บทที่ 15. ตอน นางหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว!

"เสี่ยวเหวิน เจ้ารีบหนีไป นังงูพิษนี่มันแจ้งจับเจ้าแล้ว"

หลิวเซียวเห็นเยี่ยเหวินจ้าวปรากฏตัว ก็รีบบอกให้เขาหนี 

"ท่านลุง ข้ามาเพื่อลาท่าน ไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่องร้ายกาจเช่นนี้"

เยี่ยเหวินจ้าวจ้องหน้าป้าสะใภ้ เขาโง่เองที่หลงเล่ห์กลของนาง เชื่อเรื่องที่นางโกหกโดยไม่สืบความจริงเสียก่อน ตอนนี้ต้องหนีหัวซุกหัวซุน เพราะถูกป้าสะใภ้แจ้งเบาะแสให้ทางการมาจับเขา สหายของเขาก็ถูกจับตาย ทุกสิ่งล้วนเป็นแผนการร้ายของป้าสะใภ้คนนี้ทั้งสิ้น

"เยี่ยเหวินจ้าว คิดหรือว่าเจ้าจะหนีรอดไปได้ เจ้าฆ่าคนและยังปล้นขบวนเจ้าสาวของหยวนจงเหลียง นายอำเภอไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่"

นางหลี่เจียนเยาะเย้ย นางมองไปด้านหลังของเยี่ยเหวินจ้าว เห็นคนรับใช้ก็ส่งสัญญาณให้อีกฝ่าย นางคิดไว้แล้วว่าเจ้าโง่คนนี้ต้องมา จึงวางแผนไว้รอรับมือ 

"หากนายอำเภอรู้ว่า ท่านป้าเป็นคนบงการให้ข้าทำ คิดว่านายอำเภอจะปล่อยท่านป้าหรือไม่" 

เยี่ยเหวินจ้าวไม่ยอมตกนรกคนเดียวแน่ เขาจนตรอกเมื่อใด ก็จะลากนางวายร้ายคนนี้ตายตกตามกัน 

"เจ้าคิดหรือว่า จะมีโอกาสนั้น"

หลี่เจียนแสยะยิ้ม ไม่มีท่าทางหวาดกลัวสักนิด นางโยนถ้วยชาลงพื้นจนแตกกระจาย 

เพล๊ง !

ทันใดนั้นเอง ! 

คนที่ซ่อนตัวอยู่ก็ออกมา แล้วตรงเข้าฟันเยี่ยเหวินจ้าวทันที 

เคร้ง ขวับ เคร้ง !

เยี่ยเหวินจ้าวมิใช่คนไร้ฝีมือ เขาตวัดดาบตอบโต้และสวนกลับ จนคนที่บุกเข้ามาแตกกระจาย การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เมื่อคนสิบคนกำลังรุมคนเพียงคนเดียว หากเป็นผู้อื่นคงพ่ายแพ้ยับเยินไปแล้ว ทว่า ยอดฝีมืออย่างเยี่ยเหวินจ้าวไม่ใช่หมูในอวย เขาจัดการคนได้มากกว่าครึ่งด้วยตัวคนเดียว หกคนล้มตายไปสาม อีกสามบาดเจ็บลุกไม่ขึ้น สี่คนที่เหลือกัดฟันสู้เพื่อค่าจ้างที่รับมาจากหลี่เจียน นางลงทุนจ้างนักฆ่าเพื่อหวังปลิดชีพหลานชายสามี หากทำสำเร็จนางจะได้รางวัลนำจับและได้ชำระแค้นที่สุมในใจมาหลายปี 

"ฆ่ามันให้ได้ อย่าปล่อยให้มันรอด"

หลี่เจียนตะโกนสั่งการ นางกำหมัดแน่นดวงตาจับจ้องเยี่ยเหวินจ้าว หวังให้เขาพลาด และเขาก็โดนนักฆ่าคนหนึ่งฟันจนได้ แม้จะเฉียดแต่เห็นเลือดสาดออกมา ก็ทำให้หลี่เจียนสะใจ ในที่สุดเยี่ยเหวินจ้าวก็อ่อนแรง ถูกถีบจนล้มลง ดาบของนักฆ่าคนหนึ่ง เตรียมตวัดตัดศีรษะของเขา

"เยี่ยเหวินจ้าว วันนี้เป็นวันตายของเจ้าแล้ว"

หลี่เจียนตบมือโห่ร้องด้วยความสะใจ แต่ดีใจได้ไม่นานก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นบุตรชายวิ่งเข้ามาขัดขวางนักฆ่าคนนั้นไว้ ทำให้อีกสามคนที่เหลือนึกว่าเป็นพวกเดียวกับเยี่ยเหวินจ้าว ตวัดดาบฟันเขาทันที 

อ๊าก อึก  โอ้ย !

"กรี้ด หลินตง ลูกแม่ !"

