บทล่าสุด

• ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น   ตอนที่  22 แล้วข้าจะไปอยู่ที่ใด

  พ่อบ้านจิ่วถึงกับลอบขำออกมา เมื่อท่านแม่ทัพหยอกฮูหยินต่อหน้าจางหนิงซิน ที่ยืนหุบยิ้มทำหน้าไม่ถูกอยู่ข้าง ๆ เขายื่นเด็กให้พ่อบ้านจิ่วแทนที่จะเป็นจางหนิงซิน“ข้าฝากเจ้าดูแลหลานชายด้วย อีกไม่นานจะรีบกลับ ระหว่างนี้ก็ระวังอย่าให้เขาหกล้ม หรือว่า…โดนผลักเข้าอีกล่ะ ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ค่อยแข็งแรงมากนัก”“คงต้องบำรุงกันอีกเยอะ ข้าจะสั่งให้ผิงเพ่ยเตรียมอาหาร และขนมสำหรับเด็กเอาไว้มากหน่อย”“ฮูหยินช่างรู้งานยิ่งนัก ขอบใจเจ้าล่วงหน้า เราไปกันเถอะ”ทั้งสองพากันเดินออกมาจากห้องโถง เดิมทีหลินอิงคิดว่าเว่ยหยางจะไม่เห็นที่จางหลินซินผลักลูกนางออกมา แต่ที่จริงแล้วไม่มีสิ่งใดที่จะพลาดจากสายตาของเขาไปได้ จนทำให้นางยิ้มออกมาได้“เจ้าขำอะไรงั้นหรือ”“เปล่าเจ้าค่ะ”“ข้าจะถามเจ้าว่า จะให้พวกนางไปอยู่เรือนหลังเล็กที่เจ้าเคยอยู่ก่อน ดีหรือไม่ ระหว่างที่ข้าหาเรือนให้พวกนางสองแม่ลูก”“อะไรนะเจ้าคะ เรือนหลังเล็กนั่นหรือ เช่นนี้แล้วข้าจะไปอยู่ที่ใด”แม่ทัพหลิวดึงตัวนางเข้ามาชิด และก้มลงหอมนางสุดลมหายใจ ผู้ที่กำลังเดินออกมาจากห้องโถงเห็นเข้าเต็มสองตา หนิงซินกำหมัดแน่นด้วยความโกรธและริษยา“เจ้าลืมไปแล้วสินะว่า เป

• ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น   ตอนที่  21  นางคือผู้ใดกัน!

  “จางหนิงซิน” เดินเข้ามาและโผเข้ากอดท่านแม่ทัพทันที โดยไม่ทันได้ใส่ใจเด็กชายวัยสามขวบที่ตามมาด้วย เขายืนงงอยู่ด้านหลังนาง หลินอิงและคนอื่น ๆ ต่างตกใจไม่น้อย“เว่ยหยางข้าผิดไปแล้ว ข้าไม่น่าตัดสินใจผิดพลาด ที่แต่งงานกับว่านตวนอู่ เขาตายไป…"“ว่านฮูหยินโปรดสำรวมด้วย”หลิวเว่ยหยางผลักนางออกไปทันที เขารีบหันไปมองหลินอิงที่ยืนตกใจอยู่กับสาวใช้ ใบหน้าของฮูหยินซีดเผือด จนเขาต้องรีบดึงนางมายืนข้าง ๆ“หลินอิง เรื่องนี้เข้าไปแล้วค่อยคุยเถิด”“เว่ยหยาง! ท่านจะใจดำไม่ช่วยเหลือแม้แต่สหายเก่าที่… เคยสนิทสนมกันเช่นนั้นหรือ ข้าหอบลูกมาขอความเมตตา เพราะเห็นว่าท่านกับว่านตวนอู่เป็นสหายร่วมศึกกัน แต่พอท่านพาเขาไปตาย กลับไม่คิดจะรับผิดชอบลูกชายของเขาเลยหรือ”“เจ้าว่าอย่างไรนะ ลูกชายของตวนอู่งั้นหรือ เสี่ยวว่านมีลูกชายด้วยหรือ”เขาหันไปมองเด็กชายที่ยืนอยู่ด้านหลัง จางหนิงซินเดินไปดึงเด็กชายคนนั้นมาราวกับกระชาก แม้แต่หลินอิงก็ยังตกใจ นี่ใช่ลูกชายของนางแน่หรือ“ใช่สิ เขานี่แหละที่เป็นลูกชายของว่านตวนอู่ เด็กอัปยศที่เกิดจากความผิดพลาดในครั้งนั้น”“เจ้าหุบปากนะ ตอนนี้เด็กก็เกิดมาแล้ว เหตุใดจึงพูดเช่นนั้นอีก”“ห

• ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น   ตอนที่  20 เข้าหอเป็นครั้งแรก

  รสรักที่นางมิเคยได้ลิ้มลอง เมื่อท่านแม่ทัพเริ่มลาดเลื้อยนิ้วสากไปตามเรือนร่างของนาง และหยุดที่ปทุมคู่สวยอีกครั้ง นางก็รู้แล้วว่าถึงเวลาแล้ว“อย่าเกร็งมาก ข้าจะค่อย ๆ เข้าไป”“เจ้าค่ะ ข้าจะพยายาม”เพียงแค่แท่งร้อนที่ทั้งใหญ่และดุดันนั้นสอดเข้ามา หลินอิงก็เริ่มจิกนิ้วมาที่ไหล่กว้างของเขา นางรู้สึกเจ็บและประหม่าเล็กน้อย แต่เขาก็มิได้ทำให้นางทรมานอยู่นาน เพราะหลังจากความเจ็บในสัมผัสแรก จากนั้นทั้งคู่ก็หลงลืมวันเวลาอยู่บนเตียงอุ่น ท่ามกลางเสียงร่ำร้องฉลองชัยชนะในคืนนี้“อื้อ…ทะ ท่านพี่ อื้อ”จูบหนักแน่นและพร้อมจะดูดกลืนนางได้ทั้งตัว ถูกส่งมาครั้งแล้วครั้งเล่า หลินอิงแทบจะรับศึกรักนี้ไม่ไหวแล้ว หลังจากที่เขาจับนางเปลี่ยนท่า ยกขาขึ้นพาดบ่า จับให้นอนตะแคงโดยมีเขาสวมกอดอยู่ด้านหลัง แรงกระแทกมาแต่ละครั้งหนักแน่นและดุดันสมกับเป็นขุนศึกผู้กล้า เสียงลมหายใจร้อนรดมาที่ซอกคอ ตามด้วยริมฝีปากเย็นที่ฝังแน่นตามลงมา“ข้า…อ๊าาา ท่านพี่เจ้าคะ”มีเพียงเสียงลมหายใจแหบต่ำของเขาเป็นคำตอบ ว่านางยังพักไม่ได้ หากเขาไม่อนุญาต ร่างบางเกร็งตัวขึ้นอีกครั้ง เขาส่งนางไปถึงฝั่งนับครั้งไม่ถ้วน แต่ตัวเขาเองพึ่งจะคำรามออกม

• ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น   ตอนที่  19  ท่านโกรธข้าหรือ

  ท่ามกลางเสียงโห่ร้องดีใจ เว่ยหยางหันไปมองที่ยอดเขาซึ่งเขาเคยพานางมา และเขาก็เห็นว่าผู้ที่ยิงธนูช่วยเขาเมื่อครู่นี้ มิใช่ทหารของเขาอย่างแน่นอน แม้ว่าจะเล็งได้ตรงจุดแต่กำลังก็มิได้ทำให้ฆ่าคนตายได้ แค่หยุดพวกเขาเอาไว้ได้เท่านั้น“เมิ่งหลินอิง เจ้านี่อยู่เฉยไม่ได้เลยจริง ๆ”ค่ายทหารเมื่อกองทัพเริ่มทยอยเข้ามาในค่ายทหาร แม่ทัพหลิวก็ถูกนำมาที่กระโจมเพื่อทำแผลทันที หลินอิงวิ่งเข้ามาหลังจากที่ท่านหมอทำแผลให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว“จากนี้คงต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลและใส่ยาเช้าเย็น อาการอย่างอื่นไม่มีอะไรหนักหนามากขอรับ”“ขอบคุณท่านหมอ”เมื่อหมอและคนอื่น ๆ ออกไปแล้ว เพราะเย็นนี้มีงานเลี้ยงฉลองที่ชนะศึก และทุกคนจะได้กลับบ้าน จึงทำให้ไม่มีใครอยากจะอยู่แต่ในกระโจม หลินอิงเดินเข้ามา และมองไปที่เว่ยหยางซึ่งนั่งอยู่ที่เตียง“ท่านเป็นอย่างไรบ้าง ท่านหมอบอกข้าว่าแผลที่ไหล่ของท่านไม่ลึกมาก แค่ใส่ยาก็หาย”“วันนี้เจ้าไปไหนมา”“ข้า…”“อย่าได้คิดจะโกหกข้าเชียว กุนซือเผิงช่วยเจ้าไม่ได้หรอกนะ”“ท่านโกรธข้าหรือ”“เจ้าไม่รู้หรือว่ามันอันตราย หากว่ามิใช่กองทัพของข้าแล้วละก็”“แต่ที่นั่นทั้งสูงและปลอดภัย กองทัพที่เหลือ

• ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น   ตอนที่  18 ข้าจะไปกับพวกท่านด้วย

