4.ติดฝนในใจ

ห้องนอนใจที่ว่างเปล่า

ภายใต้ความเงียบงันในห้องนอน บนตึกสูงเฉียดฟ้า ชายหนุ่มนั่งทอดกายบนโซฟา ดวงตาหนักอึ้งแต่หัวใจปฏิเสธการหลับใหล

ทุกค่ำคืนหลังจากคืนนั้น...คืนที่เขาเห็นภาพบาดหัวใจ...ทิวสนก็ไม่เคยได้นอนอย่างมนุษย์ทั่วไปอีกเลย 

ชีวิตที่กลางวันสุดแสนสั้น ส่วนกลางคืนช่างยาวนาน

เมื่อไหร่ก็ตามที่หลับตาลง ภาพในอดีตมักผุดขึ้นมาหลอกหลอนราวมัจจุราชล่าวิญญาณร้าย

เขาไม่ได้อยู่ในห้องนอนนั้นคนเดียว...แต่ก็เหมือนอยู่คนเดียว

กลิ่นกายผู้หญิงเหล่านั้น...คลอเคลียรอบกายมันไม่อาจดับภาพคนทรยศในใจได้สักนิด

เหล้าเพียว ๆ ถูกกระดกลงคอจนหมดแก้วล้างความกลัดกลุ้ม แต่มันยังไม่พอเป็นยาใจ เขาจึงคว้าทั้งขวดมาดื่มอย่างไม่กลัวความขมของมัน ไฟแช็กจุดบุหรี่ ปล่อยควันล่องลอย

ฝนตกโปรยปรายราวกับกำลังร้องไห้เป็นเพื่อนใครสักคน เวลาล่วงเลยไปถึงตีสอง เสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา พร้อมกับกลิ่นโคลนตม

อดีตคืนในเงามืด

ตาคมเข้มวางเปล่า หวนคิดถึงวันในคืนนั้นอีกครั้ง...

ร่างบางย่องเบาเข้าห้อง ในขณะนั้นไฟในห้องนอนก็สว่างวาบในทันที ทำเอาผู้ที่ยืนอยู่ในความมืดถึงกับตกใจเบิกตากว้าง

พรึ่บ!

สามี! ใช่สามีของเธอที่โดนฤทธิ์ยานอนหลับตื่นเสียแล้ว เขานั่งมองมือถือหัวพิงเตียง แววตาว่างเปล่า 

"ไปไหนมาพี่ตื่นมาไม่เจอ"

"ลืมของค่ะ"

เสียงหวานตอบน้ำเสียงนิ่งเรียบไม่เผยพิรุธแห่งการโกหกออกมา

ถ้าเขายังไม่เห็นภาพนั้น คงจะหลงเชื่อว่าเธอรักและเทิดทูนบูชาสุดหัวใจ

"แล้วนั้นชุด เลอะโคนตม!"

"ภรรยาของพี่ไปจับปลาช่อนใหญ่มาสินะถึงได้เลอะขนาดนี้" เสียงเข้มทุ้มต่ำไม่เผยแววความโกรธสักนิด

"ค่ะเห็นคนงานในสวนกำลังจับปลา เขาจับเก่งมากเลย  ตัวใหญ่อย่างพี่ว่าเชียว"

ลิลเองก็เล่นบทบาทนักแสดงตามน้ำโดยหารู้ไม่ สามีของตนนั้นจับได้แล้ว

"อยู่กับพี่มันสบายเกินไปใช่ไหม หนูถึงทำตัวเองให้ลำบาก"

"สามีพรุ่งนี้ค่อยคุยนะคะ"

ลิลทำท่าง่วงหาว ถี่ พลางเดินตรงไปเปลี่ยนชุดไม่นานออกมาพร้อมชุดนอนวาบหวิว เธอล้มตัวลงนอนและกอดสามีเช่นเคย 

