23 : เตาอุ่นมือยี่สิบตำลึงสนใจหรือไม่ 

23 : เตาอุ่นมือยี่สิบตำลึงสนใจหรือไม่ 

          หลินซือเยว่ให้ทหารติดตามนางไปแค่คนเดียว คหบดีเมี่ยวไม่ได้กลัวว่านางจะหนี ลำพังความสามารถเช่นนาง มีหรือจะทำไม่ได้ ตระกูลหลินทั้งตระกูลอยู่ในค่ายทหาร ยากนักที่นางจะหลบหนีไปเพียงลำพัง เขาจึงให้นายกองลู่ติดตามนางไป

          “ดูเจ้ามีความสุขนะนายกองลู่”

          “ได้ติดตามคุณหนูหลินผู้ยิ่งใหญ่ เหตุใดข้าจะไม่สุขได้เล่า” นายกองลู่ถูกส่งมารับตัวหลินซือเยว่ที่จวนคหบดีเมี่ยว เขาจึงได้ทราบข่าวจากบ่าวไพร่ในจวน ว่าหลินซือเยว่คลี่คลายปัญหาในเรือนฮูหยินรองได้แล้ว แม้ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางเขาก็ไม่สนใจ รู้แค่ว่าทำงานสำเร็จเป็นพอ

          “เหตุใดหิมะถึงตกหนักอีกแล้วล่ะ ข้าว่าจะแวะไปซื้อกระดาษเหลืองเสียหน่อย” หลินซือเยว่บ่นหลังเห็นหิมะโปรยปรายลงมา

          นายกองลู่ตาโต กระดาษเหลือง !

          “คุณหนูหลินท่านเคยคิดจะวาดยันต์ขายหรือไม่ ทหารในค่ายต้องควักเงินซื้อแน่ ๆ”

          “นายกองลู่ยันต์ของข้าไม่ได้มีไว้ใช้ในทางนั้น อีกอย่างหากไม่ได้มีวาสนาต่อกันจริง ข้าไม่มีทางมอบยันต์ให้ผู้อื่นง่ายดายเช่นนั้น” ยกเว้นยามข้ายากจนข้นแค้น

          นายกองลู่คอตกในทันที ก่อนจะตาเบิกโตขึ้นอย่างดีใจ “เช่นนั้นข้าก็เป็นคนมีวาสนาล่ะสิ”

          หลินซือเยว่ “อืม” อย่างเบื่อหน่าย “เจ้าช่วยพาข้าไปกินข้าวร้านที่อร่อยที่สุด มองเห็นทิวทัศน์ทั่วเมืองได้หรือไม่”

          “เช่นนั้นคงต้องเป็นภัตตาคารฝูหลงฮาว ที่นั่นเป็นอาคารสูงสามชั้น หากนั่งอยู่บนชั้นสามจะสามารถมองเห็นเมืองเหลียงได้ในมุมกว้าง” นายกองลู่ภูมิใจนำเสนออย่างยิ่ง

          เจ้าหมอนี่ไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลย ที่ต้องมาขี่ม้าตามรถม้าของนักโทษ อีกทั้งยังพาไปหาภัตตาคารเพื่อกินข้าวอีก

          หลินซือเยว่ให้เสี่ยวเอ้อร์ห่ออาหารกลับบ้านให้นางด้วย จะได้เอาไปฝากให้เผิงฉือกับคนที่โรงสมุนไพรได้กิน จากนั้นนางก็ขึ้นรถม้าให้คนขับวนรอบ ๆ ใจกลางเมืองเหลียง ผู้คนที่นี่อยู่กันอย่างเรียบง่าย ทำการค้าขายจากของป่าเป็นหลัก

          “หยุดตรงนี้ก่อน” นางมองเห็นร้านขายเสื้อผ้าหน้าหนาว อดนึกถึงครอบครัวของตัวเองไม่ได้ จึงลงจากรถม้าไปเลือกซื้อมาหลาย ๆ ตัวเสียหน่อย

