บทที่ 34 ราคะกำจาย

สายตาที่ปิดบังอารมณ์เอาไว้ไม่มิดของสุ่ยอี้หรงทำให้โม่ชิงเยว่ลอบสังเกตสีหน้าของสุ่ยฮูหยินในทันที นางแอบเห็นว่าสาวใช้สองนางที่อยู่ข้างกายของสุ่ยฮูหยินหายไปจึงได้หันไปส่งสายตาให้ชุ่ยเหมยซึ่งชุ่ยเหมยก็พยักหน้ารับเพื่อส่งสัญญาณว่านางรับรู้แล้ว โม่ชิงเยว่จึงได้หันไปส่งมอบรอยยิ้มให้กับบรรดาสตรีที่อยู่ในบริเวณงาน สาวใช้ที่ติดตามติดตามนางมาต่างก็แยกย้ายกันไปมอบถุงหอมให้แก่บรรดาสตรีที่มาเป็นแขกภายในงาน ชุ่ยเหมยจึงใช้จังหวะที่เดินไปมอบถุงหอมเร้นกายไปยังทิศที่สาวใช้ข้างกายของสุ่ยฮูหยินเดินจากไป

“ถุงหอมเหล่านี้ล้วนได้รับการปักลวดลายจากช่างปักที่มากฝีมือของสกุลเจียง ส่วนเครื่องหอมที่อยู่ด้านในเป็นเครื่องหอมที่ข้าลงมือปรุงเองกับมือ หวังว่าทุกท่านคงจะไม่รังเกียจของขวัญชิ้นนี้ของข้า” โม่ชิงเยว่เอ่ยพลางยิ้มออกมาซึ่งบรรดาสตรีที่มาเข้าร่วมงานเลี้ยงต่างก็ลังเลที่จะรับถุงหอมจากสาวใช้ของนางแต่เมื่อท่านหญิงเจียหลีรับเอาไปแล้วเอ่ยชื่นชมออกมาทำให้สตรีหลายคนรับเอาไว้ มีเพียงคนของสกุลสุ่ยและบรรดาที่สตรีที่สนิทสนมกับสกุลสุ่ยเพียงเท่านั้นที่ไม่กล้ารับถุงหอมเอาไว้

ปฏิกิริยาเช่นนี้ทำให้โม่ชิงเยว่ลอบยิ้มออกมา ด้วยนางคาดเดาเอาไว้แล้วว่าจะต้องเป็นเช่นนี้จึงได้จงใจมอบถุงหอมเพื่อผูกไมตรีกับบรรดาสตรีที่มาเป็นแขกในงานเลี้ยง มิตรและศัตรูควรจะถูกแบ่งแยกออกจากกันอย่างชัดเจน แม้ว่าการรับถุงหอมจะเป็นการแสดงให้เห็นว่ายินดีที่จะรับไมตรีจากนางแต่ก็ไม่อาจจะนำมาใช้ตัดสินได้ว่าเป็นมิตรหรือศัตรูได้แต่อย่างน้อยก็เป็นชี้ให้นางได้รู้ว่าควรจะเริ่มต้นมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ใดได้บ้าง

“ถุงหอมนี้ทั้งประณีตและงดงาม อีกทั้งลวดลายบนถุงหอมก็ดูแปลกตานิ่งอันโหวฮูหยินคิดจะทำถุงหอมเหล่านี้วางขายที่ร้านของท่านหรือ” คำถามของท่านหญิงเจียหลีทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมา ท่านหญิงผู้นี้กับนางแม้ว่าจะไม่ค่อยได้พบกันนักแต่ทุกครั้งที่ได้พบหน้าก็รู้สึกถูกชะตากันอยู่ไม่น้อย

“ไม่ได้วางขายหรอกถุงหอมเหล่านี้ข้าตั้งใจจะนำมามอบให้แก่ทุกท่านเพื่อเป็นการผูกไมตรี หากท่านหญิงชื่นชอบข้าจะให้คนนำไปมอบให้แก่ท่านหญิงที่จวนของท่านในภายหลัง” เมื่อโม่ชิงเยว่เอ่ยเช่นนี้ท่านหญิงเจียหลีก็พยักหน้า

“ขอบคุณนิ่งอันโหวฮูหยินมาก” ท่านหญิงเอ่ยพลางหันไปโอ้อวดกับสหายว่านางกำลังจะได้ถุงหอมเพิ่มอีกทำให้โม่ชิงเยว่หัวเราะออกมาแล้วหันไปกำชับสาวใช้ของนางว่าให้สั่งทำถุงหอมเพิ่มแล้วส่งไปที่จวนของสหายของท่านหญิง ท่าทีใส่ใจท่านหญิงของโม่ชิงเยว่ทำให้สุ่ยอี้หรงเบ้ปากแล้วหันไปเอ่ยกับพระชายาของฉินอ๋องอย่างนอบน้อม