นางหลี่เจียนกรีดร้องเมื่อเห็นหลินตง ถูกฟันและแทงจนร่วงลงกองกับพื้น เลือดไหลนองท่วมร่าง นางรีบวิ่งเข้าหาบุตรชาย

"นี่ลูกชายข้า พวกเจ้าทำอะไรกัน ฮือ !"

เสียงกรีดร้องของนางหลี่เจียนทำให้นักฆ่าเสียจังหวะ เปิดโอกาสให้เยี่ยเหวินจ้าวปลิดชีพพวกเขา คนทั้งสี่ถูกสังหารนอนกองกับพื้น 

"หลินตง เหตุใดเจ้าถึงปกป้องมัน ฮือ ลูกแม่เจ้าอย่าเป็นอะไรนะ"

หลี่เจียนคล้ายสติแตกไปแล้ว นางเห็นลูกชายเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด นอนหายใจรวยริน ใจแทบแหลกสลาย น้ำตาไหลออกมานองหน้า สะอื้นไห้ตัวโยน

"ท่านแม่... เป็นข้า เป็นข้าที่ผิดเอง"

หลินตงแม้จะโง่เขลา แต่ไม่ใช่คนเลว ยังรู้จักผิดชอบชั่วดีมากกว่ามารดาของตน เขาเสียใจที่ทำให้จางเฉียนต้องตาย เขาช่วยนางจากคนชั่วไม่ได้ หากมารดาของเขาไม่นำจางเฉียนส่งไปให้หยวนจงเหลียง นางคงไม่คิดสั้นฆ่าตัวตาย ทั้งหมดล้วนมาจากความโง่ของเขาเอง 

"เจ้าไม่ผิด ไอ้หยวนจงเหลียงมันหลอกลวงเจ้า มันสมควรตาย"

หลี่เจียนเป็นคนที่รักบุตรชายมาก นางทุ่มเทให้หลินตงมากมาย หวังให้เขาได้ดีกว่าเด็กกาฝากอย่างเยี่ยเหวินจ้าว แต่ลูกชายนางก็สู้อีกฝ่ายไม่ได้ ทั้งรูปโฉมและสติปัญญาล้วนด้อยกว่า

"พอเถอะท่านแม่ ท่านทำร้ายเสี่ยวเฉียนคนหนึ่งแล้ว อย่าทำร้ายเสี่ยวเหวินอีกคนเลย แค่ก..."

หลินตงกระอักเลือดออกมา หอบหายใจแรงใกล้สิ้นลม เขาหันไปมองเยี่ยเหวินจ้าวที่ยืนกำดาบอยู่ เอ่ยเสียงแหบพร่าว่า

"เสี่ยวเหวิน ให้อภัยท่านแม่ด้วย นางทำผิดต่อเจ้าเพราะรักข้า ข้าจะชดใช้ให้เจ้าเอง... "

เยี่ยเหวินจ้าวยืนเงียบ เขามองสองแม่ลูกด้วยสายตาเรียบนิ่ง มือกำดาบไว้แน่น 

"เสี่ยวตง เจ้าทำดี ทำดีแล้ว อย่างน้อยเจ้าก็ไม่เหมือนแม่เจ้า"

หลินเซียวขยับลุกจากเตียง เดินมาหาบุตรชาย เขากุมมือของหลินตงไว้ อีกฝ่ายพยักหน้าแล้วก็ยิ้มออกมา ก่อนจะปล่อยลมหายใจเฮือกสุดท้ายสิ้นลมไป

"กรี้ด ! ไม่นะ หลินตงเจ้าอย่าจากแม่ไป"

นางหลี่เจียนกรีดร้อง ใจสลายตามลูกชายที่หมดลมหายใจไป นางทำเพื่อเขาเหตุใด เขาไม่เข้าใจ หัวใจของคนเป็นแม่แหลกยับ ราวกับถูกควักออกมาบดขยี้ด้วยฝ่าเท้า ก่อนจะหมดสติล้มลงไปบนร่างชุ่มเลือดของบุตรชาย

โศกนาฏกรรมครั้งนี้ เกิดจากความแค้นในใจและการรักลูกในทางผิด สิ่งที่ได้รับย่อมสาสมกับสิ่งที่ทำเอาไว้

"ท่านลุง ข้าขอโทษ"

เยี่ยเหวินจ้าวคุกเข่าลง แม้จะถูกทำร้ายแต่เขายังสำนึกบุญคุณของท่านลุง คนทำผิดก็ตายไปแล้ว เหลือเขากับท่านลุงที่ยังอยู่

"ไม่ใช่ความผิดของเจ้า"

หลินเซียวลุกขึ้นเดินมาหาเยี่ยเหวินจ้าว ดวงตาของเขามีหยาดน้ำตาไหลออกมา เขามองดูซากศพของนักฆ่าและลูกชายตัวเอง รู้สึกว่าเรื่องราวมันควรจะจบได้แล้ว

"พวกเขาสองคนต่างหากที่ผิด"