ความอ่อนหวานที่ปรากฏเบื้องหน้ามันเหมือนไม้หวดลงบนตัวเขานับครั้งไม่ถ้วน 

เธอเป็นคนแบบไหนกันแน่ ลิล

ใช่คนที่พี่รู้จักหารือเปล่า

อันไหนจริง 

อันไหนหลอก

เขาแยกแทบไม่ออก 

ในสายตาเขาได้แปรเปลี่ยน มองภรรยาคนงามไม่เหมือนเดิม

ดวงตาที่เคยมองเธอด้วยความรักตอนนี้เขามองเธอเหมือนมองผ้าเน่าเก่า ๆ ที่หยิบจับอย่างไรก็ไม่มีทางเหมือนเดิม

แก้มแดง ใบหน้างาม และร่างนั้น ไม่ใช่ของเขาเพียงคนเดียวอีกต่อไป

ชายอื่นก็ได้ครอบครองมันเช่นกัน

ทุกอย่างที่เขาคิดว่าเป็นของเขา 

ถูกหารสองเสมอ..

ก็อก ก็อก ก็อก

เสียงเคาะประตูดังขึ้นตามด้วยเสียง ลูกน้องคนสนิทกิตติ สะกิดใจที่กำลังฟุ้งเฟ้อถึงอดีตพลันดับวูบ

"นายครับ"

"อืม"

คำพูดเพียงไม่กี่คำ แต่นายและลูกน้องเข้าใจตรงกัน 

เสียงฝีเท้าของกิตติห่างไกลออกไป เขาทิ้งหญิงสาวแห่งเรือนหงษ์ เอาไว้

เธอเดินออกมาจากความมืด เผยความงามราวภาพวาด ทรวดทรงชวนหลงไหลใบหน้ายิ้มหวานราวน้ำผึ้งเดือนห้า

"มานี้สิ"

นิ้วหนากระดิกเรียก ให้เดินเข้าไปหา

"ชื่ออะไร" เสียงเรียบนิ่ง

"กวางค่ะ"แขนแกร่งดึงเธอเขามานั่งบนตัก

"แค่คืนนี้รับเงิน พรุ่งทุกอย่างจบ"

"ค่ะ " เสียงตอบรับพลางมองผู้ชายตรงด้วยสายตาอ่านกินอย่างไม่วางตา

พี่น้องในบ้านหงษ์ หลายคนที่มานอนกับเขา ต่างพากันกล่าวขาน นอกจากได้เงินแล้ว ยังสุขล้น และยิ่งไปกว่านั้นเขาโสด

หากใครสามารถผูกใจเขาได้ ต้องสุขสบายไปทั้งชาติ

เพียงคืนเดียวค่าตอบแทนสูงราวกับดูแลลูกค้านับ 20 คน ใครบ้างจะไม่อยากมา

"วันนี้มันเป็นวันของเธอกวาง"

เสียงพูดในใจพลางยิ้มย่อง วันโชคดีของเธอ สลากถูกคว้ามาจากก้นไหจากนับร้อยเบอร์ 

"คืนนี้ให้กวางดูแลคุณนะ"

"คุณขี่กวางได้ตามใจชอบเลย"

"ชอบแบบไหนคะ ดื้อ ๆ หรือเล่นตัว"เสียงกระซิบกระซาบอย่างจงใจเพื่อสร้างความตรึงใจต่อคู่ต่อสู้

ไร้เสียงตอบรับ หญิงสาวปลดกระดุมกรีดกรายนิ้วเรียวบนแผ่นอก พลางก้มลงซุกไซ้ต้นคอ 

จากนิ้วเลื่อนไต่พลันเปลี่ยนเป็นบทเร่าร้อนไฟราคะฉาบฉวยลุกโชน เขานั่งอยู่ท่ามกลางสตรีเปลือยกายบนตัก

