Chapter 2. เขาคนนั้นไม่ยอมรามือ

ในห้องที่มืดมิดมีเพียงแสงสลัวๆ เล็ดลอดผ่านม่านบานเกร็ดเข้ามาเพียงเล็กน้อย บนโซฟาสีน้ำตาลอ่อนเรียบหรูชายหนุ่มหน้าคมหล่อเหลานั่งเท้าแขนกุมขมับ ปลายนิ้วเรียวลูบไล้ที่ไรผมไปมา ผมดำขลับถูกเซ็ตอย่างดีไปด้านหลังจนหมดเผยให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาเด่นชัด อีกมือถือบุหรี่มวนใหญ่สายตาจ้องมองโต๊ะทำงานของตนอย่างเหม่อลอย

“ยังไม่ไปตามเมียกลับมาอีกหรือวะไอ้เจซี...ถ้านั่งทำหน้าเครียดขนาดนี้”

“........”

“ปากบอกไม่รัก แต่ท่าทีของมึงมันไม่ใช่”

ท็อปเปอร์พูดขึ้นกับเพื่อนรักของตนพร้อมกับยกไวน์แบรนด์ตัวเองขึ้นมาจิบ รอบกายรายล้อมด้วยหญิงสาวนุ่งน้อยห่มน้อยอัวเอียอยู่ข้างกาย เจซีปรายสายตามองท็อปเปอร์นิ่งก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้ของตนเชิดหน้าขึ้นมองเพื่อนหนุ่มของเขาอีกครั้ง

“เธอหนีไม่ไหนไม่รอดหรอก...เดี๋ยวก็กลับมา”

“นี่มันจะหกเดือนแล้วนะเพื่อน”

“.........”

“กูว่าคงไม่กลับมาแล้วล่ะ...มึงเล่นทำกับเธอขนาดนั้น”

“ไม่กลับ...หึ....ก็ต้องไปตามกลับ”

“ป่านนี้มีแฟนใหม่ไปแล้วมั้ง ไม่ใช่ว่าจะขี้ริ้วขี้เหร่สักหน่อย”

เจซีนิ่งเงียบไปสีหน้าที่เชิดเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นสายตาที่ดูดุดันน่ากลัว สองแขนแกร่งเท้ากับโต๊ะประสานกันเบื้องหน้า สายตาเรียวดุนั้นจ้องมองเหม่อออกไปตามความคิดของตนก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ที่ได้ยินอย่างนั้น ความรู้สึกเป็นเจ้าข้าวเจ้าของก่อเกิดขึ้นมาในใจ...เขารักของเขา...ไม่ว่าใครก็เอาไปไม่ได้... ผู้หญิงคนอื่นจะเอาไปเขาไม่ว่าแต่ต้องไม่ใช่เธอคนนั้น

“ของของกู...กูเป็นเจ้าของ...ใครหน้าไหนก็เอาไปไม่ได้ทั้งนั้น”

“ยังไม่ลืมมันหรือคะ? แล้วฮานิล่ะคะ? คุณเอาไปไว้ที่ไหน”

“อย่าจุ้นจ้าน...ฉันไม่ชอบ”

“เจซีคะ!ฮานิเป็นเมียคุณนะ ไม่ใช่มัน!”

“ไม่พอใจก็เลิกไปสิ”

เจซีพูดขึ้นอย่างไม่ใส่ใจ เมื่อหญิงสาวรูปร่างอรชรเดินเข้ามาเหวี่ยงวีนใส่เขาหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดกับเพื่อน ไอ้ท่าทางไม่พอใจนั้นเขาไม่ชอบใจเท่าไหร่นัก...ยูแอลยังไม่เคยทำปฏิกิริยาแบบนี้กับเขาเลยสักครั้ง ฮานิที่ได้ยินสิ่งที่เขาตอบกลับก็ถึงกับเงียบไปแต่สีหน้านั้นยังคงแสดงความไม่พอใจอยู่มาก เจซีหันไปมองหน้าหญิงสาวที่อ้างตัวว่าเป็นเมียเขาด้วยสายตาว่างเปล่า...ก่อนจะโยนบัตรสีดำให้เธอ

“อยากได้อะไรล่ะ...เอาเงินไปซื้อ”

“จริงหรือคะ?”