หลินเซียววางมือบนบ่าของเยี่ยเหวินจ้าว มองดูหลานชายที่เขารักยิ่งกว่าลูกในไส้ของตัวเอง เขายอมรับว่าลำเอียงรักเยี่ยเหวินจ้าวมากกว่าหลินตง จนทำให้ภรรยาของเขาเกลียดชังหลานชาย และเลี้ยงดูบุตรชายอย่างตามใจจนกลายเป็นคนโง่เขลา นำมาสู่จุดจบในวันนี้ 

"ท่านลุง ข้าทำผิดข้าต้องรับโทษ ข้าจะไม่ให้ท่านลุงเดือดร้อน"

การตายของหลินตง สร้างความสะเทือนใจให้เขามาก พี่ชายคนนี้ดีต่อเขามาตลอด ไม่เคยรังแกหรือคิดแย่งชิงสิ่งใดจากเขา นั่นทำให้เขายอมลงมือฆ่าคนเพื่อแก้แค้น แทนหลินตงกับจางเฉียน ตอนนี้หลินตงยอมสละชีวิตปกป้องเขาจนตัวตาย ยิ่งตอกย้ำให้เขารู้สึกเสียใจ จนคิดอยากจะไปมอบตัวกับทางการ 

"ลุงจะไม่ยอมให้เจ้า รับกรรมที่เจ้าไม่ได้ก่อ"

หลินเซียวเอ่ยขึ้น ขณะใช้ไม้ฟาดท้ายทอยหลานชายเต็มแรง จนทำให้เยี่ยเหวินจ้าวที่ไม่ทันระวังตัวหมดสติไป 

"เสี่ยวเหวิน นี่คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่ลุงจะทำเพื่อเจ้า ลุงติดค้างเจ้ากับแม่ของเจ้า มากมายเหลือเกิน"

หลินเซียวลูบใบหน้าของเยี่ยเหวินจ้าว มองดูเขาก่อนจะตัดสินใจทำบางอย่าง 

///

ด้านนอก หลิวซืออินกับซุนเซิงรออยู่อย่างกระวนกระวาย เยี่ยเหวินจ้าวหายเข้าไปบ้านตระกูลหลินนานแล้ว ยังไม่มีท่าทีว่าจะกลับออกมาสักที 

"ท่านพี่เข้าไปนานแล้ว เหตุใดถึงไม่ออกมาสักที พี่ซุนท่านไปดูหน่อยได้หรือไม่"

หลิวซืออินรอจนรอไม่ไหวแล้ว นางรู้สึกเป็นห่วงสามีมาก ในใจเกิดความรู้สึกคล้ายมีลางสังหรณ์บางอย่าง 

"ได้ เจ้ารออยู่ที่นี่ก่อน เดี๋ยวข้ากลับมา"

ซุนเซิงลงจากรถม้า ยังไม่ทันจะขยับเท้าก็เห็นเปลวไฟ ลุกโชนแสงขึ้นจากในบ้านตระกูลหลิว พร้อมกับเสียงกรีดร้องของคนในบ้าน

"ช่วยด้วย ไฟไหม้บ้านข้าแล้ว! "

 ควันไฟลอยคลุ้ง เปลวไฟพวยพุ่งท่วมหลังคาบ้าน เผาผลาญทุกสิ่งอยู่ในกองเพลิง

"ท่านพี่อยู่ในนั้น ไปช่วยท่านพี่ด้วย ! "

หลิวซืออินรีบวิ่งเข้าไปอย่างลืมตัว ซุนเซิงวิ่งตามมาจับแขนนางลากออกมา ก่อนที่นางจะวิ่งเข้าไปในกองไฟ 

"เจ้าออกมาก่อน เข้าไปรนหาที่ตายเรอะ"

"ไม่นะ ฮือ ... ท่านพี่ ท่านจะจากข้าไปเหมือนคนอื่นไม่ได้ ฮือ..."

หลิวซืออินหัวใจคล้ายหยุดเต้นไปชั่วขณะ ก่อนที่ความเจ็บปวดรวดร้าว จะกระแทกเข้ามาในความรับรู้ จนสะเทือนไปทั้งใจ ราวกับมีมือที่มองไม่เห็นควักหัวใจของนางนางออกมาบีบ จนแหลกสลายลงไปในเวลานั้น นางทิ้งร่างทรุดฮวบลงกับพื้น น้ำตาพร่างพรูออกมา

นางหมดสิ้นทุกอย่างแล้ว !

“ท่านพี่... ฮือ...”

หลิวซืออินสะอื้นไห้เสียงดัง มือจิกชายเสื้อตัวเองไว้แน่น หัวใจกำลังแหลกยับลงไป นางมองเปลวเพลิงที่กำลังลุกท่วมบ้าน ผ่านม่านน้ำตาด้วยหัวใจแตกสลาย

สภาพนั้นมีเพียงซุนเซิงที่เข้าใจความรู้สึกของนาง เขาเห็นเยี่ยเหวินจ้าวกับภรรยา มองกันด้วยแววตาของคนที่รักกันมากมาย เพียงไม่นานก็ต้องมาพรากจากกันแบบนี้

ผู้ใดจะทำใจได้ น่าเวทนาเหลือเกิน...

///