  วันถัดมา“ท่านแม่ทัพ ท่านมั่นใจแล้วหรือที่จะ เอ่อ…”“กุนซือ ท่านคิดว่าแผนการนี้มีอะไรต้องแก้ไขงั้นหรือ หากว่าท่านมีแผนการอื่น ที่ดีกว่าแผนที่ฮูหยินขอข้าเสนอมา ก็พูดออกมาได้เลย”“แม้ว่าจะดูรอบคอบ แต่จะทำอย่างไรถึงจะให้ศัตรูเชื่อว่าเรื่องนี้มิใช่กลลวง”“เรื่องนั้นง่ายมาก เราต้องปล่อยข่าวออกไป และให้พวกเขาปล้นเสบียงไปก่อนครั้งหนึ่ง จากนั้นเขาจะเชื่อข่าวเรื่องนี้ทันที”“อะไรนะ เราต้องเสียเสบียงให้ข้าศึกก่อนงั้นหรือ ท่านแม่ทัพนี่มันจะไม่เสี่ยงไปสักหน่อยหรือ”นางกองหวังพูดขึ้นมา เมื่อรู้ว่าต้องใช้เสบียงจริงในการหลอกล่อ เขาก็เกิดกลัวขึ้นมา แต่กุนซือเผิงอิ้งกลับตบพัด และหันมายิ้มให้กับแม่ทัพหลิวและฮูหยิน“จะตกปลา หากไม่ใช้เหยื่อก็คงไม่ได้ปลาใหญ่ ข้าเข้าใจแผนการของฮูหยินแล้ว นี่ช่างเป็นการพลิกกลยุทธ์ทางการค้ามาใช้กับกองทัพได้อย่างยอดเยี่ยมจริง ๆ”“ขอบคุณท่านกุนซือ เช่นนั้นแผนการที่เหลือเราก็เร่งวางแผนกันได้แล้วสินะ”“แน่นอนขอรับ”“เช่นนั้นข้าออกไปก่อน”“ไม่ต้องหรอก เจ้าเป็นคนคิดแผนนี้ได้ แน่นอนว่าย่อมมีสิทธิ์ที่จะรู้แผนการทั้งหมด มาเถอะ”แม่ทัพหลิวโอบเอวนางมาที่โต๊ะซึ่งมีแผนที่อยู่ พวกเขาใช้เว

• ฮูหยินที่รัก ของแม่ทัพคลั่งแค้น   ตอนที่ 17 กลยุทธ์ศึกจากฮูหยิน

  เสียงทุ้มต่ำของหลิวเว่ยหยาง ทำให้นางจำได้ในทันที นางทิ้งกระบอกและมองเขาชัด ๆ อีกครั้ง จื่อรั่วถูกสั่งให้ออกไปรอข้างนอก หลังจากยืนตกตะลึงไปกับน้ำที่สาดออกมาโดนทั้งคู่ “ทะ ท่านแม่ทัพ!”"ข้าเอง"นางโผเข้ากอดเขาในทันที เว่ยหยางได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงของนางก็รู้ว่าที่จริงแล้ว ฮูหยินของเขากลัวมากเพียงใด อีกอย่างตัวนางที่สั่นก็ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิด“ข้าเองหลินอิง เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง”“ตะ ตัวท่านเปียกไปหมด ข้าขอโทษ ข้าคิดว่าท่านเป็น…เป็น…”“เจ้าใจเย็นก่อน ข้าไม่เป็นอะไรทั้งนั้นเจ้าอย่าตกใจ เดิมทีแค่คิดจะแวะมาหาเจ้าเท่านั้น แต่ดูท่าตอนนี้คงต้องเปลี่ยนชุดเสียแล้ว”หลินอิงรีบหันไปเตรียมชุดใหม่ให้เขา ระหว่างที่แม่ทัพหลิวเดินไปอาบน้ำที่ห้องด้านหลัง เมื่อเดินออกมาก็เห็นหลินอิงวางชุดใหม่ให้เขา นางกำลังสาละวนทำบางอย่างอยู่ข้างนอก เมื่อเขาเปลี่ยนชุดเสร็จจึงได้เห็นหมั่นโถวที่พึ่งนึ่งออกมาใหม่ ๆ กับหมูแดดเดียวที่แค่เห็นก็รู้สึกน้ำลายสอ“นี่เจ้าเตรียมให้ข้าหรือ”“เจ้าค่ะ ในครัวมีแป้งเหลืออยู่นิดหน่อย ข้าก็เลยรีบไปนึ่งมาให้ ท่านรีบกินก่อนเถอะ”เขานั่งลงและเริ่มกินอีกครั้ง ศึกที่ยืดเยื้อมาหลายวันทำให้เ