“อืม...ซื้อแล้วอาบน้ำรอฉันที่ห้อง”

“ได้ค่ะเจซี...ขอโทษที่งี่เง่านะคะ รักที่สุด”

ผู้หญิงก็เป็นเหมือนกันทุกคน...เจซีคิด

ฮานิลุกพรวดขึ้นเดินตรงปรี่เข้ามาหาเจซีก่อนจะจูบลงบนแก้มของเขาเบาๆ แต่เจซีกลับไม่ได้มีสีหน้ายิ้มแย้มตอบเลยสักนิด เขาแค่ต้องการปัดความรำคาญใจไปให้พ้นทางก็เท่านั้น...ถึงจะบอกให้หญิงสาวไปรอที่ห้องแต่เขากลับไม่ได้มีความรู้สึกอยากจะมีอะไรกับเธอเลย...เขามีความรู้สึกคิดถึงและอยากทำกับเธอคนนั้นมากกว่า...คนที่เป็นคนรักเก่าอย่างยูแอล...ที่ตอนนี้ได้ข่าวจากที่สืบมาว่าเธอกำลังตกเป็นของคนอื่น...ยิ่งคิดยิ่งทำให้หงุดหงิด...

“ไม่อยากก็ไม่ต้องไป”

“หึ...นั่นสิ...งั้น...มึงอยากสนุกไหมล่ะไอ้ท็อป...กูจะนั่งคอยดูอยู่เฉยๆ”

“ถ้ามึงต้องการอย่างนั้นก็ย่อมได้”

เจซียกยิ้มขึ้นไม่ต่างจากท็อปเปอร์ ความคิดชั่วร้ายเกินกว่าที่คนคนหนึ่งจะสามารถคิดทำได้ผุดขึ้นมา แต่พวกเขาทำมัน หญิงสาวที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวตั้งหน้าตั้งตาไปช็อปปิ้งและตั้งใจจะกลับมาอาบน้ำรอชายหนุ่มคนรักที่เธอแย่งมาจากเพื่อนสนิทอย่างยูแอล ไม่รู้เลยว่ากำลังจะมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นกับตัวเอง...ผลของการแย่งของคนอื่น ถ้าแย่งได้สำเร็จมันก็ไม่มีอะไรดีเลย...

ก๊อกๆ

“อืม”

“คุณเจซีครับ เรารู้แล้วครับว่าคุณยูแอลคบกับใครอยู่”

“ใคร?”

ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำสนิทเดินเข้ามาพร้อมกับโค้งคำนับก่อนจะรายงานเรื่องที่ผู้เป็นเจ้านายให้ไปสืบมาเนิ่นนาน พร้อมกับยื่นรูปถ่ายที่แอบถ่ายมาเป็นจำนวนหนึ่งให้กับเจ้านายตน เจซีรับรูปเหล่านั้นเกือบสิบใบมาดู...เขาขมวดคิ้วพร้อมกับขบกรามแน่น มือหนากำรูปถ่ายเหล่านั้นจนยับยู่ยี่ไปหมดกลายเป็นก้อนกระดาษกลมๆ ก่อนจะขว้างลงบนพื้นด้วยอารมณ์โทสะ

“แม่ง!!...เธอเป็นของฉัน แอล!และไม่มีสิทธิ์ไปร่านกับใครทั้งนั้น!!”

“หึๆ ...กูบอกแล้วไม่ใช่...ให้กูช่วยไหมล่ะเพื่อน”

“อืม ได้...แต่คนนี้มึงแตะต้องไม่ได้...”

“ครับผม”

ท็อปเปอร์พูดด้วยน้ำเสียงทีเล่นทีจริง เจซีไม่ใช่ไม่รู้นิสัยเพื่อนของตน ท็อปเปอร์ก็ชั่วร้ายพอๆ กับเขานั่นล่ะจะให้วางใจเลยก็คงทำไม่ได้ เจซีได้แต่ปรายตามองท็อปปเปอร์ที่ยังคงยิ้มบางๆ เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไร แม้ว่าเพื่อนรักของเขาอย่างเจซีกำลังอยู่ในไฟโทสะก็ตาม

....

