บทที่ 14 ณ. เรือนเหมันต์

ยามนี้ในเรือนเหมันต์กำลังอยู่ในสภาวะที่ตึงเครียดเป็นอย่างยิ่ง ซ่งจื่อเหยาและซ่งจื่อเยว่กำลังนั่งคุกเข่ารอรับการลงโทษจากมารดาของพวกเขาด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยหยาดน้ำตา โม่ชิงเยว่ถือกระบองไม้ไผ่ขนาดเหมาะมือเดินวนไปเวียนมาอยู่รอบๆ เด็กน้อยทั้งสองเพื่อพิจารณาว่าควรจะลงโทษเด็กสองคนนี้เช่นไรดี

“พวกเจ้าช่างถือดียิ่ง! คิดว่าตนเองปีกกล้าขาแข็งแล้วหรือจึงกล้าหลบหนีแม่กับพี่ชุ่ยเหมยออกจากเรือนไปเที่ยวเล่นในยามค่ำคืนเช่นนี้ พวกเจ้าลืมเรื่องนักฆ่าที่ถูกส่งมาฆ่าพวกเราไปแล้วหรือ หากต้องเผชิญหน้ากับนักฆ่าเหล่านั้นอีกพวกเจ้าคิดว่าจะสามารถเอาตัวรอดจากพวกเขาได้หรือ” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้คนที่แอบเร้นกายอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ถึงกับขมวดคิ้ว โดยเฉพาะคำว่า “นักฆ่า” ทำให้ซ่งเหวินจิ้งที่ยืนแอบฟังอยู่อยากจะเผยกายออกไปสอบถามนักว่านักฆ่าที่โม่ชิงเยว่เอ่ยถึงนั้นโผล่มาได้อย่างไร

“แต่ท่านแม่! ท่านฆ่าพวกนักฆ่าเหล่านั้นตายไปหมดแล้วนี่ขอรับ” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้าในทันที

“เจ้าแน่ใจหรือว่าตายไปหมดแล้ว เจ้ารู้หรือไม่ว่านักฆ่าเหล่านั้นเป็นผู้ใดส่งมา นักฆ่าเหล่านั้นตายไปแล้วก็จริงแต่เจ้ามั่นใจหรือว่าคนที่อยากจะฆ่าพวกเราจะไม่ส่งนักฆ่าชุดใหม่มาอีก” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กทั้งสองก็ต่างส่ายหน้า

“ไม่เมื่อยังไม่มั่นใจก็ไม่ควรจะลักลอบออกไปข้างนอกเรือนตามลำพังยามค่ำคืนเช่นนี้ ทั้งที่แม่กำชับพวกเจ้าซ้ำๆ แล้ว แต่พวกเจ้ากลับไม่รู้จักจดจำ บอกแม่มาซิว่าครั้งนี้พวกเจ้าจะให้แม่ลงโทษพวกเจ้าอย่างไรดี” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้ซ่งเหวินจิ้งที่ยืนฟังอยู่ลอบกำหมัดแน่น และคิดในใจว่าเป็นผู้ใดกันที่กล้าหมายปองชีวิตของภรรยาและลูกๆ ของเขา ยามนี้เขามั่นใจแล้วว่าเด็กสองคนนี้จะต้องเป็นลูกของเขาแน่ ด้วยหน้าตาและอายุของเด็กๆ ก็ล้วนมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นลูกของเขา อีกทั้งด้วยนิสัยใจคอของโม่ชิงเยว่เป็นไปได้ยากที่นางจะมีลูกกับชายอื่นทั้งที่ยังมีฐานะเป็นฮูหยินของเขาอยู่ สายตาที่เขาใช้จ้องมองเด็กๆ จึงเต็มไปด้วยความรู้สึกอันซับซ้อนมากยิ่งขึ้น

“ซ่งจื่อเหยา ซ่งจื่อเยว่ พวกเจ้าบอกกับแม่มาซิว่าความผิดครั้งนี้ของพวกเจ้าแม่ควรจะลงโทษอย่างไรดี” คำพูดของโม่ชิงเยว่ทำให้เด็กทั้งสองยิ่งหลั่งน้ำตามากยิ่งขึ้น