เสียงลมหายใจถี่ รัว ทั้งเสียงทุ้มต่ำ และเสียงหวานปานนางฟ้า 

ดวงตาทิวสนไม่ได้มองเธอ หญิงสาวบนตัก

เขามองทะลุผ่าน...ไปยังอดีตที่ไม่มีวันหวนกลับ

เสร็จกิจ โปรยเศษเงินวนเวียนไปทุกค่ำคืน

ล็อบบี้

ขณะเดียวกันตรงด้านล่างโถงโอ่อ่าของโรงแรม ร่างสตรีผู้หนึ่งกำลังเดินอย่างเฉิดฉาย กลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยสำหรับใครบางคนลอยชวนผู้คนที่เดินผ่านให้เหลียวตาม เสียงส้นสูงกระทบพื้น ทุกย่างก้าว หนักแน่น มั่นใจ

"คุณลูกค้าค่ะ ไม่ทราบพักห้องไหน"

พนักงานรับสกัดกั้นไม่ให้ลิลเดินผ่านไปได้โดยง่ายดาย

"ถ้าไม่อยากตกงานถอยไป" เสียงนิ่งเรียบไร้แววโวยวายอย่างสิ้นเชิง

"ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ"

บทสนทนา ของทั้งคู่ดังพอ

กิตติได้ยินทั้งหมดขณะลงลิฟท์ และก่อนเรื่องจะบานปลายไปกว่านี้เขาจึงรีบเข้ายุติเหตุ

"คุณลิล"

พนักงานสาวรีบถ่อย คนสนิทของนายใหญ่รู้จักผู้หญิงท่านนี้ แสดงว่าเธอล้วนต้องมีภูมิหลังไม่ธรรมดา

"พี่ทิวสนอยู่ไหน"

"นายนอนแล้วครับ"

"อย่าโกหก"

ลิลเดินเลี่ยงชายคนสนิทของอดีตสามี

แต่ความไวของแขนที่ออกกำลังกายทุกวัน เขาคว้าตัวเธอไว้ได้ทัน

"นายกล้าแตะผู้หญิงของนายเหรอ"

สิ่งที่ทำให้ผู้ชายใจอ่อนคือบทเจ้าน้ำตา และผู้หญิงหวานเช่นเธอใช้มันเมื่อไหร่สิ้นรายทุกคน

และครั้งนี้ก็ได้ผลเช่นกัน แววตาที่ศูนย์สิ้นทุกอย่าง ความรู้สึกผิดของคุณลิลที่พยายามง้อสามีนายของตน กระตุ้นหัวใจของคนที่กำลังยึดตัวเธอไว้ อ่อนกำลังลง

เธอยืนนิ่งไม่ไหวติง คล้ายยอมรับ

"นายนอนแล้วครับ ผมไม่อยากให้คุณโดนดุ"

"ฉันรับได้ ขอแค่ฉันได้เจอเขา"

เรื่องมันผ่านมาแล้วสองปี

การที่ทิวสนไม่คบใครและไม่แต่งงานใหม่ ลิลจึงคิดเข้าข้างตนเองอยู่เสมอ

หวังว่าสักวันเขาและเธอจะหวนคืนกลับมารักกันเช่นเคย

"คุณจะไม่เสียใจแน่นะคะรับ"

เมื่อได้รับโอกาสเธอไม่แม้หันไปตอบเดินตรงไปยังลิฟท์ กดเลขชั้นสูงสุด...

มีบางอย่างบอกเธอว่า เขาไม่ได้หลับอยู่ เมื่อสมองคิดเช่นนั้น รองเท้าส้นสูงก้าวเข้าลิฟท์ ด้วยหัวใจร้อนรนอย่างบอกไม่ถูก

ลิฟท์จอดถึงปลายทาง ลิลรีบสาวเท้า ตรงไปยังห้องที่เคยอยู่

ในขณะด้านในห้องนอน

ทั้งสอง หลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว

เสียงหวานเย้ายวน ดังก้อง

"เสี่ยคะ ชอบไหม"

บทร่วมรักรอบสอง กวางโถมแอ่นตัวหันหลังนั่งบนตัก ผิวขาวนวลเนียนแนบชิดความเปลือยเปล่าเนื้อสัมผัสเนื้อ ไร้สิ่งปกปิด ผมดำขลับกำลังสร้างภาพตราตรึงใจ

เธอขยับเข้าหาความแข็งแกร่ง ราวกับว่าเป็นเจ้าของ

เสียงหายใจถี่ รัว เสียงหวานและความวาบหวามทำให้ไม่ทราบว่ามีผู้มาเยือน!