ยูแอลเดินเข้าตึกใหญ่ที่ตั้งของค่ายเพลงที่กำลังมาแรงและดังอยู่ตอนนี้ ก่อนจะตรงไปยังห้องซ้อมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งดังเดิม ตอนแรกจีเซลดื้อดึงจะมาส่งเพราะยังไงก็มาที่เดียวกัน แต่เธอกลับปฏิเสธเสียงแข็งซ้ำยังดุเขา เพราะเธอไม่อยากให้เป็นข่าวในตอนนี้และไม่อยากทำลายชื่อเสียงของเขาอีกด้วย

“นังแอล!!มาแล้วหรือยะ”

เพื่อนชายใจสาวเดินเข้ามาทักทายหลังจากที่ยูแอลเดินเข้าห้องซ้อมเต้นได้เพียงก้าวเดียว สายตาริษยาแบบหยอกเย้าของเพื่อนชายใจสาวมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนที่เพื่อนสาวสวยคนสนิทจะเดินเข้ามาแจมด้วยอีกคน

“แล้วเห็นไหมล่ะ?”

“เป็นไงคะ เมื่อคืน? คู่ขาตัวดีของแก”

“ก็...ไม่ทำไม”

หลังจากยูแอลตอบคำถามของซาซ่าเพื่อนชายใจสาวไปอย่างกวนๆ ก็ต้องหันไปตอบคำถามของเพื่อนสาวสวยคนสนิทอย่างเกรซอีกคน แต่ก็เป็นการตอบแบบบ่ายเบี่ยงเท่านั้น ก่อนที่เพื่อนสาวทั้งสองจะไปสะดุดตากับสร้อยคอจี้แม่กุญแจรูปตัวเจก็ถึงกับมองหน้ากัน ยังไงเสื้อคอเส้นนั้นต้องสั่งทำพิเศษแน่ๆ ไม่มีขายทั่วไปแน่นอน ยูแอลไม่ได้สนใจเพื่อนของตนเดินไปวางกระเป๋าสะพายข้างๆ กระเป๋าของเพื่อนทั้งสอง มีหรือที่เพื่อนสนิททั้งสองจะไม่รีบเดินเข้ามาถาม

“สร้อยนั้น...ของใครยะ?” ซาซ่าถามขึ้น

“อย่าบอกนะว่า....เจซี? แกกลับไปคบกับเจซีเหรอ?”

เกรซถามพร้อมกับทำตาโตอย่างตกอกตกใจและหันไปมองหน้าซาซ่าที่เอามือทาบอกตามจริตของนาง ยูแอลหันไปมองเพื่อนทั้งสองด้วยสีหน้าที่เรียบนิ่งแล้วส่ายหน้าไปมา

“ตัวเจมีคนเดียวหรือไง?”

“อ๋อ...อย่าบอกนะว่า...แกคบกับจีเซ....”

ยูแอลรีบเอามือปิดปากเกรซทันทีพร้อมกับยกนิ้วชี้ทาบปากกระจับของตนเป็นการบอกว่าอย่าได้พูดไป ใบหน้าสวยหันไปมองรอบๆ ตัวของตนอย่างระแวดระวัง เกรซมองหน้าเพื่อนสนิทที่ดูจริงจังก็พยักหน้ารับทันที ซาซ่าอดไม่ได้ที่จะหันไปแยกเขี้ยวใส่เกรซที่ทำตัวกระโตกกระตากโดยไม่คิดเลยว่าจีเซลนั้นมีชื่อเสียงขนาดไหน

“นังตัวดี...แกลืมซีอีโอคนนั้นได้แล้วเหรอ? ถึงตกลงปลงใจ”

“ยัง”

“นังใจง่าย! ฉันละสงสารตาไอดอลนั่นเสียจริงๆ”

“ซ่าแกจะไม่ให้แอลมันเปิดใจเลยหรือยังไง?”

