ทิวเขา x เจ้าเอย จบ

“นี่เธอ…ไม่ได้ฉีดน้ำหอมที่ฉันให้เหรอ?” 00! เพิ่งจะพักหายใจได้ไม่นาน ใจฉันก็กลับต้องมาหายวาบไปอีกครั้ง

จริงด้วยสินะ! ฉัน…เกือบลืมหน้าที่อีกอย่างหนึ่งของฉันเลย นอกจากเป็นของเล่นของเขา เป็นลูกไก่ในกำมือ ฉัน…ยังต้องทำหน้าที่เป็นตัวแทนของเกวลิน ผู้หญิงที่เขาชอบมากที่สุดอีกด้วย

เขามักจะให้ฉันทำตัวตามเกวลินอยู่ตลอดเวลาที่ฉันอยู่ใกล้กับเขา ทั้งเสื้อผ้าหน้าผม แม้กระทั่งน้ำหอม ทุกอย่างจะต้องเหมือนกับเกวลิน เขาสั่งให้ฉันทำตัวให้เหมือนกับเกวลินทุกอย่าง โดยเฉพาะเวลาที่เขากำลังอารมณ์เสียอย่างตอนนี้

เมื่อไรก็ตามที่เขาอารมณ์เสียแล้วมาเจอฉันที่อยู่ในสภาพที่เป็นตัวของตัวเอง ในสภาพที่ไม่เหมือนกับเกวลิน มันจะยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสียหนักเข้าไปอีก และเมื่อไรก็ตามที่เป็นแบบนั้น มันคือ…หายนะที่สุดในชีวิตของฉัน! ซึ่งช่วงเวลาที่ว่านั่น…ก็คือตอนนี้ไงล่ะ!

“อะ…เอยเพิ่งอาบน้ำเสร็จน่ะ ก็เลยลืม…” ฉันเอ่ยออกไปด้วยเสียงที่สั่นเครือเพราะความกลัวที่มันก่อเกิดขึ้นมาในใจ อีกทั้งฉันยังรู้สึกหนักหัวขึ้นมาดื้อๆ เช่นเดียวกันกับสติของฉันตอนนี้ที่มันเริ่มเลือนลางลงอย่างห้ามไม่อยู่จริงๆ

หมับ!! สีหน้าแววตาของทิวเขาเห็นได้ชัดว่าเขากำลังโกรธฉันมากเลยล่ะ คิ้วที่ขมวดกันเป็นปม ดวงตากลมที่จ้องเขม็งมาที่ฉันราวกับกำลังคาดโทษ ไหนจะความเจ็บปวดรวดร้าวที่ก่อเกิดขึ้นมาไปทั่วทั้งแขน เพราะแรงบีบมหาศาลจากเขา มันทำให้ฉันรับรู้ขึ้นมาได้ว่า…ฉันคงไม่รอดแล้วแน่ๆ

“ฉันบอกแล้วใช่มั้ย? ว่าเวลาอยู่กับฉันให้ฉีดน้ำหอมนั่นอยู่ตลอด แล้วไอ้เสื้อยืดนี่มันอะไรฮ่ะ?! ทำไมไม่ใส่เสื้อที่ฉันซื้อให้!!”

“โอ้ย! ฮึก! ทิว อะ…เอยขอโทษ คราวหลังเอยจะไม่ลืมอีกแล้ว ทิว…ปล่อยเอยก่อนได้มั้ย? ฮึก!” ฉันอ้อนวอนออกมาพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลรินออกมาด้วยความกลัว และความเจ็บจากแรงบีบที่แขนปะปนกันไป

ทำยังไงดี? เขาโกรธฉันแล้ว ฉันจะทำยังไงดี?!!

“หึ! ตั้งใจทำแบบนี้ เพราะอยากโดนฉันลงโทษสินะ เจ้าเอย!!”

อะไรนะ? ลงโทษเหรอ? อย่าบอกนะ…ว่าเขาจะพาฉันไปที่ห้องนั่นอีกอ่ะ?!

“00!! ฮึก! ไม่นะ เอยขอโทษทิว! เอยขอโทษ!! ฮึก! เอยสัญญาว่าคราวหลังเอยจะไม่ทำอีกนะ ฮึก! อย่าทำอะไรเอยเลยนะ ฮือออ เอยขอร้องล่ะ!!” ฉันทั้งร้องอ้อนวอน ทั้งพยายามรั้งมือที่ฉุดกระชากลากฉันเดินตามเขาไปให้หยุดซะที ฉันกลัวจริงๆนะ ฉันไม่อยากเข้าห้องนั้นอีกแล้ว ฉันกลัว!!