          “คุณหนูลู่ท่านซื้อเสื้อหน้าหนาวไปตั้งหลายตัว ให้ใครหรือขอรับ”

          “คนที่บ้าน” นางเอ่ยสั้น ๆ

          นายกองลู่พยักหน้า เขาลืมไปได้อย่างไร หลินซือเยว่ยังมีครอบครัวของนาง ที่อยู่ในค่ายทหารเดียวกัน เพียงแต่ว่าพวกเขาอยู่คนละหน่วย ก่อนหน้านี้แม่ทัพเหลียนได้ส่งคนไปสืบประวัติของนางมาแล้ว ถึงได้รู้ว่านางถูกทอดทิ้งตั้งแต่เด็ก เพราะเกิดอุบัติเหตุจนกลายเป็นเด็กปัญญาอ่อน ไม่แปลกหากนางไม่ขอความช่วยเหลือ ให้ตระกูลหลินมากไปกว่านี้ หากเป็นเขาคงไม่แม้แต่จะชายตามองด้วยซ้ำ

          จากนั้นนางก็เลือกเครื่องเรือนเพิ่มอีกสักหน่อย ล้วนแต่เป็นของชิ้นเล็กชิ้นน้อย จ่ายไปทั้งหมดราวห้าสิบตำลึง นับว่านางใช้เงินเป็น เพราะมัวแต่เพลิดเพลินกับการจับจ่ายใช้สอย หลินซือเยว่จึงไม่ได้มองฟ้ามองดิน ว่าวันนี้จะเกิดพายุหิมะระหว่างทางหรือไม่

          ออกจากตัวเมืองเหลียงมาได้ราวสองสองลี้ พายุหิมะพัดถล่มอย่างรุนแรง หลินซือเยว่นึกโกรธตัวเองอยู่บ้าง เหตุใดนางถึงไม่เอะใจเรื่องนี้ก่อนหน้า เปิดเนตรทิพย์มองไปรอบ ๆ พบว่ามีบ้านร้างแห่งหนึ่งอยู่ เนตรทิพย์นอกจากจะมองเห็นเหล่าวิญญาณแล้ว ยังสามารถมองได้ในระยะไกลกว่าปกติอีกด้วย

          “เลี้ยวขวาข้างหน้า เข้าไปราวครึ่งลี้จะเจอบ้านร้างอยู่ พวกเราไปหลบพักอยู่ที่นั่นก่อนเถอะ”

          นายกองลู่เชื่อนางหมดใจ บอกให้คนขับรถม้ามุ่งหน้าไปหาบ้านร้างในทันที แต่พอไปถึงกลับพบว่ามีคนกลุ่มหนึ่ง ยึดครองที่นั่นอยู่ก่อนหน้าแล้ว นายกองลู่เห็นพวกเขาท่าทางดุร้าย อีกทั้งยังเป็นบุรุษทั้งหมด เขาจึงกลับมาหาหลินซือเยว่ที่รถม้า เพื่อบอกให้นางรู้ก่อน

          “ไม่มีที่ให้ไปแล้ว พวกเราเข้าไปเถอะ แต่อย่าเปิดเผยตัวเองว่าเป็นใคร ให้บอกว่าแวะผ่านทางมาหลบพายุหิมะ”

          ทั้งสามคนจึงพากันเดินเข้าไปในลานกว้างของบ้านร้าง คนขับรถม้าจูงม้าเข้ามาด้วย เขาไม่อาจปล่อยให้มันตายไปกับความหนาวเหน็บข้างนอกได้

          “พวกเจ้าเป็นใคร หยุดอยู่ตรงนั้น !” บุรุษหน้าตาดุดันผู้หนึ่งยื่นดาบมาขวางทางพวกเขา

          หลินซือเยว่นับจำนวนคนครู่หนึ่ง แปดคนรวมบุรุษผู้นอนอยู่บนกองฟางผู้นั้นก็เป็นเก้าคนพอดี