“ท่านแม่ ครั้งนี้ลูกสองคนผิดไปแล้ว ขอท่านแม่ได้โปรดอภัยให้ลูกด้วยเจ้าค่ะ” ซ่งจื่อเหยาเอ่ยออกมาพลางใช้ดวงหน้าน้อยๆ ที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของนางขอความเห็นใจจากโม่ชิงเยว่ เพียงแต่ครั้งนี้โม่ชิงเยว่กลับใจแข็งยิ่งนัก

“เช่นนั้นครั้งนี้แม่จะเป็นคนเลือกบทลงโทษให้พวกเจ้าก็แล้วกัน ยื่นมือของพวกเจ้ามา” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กๆ ก็ยื่นมือออกไปตรงหน้าเพื่อรอรับการลงทัณฑ์ ซ่งเหวินจิ้งที่ยืนมองอยู่อดรู้สึกเห็นใจเด็กๆ ไม่ได้ กระบองไม้ที่โม่ชิงเยว่ถืออยู่กับมือฝ่ามือน้อยๆ ของเด็กทั้งสอง มีขนาดที่ดูแตกต่างหากถูกกระบองด้ามนั้นตีเด็กทั้งสองจะต้องได้รับบาดเจ็บแน่ เพียงแต่แม้ว่าเขาจะอยากออกไปห้ามปรามสักเพียงใด แต่ในใจของเขานั้นย่อมรู้ดีว่าในยามนี้เขายังไม่พร้อมจะออกหน้าไปช่วยเหลือลูกๆ ของเขาได้

“ท่านแม่ ท่านอย่าตีพี่หญิงเลย ตีข้าคนเดียวก็พอเป็นข้าเองที่อยากนำอาหารออกไปให้เจ้าตัวเล็กสามตัวนั้น” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้โม่ชิงเยว่เลิกคิ้วขึ้น

“เจ้าตัวเล็กที่ไหนกัน” คำถามของนางทำให้เขารีบตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“เจ้าลูกสุนัขตัวน้อยสามตัวที่พวกข้าบังเอิญพบเมื่อวานตอนเย็น พวกมันน่ารักมากข้าอยากเลี้ยงพวกมันแต่เพราะรู้ว่าท่านแม่จะต้องไม่ให้พวกข้าเลี้ยงพวกมันแน่ ข้าก็เลยบอกกับพี่หญิงว่าเอาไว้ให้ท่านแม่กับพี่ชุ่ยเหมยหลับก่อนแล้วข้ากับพี่หญิงค่อยเอาอาหารออกไปเลี้ยงพวกมัน” คำพูดของซ่งจื่อเยว่ทำให้ซ่งจื่อเหยารีบส่ายหน้าปฏิเสธในทันที

“ไม่ใช่เจ้าค่ะ น้องชายไม่ได้เป็นคนชวนข้าออกไปแต่เป็นข้าที่ชักชวนน้องออกไปเอง ข้าเป็นคนบอกกับน้องชายเองให้แกล้งหลับท่านแม่กับพี่ชุ่ยเหมยจะได้วางใจไม่มาคอยเฝ้าพวกข้าอีกแล้วจึงได้ชักชวนน้องชายออกจากเรือน ดังนั้นท่านแม่ตีข้าเถอะอย่าได้ตีน้องชายเลย” คำพูดของซ่งจื่อเหยาทำให้ซ่งจื่อเยว่ส่ายหน้าและทำท่าว่าจะแย้ง

“เอาล่ะ! พวกเจ้าไม่ต้องเถียงกันหรอก เอาเป็นว่าแม่จะลงโทษพวกเจ้าทั้งคู่” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กๆ ก็พลันหลับตาลงเพื่อรอรับการลงทัณฑ์ ส่วนซ่งเหวินจิ้งได้แต่ยืนกำหมัดแน่น ในใจก็ได้แต่คิดว่าเขาควรจะออกไปตอนนี้ดีหรือไม่ แต่ด้วยในใจรู้ดีว่าคนอย่างโม่ชิงเยว่คงจะไม่ใจไม้ไส้ระกำกับลูกๆ ของนางมากจนเกินไปนัก เขาจึงได้พยายามข่มกลั้นความต้องการที่จะออกไปห้ามปรามนางเอาไว้