“ยังไม่ได้คบกัน”

ยูแอลรีบบอกเพื่อนๆ แต่ดูเหมือนว่าเพื่อนทั้งสองจะไม่ได้ฟังเธอเลย เกรซแย้งขึ้นเถียงกับซาซ่าแทนยูแอล แต่ถึงอย่างนั้นไม่ใช่ว่ายูแอลจะไม่คิดเรื่องนั้น...แม้ว่าเจซีจะทำชั่วกับเธอแต่เธอกับเขาก็รักกันมานานตั้งแต่เขาพึ่งเข้าวงการใหม่ๆ ใครจะไปรู้ล่ะว่าอำนาจของชื่อเสียงเงินทองมันจะเป็นมีดสองคม เจซีดันเลือกที่จะใช้คมนั้นทำร้ายเธอที่อยู่ข้างๆ และสนับสนุนเขามาตลอด...10ปี...จะให้ลืมง่ายๆ มันก็คงทำไม่ได้...แต่จะให้กลับไปนั้นก็ไม่ได้เหมือนกัน...มันหนักหนาเกินกว่าจะกลับไป....

“ยูแอล!!มีคนมาหาแน่ะ!”

เสียงเพื่อนที่เป็นแดนเซอร์กลุ่มเดียวกันร้องเรียกเธอจากหน้าประตูห้องซ้อม ยูแอลเอะใจเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้ารับแทนที่จะถามว่าใคร เพื่อนๆ ทั้งสองคนมองหน้ากันก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ อาจจะเป็นจีเซลที่แอบเรียกเจอเพราะไม่อยากให้คนอื่นๆ รู้ก็ได้ นั่นคือสิ่งที่เพื่อนสนิททั้งสองคิด ยูแอลเก็บของและมัดผมตัวเองพอหลวมๆ เตรียมพร้อมจะซ้อมเต้นหลังจากออกไปคุยกับคนที่มาหาเสร็จ ก่อนที่เธอจะรีบลุกขึ้นรีบเดินไปยังหน้าห้องซ้อมทันที

...จีเซลมีอะไรหรือเปล่านะ...

เมื่อเปิดประตูออกไปก็ถึงกับยืนนิ่งอึ้งอยู่กับที่...ขาเรียวทั้งสองข้างก้าวไม่ออก ชายหนุ่มในชุดสูทสีน้ำตาลอ่อนยืนพิงกำแพงเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงสีเดียวกับสูทก้มหน้ามองรองเท้าคู่สวยของตนอยู่ ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยและไม่อยากเห็นมากที่สุดแต่อีกใจก็คิดถึง... เจซีหันหน้าปรายตามองยูแอลเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้ม... สองเท้ายาวก้าวเข้ามาหาร่างเล็กทั้งที่เธอยังคงยืนนิ่งไม่กล้าที่จะขยับไปไหน...จนร่างสูงราว185 เดินเข้ามาเทียบใกล้ด้านหน้าตัวเธอ มือเรียวยกขึ้นลูบศีรษะของเธอเบาๆ พร้อมรอยยิ้มที่เธอเคยใจเต้นกับมัน...ใบหน้าหล่อโน้มเข้ามาใกล้เธอจนรู้สึกถึงลมหายใจ

“ยูแอล...ไม่เจอกันนานเลยสวยขึ้นเยอะเลยนะ”

“...พี่เจซี...มาที่นี่ทำไม?”

“มาหาแอลไงคะ...พี่คิดถึงหนูมากเลยรู้ไหม หืม?”

ท่าทางอ่อนโยนจนน่าวางใจนั้นมาพร้อมกับคำว่าคิดถึง...มือเรียวที่ลูบศีรษะเธอเบาๆ อย่างอ่อนหวานคนมองคงดูว่ามันน่ารักน่าเอ็นดูสำหรับการกระทำนี้ ก่อนที่มือเรียวนั้นจะลูบเลื่อนลงมายังปลายคางมนแล้วเชิดมันขึ้นเล็กน้อย ยูแอลที่จ้องหน้าเขาตรงๆ ถึงกับขมวดคิ้วเรียวแน่นอย่างไม่พอใจนักกับการกระทำที่โจ่งแจ้งของเขา...เพราะเขาไม่มีสิทธิ์อีกต่อไปแล้ว...ไม่มีสิทธิ์ตั้งแต่หกเดือนที่เลิกกันมา...

