หลังจากอยู่ที่โรงพยาบาลมาถึงสองเดือน เฝือกที่แขนและที่ขาก็ถูกถอดออกแต่ยังต้องใส่อุปกรณ์พยุงข้อเท้าไว้ พอนฤดลฝึกเดินด้วยไม้เท้าคล่อง  หมอก็อนุญาตให้เขากลับบ้านได้ แต่แทนที่เขาจะกลับบ้านชายหนุ่มกลับตรงไปประชุมที่บริษัทก่อน ทำให้มีนาก็ต้องตามไปรอที่บริษัทด้วยเพราะหมอกำชับกับเธอมาว่าต้องคอยระวังไม่ให้ชายหนุ่มลงน้ำหนักที่เท้าซ้าย หญิงสาวจึงตามติดเขาตลอดเพราะกลัวเขาจะเผลอลงน้ำหนัก

          กว่านฤดลจะประชุมเสร็จมีนาก็นั่งสัปหงกไปแล้วหลายรอบ

          “มีนา” เสียงทุ้มเรียกคนที่กำลังหลับฝันดีอยู่บนโซฟา

          “ประชุมเสร็จแล้วเหรอคะ”

          “เสร็จแล้ว ดูท่าทางเธอจะง่วงมากเลยนะ ฉันบอกให้ไปรอที่บ้านก็ไม่เชื่อ”

          “ก็มีนามีหน้าที่ดูคุณดลจนกว่าจะหายสนิทนี่คะ แล้วคุณดลจะกลับบ้านเลยไหมหรือไปไหนต่อคะ”

          “ก็ต้องรีบกลับบ้านสิ ตอนนี้ฉันหิวมากคิดถึงกับข้าวฝีมือป้าแขด้วย”

          “เดินไหวไหมคะ” เพราะดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ชินกับไม้เท้าสักเท่าไหร่เธอก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่พอเสนอให้ใช้รถเข็นนั่งชายหนุ่มก็ไม่ยอม

          “ไหวสิ แต่อาจช้าหน่อย มีนาเอาไอแพดกับแฟ้มที่วางบนโต๊ะมาด้วยนะ”

          “ได้ค่ะ” มีนารวบแฟ้มที่วางบนโต๊ะและไอแพดมากอดไว้จากนั้นก็รีบเดินนำหน้าเขาไปเปิดลิฟต์โดยมีสายตาของพนักงานหลานคนมองตามด้วยความสงสัย เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เธอเข้ามาในบริษัทกับเขา แต่ก่อนหน้านี้เธอก็เคยมาบ้างแต่ส่วนใหญ่จะไปที่ห้องของคุณดลฤดีมากกว่า

          “มีนา อยากเปลี่ยนใจมาเป็นเลขาฉันไหม”

          “ไม่ดีกว่าค่ะ มีนาอยากเป็นครู” หญิงสาวตอบขณะกดปิดลิฟต์

          “แล้วจะเป็นครูที่โรงเรียนฉันหรือจะไปสอบเป็นข้าราชการล่ะ”

          “มีนายังไม่รู้เลยค่ะ”

          “ถึงจะได้ทุนเรียนแต่เราก็ไม่ได้บังคับนะว่าจะต้องกลับมาสอนที่โรงเรียนของเรา รุ่นก่อนๆ ที่ได้ทุนก็ไปสอบเป็นข้าราชการตั้งหลายคน แต่ก็มีบางคนที่เลือกจะทำงานที่โรงเรียนเลย”

          “เหลืออีกสองปีนะคะ มีนาถึงจะเรียนจบนะคะ เอาไว้ถึงตอนนั้นค่อยคิดก็ได้นี่คะ”

          “แต่ก็เธอก็ต้องวางแผน ถ้าคิดว่าจะสอบก็ต้องเตรียมตัวอ่านหนังสือไว้ตั้งแต่เนิ่นๆ รู้ไหม”

          “ค่ะคุณดล”

          ทั้งสองคนคุยกันตั้งใจในลิฟต์จนกระทั่งเดินออกมาที่ประตูทางออกซึ่งตอนนี้น้าชัยขับรถมารออยู่แล้ว

          นฤดลมาถึงบ้านหลังใหญ่ทันเวลาอาหารเย็นพอดี เขาทานอาหารกับครอบครัวพร้อมหน้าพร้อมตากันเป็นครั้งแรกในรอบสองเดือน ส่วนมีนานั้นไปทานกับเด็กรับใช้คนอื่นในครัว

