ตอนที่ : 13 แน่ใจนะว่าฮันนีมูน

5

แน่ใจนะว่าฮันนีมูน

            วธุกาได้ฟังแผนการฮันนีมูนของสามีแล้วก็อดที่จะตกตะลึงไม่ได้ พ่อเจ้าประคุณช่างคิดออกมาได้ คนดีๆ ที่ไหนเขาจะทำกันแบบนี้ แผนการฮันนีมูนห้าวันสี่คืนของเขามันช่างน่าประทับใจมาก (อันนี้ประชด)

            วันที่ 1-2 พักที่ห้องสวีตบนแพ

          มีอาหารเช้าเย็นให้เป็นแบบบุฟเฟต์ ชมวิวแม่น้ำสวยๆ หรือไม่ก็ใส่เสื้อชูชีพลงไปลอยคออยู่หน้าที่พัก ช่วง 16.00 น. แพก็ลากเราไปไกลจากรีสอร์ตหนึ่งกิโลกว่าๆ แล้วปล่อยให้ลงน้ำลอยคอกลับมาที่พักอย่างสนุกสนาน

            วันที่ 3-4 เปลี่ยนบรรยากาศไปพักบนห้องพูลแอคเซส

โปรแกรมเหมือนสองวันแรกทุกอย่างเป๊ะ แต่มีสระว่ายน้ำส่วนตัวเพิ่มให้ จบแฮปปี้สุดๆ สำหรับการฮันนีมูนครั้งนี้

            ‘แฮปปี้บ้าบอคอแตกน่ะสิ’ วธุกามองกระดาษในมือที่สามียื่นมาให้ก็ถึงกับลมออกหูเมื่ออ่านจบ หญิงสาวเม้มปากแน่นหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะค่อยๆ พ่นออกมาอย่างเหลืออด

            “คุณจะให้เราฮันนีมูนที่นี่ ที่บ้านของคุณโดยใช้โปรแกรมของลูกค้าที่นี่เหรอคะคุณวิเนตย์” เน้นทุกคำที่เอ่ยออกมา

            “อ้าว มันไม่ดีตรงไหนคุณวาท ไม่ต้องเดินทางไม่เปลืองค่าใช้จ่าย อีกอย่างงานผมก็จะได้ไม่ต้องเสียด้วยยังไงล่ะ ดีกว่าการบินไปเที่ยวต่างประเทศเป็นไหนๆ”

            “ฮันนีมูนนะคะ ไปเที่ยวไปพักผ่อนไม่ใช่ยังต้องทำงานอยู่”

            “ผมก็ไม่ได้ทำงานนี่คุณวาท แค่เผื่อเอาไว้เฉยๆ”

            “ลำบากขนาดนั้นก็อย่าฮันนีมูนมันเลยค่ะ อยู่เฉยๆ น่ะดีแล้ว” หญิงสาวเบื่อจะพูดกับสามีที่มีความคิดความอ่านแปลกประหลาดจากชาวบ้านเหลือเกิน หญิงสาวหันหน้าหนีไปด้านข้างอย่างท้อแท้ในหัวใจ

            “คุณโกรธผมเหรอคุณวาท” คำถามของเขาทำให้วธุกาหัวเราะหึในลำคอก่อนจะหันกลับมามองหน้าสามี

            “ฉันไม่มีสิทธิ์ไปโกรธคุณหรอกค่ะคุณวิเนตย์ แต่ถ้าฮันนีมูนแบบนี้ ไม่ต้องก็ได้ค่ะ”

            “คุณไม่เป็นไรแน่นะ” วิเนตย์ทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจสิ่งที่เป็นอยู่ แววตาผิดหวังที่วธุกาไม่เห็นด้วยกับแผนการนี้ของตน

            “ค่าสบายดีชิลๆ ไม่เป็นอะไรเลย ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ

            แต่คนที่ชิลๆ ตามไม่ได้กลับเป็นตัววิเนตย์เสียเอง ชายหนุ่มมองกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะด้วยความผิดหวังที่ได้ยินคำปฏิเสธจากปากของภรรยา เขาพับกระดาษแผ่นนั้นใส่กระเป๋าเสื้อแล้วเดินไปทำงานของตนเองต่อ

