“เมื่อไหร่มันจะผ่านพ้นวันนี้สักทีเนี่ย” มือหนาดึงกระชากจนอรรัมภาเสียหลังเกือบตกบันได แล้วเซไปปะทะกับอกเกร่งของธีภพอย่างไม่ตั้งใจ กลิ่นน้ำหอมโชยมาปะทะจมูกจนคนที่กำลังกอดเธออยู่ผลักเธอออกจากตัว
“ไม่ต้องมารยา คุณบอกมาเดี๋ยวนี้ว่าคุณไปไหนมา”
“ฉันก็จะไปเดินเล่นบ้างไม่ได้เหรอ”
“ทำไมเวลาที่คุณอยากไปเดินเล่นมันเป็นเวลาที่ประจวบเหมาะกับเวลาเกิดเหตุที่มีคนเอากบไปไว้บนที่นอนองดาเลย คุณตั้งใจใช่ไหม”
“ทำไมคุณถึงคิดว่าฉันเป็นคนทำ”
“เพราะคุณนั่นแหละที่ทะเลาะกันกับดาเมื่อตอนกลางวันแถมคุณยังตบหน้าเธอด้วยซ้ำ”
“ฉันบอกแล้วไงคะว่าฉันไม่ได้เป็นตั้งใจ คุณจะมาหาเรื่องอะไรฉันนักหนา” เธอหันไปถามด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ผมเหรอหาเรื่องคุณ มีแต่คุณนั่นแหละที่หาเรื่องคนอื่น” อรรัมภากัดริมฝีปากแน่น เธอกวาดสายตาไปรอบๆ มันชัดเจนแล้วแหละว่าทุกคนลงความเห็นว่าเธอคือคนแกล้งสิรินดา หญิงสาวยิ้มเหยียดให้ธีภพ
“ถ้าคุณไม่ตาบอด คุณก็คงรู้ค่ะว่ามีแต่คน
ตอนที่ 28กระจ่างเล็กที่รู้ว่าอรรัมภาคงไม่ปล่อยเรื่องกบเป็นแน่“เปล่านะคะ เล็กไม่ได้ทำ”“อรยังพูดไม่จบค่ะ น้าเล็กไม่ได้เป็นคนทำแต่น้าเล็กเป็นคนบงการให้ในมั่นเอากบมาวางไว้บนห้องน้องดา” เล็กเบิกตากว้างด้วยความตกใจเธอไม่คิดเลยว่าอรรัมภาจะรู้เรื่องนี้จริงๆ“หรือว่ามั่นเป็นคนเล่าให้ฟัง” เล็กที่ครุ่นคิดในใจว่าเรื่องนี้หลุดถึงหูของอรรัมภาได้ยังไง“น้าเล็กไม่ต้องคิดให้เหนื่อยหรอกค่ะ อรรู้ว่าน้าเล็กเป็นคนสั่งให้มั่นเอากบมาวางไว้ทั้ง ๆ ที่เราไม่ได้มีเรื่องบาดหมางใจกันมาก่อน แต่ทำไมน้าเล็กถึงอยากจะแกล้งอรคะ ถ้าเอามาไว้ที่ห้องอรก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ แต่พอเอาไปไว้ที่ห้องน้องดามันกลายเป็นว่าอรนั้นเป็นผู้ร้ายไงคะ ทุกคนถึงมองว่าอรเป็นคนไม่ดี“ไม่นะคะ คุณวิฑูรย์เล็กไม่ได้สั่งให้เอาไปไว้ห้องคุณดานะคะ เล็กสั่งให้เอาไปไว้ห้องนางร้ายคนนี้ต่างหาก แต่เผอิญไอ้มั่นมันไม่รู้จักคำว่าซ้ายขวาค่ะ มันก็เลยเอาไปไว้ผิดห้อง“เอาไว้ผิดห้อง” วิฑูรย์ทวนคำของเล็กในที่สุดความ