          หืม เหตุใดถึงได้มีปราณมังกรปรากฏ เป็นคนในราชวงศ์อย่างนั้นรึ สีปราณทองกลาง ๆ เช่นนี้ ไม่องค์ชายก็คงเป็นท่านอ๋องอย่างแน่นอน

          “นายท่านทั้งหลาย คุณชายของข้าผ่านทางมาเจอกับพายุหิมะเข้า เลยอยากเข้ามาหลบหนาวที่นี่ ได้โปรดขอความเห็นใจด้วยเถิด” นายกองลู่วันนี้สวมชุดนอกราชการมา เขาพยายามทำตัวให้เป็นบ่าวมากที่สุด

          “รอเดี๋ยว !” คนผู้นี้เดินกลับไปยังกลุ่มของตัวเอง ครู่หนึ่งเขาก็เดินกลับมา พร้อมกับบอกให้ทั้งสามคนเข้าไปได้ แต่ให้แยกตัวออกไปอยู่ฝั่งตรงข้าม พวกเขาทั้งหมดต่างพักหลบหนาวอยู่ในห้องโถงของบ้านร้าง เพราะห้องอื่น ๆ สภาพไม่สามารถอยู่อาศัยได้แล้ว

          เตาอุ่นขนาดใหญ่ถูกยกมาตั้งอยู่กลางห้อง อีกฝ่ายก็นำฟืนมาเผาไหม้ เพื่อให้อากาศในห้องนี้อบอุ่นขึ้น ส่วนหนึ่งก็ไปดูแลม้าของพวกเขาด้วย ในห้องโถงแห่งนี้จึงเหลือเพียงฝ่ายผู้มาก่อนเจ็ดคน และหลินซือเยว่กับนายกองลู่

          “นายท่านข้าไม่ไว้ใจพวกเขา” ฮู่ตงหยางองครักษ์ประจำกายของเซวียนหมิงยู่ เอ่ยทั้งที่สายตายังจดจ้องไปยังสองคนที่กำลังนั่งเอนหลังพิงเสาต้นนั้นอย่างสบาย ๆ

          “เจ้าระแวงเกินไปแล้วตงหยาง ข้ากลับเห็นว่าพวกเขาเป็นคนผ่านทางมาจริง ๆ ไอสังหารก็ไม่มีสักนิด” สวีวั่งซูเป็นองครักษ์คนสนิทอีกคนของเซวียนหมิงยู่ พวกเขาคือมือขวาของเหลียงอ๋องผู้นี้

          ฮู่ตงหยางนั้นหน้าตาหล่อเหลาร่างกายกำยำบึกบึน ส่วนสวีวั่งซูหน้าตาไม่ถึงกับหล่อเหลา แต่ว่ารูปร่างสูงเพรียวของเขานั้น ดึงดูดสายตาสตรีอยู่ไม่น้อย

          “แค่ก ๆ”

          “นายท่าน !”

          “พิษกำเริบรึ”

          “ข้า...ยังพอทนไหว”

          “เอายามาเพิ่มเร็วเข้า !”

          ความวุ่นวายตรงนั้น ไม่ได้ทำให้หลินซือเยว่นึกอยากเข้าไปดูแต่อย่างใด เรื่องของผู้อื่นหาได้เกี่ยวข้องกับนางแม้แต่น้อย นางกวักมือเรียกนายกองลู่เข้ามาใกล้ ๆ

          “มีอันใดขอรับคุณชาย” นายกองลู่สวมบทบาทบ่าวทันที

          “ไปเอาเสื้อกันหนาวให้คนขับรถม้าหนึ่งตัว เจ้ากับข้าอีกคนละหนึ่งตัว ที่นี่หนาวเกินไปข้าทนไม่ไหว อ้อ เอาอาหารที่ซื้อกลับมาด้วย ขืนเอาไว้ที่นั่นคงได้กลายเป็นน้ำแข็งแน่ เอาเตาอุ่นมือที่ซื้อใหม่มาด้วยก็ดี” วันหลังนางค่อยซื้อให้พวกเขาใหม่ก็แล้วกัน