กริ๊ก!! เป็นอีกครั้งที่ฉันต้องเบิกตาโพลงขึ้นมาพร้อมกับใจที่มันหล่นวูบลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เมื่อทิวเขาเอื้อมอีกข้างของตัวเองลงไปปลดเข็มขัดกางเกงของเขาออกมาอย่างง่ายดาย

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไร เข็มขัดหนังเส้นหนาแบบนั้น ถ้าเอามามัดไว้ที่ข้อมือทั้งสองข้าง…มันต้องเจ็บกว่าครั้งก่อนแน่ๆ

หมับ!! เป็นอย่างที่ฉันคิดไม่มีผิด เขาเอาเข็มขัดที่ปลดออกมามัดเอาไว้ที่ข้อมือของฉันไว้แน่น และมันก็…เจ็บจริงๆด้วย เจ็บกว่าที่ฉันคาดเดาไว้ตั้งเยอะ

“อะฮึก! ทิว…เอยขอร้องนะ เอยกลัว~ ฮึกๆ เอยไม่อยากเข้าห้องนั้นอีกแล้วอ่ะ จะให้เอยทำอะไรเอยก็ยอมหมดเลยนะ ฮึก! แต่อย่าพาเอยเข้าไปห้องนั้นเลยนะทิว เอยขอร้องล่ะ!”

“แน่ใจเหรอ? ว่าจะทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่าง”

“อื้อ! ฮึก ทุกอย่างเลย! อะไรก็ได็ ขอแค่ทิวไม่พาเอยเข้าไปในห้องนั้น เอยยอมทุกอย่าง ฮึก”

“หึ! ถ้าฉันบอกว่าฉัน…อยากมีอะไรกับเธอล่ะ? เธอจะยอมฉันรึเปล่าเอย?” สิ้นคำพูดของเขาใจฉันก็หล่นวูบลงไปเป็นรอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้ นี่มัน…มากเกินไป ก่อนหน้านี้ถึงเขาจะล่วงเกิน หรือทำร้ายฉันมากขนาดไหน แต่ก็ไม่เคยเลยเถิดถึงขั้นมีอะไรกันหรอกนะ แม้จะมีหลายครั้งที่ฉันตกอยู่ในสถานการณ์ที่เกือบเอาตัวไม่รอด แต่ก็รอดผ่านมาได้ทุกครั้ง แต่วันนี้…ฉันจะหนีรอดไปอีกได้มั้ยนะ? ฉันจะทำยังไงดี? นี่มัน…มากเกินไปจริงๆ

“ฮือออ ทิว! อย่าทำแบบนี้เลยนะ เอยขอร้อง อย่าทำอะไรเอยเลยนะทิว ฮึกๆ”

“ถ้าไม่ยอม…ก็ต้องโดนขังอยู่ในห้องนั้นแทนแล้วล่ะ!” ภาพความทรงจำเมื่อครั้งก่อนตอนที่ฉันโดนขังอยู่ในห้องนั้นมันย้อนกลับเข้ามาในหัวอย่างชัดเจน ฉันต้องอยู่ในห้องนั่นทั้งวันทั้งคืน มันทั้งมืด ทั้งแคบ ทั้งอึดอัดจนฉันหายใจไม่ออกเลย มัน…น่ากลัวเกินไป ฉันไม่อยากกลับไปที่ห้องนั้นอีกแล้วจริงๆ

แต่ถึงอย่างนั้น…ตัวเลือกอีกข้อมันก็น่ากลัวไม่ต่างกันเลยสักนิด! ต่อให้ฉันเลือกแบบไหน มันก็ไม่มีตัวเลือกไหนที่ดีกับตัวฉันเลยสักนิด แล้วแบบนี้…ฉันจะทำยังไงดีนะ?

ถ้าต้องเลือกสิ่งที่น่ากลัวแบบนี้ สู้ฆ่าฉันให้ตายไปเลยดีกว่า แต่ถ้าฉันตาย…แล้วแม่ล่ะ? แม่ฉันจะอยู่ยังไงต่อไป?

นี่มัน…ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ให้ฉันแล้วจริงๆเหรอ?

“อะฮึก! ถ้าเอยยอมมีอะไรกับทิว ฮึก! ทิวจะไม่ขังเอยไว้ในห้องนั้นอีกแล้วจริงๆใช่มั้ย?”

ฟึ่บ!! ทิวเขายกยิ้มมุมปากขึ้นมาก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ฉัน แล้วยกมือขึ้นมาลูบลงบนหัวฉันอย่างเยือกเย็น

“หึ! ก็แล้วแต่ว่าเธอ จะทำให้ฉันหายโกรธได้รึเปล่านั่นแหละ เจ้าเอย~” แปลว่าต่อให้ฉันยอมมีอะไรกับเขา ก็ไม่มีอะไรมารับประกันว่าเขาจะไม่ขังฉันไว้ในห้องนั้นอีกสินะ ถ้าเป็นแบบนั้น…ฉันจะยอมไปทำไมล่ะ?

“ฮึก! ถ้างั้น…ขังเอยเถอะ”

“อะไรนะ?”