รหัสห้องถูกใส่อย่างคุ้นเคย บ้านเก่าของเธอ

ที่นอน หมอน มุ้ง ของตกแต่งทุกชิ้นเป็นลิลที่สร้างมัน

เสียงที่ดังแปลก ๆ ของผู้หญิง ภายในห้องไร้แสงไฟฟ้ามีเพียงแสงของดวงจันทร์ที่พาดส่องร่างคนสองคน เป็นกึ่งเงา กึ่งชัด

อาจเป็นเพราะใจเธอวูบเจ็บที่เห็นภาพนั้นก็เป็นได้ มันเลยเลือนลาง

มือที่กำแน่น เล็บยาวจิกลงบนเนื้อจนเลือดออกแต่มันไม่เท่าความเจ็บในใจของเธอในตอนนี้

เท้าที่ยืนมั่นคงบนส้นสูง บัดนี้หมดแรงถอนล่นไปสองสามก้าวอย่างอ่อนแรง

เธอรู้ดีไม่มีสิทธิ์ 

ไม่มีแม้สิทธิ์เคาะประตู

และยิ่งไม่มีสิทธิ์ มายืนตรงนี้ด้วยซ้ำ

เขาเคยเป็นของเธอ แลเขารักเธอสุดหัวใจ 

มือที่โอบไหล่ ปากแดงส่งเสียงร้อง รอยยิ้ม สายตาของผู้หญิงคนนั้นมองมายังเธออย่างผู้ชนะ

มันเจ็บเสียจนชา เธอเริ่มรู้สึกถึงหัวอกของการถูกหักหลัง

แต่เธอจะไม่อ่อนแอและยอมแพ้ใครทั้งนั้น

ทิวสนที่นั่งนิ่งปล่อยใจ มือเรียวสัมผัส โอบใบหน้าคม พลางเสียงกระซิบหวาน

"ฉันรอคุณที่ห้องนอนนะคะ"

"ห้องนั่งเล่นนี้ โซฟาที่ฉันเลือก คุณใช้ตามสบายค่ะ"เธอพูดเสร็จเดินจากไปทันที

กวางยังจะทำต่อ

พอแล้วเขาถอนตัวจากเธอถอดถุงยางทิ้งลงถังขยะ

อาบน้ำชำระความขุ่นมัวในใจ

เธอกลับมาทำไม 

น้ำเย็นกระทบร่าง ไม่นานใบหน้าคม ออกมาในชุดคลุมอาบน้ำ

"เงินของเธอ เก็บของแล้วออกไปได้"

"ค่ะ"

กวางรับเงินแล้วรีบออกไปอย่างว่าง่ายภายในใจแอบเสียดายยังเหลือลูกไม้อีกตั้งเยอะยังไม่ได้ใช้

"เสียดายจัง ผู้หญิงคนนั้นไม่น่ามาขัดจังหวะ ไม่อย่างนั้นเขาคงหลงเสน่ห์ฉันแล้ว"

ทิวสนเดินตรงไปยังห้องนอนมองภรรยาเก่าด้วยสายตาว่างเปล่า เหมือนเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น

"มาทำอะไรดึกขนาดนี้"เสียงเรียบถาม

"ฉันมาบ้าน และหาสามีของฉันไม่ได้เหรอ"

ลิลถือแก้วไวน์เขย่าวนนั่งกระดิกเท้า พลางจิบอย่างใจเย็น แต่คงดื่มไปไม่น้อย ที่เหลือในขวดมีเพียงครึ่งเดียว ประกอบกับใบหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

"อดีต เรื่องของเราเป็นแค่อดีต"เสียงเรียบทุ้มเอ่ยย้ำสถานะของทั้งคู่

"พี่ไม่เคยคบใคร ตั้งแต่เลิกกับฉัน"