          “ได้ขอรับ” เมื่อได้ยินว่าหลินซือเยว่มอบเสื้อกันหนาวให้เขาด้วย นายกองลู่ก็ทำหน้าเบิกบานฝ่าพายุหิมะออกไป กลับเข้ามาอีกครั้ง ก็หอบของมาเต็มไม้เต็มมือ

          คนของเหลียงอ๋องถึงกับตาเหลือก มองพวกเขาอย่างตกใจ เหตุใดถึงได้พกเสื้อกันหนาวมามากมายถึงเพียงนี้ อีกทั้งห่อผ้าอีกสองห่อ กระทั่งเตาอุ่นมือก็ยังมี

          หลินซือเยว่สวมใส่เสื้อกันหนาวขนสัตว์ในทันที นายกองลู่ไม่ได้หยิบมาเพียงสามตัว เขากลับหยิบมาทั้งหมดที่นางซื้อ จึงเหลือตัวหนึ่งที่ไม่มีคนสวมใส่ นางจึงมาเอาทำเป็นผ้าห่ม แล้วเอนตัวลงนอนบนพื้น ติดเตาอุ่นมือไว้ใกล้ ๆ ตัว

          ฮู่ตงหยางกับสวีวั่งซูจะไม่อิจฉานางได้อย่างไร เขามองดูท่านอ๋องของตนเองที่นอนหนาวสั่นอยู่ เพราะดาบเล่มนั้นที่เคลือบยาพิษเอาไว้ แม้จะรักษาอาการเบื้องต้น แต่ว่ากลับไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้นเลย สวีวั่งซูลุกขึ้นเดินเข้าไปหาหลินซือเยว่

          “คุณชายท่านนี้ นายท่านของข้าไม่สบาย อีกทั้งเสื้อคลุมขนสัตว์ยังเปียกน้ำระหว่างทาง หากเสื้อกันหนาวตัวนั้นท่านไม่ได้ใช้ ข้าขอซื้อต่อได้หรือไม่”

          หลินซือเยว่ดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง แล้วยื่นเสื้อกันหนาวให้เขาไป “หนึ่งร้อยตำลึง”

          “แพงปานนั้นเชียว”

          “เอาไม่เอา”

          ตั๋วเงินหนึ่งร้อยตำลึงถูกวางลงบนมือของหลินซือเยว่ในทันที

          หลินซือเยว่อมยิ้ม “เตาอุ่นมือยี่สิบตำลึงสนใจหรือไม่”

          สวีวั่งซู “?!”

          เขาเดินกลับไปหาฮู่ตงหยางพร้อมกับเสื้อกันหนาวและเตาอุ่นมือ สีหน้าชอกช้ำใจยิ่งนัก ไม่คิดว่าจะถูกบุรุษรูปงามรีดไถเช่นนี้ได้

          “เจ้ามันโง่ !” กระทั่งฮู่ตงหยางยังปรามาสเขาอีกคน

          “โง่จริงด้วย” เซวียนหมิงยู่หัวเราะไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ เหตุใดองครักษ์ผู้มากความสามารถของเขา ถึงได้หลงกลสตรีผู้นั้นได้ แน่นอนเขาย่อมมองออกว่านางคือสตรี

          ท่านอ๋องท่านก็เอากับเขาด้วยหรือ ยามนี้สวีวั่งซูอยากร้องไห้ขึ้นมาจริง ๆ

          หลังจากได้สวมเสื้อกันหนาวเพิ่มอีกหนึ่งตัว ร่างกายของเซวียนหมิงยู่พลันอบอุ่นขึ้น ยิ่งมีเตาอุ่นมือด้วยแล้ว ทำให้เขาสามารถนอนหลับในค่ำคืนนี้ได้ ทุกคนในห้องโถงของเรือนร้างแห่งนี้ ต่างพากันนอนหลับพักผ่อนเพื่อเอาแรง