ตอนที่ 27ต้อนคนร้ายจนมุม“จะบ้าเหรอนายพูดอะไรให้มันเป็นไปได้บ้าง ถ้าบอกว่าฉันชอบคุณวรินหรือคุณดาก็ว่าไปอย่าง“อย่านะพี่ ดาเธอออกจะหวานเยิ้มและสวยขนาดนั้นพี่จะมาแย่งผมไม่ได้นะ” ไตรภพที่พูดติดตลก“ระวังดีๆเถอะเจ้าสอง ถ้าพี่หนึ่งมาได้ยินเข้านายจะหัวเราะไม่ออก เลิกทำตัวเจ้าชู้ชีกอได้แล้วนะ”“แหม!! ผมพูดเล่นนิดหน่อยพี่ถึงกับโมโหขนาดนั้นเชียว หรือว่าพี่ชอบดา”“ฉันไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละ” ไตรภพต่อยไหล่ของน้องชายจนเซถลา“อะไรวะ ไอ้พี่บ้าพูดหยอกแค่นี้ทำเป็นโมโหตึงตัง อารมณ์ขี้โมโหนี้ไม่เคยหายเลย” ไตรภพบ่นอุบแต่แล้วเขาก็เดินมุ่งหน้าไปยังชั้นสองของตัวบ้านวริษาที่เปิดประตูออกมาเห็นไตรภพกำลังจะเดินไปเคาะห้องของสิรินดาก็ทักขึ้น“คุณกำลังจะเคาะห้องผิดหรือเปล่าคะ” ไตรภพหยุดมือไว้และหันไปมองวริษา“ทำไมเหรอ”“ก็ฉันคิดว่าคุณน่าที่จะไปเคาะห้องฝั่งปีกซ้ายดูนะคะว่าเธอเป็นยังไงบ้าง”“ไม่ล่ะ ผมไม่อยากไปเจออาการวีนแตก
ตอนที่ 26 ไม่เข้าใจตัวเอง“คุณลุง” อรรัมภาพูดขึ้น วิฑูรย์ยืนกอดอกมองอรรัมภา“หนูอรไปที่นั่นได้ยังไง”“คุณอรไปกับผมครับ” เสียงเปี๊ยกที่เดินตามขึ้นมาเพราะรู้ความผิดของตัวเองและรู้สึกผิดกับอรรัมภาเป็นอย่างมาก เด็กหนุ่มที่ยืนร้องไห้น้ำตาไหล อรรัมภารู้สึกสงสารเขาไม่น้อย“เอ้า! เล่ามาเจ้าเปี๊ยก” ธีภพที่ยืนกอดอกฟังเปี๊ยกเรื่องราวต่างๆให้วิฑูรย์ฟัง จนเขาอดที่จะเป็นใจของอรรัมภาไม่ได้เขาก็ไม่นึกเหมือนกันเมื่อเห็นน้ำตาของเธอเข้าก็ทำให้เขารู้สึกหัวใจวิวสงสารเธอขึ้นมาซะดื้อๆ“น้าเล็กนะครับบอกให้ผมไปเอาโทรศัพท์ของพี่มั่นที่ลืมอยู่ในไร่”“โทรศัพท์อะไรทำไมไม่ไปเอาพรุ่งนี้”“มะ ไม่รู้สิครับ แต่พอผมไปถึงแล้วก้ไม่มีโทรศัพท์จริงๆเลยครับ”“ทำไมแกต้องอึกๆอักๆแกเล่ามาให้หมด แล้วหนูอรไปกับแกได้ยังไง”“ก็น้าเล็กบอกว่าให้ผมไป แต่ผมไม่อยากไปผมกลัวผีนะครับ มันกำลังจะค่ำแล้วน้าเล็กก็เลย เอ่อ บอกว่าให้ผมพาคุณอรไปด้วย”
ตอนที่ 25ไออุ่น“ว้าย” เธอเกือบจะล้มลงไปมือหนาก็คว้าประคองเอวของเธอไว้ หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองรู้สึกเหมือนมีไออุ่นอยู่ข้างๆจนรู้สึกดีขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก“คุณสอง” หญิงสาวเอ่ยชื่อเขาด้วยความตกใจ“ทำไมคุณไม่ขานตอบผม”“ก็ฉันไม่รู้นี่ค่ะ ก็ฉันพยายามฟังแล้วแต่ฉันไม่นึกว่าจะเป็นเสียงคุณจริงๆ”“ไม่นึกว่าจะเป็นเสียงผม”“ค่ะ คือว่าฉันไม่ค่อยได้ยินเสียงและฉันก็กำลังเดินหาทางออกอยู่”“แล้วคุณเข้ามาในไร่ได้ยังไง” หญิงสาวนิ่งไปสักครู่แต่ก็ไม่พูดอะไร“แล้วเป็นอะไรหรือเปล่า” เขาเห็นเธอคลำที่หัวเข่า“ฉันล้มค่ะเมื่อกี้ ก็เลยเจ็บหัวเข่า”“งั้นก็รีบไปเถอะ” ธีภพที่โอบเอวอรรัมภาออกแล้วหาทางออกจากไร่อ้อย ความอบอุ่นและอ่อนโยนที่อรรัมภาไม่เคยเห็นธีภพแสดงออกมาสักครั้ง“คุณรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ในนี้” ใบหน้าหล่อก้มลงมาใกล้ใบหน้าสวยจนทั้งคู่สบตากันเข้า“เราหาทางออกไปจากที่นี้ก่อนเถอะ อย่าพึ่งถามมากเลย” ธีภพที่ต