“พระชายาเพคะ วันนี้อี้เหรินมีความตั้งใจเป็นพิเศษที่จะชงชาถวาย อีกทั้งยังมีดอกโบตั๋นและดอกเสาเย่าที่นางเพาะเลี้ยงเอาไว้เป็นอย่างดียามดอกไม้เหล่านั้นผลิดอกเบ่งบานเพื่อรอให้พระชายาได้เชยชมแล้วเพคะ” คำพูดของสุ่ยอี้หรงทำให้สายตาหลายคู่หันไปสนใจสุ่ยอี้เหรินอีกครั้ง นางรีบย่อกายคำนับทุกคนแล้วจึงได้เอ่ยออกมาอย่างอ่อนหวาน

“อี้เหรินขออนุญาตแสดงความสามารถอันอ่อนด้อยชงน้ำชาให้ทุกท่านด้วยตนเองนะเจ้าคะ” เมื่อเอ่ยจบนางก็เดินไปนั่งลงบนโต๊ะที่สาวใช้ของนางจัดเตรียมเอาไว้แล้วเริ่มลงมือชงชาด้วยความพิถีพิถัน ท่วงท่าอันงดงามและอ่อนช้อยเมื่อรวมกับสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตั้งอกตั้งใจของคนงาม ทำให้สายตาทุกคู่ต่างจดจ้องไปที่สุ่ยอี้เหริน ยามที่นางชงชาเสร็จกลิ่นหอมอ่อนๆ ของใบชาที่ได้รับอุณหภูมิอันเหมาะสมทำให้ทุกคนก็ต่างชื่นชมนางออกมาเป็นเสียงเดียวกัน และต่างพากันคาดหวังว่าตนเองจะได้มีโอกาสได้ลิ้มรสน้ำชาของนางหรือไม่

แน่นอนว่าบุตรสาวของจวนสกุลสุ่ยจะมานั่งชงน้ำชาเพื่อแจกจ่ายทุกคนที่มาเป็นแขกในงานเลี้ยงได้อย่างไร ดังนั้นชาที่แขกคนอื่นๆ ได้รับไปล้วนเป็นชาที่ยกออกมาจากโรงครัวทั้งสิ้น ทุกคนต่างให้ความสนใจถ้วยชาที่ถูกยกออกมาจนแทบจะไม่มีผู้ใดให้ความสนใจดอกไม้ที่ข้ารับใช้ของจวนสกุลสุ่ยช่วยกันยกออกมาเพื่อโอ้อวดความงามของดอกไม้ที่ได้รับการดูแลมาอย่างดี

โม่ชิงเยว่ได้รับการเชื้อเชิญให้ไปนั่งลงบนโต๊ะตัวหนึ่ง บนโต๊ะตัวนั้นวางขนมของกินเล่นและถ้วยชาเอาไว้แล้ว ยามที่นางเปิดฝาของถ้วยชาขึ้นมากลิ่นหอมของน้ำชาก็ล่องลอยขึ้นมาแตะจมูก โม่ชิงเยว่รีบกลั้นหายใจแล้วยกถ้วยชาขึ้นทำท่าเสมือนกำลังดมกลิ่นหอมของน้ำชาแล้วลอบกินยาเพื่อต้านการออกฤทธิ์ของพิษราคะกำจายเอาไว้ ตอนที่ซ่งเหวินจิ้งมาเตือนนาง นางก็ไปเปิดตำรายาสมุนไพรที่เก็บเอาไว้มาทบทวนอีกครั้งแล้วก็พบว่ามียาที่ไร้รสไร้กลิ่นแต่มีพิษกระตุ้นกำหนัดอย่างรุนแรงอยู่แค่เพียงไม่กี่อย่าง ซึ่งจากตัวยาที่จวนสกุลสุ่ยน่าจะพอหาได้ในยามนี้มีความเป็นไปได้ว่าน่าจะเป็นพิษราคะกำจายนางจึงได้ปรุงยาต้านพิษออกมา อันที่จริงแล้วการจะได้รับพิษราคะกำจายนี้ไม่จำเป็นต้องดื่มกินก็สามารถได้รับพิษได้ เนื่องจากพิษชนิดนี้สามารถได้รับพิษได้ด้วยการสูดดม กลิ่นที่มีแต่คล้ายไม่มีของพิษชนิดนี้จะออกฤทธิ์กระตุ้นกำหนัดของคนที่สูดดมเข้าไป

“น้ำชาฝีมือของน้องสาวของข้าเป็นเช่นไรบ้าง นิ่งอันโหวฮูหยินคงจะไม่เคยได้ลิ้มรสน้ำชาชั้นดีเช่นนี้กระมัง” สุ่ยอี้หรงเอ่ยออกมาพลางจ้องมองโม่ชิงเยว่ด้วยสายตาเย้ยหยันโม่ชิงเยว่จึงได้ยิ้มออกมาแล้วขยับกายลุกขึ้น ยกถ้วยชาขึ้นมาแล้วเดินตรงไปหานาง โต๊ะของโม่ชิงเยว่และสุ่ยอี้หรงอยู่ห่างกันไม่ไกลนักดังนั้นพอโม่ชิงเยว่ใกล้จะไปถึงนาง นางก็รีบผงะถอยหลังอย่างตื่นตกใจทำให้สาวใช้ของนางต้องรีบเข้าไปช่วยประคองนางอย่างตื่นตกใจในทันที

