บทที่ 1 สวรรค์กลั่นแกล้ง (4/4)

            “เชิญ” สิ้นเสียงคุณหนู ท่านหมอผู้นั้นก็ได้แต่ส่ายหัว พลางคิดว่าเนื้อแท้ของคุณหนูผู้นี้ไม่ได้เลวร้ายเช่นที่ผู้คนเล่าลือ

            เหมือนจะไม่สนใจและต่อว่า แต่แท้จริงก็ห่วงใย

            “หลินถงชาเล่า?”

            “นี่เจ้าค่ะ”

            “ส่งให้เขา” สิ้นเสียงนาง บ่าวคนสนิทของพี่ใหญ่ก็ยังยืนนิ่งคล้ายไม่สนใจ

            “...”

            “นี่เป็นชาชั้นดี ที่แบ่งมาจากเรือนข้า เพราะยามมาที่เรือนนี้ข้าจะได้มีชาชั้นดีจิบ” หมิงเจียวซือกล่าวก่อนจะดึงห่อชาจากสาวใช้แล้วยัดใส่มือบ่าวชายตรงหน้า

            “คุณหนูท่านไม่ควรมา...” เพ่ยตงที่ถูกยัดของใส่มือไม่ทันตั้งตัวรีบคว้ามันเอาไว้ก่อนที่จะตกพื้นแล้วจะเอ่ยห้ามอีกฝ่าย

            “ข้าเป็นคุณหนูจวนหมิง ข้าจะเดินไปที่ใดก็ได้ในจวนข้า เข้าใจหรือไม่” กล่าวจบนางก็จับข้อมือหลินถงแล้วลากออกมาทันที

            ‘โอ๊ย! หัวใจจะวาย เหตุใดการไปเยือนเรือนของหมิงเลี่ยงรุ่ยในครานี้ถึงได้น่ากลัว’ ทั้งที่ชาติก่อนนางไม่เคยหวาดกลัวคนผู้นี้เลยสักครั้ง ส่วนบ่าวรับใช้คนสนิทหากเป็นเมื่อก่อนคงถูกสั่งโบยมาแล้วโทษฐานที่ไม่เคารพนาง แต่เหตุใดวันนี้นางสัมผัสได้ถึงความเคียดแค้นของเขาและบ่าวรับใช้ คล้ายกับว่าคนในเรือนท้ายจวนมีสิ่งใดบางอย่างที่นางยังไม่รู้

            “คุณหนูเจ้าคะ ท่านดูแปลกไปนะเจ้าคะ”

            “หากข้าบอกว่ายามที่ข้าหลับใหลไปนานถึงสามวัน ข้าได้ไปเยือนปรโลก ได้ไปรับโทษแห่งผลการกระทำของตนเอง ข้าถูกทรมานมากมาย จนได้เจอเหยียนหลัวหวาง[1]และได้ให้คำสัตย์ว่าหากได้กลับมาพบหน้าท่านพ่อท่านแม่ ข้าจะเปลี่ยนแปลงตนเองไม่รังแกหรือใส่ร้ายผู้อื่นอีก”

            “คุณหนู!” หลินถงคล้ายไม่อยากให้คุณหนูของตนเองกล่าวเรื่องที่ไม่เป็นมงคลเช่นนั้น

            “หรือบางทีมันอาจจะเป็นแค่ฝันก็ได้ แต่เมื่อตื่นขึ้นข้าก็มานั่งคิดทบทวนกับตนเองแล้วว่า ข้าจะต้องกลั่นแกล้งและใส่ร้ายพี่ใหญ่ด้วยเหตุใด ในเมื่อสุดท้ายแล้วเขาก็เป็นบุตรชายเพียงคนเดียวของบิดา เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ ทั้งในภายหน้าข้าอาจจะได้พึ่งพาเขา ดังนั้นข้าเลยคิดจะเปลี่ยนแปลงตนเอง และหากข้าไม่ทำตัวร้ายกาจ ท่านแม่ก็จะไม่โดนท่านพ่อตำหนิ จวนหมิงก็จะสงบสุข เจ้าว่าหรือไม่”

            “คุณหนูเป็นนายของบ่าว ไม่ว่าท่านจะทำสิ่งใด บ่าวล้วนมองว่าดีงามเจ้าค่ะ” แม้ที่ผ่านมาคุณหนูจะร้ายกาจกับคุณชายใหญ่ แต่ทว่ากับบ่าวรับใช้คนสนิทเช่นนาง คุณหนูกลับใจดีมีเมตตายิ่ง

            “เจ้าก็เหมือนกัน หากข้าทำสิ่งใดไม่ดี เจ้าเอ่ยตักเตือนข้าได้ ข้าจะไม่โกรธเคือง”

            “คุณหนูของบ่าว” หลินถงน้ำตาคลอด้วยความดีใจ คุณหนูของตนเติบโตขึ้นมากทีเดียว

            “รีบกลับเรือนกันเถิด ข้าร้อน”

            “เจ้าค่ะ” นอกจากคุณหนูเอ่ยปากว่าจะไม่กลั่นแกล้งและใส่ร้ายพี่ชายต่างมารดาแล้ว คุณหนูของนางคล้ายจะกลายเป็นสตรีปากร้ายแต่ใจดี

            มุมปากหยักของหมิงเจียวซือยกขึ้นเล็กน้อย พลางคิดในใจว่าต่อจากนี้นางจะทำทุกอย่างเพื่อลดความโกรธแค้นที่อยู่ในใจหมิงเลี่ยงรุ่ยให้ได้

            พรึ่บ! เพ่ยตงคุกเข่าลงตรงหน้าคุณชายของตนก่อนจะเอ่ยรายงานในสิ่งที่ตนเพิ่งได้ยินมา

            “นางเอ่ยเช่นนั้นหรือ”

            “ขอรับคุณชาย”

            “สตรีร้ายกาจที่จงเกลียดจงชังข้าน่ะหรือ คิดเปลี่ยนแปลงตนเอง ตะวันขึ้นทางทิศเหนือแล้วกระมัง หึ!”

            “ข้าก็ไม่มั่นใจเช่นกันขอรับ แต่ยามที่พวกข้าขัดขวางคุณหนูรอง นางไม่มีท่าทีโกรธเคืองแม้จะสั่งให้ผู้คุ้มกันจับตัวพวกบ่าวไว้ แต่ไม่ได้ลงโทษหรือทำอันใดรุนแรงเลยขอรับ”

            “นางแค่ไม่ทำร้ายพวกเจ้าครั้งเดียว เจ้าก็ใจอ่อนแล้วหรือ”

            “ขออภัยขอรับคุณชาย เป็นข้าที่คิดตื้นเขินไป”

            “จำเอาไว้ สตรีน่ะมากมารยา ยากจะไว้ใจได้”

            “ข้าจะจำเอาไว้ขอรับคุณชาย” เพ่ยตงกล่าวพลางเงยหน้ามองคุณชายด้วยสายตาเลื่อมใส โชคดีจริง ๆ ที่ในครั้งนั้นเขาได้เจอคุณชาย มิเช่นนั้นป่านนี้ก็คงกลายเป็นนักฆ่าหรือไม่ก็โจรที่ทำแต่เรื่องชั่วช้าสุดท้ายก็ถูกฆ่าตาย

            “แล้วสตรีร้ายกาจเช่นหมิงเจียวซือนั้น ไม่มีวันที่จะกลายเป็นสตรีที่ดีงามได้หรอก” หมิงเลี่ยงรุ่ยเอ่ย แววตาแสดงออกถึงความไม่พอใจชัดเจน

[1] พญายมราช