            ส่วนวธุกานั้นก็เดินไปทึ้งต้นไม้ใบหญ้าระหว่างทางไปด้วย ทำไมเธอถึงรู้สึกผิดแค่ได้เห็นสีหน้าหม่นๆ ไม่เข้าใจของสามี ต้องเป็นเขาสิที่ต้องรู้สึกผิดไม่ใช่ตัวเธอ จะฮันนีมูนทั้งทีกลับห่วงโน่นนี่สารพัด หรือแท้ที่จริงแล้วไม่อยากพาไปที่อื่นเพราะกลัวสิ้นเปลือง คิดแล้วก็ยิ่งน้อยใจ ตลอดทั้งวันหญิงสาวจึงเอาแต่นั่งเงียบไม่พูดไม่จา ทำตัวเหมือนไร้ตัวตนในรีสอร์ตแห่งนี้ กระทั่งได้เวลาเข้านอนถึงได้เจอหน้าของเขาอีกครั้งหนึ่ง

            “ทำไมวันนี้คุณขึ้นนอนเร็วจังคะ เพิ่งสองทุ่มเอง” หากไม่พูดอะไรเลยก็คงจะเงียบจนเกินไป วธุกาถามเขาระหว่างมือก็พิมพ์ตอบเพื่อนในโลกออนไลน์อยู่

            “ลูกค้าน้อยกินข้าวกันตอนทุ่มหนึ่งหมดแล้ว ก็เหลือแค่เก็บกวาดเลยให้คนงานเขาดูต่อ” วิเนตย์ตอบภรรยามือก็ถอดเสื้อแขนยาวออกเหลือเพียงเสื้อยืดตัวบาง

            “เหรอคะ”

            “แล้วคุณล่ะทำอะไรอยู่” ชายหนุ่มถามพร้อมกับสายตาจ้องไปที่โน้ตบุ๊กของภรรยา

            “ฉันก็เปิดดูข่าวไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”

            “โกรธผมอยู่ใช่ไหมเรื่องฮันนีมูน” เขาถามในเรื่องที่ยังค้างคาใจกันอยู่ก่อนหน้านี้

            “ก็บอกแล้วว่าฉันไม่มีสิทธิ์ไปโกรธคุณหรอกค่ะ”

            “ผมตั้งใจแบบนั้นจริงๆ นะคุณวาท ผมไม่เคยคิดไปฮันนีมูนต่างประเทศหรือที่ไหนไกลๆ หรอก แล้วอีกอย่างผมก็ไม่ได้งกด้วยนะ เรื่องที่ใช้รีสอร์ตของตัวเองเป็นสถานที่ฮันนีมูน”

            “ฉันก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนี่คะ”

            “ถ้างั้นผมอาบน้ำก่อนนะ”

            “ค่ะ”

            วธุกามองตามเขาเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยสายตาเฉยชา พยายามบอกตัวเองว่าอย่าตั้งความหวังกับชีวิตแต่งงานที่เขากำหนดกฎเกณฑ์เอาไว้ตั้งแต่แรก ทำไมเธอถึงได้ยินยอมให้ป้าจับจูงเดินในเส้นทางนี้ จะโทษป้าเพียงคนเดียวก็ไม่ได้ ตัวเธอเองก็พร้อมใจจะเสี่ยงตั้งแต่แรกแล้วเหมือนกัน ‘ควรยอมรับความจริงเรื่องนี้’

          ตึ๊ง! เสียงไลน์ดังขึ้น มีลิงก์จากแฟนเพจของวิเนตย์ธารารีสอร์ตเข้ามา วธุกามองชื่อผู้ส่งเป็นเพื่อนรักของตัวเองนั่นเอง รีบคลิกดูตามลิงก์ก็พบการแสดงความเห็นของลูกค้ามากหน้าหลายตาที่ได้เข้ามาพักภายในรีสอร์ตแห่งนี้

            ตึ๊ง! คราวนี้เป็นภาพของคู่รัก พร้อมกับข้อความบรรยายด้านล่างเอาไว้ว่า

            ‘คุ้มค่าแก่การจองล่วงหน้าสองเดือนจริงๆ วิวสวยมาก ขอบคุณสำหรับบรรยากาศดีๆ ในวันฮันนีมูนของเราสองคนนะคะ’

            ตึ๊ง!...