“ซื่อจื่อฮูหยิน!” เสียงอุทานของสาวใช้ทำให้สุ่ยอี้หรงพลันตั้งสติได้นางปัดมือของสาวใช้ออกแล้วเอ่ยกับโม่ชิงเยว่ด้วยน้ำเสียงรังเกียจ

“สตรีเช่นเจ้าช่างไม่รู้จักกฎระเบียบจริงๆ เหตุใดอยู่ๆ จึงได้ลุกขึ้นมาเช่นนี้กันเล่า” คำถามของสุ่ยอี้หรงทำให้โม่ชิงเยว่ยิ้มออกมาพลางยื่นถ้วยชาของนางไปจ่อตรงหน้าของสุ่ยอี้หรง

“ข้าก็แค่อยากให้ท่านดูว่ามีแมลงตกลงไปในถ้วยชา”

“ว้าย! เจ้าจะบ้าหรือ” เสียงตวาดของสุ่ยอี้หรงพร้อมด้วยถ้วยชาที่ถูกปัดทิ้งลงไปบนพื้นทำให้ทุกคนต่างจ้องมองนางด้วยความประหลาดใจ ยิ่งยามที่นางยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากและจมูกอย่างลืมตัวทำให้ทุกคนต่างจ้องมองนางราวกับตัวประหลาด ส่วนท่านหญิงเจียหลีที่เห็นเช่นนั้นรีบเดินมารั้งแขนของโม่ชิงเยว่ให้ถอยห่างจากถ้วยชาที่ตกลงไปบนพื้นในทันที

“ชาถ้วยนี้น่าจะมีปัญหา” เสียงกระซิบของท่านหญิงเจียหลีทำให้โม่ชิงเยว่หันไปมองท่านหญิงด้วยความประหลาดใจว่าเพราะเหตุใดท่านหญิงจึงคาดเดาได้ นางก็ชี้ให้โม่ชิงเยว่ดูพฤติกรรมของสองพี่น้องสกุลสุ่ยที่ในยามนี้ถอยห่างจากถ้วยชาแล้วยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากปิดจมูกอย่างระมัดระวัง ทำให้สีหน้าของทุกคนซีดเผือดแล้วพากันถอยห่างถ้วยชาใบนั้นอย่างระมัดระวังแล้วยกผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดปากและจมูกกันเป็นแถว ท่าทีของพวกนางทำให้โม่ชิงเยว่ลอบชื่นชมพวกนางอยู่ในใจพลางคิดว่าสมแล้วที่เป็นสตรีในสกุลสูงศักดิ์เรื่องเล่ห์กลเช่นนี้พวกนางต่างพากันคาดเดาได้และรีบปกป้องตนเองกันอย่างรวดเร็ว

“พวกเจ้าคิดจะเล่นงานข้าหรือ” โม่ชิงเยว่เอ่ยถามออกมาด้วยสีหน้าโกรธเคือง ท่านหญิงเจียหลีรีบเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียระมัดระวัง

“พวกนางปิดปากปิดจมูกเช่นนั้นเจ้าจงระวัง” ระหว่างที่พูดท่านหญิงเจียหลีก็ใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดปากและจมูกของตนเองเช่นกันซึ่งโม่ชิงเยว่ก็ได้แต่คิดในใจว่าหากไม่ใช่เพราะนางกินยาต้านพิษต่อให้ปิดปากปิดจมูกยามนี้ก็คงจะไม่ทันแล้ว

“พวกนางคิดเล่นจะเล่นงานข้า” เมื่อเอ่ยจบโม่ชิงเยว่ก็แสร้งหมดแรงทรุดลงไปที่พื้น

“นิ่งอันโหวฮูหยิน” เสียงเรียกด้วยความตื่นตกใจของผู้คนรอบกายทำให้โม่ชิงเยว่แสร้งพยายามลืมตาขึ้นมาแล้วเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง

“ข้าวิงเวียนศีรษะเหลือเกิน ชุ่ยหลันพาข้ากลับจวนที” โม่ชิงเยว่เอ่ยเรียกสาวใช้ที่นางพามาด้วยให้มาช่วยประคองนางซึ่งชุ่ยหลันและสาวใช้ของนางอีกสามคนก็รีบเข้ามาช่วยกันประคับประคองนางเอาไว้หนึ่งในนั้นมีชุ่ยเหมยด้วยทำให้โม่ชิงเยว่ลอบยินดีอยู่ในใจเมื่อเห็นว่าชุ่ยเหมยกลับมาอยู่ข้างกายของนางแล้ว