“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!” เสียงฝ่ามือของเด็กๆ ถูกโม่ชิงเยว่ใช้มือของตนเองตีลงไปฝ่าบนฝ่ามือน้อยๆ คนละสองทีทำให้ซ่งเหวินจิ้งที่แอบยืนอยู่ลอบผ่อนลมหายใจของตนเองออกมา แต่เมื่อโม่ชิงเยว่หันมาทางทิศที่เขาซ่อนตัวอยู่เขาก็พยายามควบคุมลมหายใจของตนเองเอาไว้ยืนนิ่งอยู่จุดเดิมราวกับเป็นสิ่งไม่มีชีวิต เมื่อนางหันความสนใจไปทางอื่นเขาจึงค่อยๆ ลอบผ่อนลมหายใจของตนเองอีกครั้ง ในใจก็ได้แต่คิดว่าตอนที่เขาลอบเข้าไปสอดแนมในกองบัญชาการใหญ่ของข้าศึกความตึงเครียดของเขาก็ยังไม่ได้สูงเทียมฟ้าถึงขั้นนี้

“จงจำเอาไว้ถ้ายังมีครั้งหน้าอีก ฝ่ามือของพวกเจ้าเป็นได้ลิ้มรสกระบองท่อนนี้แน่” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยจบเด็กทั้งสองก็ขานรับด้วยใบหน้าที่ยังคงเจิ่งนองไปด้วยน้ำตา

“รีบไปล้างมือล้างเท้าแล้วเข้านอนได้แล้ว หากพรุ่งนี้พวกเจ้าตื่นสายแม่จะลงโทษให้พวกเจ้านั่งท่าม้าเพิ่มอีกหนึ่งชั่วยาม” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้เด็กๆ ก็รีบรับคำแล้วเดินเข้าไปในบ้านในทันที

“ฮูหยิน คุณหนูน้อยกับคุณชายน้อยเริ่มโตแล้ว ความอยากรู้อยากเห็นก็ย่อมจะมีบ้างเป็นธรรมดา หากท่านไม่ผ่อนปรนกับคุณหนูและคุณชายบ้างต่อไประวังจะเกิดความรู้สึกอยากต่อต้านนะเจ้าคะ” ชุ่ยเหมยที่ยืนอยู่ทางด้านหลังของโม่ชิงเยว่เอ่ยเตือนออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ข้ารู้ว่าเจ้าสงสารพวกเขาที่ถูกข้าลงโทษ แต่ครั้งนี้เจ้าก็เห็นแล้วว่าพวกเขาถึงขั้นแอบออกไปข้างนอกเพียงลำพังในยามค่ำคืน หากข้าไม่ลงโทษเป็นได้มีครั้งหน้าแน่” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“เป็นบ่าวที่เลินเล่อเองเจ้าค่ะ ลืมไปว่าคุณหนูและคุณชายเริ่มเติบใหญ่แล้วมัวแต่ระวังไม่ให้คนนอกเข้ามาในเรือน แต่ลืมไปเลยว่าคนในก็อาจจะอยากแอบออกไปนอกเรือนบ้าง” คำพูดของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้าหรอกเพราะตัวข้าเองก็ยังไม่ได้ดูแลพวกเขาให้ดี เอาแต่ปักผ้าจนลืมไปว่าควรจะเข้าไปดูพวกเขาบ้างว่าได้นอนหลับกันดีแล้วหรือยัง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็เดินเข้าไปดึงมืออันเรียวงามของเจ้านายขึ้นแล้วช่วยนวดผ่อนคลายบนปลายนิ้วให้เจ้านาย

“ดึกมากแล้วท่านก็ควรจะพักเสียบ้าง การปักผ้ายามค่ำคืนนอกจากจะทำให้เสียสายตาแล้วยังทำลายสุขภาพอีกด้วย ท่านพึ่งจะหายจากอาการป่วยได้ไม่นานไม่ควรจะหักโหมนะเจ้าคะ” คำพูดของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา

“สูญเงินก้อนใหญ่ให้เฉินมามาไปแล้ว ข้าย่อมไม่อาจจะข่มตานอนหลับลงไปได้หากไม่ได้เงินอีกสักก้อนมาติดเรือนเอาไว้ข้าก็คงจะนอนไม่หลับ” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยจึงได้เอ่ยออกมาด้วยความเศร้าใจ

“เป็นบ่าวที่ไร้ความสามารถ ช่วยเหลือสิ่งใดท่านไม่ได้เลย” คำพูดของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่ส่ายหน้า

“เหตุใดจะไม่ได้ช่วยข้าเล่า ช่วงสองสามปีมานี้หากไม่มีเจ้าคอยช่วยเหลือข้าคงจะตายไปนานแล้ว ต้องโทษข้าที่เมื่อก่อนทั้งอ่อนแอทั้งโง่งม มัวคิดแต่จะรอคอยความช่วยเหลือจากผู้อื่นไม่รู้จักพึ่งพาและใช้ความสามารถของตนเอง พลอยทำให้เจ้าต้องลำบากไปด้วย”

“ไม่เจ้าค่ะ บ่าวไม่ลำบากเลย ขอเพียงให้ฮูหยิน คุณหนูและคุณชายมีความเป็นอยู่ที่สุขสบาย หากบ่าวต้องลำบากกว่านี้บ่าวก็ยอมเจ้าค่ะ” คำพูดของชุ่ยเหมยทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา

“จริงสิเจ้าคะ เมื่อตอนเย็นบ่าวได้ข่าวมาว่าคนสกุลสุ่ยมาทวงถามความเป็นธรรมให้แก่สุ่ยอี๋เหนียง แต่พวกเขากลับถูกฮูหยินผู้เฒ่าขับไล่ออกจากจวนไปแล้ว เพราะยามนี้เรื่องของสุ่ยอี๋เหนียงนับว่าเป็นเรื่องภายในของสกุลซ่ง สกุลสุ่ยไม่มีอำนาจเข้ามาก้าวก่าย” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่จึงได้เอ่ยถึงความคิดของตนเองออกมา

“นี่เป็นข้อบกพร่องของจารีตในยุคนี้ สตรีเฉกเช่นพวกเราเมื่อแต่งเข้าสกุลใดแล้วก็ย่อมจะต้องกลายเป็นผีของสกุลนั้น ต่อให้จวนสกุลเดิมมีอำนาจสักเพียงใดก็ไม่อาจก้าวล่วงการตัดสินใจของผู้อาวุโสในจวนของสามีได้ อีกทั้งครั้งนี้สุ่ยอี้โหรวยังมีหลักฐานความผิดที่ชี้ชัดถึงขั้นนี้ ต่อให้สกุลสุ่ยคิดจะทูลขอพระราชอำนาจจากองค์ฮองเฮาก็คงไม่อาจจะช่วยสุ่ยอี้โหรวได้แล้ว” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ

“ข้าไม่รู้สึกสงสารสุ่ยอี๋เหนียงเลยสักนิด สาเหตุที่นางเป็นเช่นนี้เป็นเพราะนางกล้าคิดร้ายต่อท่านก่อน เมื่อก่อนนางรังแกท่านทางอ้อมด้วยการตัดของกินของใช้และยารักษาโรคก็แล้วไป แต่ยามนี้ถึงขั้นคิดจะปลิดชีพของท่านและคุณหนูทั้งสอง การที่นางตกอยู่ในสภาพนั้นยังถือว่าน้อยไปด้วยซ้ำ” เมื่อชุ่ยเหมยเอ่ยเช่นนี้โม่ชิงเยว่ก็พยักหน้า

“ดึกมากแล้วเจ้าไปนอนเถิด วันพรุ่งนี้จะได้รีบตื่นแต่เช้านำผ้าปักของข้าไปส่งที่สกุลเจียง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ชุ่ยเหมยก็พยักหน้ารับแล้วเข้าไปในเรือนด้วยกัน ส่วนซ่งเหวินจิ้งก็ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ราวกับคนที่สูญสิ้นวิญญาณไปนานแล้ว...