          20.30 Nonnateesexy : ลองดูที่ฉันส่งให้อีกหลายๆ คู่นะวาท มีไปฮันนีมูนที่วิเนตย์ธารากันเยอะแยะเลย

          อ่านแล้ว 20.31 Vathu_ka : แกอยากบอกอะไรฉันนนท์

          20.33 Nonnateesexy : อยากบอกว่าการฮันนีมูนที่นั่นมันวิเศษสุดมากสำหรับคู่รักคนอื่น แล้วมันไม่วิเศษสำหรับแกตรงไหนวะวาท

          อ่านแล้ว20.35 Vathu_ka : ก็นี่มันบ้านของเขา

          20.36 Nonnateesexy : แล้วมันเป็นอะไร รีสอร์ตนะไม่ใช่บ้านธรรมดาทั่วไป

          อ่านแล้ว 20.38 Vathu_ka : แกจะให้ฉันฮันนีมูนที่นี่ว่างั้น

          20.40 Nonnateesexy : อันนี้ก็ไม่รู้นะ แต่ถ้าจะทำให้ผัวรักผัวหลงวันฮันนีมูนนี่แหละเหมาะที่สุด 555 (พร้อมไอคอนคนนอนหงายท้องหัวเราะชักดิ้นชักงอ)

          อ่านแล้ว 20.41 Vathu_ka : ไอ้บ้า!!! (พร้อมไอคอนนิ้วโป้งปักหัวลง)

          20.43 Nonnateesexy : เชื่อเพื่อนนะค่ะ

          อ่านแล้ว 20.45 Vathu_ka : นะคะ! นะคะ! นะคะ! เขียนแบบนี้ โปรดจำใส่กะโหลกด้วยคุณเพื่อนนนท์

          20.46 Nonnateesexy : จ้าแม่คนจบเอกภาษาไทย อย่าลืมไปฮันนีมูนนะจ้ะ

          อ่านแล้ว 20.47 Vathu_ka : (ไอคอน คนกระทืบเท้ารัวๆ)

          อ่านแล้ว 20.48 Vathu_ka : นะจ๊ะ!!! เขียนแบบนี้ กลับไปเรียนใหม่ไป๊!

            วธุกาออกจากบทสนทนาบนโลกออนไลน์ด้วยรอยยิ้ม นนท์นทีเหมือนเด็กในบางครั้ง เย้าแหย่กันได้โดยไม่ถือสาหาความกัน จากความเครียดที่กัดกร่อนความรู้สึกจากแผนการฮันนีมูนของสามี ทำให้หญิงสาวต้องกลับมานั่งคิดเรื่องนี้เสียใหม่ รีสอร์ตแห่งนี้มีทิวทัศน์ที่สวยงาม เป็นที่หมายปองของคู่รักในเมืองกรุงหลากหลายคู่ ยิ่งเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์หรือนักขัตฤกษ์ยิ่งจองยากลำบากมากยิ่งขึ้น ห้องพักของที่นี่เต็มทั้งบนบกและบนน้ำในวันหยุด ยกเว้นวันธรรมดาที่ยังพอจะมีห้องพักว่างอยู่บ้าง

            ‘ควรคิดเรื่องฮันนีมูนใหม่ใช่ไหม’

            วธุกามองสามีซึ่งกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว อดชื่นชมคนรูปร่างดูดีอย่างเขาไม่ได้ หญิงสาวลอบมองตามไปจนกระทั่งเขาเปิดตู้เสื้อผ้า สามีของเธอหยุดยืนนิ่งอยู่นานเหมือนคนเลือกชุดไม่ถูก แต่แล้วจู่ๆ วิเนตย์ก็หันขวับกลับมามองเธอแทน

            “อะ...อะไรคะ” คนถูกมองตกใจจนต้องเอ่ยถาม เขายิ้มอ่อนๆ แล้วปิดตู้เสื้อผ้าลงตามเดิม ในมือไม่มีเสื้อผ้าแม้แต่ชิ้นเดียวติดออกมาด้วย ‘เอาละสิ ยัยวาท’ หัวใจเต้นแรงราวสาวน้อยผู้อ่อนไหว ไม่กล้ามองคนที่ก้าวเท้าช้าๆ มาหยุดอยู่ด้านหลังตรงเก้าอี้ที่เธอนั่ง

            “ปิดคอมพ์เถอะคุณวาท” เสียงกระซิบชิดใบหูนุ่ม ลมร้อนผ่าวที่เป่ารดทำคนเป็นภรรยาย่นคอหนีเพราะรู้สึกขนลุกขนพองไปทั้งตัว หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองสามีก็พบแววตาประกายหยาดเยิ้มไปด้วยความปรารถนา ที่พร้อมจะปลดปล่อยเหมือนค่ำคืนที่ผ่านมา