ตอนที่ 4 ตามถึงที่!!

ตอนที่ 4 ตามถึงที่

หมวยเล็กกลับเข้ามานั่งที่เดิมท่ามกลางสงครามระหว่างเพื่อนที่กำลังเถียงกันไม่หยุดกับแค่เรื่องกุ้ง

พายแพ้กุ้งเรื่องนี้หมวยเล็กรู้มาตั้งนานแล้ว เวลาที่เธอสั่งอะไรมาทานด้วยกันจะไม่มีพวกกุ้งเลยสักครั้ง แต่คราวนี้พายเป็นคนสั่งเอง เธอก็ไม่รู้ว่ามีเหตุผลอะไรต้องสั่งหรืออยากให้เพื่อนทานกัน

“เก่งนักก็แดกไปเลย”

“ทำไม นายอยากให้ฉันตายเหรอ ออ หรือว่าฉันมันไม่มีประโยยชน์อะไรแล้ว”

“เนี่ย เธอขี้งอน ขี้ประชดตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ใครงอน สำคัญตัวผิดไปแล้วไอ้บ้านี่”

หมวยเล็กหย่อนตัวนั่งลงข้างเพื่อนสนิทพร้อมกับเสียงหัวเราะชอบใจ สองคนนี้เป็นเพื่อนกันก็จริงแต่เธอก็เห็นทะเลาะกันมาตลอด เจอหน้ากันเป็นอันต้องเถียงกันทุกครั้งไม่ว่าเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่

“พักทะเลาะกันก่อน หิวแล้วค่า” เธอเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มที่กว้างพอจะทำให้คนที่นั่งตรงข้ามกันนั้นต้องยิ้มตาม

สำหรับเซฟหมวยเล็กเป็นผู้หญิงที่สวยและน่ารักในร่างเดียว เป็นคนที่ตรงกับใจต้องการทุกอย่างแต่ติดอยู่อย่างเดียว เธอไม่ค่อยรับมุกจีบสาวที่เขาหยอดให้เท่าไร จะมีก็แต่วันนี้ที่เธอยอมตกลงไปอ่านหนังสือด้วย

ก็อาจจะเป็นไปได้ว่าเธอมีคนคุยด้วย ตอนนี้อาจจะเลิกคุยไปแล้ว เขาอาจจะเข้ามาในจังหวะที่พอดี

เซฟคิดในใจแล้วยิ้ม ตักกุ้วในจานไปให้หมวยเล็ก

“หมวยกินกุ้งได้ใช่ไหม”

“กินได้ๆ แต่เวลามากับพายหมวยไม่ค่อยสั่งหรอก กินคนเดียวมันไม่อร่อยเท่ากินกับเพื่อน เวลาสั่งก็จะสั่งที่เราสองคนชอบเหมือนกันมากกว่า”

“แล้วเธอสั่งมาทำไม รู้ว่ากินไม่ได้ก็ยังจะสั่ง” ชายหนุ่มหันไปมองเพื่อนด้วยสายตาดุๆ

“ก็สั่งมาให้คนอื่นแดกไง อย่าถามมากได้ไหม กิน ๆ ไป รำคาญ”

“ปากแบบนี้ไง ถึงไม่มีแฟนกับเขา”

พายจิปากใส่เพื่อนอย่างนึกรำคาญ ก่อนจะหันไปจิ้มปีกไก่ทอดน้ำปลาใช้ฟันฉีกเนื้อมันอย่างนึกโมโห

“แต่คนจีบพายเยอะน้า ว่าไม่ได้” หมวยเล็กพูดไปยิ้มไป

เพื่อนสาวของเธอก็ฮอตเอาเรื่อง ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องตามจีบตั้งแต่อยู่ปีหนึ่ง ทว่า ก็ไม่เห็นเพื่อนคุยกับใครจริงจังสักคน คุยไปสักพักก็เลิกคุยพร้อมกับหตุผลง่ายๆ ว่าเบื่อ ไม่อยากมีแฟน

“ใครมันสายตาย่ำแย่ขนาดนั้น”

“ก็เหมือนสาวๆ ที่มองนายนั่นแหละ ไม่เห็นมีอะไรน่ามองเลย”

เซฟหัวเราะในลำคอแล้วทำเป็นเมินคำพูดของพายไป เขาไม่อยากเถียงเพื่อนให้ตัวเองดูไม่ดีต่อหน้าสาวอีกแล้ว เดี๋ยวหมวยเล็กได้เห็นสันดานแย่ตัวเองหมดพอดี โดยเฉพาะเรื่องปากหมาเนี่ยที่หนึ่งเลย