          “มีนา พี่จะแนะนำให้มีนารู้จักนะ นี่พงษ์สามีพี่ คงเคยเจอกันมาบ้างแล้ว”

          “สวัสดีค่ะพี่พงษ์ มีนาเคยเจอหลายครั้งแล้วค่ะ แต่ไม่เคยได้คุยกันเลย”

          “สวัสดีจ้ะมีนา” สมพงษ์ทักทาย เขาเคยไปที่ร้านของมีนากับชบาอยู่หลายครั้งก็เลยคุ้นหน้าอยู่บ้าง

          “ส่วนคนนี้ชื่อส้มโอ น่าจะอายุเท่ากับมีนา แล้วก็สุดท้ายชื่อพี่รัตน์จ้ะ”

          “สวัสดีค่ะพี่รัตน์ สวัสดีจ้ะส้มโอ มีนาขอฝากตัวด้วยนะ”

          “มีนาจะมาอยู่กับพวกเราที่นี่เหรอ”

          “ค่ะพี่รัตน์ มีนาจะดูแลคุณดลและก็ช่วยงานบ้านที่นี่จ้ะ” มีนาบอกไปตามความเข้าใจของตน

          “มีนาเข้าใจผิดแล้ว คุณผู้หญิงบอกว่ามีนาจะมาดูแลคุณดลกับช่วยงานเอกสารคุณผู้หญิงกับคุณฤดีนะ ไม่ได้มาทำงานบ้าน”

          “งานพวกนั้นคงไม่เยอะหรอกมั้งคะ มีนาอยากช่วย หรือจะให้มีนาช่วยป้าแขทำครัวก็ได้นะ”

          “อย่าเพิ่งคิดเลยว่าจะช่วยอะไรกันบ้าง เดี๋ยวกินข้าวเสร็จคุณท่านเรียกพวกเราทุกคนไปรวมตัวกันที่ห้องรับแขก” ป้าแขที่เดินเข้ามาทีหลังบอกกับทุกคน ก่อนที่เธอจะมานั่งทาอาหารเย็นด้วย

          หลังเจ้านายทานอาหารอิ่มแล้วทุกคนก็ช่วยกันเก็บกวาดก่อนจะมารวมตัวกันที่ห้องรับแขกโดยมีสมาชิกในบ้านอยู่กันครบ

          “ที่ฉันเรียกทุกคนมาวันนี้ก็อยากจะบอกทุกคนว่าจากนี้มีคุณดลลูกชายฉันจะกลับมาอยู่ที่บ้านหลังเล็ก ฉันสั่งห้ามใครเข้าไปวุ่นวายที่นั่นยกเว้นว่าเจ้าของบ้านจะอนุญาต” คุณดวงกมลบอกกับทุกคนเพราะรู้นิสัยของลูกชายตนเองดี

          “แล้วใครจะทำความสะอาดล่ะคะ”

          “มีนาเองค่ะ”

          “มีนาจะทำความสะอาดเฉพาะวันที่คุณดลอยู่บ้าน แต่ถ้าวันไหนต้องออกไปข้างนอกก็จะให้ส้มโอกับรัตน์เข้าไปทำนะ”

          “ค่ะคุณฤดี”

          “มีนาจะพักที่นี่กับเรานานไหมคะ” ส้มโอถามเพราะเห็นว่าหญิงสาวอายุรุ่นราวคราวเดียวกันก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้

          “ก็คงนานพอสมควร”

“ให้มีนานอนกับส้มโอก็ได้นะคะ”

“มีนาจะนอนที่บ้านหลังเล็กกับคุณดล เพราะยังต้องทำแผลและดูแลคุณดลจนกว่าจะหายดี เอาล่ะ คืนนี้ดึกแล้วแยกย้ายกันไปนอนได้แล้ว”

“ค่ะคุณผู้หญิง”

          คนอื่นต่างพากันออกไปจากห้องรับแขก ตอนนี้จึงเหลือแค่สมาชิกในครอบครัวและมีนาที่นั่งอยู่บนพื้นพรม

          “มีนา ป้ารับมีนาเข้ามาอยู่ที่นี่ในฐานะลูกหลาน ถ้ามีใครทำให้อึดอัดใจ ไม่สบายใจก็บอก อยากได้อะไรเพิ่มก็บอกนะ มีนาต้องไปนอนที่บ้านหลังเล็กกับคุณดลสองคน คิดว่าตัวเองอยู่ได้ไหม”