“ต้องการอะไร?”

“ก็บอกแล้วไงคะว่าคิดถึง”

“เลิกแสดงละครสักทีเถอะค่ะ”

“เย็นชากับพี่จังนะคะคนดีของพี่...เมียหนีออกจากบ้านพี่ก็ต้องมาตามสิ”

“แต่ฉันไม่ใช่!....!!”

ทันทีที่เธอปฏิเสธเสียงแข็ง เจซีขบกรามแน่นสายตาที่อ่อนโยนในตอนแรกเปลี่ยนเป็นสายตาที่ดูน่ากลัว...นี่แหละคือธาตุแท้ของคนตรงหน้า ก่อนที่เขาจะคว้าไหล่ทั้งสองข้างของเธอไว้บีบมันแน่นตามแรงอารมณ์ในตอนนี้...เขาไม่สบอารมณ์ที่เธอปฏิเสธเขาแบบนั้น

“เธอเป็นของฉัน...ไม่มีสิทธิ์ที่จะร่านกับไอ้ไอดอลนั่น!!”

เพราะเสียงของเขาที่ตวาดเธอมันดังขึ้นเรื่อยๆ จนพนักงานของค่ายที่ผ่านไปผ่านมาหันมามองคนทั้งคู่เป็นตาเดียว เจซีปรายตามองพนักงานเหล่านั้นก่อนจะเงยหน้าเล็กน้อยสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับโทสะและยอมปล่อยมือจากไหล่เพรียวที่บีบอย่างแรงนั้น ยูแอลยังคงจ้องมองเขาอย่างไม่เป็นมิตรเช่นเดิม เจซีจึงหันคว้าแขนเล็กลากเธอเดินออกไปทางบันไดหนีไปใกล้ๆ แทน...และแน่นอนว่าเธอขัดขืน...

“ปล่อยฉัน!!พี่ไม่มีสิทธิ์!!เราเลิกกันแล้ว!! อย่ามาทำตัวแบบนี้กับฉัน!”

“เฮอะ...เลิกกัน? พูดได้เต็มปากเต็มคำเลยนะ...”

เจซีดันร่างเล็กติดกำแพงตรงบันไดหนีไฟเขาฝืนแค่นยิ้มออกมาเมื่อได้ยินที่ยูแอลพูด นัยน์ตาสีดำขลับจ้องมองเธอคล้ายกับว่าเขากำลังเจ็บปวด...แต่เธอจะเชื่อได้ยังไง..ผู้ชายคนนี้แสดงเก่งจะตาย...เธอเคยโง่หลงเชื่อหลายต่อหลายครั้ง ยูแอลยังคงไม่สนใจสายตาของเจซีและสะบัดมือทิ้งย้ำคำพูดของตัวเองอีกครั้ง

“ใช่!เราเลิกกันแล้ว!!และตอนนี้ฉันกำลังจะเริ่มรักครั้งใหม่กับจีเซล ฉันจะไม่ทำให้จีเซลเสียใจแน่!”

“จีเซล...จีเซล!จีเซล!!!มีแต่ชื่อมันออกจากปากน่าจูบของเธอ!!”

เจซีแทบจะเหมือนคนขาดสติ เขาพูดชื่อหนุ่มคนนั้นตามที่เธอเรียกย้ำๆ ก่อนจะบีบแก้มเนียนของเธออย่างแรง แล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆ หลุบตาริมฝีปากกระจับนั้น ยูแอลเองก็ไม่ได้อยู่เฉยๆ เธอพยายามที่จะผลักคนตรงหน้าอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่เธอก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี น้ำตาใสจะรื้นคลอขึ้นมาเต็มเบ้าตาสวย...มันจุกอกไปหมด...มันเจ็บอย่างบอกไม่ถูกทั้งที่เธอไม่ควรจะรู้สึกแบบนี้ด้วยซ้ำ...

“เธอต้องครางเรียกชื่อฉันเท่านั้น...เรียกได้แค่ชื่อฉัน!เพราะฉันคือผู้หญิงของฉัน!”

“ไม่...อุ้บ!!!”

“พี่ยูแอล!!...”