กูรู้ตัวดี

ทั้งสามคนนั่งทานข้าวและคุยกันไปเรื่อย ๆ จนเวลาล่วงเลยผ่านไปเกือบห้าทุ่ม ก็พากันออกมาจากร้าน

“ไม่รับสายล่ะ เห็นตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“ขี้เกียจคุย”

จะเรียกว่าน้อยใจหรือโกรธก็ว่าได้ แต่เธอก็ไม่ได้คาดหวังให้เขามาง้อหรือเอาใจเธอ เพราะมันก็ไม่น่าจะเกิดขึ้นอยู่แล้ว ทุกอย่างที่เขาทำก็เพื่อสนองความต้องการของตัวเองทั้งนั้น

“แก นั่นใช่รถพี่เพลิงไหม”

หัวใจของหมวยเล็กหล่นวุบลงพื้นเมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อน พอหันไปมองรถคันนั้นก็ทำเอาหัวใจเต้นรัวขึ้นมาเสียอย่างนั้น รถหรูแบบนี้ก็ไม่มีใครเขาขับกันเยอะหรอก ทั้งสีทั้งป้ายทะเบียนใช่หมด

เขามาจริง!

“มาจริงดิ” เธอก็ไม่อยากจะเชื่อ เพราะที่ผ่านมาเพลิงเอาแต่ใจก็จริงแต่ก็ไม่เคยสนใจเธอถึงขั้นตามมาถึงที่ จะมีก็แต่เรียกไปหาที่ห้อง

“ถ้าไม่รับ ฉันว่าแกแย่แน่”

หมวยเล็กพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะกดรับสายที่โทรเข้ามาแบบไม่เว้นช่องว่าง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเขาโกรธเธออยู่จริงๆ

“คะ”

(...)

“พี่พะ”

(มาขึ้นรถ)

น้ำเสียงเรียบนิ่งจนยากที่จะคาดเดาอารมณ์ทำเอาหมวยเล็กต้องเงียบตาม เขาวางสายไปแล้ว พูดแค่นั้นแล้วก็ตัดสาย นิสัยเขาก็แบบนี้ ไม่ยอมให้เธอได้เถียง บางทีมันก็น่าโมโห

“ไปก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”

“อือ แกไปเถอะ”

หมวยเล็กพยักหน้าด้วยรอยยิ้มเล็กๆ ก่อนจะหันหลังแล้วเดินตรงไปยังรถที่เธอนั่งประจำ เวลานี้มันไม่ได้มีแค่เธอแล้วสิ หรือจะเรียกได้ว่ามันไม่ใช่ที่ของเธอตั้งแต่แรกแล้วก็ว่าได้

เขาจอดรถในจุดที่ไม่มีร้านค้าข้างทาง ไม่มีผู้คนพุ่งพล่าน มันเป็นแบบนี้ประจำตั้งแต่ที่เธอได้รู้จักกับเพลิง ทุกอย่างต้องทำแบบลับๆ ก็มีแต่พักหลังๆ ที่เขายังพอไปรับไปส่งเธอบ้าง แต่ก็ไม่ได้บ่อย เพราะส่วนใหญ่เธอใช้ชีวิตคนเดียวมากกว่า

ก็ไม่ได้กลัวนักหรอกแค่ไม่มีเขาในสักวันหนึ่ง

หมวยเล็กเปิดประตูแล้วขยับตัวเข้าไปนั่ง ขณะที่เจ้าของรถไม่พูดอะไรสักคำก็เคลื่อนรถออกไป ภายในห้องโดยสารที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ ไม่มีแม้แต่เพลงสากลที่เขาชอบเปิดฟัง มันเงียบสนิทจนเธอใจไม่ดี จึงถือวิสาสะเอื้อมมือไปเปิดเพลง ก่อนที่จะเริ่มมีเสียงดนตรีดังขึ้น

ทว่า คนที่นั่งอยู่หลังพวกมาลัยก็ยังคงเงียบอีกเช่นเคยจนหมวยเล็กต้องเป็นฝ่ายเอ่ยปากถาม

“สรุปพี่เป็นอะไร” หมวยเล็กไม่รู้ตัว ว่าเสียงที่เอ่ยออกไปมันสั่นเล็กน้อย เธอว่าไม่ได้กลัวเขานะ ไม่กลัวสักนิด

“เธอนี่ชอบท้าทายฉันจังเลยนะ”

“ท้าทายอะไร”

“คิดว่าตัวเองสำคัญขนาดไหนถึงกล้าเมินสายฉัน” น้ำเสียงของหนุ่มรุ่นพี่เรียบนิ่ง

“หมวยก็ไม่คิดว่าตัวเองสำคัญนะ ก็แค่ใช้ชีวิตของหมวยปกติ เรื่องที่ไม่รับสายมันก็เรื่องปกติ เหมือนที่หมวยโทรหาพี่ พี่ก็ไม่เคยรับสาย” มีแต่เขาที่โทรหาเธอแล้วเรียกใช้เธอไปเป็นผู้หญิงอย่างว่าตลอด