“ขังเอยไว้ในห้องนั้น อย่างที่ทิวตั้งใจไว้ตามเดิมเถอะ ฮึก!” ถึงห้องนั้นมันจะน่ากลัวมากแค่ไหนก็ตาม แต่อย่างน้อย…แค่ทนหลับตาเดี๋ยวตื่นมาอีกเช้าก็จะได้ออกมาแล้วล่ะ แต่ถ้าฉันเลือกมีอะไรกับเขา…โดยที่ตัวฉันไม่ได้เต็มใจ นั่นมันน่ากลัวกว่าอีก น่ากลัวจนฉันคิดว่าถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆ ฉันคงจะไม่มีวันลืมมันไปได้ตลอดชีวิตแน่ๆ

“โธ่เว้ย!! ทำไมเธอโง่อย่างนี้ฮ่ะเจ้าเอย!? เกวเขาไม่ได้โง่แบบเธอซะหน่อย!!” ทิวเขาพูดออกมาด้วยสีหน้าที่โกรธเกรี้ยว พลางคว้าแขนฉันเขย่าไปมาอย่างแรงจนฉันเจ็บไปหมดทั้งตัว

“ก็เอยไม่ใช่เกวนี่! ฮึก! เอยโง่ของเอยแบบนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว! ฮึก! จะให้เอยฉลาดเหมือนเกวได้ยังไง!? ทิวจะให้เอยเป็นเหมือนเกวได้ยังไง? ฮึกๆ!!” ฉันพรั่งพรูคำพูดพร้อมกับน้ำตาออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ สามปี…สามปีที่ฉันต้องทนอยู่เป็นเหมือนตัวแทนของเกวลิน เพราะคำสั่งที่เลี่ยงไม่ได้ของเขา

ความจริง…แค่การแต่งตัวแต่งหน้าตามใครสักคนมันคงไม่ใช่เรื่องยากหรอก แต่การทำแบบนั้นมันคงจะง่ายกว่านี้ถ้าฉันไม่ต้องมาเจ็บปวดเพราะความรู้สึกที่เผลอใจไปให้เขา ฉันเจ็บปวดใจทุกครั้งที่เขามองฉันเป็นแค่ตัวแทนของเกวลิน ฉันเองก็ไม่ได้อยากเผลอใจไปให้เขาหรอก แต่ฉันก็ทำไปแล้ว ฉันชอบเขาไปแล้ว

มันคงจะดีกว่านี้…ถ้าฉันไม่ชอบเขา ฉันคงจะทำตามคำสั่งของเขาได้ง่ายกว่านี้ ถ้าฉันไม่เผลอใจไปชอบเขา

และมันคงจะดีกว่านี้ ถ้าเขา…มองฉันเป็นเจ้าเอย ไม่ใช่เกวลิน!

“หึ! ได้!”

หมับ!! ทิวเขาลากฉันให้เดินตามเขาไป ฝ่ามือหนาของเขาที่บีบแขนฉันเอาไว้แน่นจนปวดร้าวไปหมดทั้งแขน สีหน้าของเขาก่อนหน้านี้ที่แสดงออกว่าโกรธเอามากๆ และห้องที่เขากำลังจะพาฉันไปขังไว้ ทุกอย่างมันคือบทลงโทษ!

กึก! ถึงแล้วสินะ! ห้องที่เขาใช้ลงโทษฉัน ข้างในห้องนั้น…มองอะไรไม่เห็นเลยสักนิด มันมืดไปหมดเลย ทั้งมืด ทั้งน่ากลัว มัน…น่ากลัวจริงๆนะ

“เธอเป็นคนเลือกเองนะเอย”

“ฮึกๆ! เอยอยากรู้…ฮึก! เอยทำอะไรผิดนักหนาเหรอทิว? ฮึกๆ ทำไมทิวต้องทำกับเอยขนาดนี้ด้วย!?”

พลั่ก!! ทิวเขาจ้องเขม็งมาที่ฉัน เขาไม่ได้ให้คำตอบฉัน แต่กลับผลักร่างของฉันให้เข้ามาในห้องที่น่ากลัวนี่ซะก่อน

“เพราะเธอ…ไม่เชื่อฟังคำสั่งฉันยังไงล่ะ เจ้าเอย!”

“เอย…เอยกลัว ทิว! ฮือออ”

“อยู่ในนั้นไปจนกว่าฉันจะหายโกรธล่ะกัน”

ปัง!!! เสียงประตูถูกปิดลงจากนอกห้อง ความมืดมิดคลืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ในนี้ไม่มีแสงใดๆเล็ดลอดเข้ามาแม้แต่นิดเดียว มันมืด…มืดจนมองอะไรไม่เห็นเลย ทั้งแคบ ทั้งเหม็น ทั้งอึดอัดไปหมด

“ฮึกๆฮืออออ!!” ฉันทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากนั่งพิงผนังกอดเข่าตัวเองไว้แน่น ทำไมคราวนี้มันถึงได้น่ากลัวกว่าครั้งก่อนเยอะเลย

ฉันต้องทำยังไง…ถึงจะหลุดพ้นจากความเจ็บปวดจากเขาได้สักที…