย จนถึงช่วงหัวค่ำ จู่ ๆ ทีวีได้มีข่าวด่วน ที่ร้านอาหารดังขึ้น“ข่าวด่วนตอนนี้มีรายงานเข้ามาว่ามีรถเก๋งทะเบียนXXX เกิดอุบัติเหตุพ

  • ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในยุค80   บทที่ 23 ซ้อนแผน

    บทที่ 23 ซ้อนแผนรุ่งเช้าวันถัดมาทุกอย่างเป็นไปตามที่ซืออี้วางแผนเอาไว้ ตอนนี้รถของน้องชายกำลังเคลื่อนตัวออกจากบ้าน ใบหน้าสองคนผัวเมียยิ้มออกมาด้วยความสุข“ขอให้ทุกคนพักผ่อนให้สบายนะ ต่อจากนี้ทุกอย่างในบ้านหลังนี้ฉันจะดูแลเอง” หลันเหย่พูดขึ้นเมื่ออยู่กับสามีเพียงสองคน สาวใช้หลังส่งเจ้านายเสร็จก็พากันกลับเข้าไปในบ้านทำหน้าที่ของตัวเอง“หลันเหย่ของพี่ต่อจากนี้ไม่ว่าจะตรงไหนของบ้านหลังนี้จะเป็นของเธอทั้งหมด ลูกจ้าเมื่อไหร่ที่ลูกลืมตาขึ้นมาดูโลก พ่อจะเตรียมทุกอย่างไว้ให้ลูกเอง ตอนนี้เธอไปนอนเล่นกินของอร่อย ๆ ให้สบายใจเถอะนะไม่เกินเย็นวันนี้เราจะได้รับข่าวดีเมื่อนั้นไม่ว่าอะไรหรือของในบ้านจะตกเป็นของเราสองคน” ซืออี้เข้าไปโอบเอวของภรรยาพาเธอเดินเข้าบ้าน ก่อนที่เขาจะขึ้นไปที่ห้องของคุณแม่เพื่อดูสมบัติทั้งหมดที่คุณแม่มียิ่งทำให้ความโลภของเขามีมากกว่าเดิม“เย็นวันนี้ของพวกนี้จะเป็นของฉันทั้งหมด ฮ่า ฮ่า มีความสุขจริง ๆ ต่อจากนี้จะไม่มีคุณแม่ที่คอยบ่นและต่อว่าไม่ต้องมียั่วถงที่คอยทำอะไรขัดหูขัดตา ฉันจะใช้เงินทั้งหมดอย่างมีความสุขเลยคอยดู” เขาหัวเราะออกมาด้วยความคึกคะนองหากวันนี้มีข่าวออกมาเมื่อไ

  • ทะลุมิติมาเป็นนางร้ายในยุค80   บทที่ 22 แปลกใจ

    บทที่ 22 แปลกใจหลายวันต่อมา ตั้งแต่ที่จื่อเหยาปรับความเข้าใจความรักของทั้งสองเริ่มก่อตัวขึ้นมาอย่างเบิกบาน ซืออี้ก็ออกไปทำงานทุกวันเช่นเดียวแต่แผนของเขายังคงดำเนินต่อไปเมื่อทุกอย่างที่เขาเตรียมการเอาไว้พร้อมแล้ว อีกอย่างนี่ก็ใกล้จะถึงเวลาส่งดอกให้ต้าหลง เช้าวันนี้เขาจึงเริ่มแผนที่วางเอาไว้ทันทีในระหว่างบนโต๊ะอาหาร“ช่วงนี้บรรยากาศบ้านของเราดูเหมือนจะดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน จริงสินี่ก็ใกล้ถึงวันที่หลานชายจะเข้าเรียนแล้ว ลุงคิดว่าย่ากับคุณพ่อต้องพาหลานไปเที่ยวพักผ่อนก่อนจะเข้าเรียนแล้วล่ะ อีกอย่างยั่วถงทำงานทุกวันอย่างเหน็ดเหนื่อย เหนื่อยล้าลองพาคุณแม่ เจ้อหยูร์กับน้องสะใภ้ไปเที่ยวทะเลจางชุ่ยสิ ตอนนี้เป็นช่วงฤดูร้อนมีนกมากมายที่โผบินเต็มท้องฟ้า นักท่องเที่ยวชอบไปเที่ยวกัน ตอนนั้นที่ฉันขอเงินทุนคุณแม่ไปลงทุนกับเพื่อนเปิดโรงแรมที่ท่องเที่ยวติดทะเลฉันจะโทรเลขไปแจ้งเพื่อนให้ หากอยากจะไปพักที่นั่นไม่ต้องเป็นกังวลที่พักและค่าใช้จ่ายเรื่องห้อง ฉันจะจัดการเอง”“ทะเลหรือครับ ผมอยากไปจังคุณพ่อพาผมไปได้มั้ยครับ”เจ้อหยูร์ดวงตาเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินสิ่งที่ลุงซืออี้บอก“แม่ก็คิดว่าดีเหมือ

บทอื่นๆ
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status