ตอนที่ 24ธีภพตามไปช่วยนางร้ายพอไปถึงไร่อ้อยทุกอย่างกับเงียบสงัด เปี๊ยกก็เริ่มเรียกหาอรรัมภาทันที“พี่อร” ด้วยลมที่ค่อนข้างแรงทำให้ใบอ้อยแห้งนั้นกระทบกันเสียงดังสวบสาบดังระงมทั่วป่าอ้อยทำให้อรรัมภาไม่ได้ยินเสียงของเปี๊ยกที่เรียกเธอ“ทำยังไงดีนะอรรัมภา สงสัยคืนนี้เธอคงต้องนอนห่มหมอกตากลมแล้วมั้ง” ถ้ายังหาทางออกไม่ได้เธอคงต้องนอนอยู่กลางไร่อ้อยหนาวๆนี้คิดแล้วหญิงสาวก็น้ำตาคลอเบ้า“ทำไมทุกคนถึงมีอคติกับเธอมากนะทั้ง ๆ ที่เธอยังไม่ได้ทำอะไรให้กับพวกเขาเลย ทำไมพวกเขาถึงอยากที่จะแกล้งเธอขนาดนี้ นี่ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาก็คงไม่มีใครที่เห็นใจเธอหรอก”“ไม่เห็นมีใครเลย” ธีภพพูดขึ้น“มีสิครับเมื่อกี้ คุณอรยังอยู่แถวนี้อยู่เลย”“แล้วทำไมนายกับคุณอรมาที่นี่”“น้าเล็กครับ น้าเล็กบอกว่าให้ผมมาเอาถุงใส่โทรศัพท์ของพี่มั่น”“แต่มั่นนั่งดื่มเหล้าเมาอยู่ในงานนะ”“ใช่แล้วครับ ใช่แล้วมันเป็นแผนของน้าเล็ก” ธีภ
ตอนที่ 23 หลอกผี“เปี๊ยก!! ออกมาได้แล้ว” เปี๊ยกที่นั่งกอดเข่าอยู่กลางดงอ้อยได้ยินดังนั้น เขาไม่รู้จะทำยังไงได้แต่ยืนหันซ้ายมองขวา ถ้าเขาออกไปตอนนี้รับรองว่าน้าเล็กได้ตบเขาเป็นแน่ เขาจะทำยังไงดีหนุ่มน้อยพลางคิดแล้วก็ตัดสินใจวิ่งลัดเลาะกลับไปยังงานทันที เพื่อที่จะไปหาคนมาช่วยอรรัมภาอรรัมภาที่ร้องเรียกเปี๊ยก เงาร่างดำทะมึนกำลังเดินเข้าใกล้ๆหญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นแล้วก็หยิบก้อนหินขว้างไปจนโดนร่างดำทะมึน“โอ๊ย” เสียงร้องกลายเป็นเสียงของผู้หญิง อรรัมภานั้นรู้ทันทีว่าคงเป็นฝีมือของเอื้อยกับเล็กเป็นแน่“กล้าแกล้งฉันขนาดนี้เหรอ” เสียงแหลมของอรรัมภาตะโกนขึ้นจนเอื้อยตกใจ เอื้อยรีบถอยหลังแล้ววิ่งเข้าไปในดงอ้อยทันที แต่แล้วอรรัมภาก็หันไปเห็นใครอีกคนนึงในชุดสีดำพร้อมหน้ากากผีน่ากลัวยืนอยู่ข้างหลังเธอ“มีผีถึงสองตัวเลยเหรอ” อรรัมภาตะโกนลั่นคงตั้งใจที่จะให้เธอกลัวสินะ หญิงสาวก็วิ่งเข้าใส่คนที่แต่งผีแล้วดึงแขนผีตัวที่สองเหวี่ยงสุดแรงจนผีล้มคว่ำไม่เป็นท่า“โอ๊ย!” เส