ไม่มีเลย ไม่มีสักครั้งที่เธอจะเป็นฝ่ายนัดเขา โทรตามเขาทุกอย่างในความสัมพันธ์นี้เขาเป็นคนกำหนด

“ทำไม หรือเพราะฉันไปกับไอ”

“...” หมวยเล็กเลือกที่จะไม่ตอบ

“เธอลืมหรือเปล่าว่าเราเคยคุยกันว่ายังไง”

“ไม่ลืมหรอก หมวยจำได้หมดนั่นแหละว่าอะไรบ้างที่พี่บอก ไม่ต้องห่วงว่าหมวยจะเป็นปัญหา”

“...” เพลิงเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย “จำได้แล้วทำไมยังทำตัวงี่เง่า”

นานมากแล้วที่เขาเคยบอกกับหมวยเล็กว่าระหว่างเขากับเธอมันเป็นได้แค่นี้ ครั้งแรกที่ได้รู้จักกันมันก็เกิดจากความเมามาย แต่เราทั้งคู่สานต่อความสัมพันธ์ในคืนนั้นโดยมีสถานะเป็นคู่นอน เขาบอกชัดเจนและเธอเองก็ยืนในจุดที่เขาอยากให้ยืนเสมอมา

แต่วันนี้เขากลับรู้สึกว่าหมวยเล็กทำตัวไม่น่ารักอย่างที่เคยเป็นมาตลอดระยะเวลาเกือบสองปี เธอทำให้เขาหงุดหงิดแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ทำตัวงี่เง่าเหมือนตัวเองเป็นคนควบคุมเขาได้

หรือคิดว่าเขาต้องง้อ

“หมวยไม่ได้ทำตัวงี่เง่า หมวยก็ใช้ชีวิตของหมวยปกติ มีแต่พี่เพลิงหรือเปล่าที่ระแวง คิดว่าหมวยกำลังทำตัวงี่เง่า”

“เธอไม่เคยเมินสายฉันสักครั้งแต่วันนี้เธอทำ เธอต้องการอะไรล่ะ”

“...” ไม่ได้ต้องการอะไรสักครั้ง ถ้าเธอต้องการคงทำตัวงี่เง่ากว่านี้

หมวยเล็กเงียบไปนานกว่าจะรวบรวมความกล้าถามออกไปอีกครั้ง ในเรื่องที่ยังคาใจ

“ว่าแต่พี่เพลิงเถอะ จะอะไรกับหมวยอีก ในเมื่อเขาก็กลับมาแล้ว”

“…”

คราวนี้เขาเองที่เป็นฝ่ายต้องเงียบ ไม่มีคำตอบให้หรอกเพราะเขาเองก็ยังสับสนว่าทำไม หรือเพราะมันยังไม่ถึงเวลาที่จะให้หมวยเล็กไป เขาสงสารหรือกำลังรู้สึกยังไงก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน

“หมวยไม่ได้อยากทำตัวมีปัญหา ไม่อยากมีปัญหากับใครด้วย”

“พูดแบบนี้หมายความว่าไง”

“พี่เพลิงให้หมวยถอยไหม หมวยพร้อมอยู่แล้ว”

ชายหนุ่มปลายตามองอีกฝ่ายพร้อมกับหัวเราะในลำคอ มันก็ไม่แปลกหรอกในเมื่อที่ผ่านมาหมวยเล็กอยู่กับเขาได้ก็เพราะเงิน ที่ทำตามคำสั่งเขาตลอดก็เพราะเงิน เธอมาหาเขาได้ทุกเวลาที่เขาต้องการก็เพราะเงินทั้งนั้น

“ไม่ใช่แค่พร้อม แต่เธออยากไปเต็มทนแล้วมั้ง”

“ก็ประมาณนั้น เบื่อพี่แล้วเหมือนกัน” หมวยเล็กไหวไหล่

“หึ” เพลิงพ่นเสียงหัวเราะออกมาทางจมูก

“ทำไม พี่กลัวคิดถึงหมวยเหรอ” หมวยเล็กยิ้มยั่ว ปกติเธอก็เล่นหูเล่นตาเขาตลอด

เขาก็เห็นเธอชอบกวนประสาท แต่ไม่เคยนึกรำคาญใจเท่าตอนนี้

“ไม่มีทาง”

พี่เพลิง ผู้ขายที่น่าหยิกตูดที่สุดในโลก 5555

กดหัวใจ กดเข้าชั้น กดติดตามกันด้วยน้าทุกคน