          “ได้ค่ะ”

          “ลูกชายลุงอาจจะเอาแต่ใจไปบ้าง บางครั้งก็อาจพูดจาไม่เข้าหู หนูก็อย่าถือสาเลยนะ”

          “ค่ะคุณลุง”

          “พ่อมองผมในแง่ร้ายเกินไปแล้วครับ ผมอยู่โรงพยาบาลกับมีนามาสองเดือนผมยังไม่เคยดุมีนาสักครั้ง ไม่เชื่อคุณพ่อก็ลองถามเธอดูสิ”

          “ว่าไงมีนา เขาดุเธอบ้างไหม”

          “ไม่นะคะ คุณดลไม่เคยดุมีนาเลยค่ะ แต่ชอบทำหน้าบึ้งแล้วก็ชอบดุเลขาเวลาที่เธอเอางานให้ช้าค่ะ” พ่อบิดาของชายหนุ่มเปิดโอกาสหญิงสาวก็เลยรีบฟ้องเพราะเธอสงสารที่เลขาของเขามักจะโดนดุอยู่บ่อยครั้ง      

          “เรื่องนั้นลุงรู้อยู่แล้วล่ะ คุณนุชเธอก็ชินแล้ว” บิดาของชายหนุ่มหมายถึงปรียานุชซึ่งทำงานเป็นเลขาของนฤดลมานานหลายปี

          “ไม่โดนดุก็ดีแล้วนะมีนา แต่ถ้าเขาดุ เวลาที่มีนาทำแผลให้เขามีนาก็เอาคืนได้นะ ป้าไม่ว่าหรอก”

          “แม่ครับให้ท้ายกันอย่างนี้ถ้าเกิดมีนาแค้นแล้วทำแผลผมแรงๆ ขึ้นมาล่ะ แผลผมก็ไม่หายสักที”

          “พูดถึงแผล พี่ว่าจะถามดลอยู่เหมือนกันว่าสนใจอยากจะปลูกถ่ายผิวหนังไหม” ธนวัฒน์ถามน้องชายของภรรยา

          “ไม่ละครับพี่วัฒน์ แผลมันอยู่ข้างในมีใครเห็นหรอก”

          “มันก็จริงนะ แผลอยู่ข้างใน แต่ไม่กลัวว่าสาวๆ จะเห็นแล้วตกใจกลัวเหรอครับ”

          “คงไม่หรอกมั้งครับ มีนายังไม่กลัวเลย จริงไหมมีนา” เขาหันมาถามเพราะมีนาเป็นคนที่เห็นแผลของเขามากกว่าใคร อาจจะมากกว่าตัวเอาเองด้วยซ้ำ

          “ตอนแรกมีนาก็กลัวนะนะ แต่ไม่ได้กลัวแผล แต่กลัวคุณดลจะเจ็บมากกว่า แผลมันใหญ่และก็ใช้เวลาทำนานมาก”

          “แต่มีนาก็เก่งนะทำแผลคล่องแล้ว พยาบาลยังชมให้ป้าฟังเลย”

          “แม่ครับ นั้นมันตอนหลังๆ นี่ครับ วันแรกที่ทำ มือสั่นเหงื่อตก ปกติพยาบาลทำก็ไม่เกินยี่สิบนาที แต่มีนาทำเกือบชั่วโมง”

          “ก็มีนากลัวคุณดลเจ็บ” หญิงสาวเถียง

          “ป้าว่าลูกชายป้าคงด้านชาไปแล้วล่ะ ต่อไปมีนาไม่ต้องเบามือนะ”

          “ไม่ดีมั้งครับแม่ อีกนิดเดียวแผลก็จะหายสนิทแล้ว ถ้าทำแรงแผลอักเสบขึ้นมาจะยุ่งเอานะครับ”  นฤดลรีบหาเหตุผลมาอ้างเพราะกลัวว่ามีนาจะทำอย่างที่มารดาแนะนำจริงๆ

          คุยกันอีกไม่นานทุกคนแยกย้ายกันขึ้นห้อง ส่วนมีนาก็พานฤดลเดินมายังบ้านหลังเล็กทางด้านหลัง ซึ่งก่อนหน้านี้มีนาก็เอาของใช้ส่วนตัวจากบ้านมาเก็บไว้ที่นี่บ้างแล้ว