"ก็ไม่ได้แปลว่าฉันจะเอาเธอคืนมา"

"พี่ลืมลิลไม่ได้"

"ใช่ลืมไม่ลงจริง ๆ นั้นแหละ เรื่องที่เธอทำ"

ความเจ็บมันฝังรากลึกแตกกิ่งก้านสาขาราวต้นไม้ใหญ่ 

"เธอรู้ใช่ไหม ฉันหมายถึงอะไร หรือให้ต้องย้ำ"

"ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพี่ไม่ต้องการฉันจริง ๆ "

"ผู้หญิงพวกนี้เป็นแค่ตัวแทนของฉัน พี่ใช้เสร็จ โยนเงินให้พวกหล่อน ขอทาน!ที่ใช้กายแลกเศษเงิน"

"ลิลไม่ใส่ใจค่ะ"

"เธอไม่มีสิทธิ์ใส่ใจลิล" 

"ตั้งแต่คืนนั้น...สิทธิ์นั้นได้หมดลง"

ทั้งที่เขาไม่ได้ดุไม่ได้ด่า เพียงคำตอบที่เขาใช้กับเธอไม่กี่คำ เหมือนค้อนปอนด์ยักษ์ทุบใจให้แตกเป็นผุยผง

ลิลใช้ความดื้อด้านของตน ยืนกระต่ายขาเดียว ไม่อย่างนั้นเธอต้องเสียเขาไปจริง ๆ 

ตราบใดที่เขายังไม่แต่งงานใหม่ หรือแต่งแล้ว เธอต้องดึงเขากลับมาให้ได้

ของที่มันเป็นของเธอ ต่อให้เป็นเศษดินที่เคยเดิน ใครก็ห้าม

"ลิลเมา ขับรถไม่ไหว"

"ถ้าเรียกรถกลัวอันตราย" 

"เดี๋ยวให้กิตติไปส่ง"

"ไม่ค่ะ" เธออ้าแขนโถมตัวเข้าหาทิวสน 

เขายืนมองอยู่นานตั้งรับได้ทัน รวบแขนทั้งสองและผลักลิลให้ถอยหลังล้มลงในท่านอนหงาย

ลิลหลับตาพริ้ม พลางยิ้มหวานอย่างรอคอย นึกว่าทิวสนอยากทำเรื่องบนเตียงลำลึกความหลังกับเธอ

เสียงฝีเท้าเดินจากไปยังห้องแต่งตัวสักพักเสียงเปิดและปิดประตูห้อง

เขาทิ้งเธอไว้กับความเงียบ

ลิลลุกขึ้นมาสายตา ไม่พอใจมือกำแน่นทุบลงบนเตียงอย่างโมโห

อีกมุมหนึ่ง ณ เรือนดอกแก้ว

"ผ่านมาแล้วสองวันฉันจะเอาเงินจากไหน"

"หนูจันทร์แม่ออนเรียกไปพบที่ห้องทำงาน"

จันทร์เสี้ยวได้ยินดังนั้น รีบเดินไปตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

"มาแล้วเหรอ จันทร์เสี้ยวมานี้มา"

"ค่ะ"

"น้าจะสอนวิชาติดตัว สำหรับผู้หญิง"

"นอกจากสวยแล้วเราต้องมีความรู้ด้วย"

"ถึงจะไม่โดนรังแก"

จันทร์เสี้ยวได้ยินดวงตาเปล่งประกายเรืองแสง เธอมีนิสัยใฝ่เรียนใฝ่รู้ 

ความฝันของเธออยากเรียนต่อมหาลัย เธอเชื่อว่าถ้ามีความรู้ สามรถนำมาต่อยอดหาเลี้ยงครอบครัวและ สร้างรายได้แก่ชุมชน 

เธอตั้งใจเรียนเป็นอย่างมาก ความหัวไว ทำให้เรียนรู้ได้เร็ว 

เจ๊ออนที่เป็นครูยิ้มอย่างภูมิใจ