บทที่ 4

ตอนนี้หรงหรงรู้สึกปวดหัว ราวกับจะระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ยิ่งความทรงจำเริ่มประทุมากขึ้นเท่าไหร่ นางก็ยิ่งสงสารเจ้าของร่างเดิมมากขึ้นเท่านั้น

"เฮ้ออ...ทำไมโชคชะตาชีวิตของเจ้าถึงได้น่าอนาถใจถึงเพียงนี้ อายุยังน้อย บิดาต้องมาตายตั้งแต่เจ้ายังไม่ทันได้ลืมตาดูโลก อีกทั้งมารดาก็ดันมาป่วยใกล้ตายโดยไร้สาเหตุ ส่วนตัวเจ้าเองก็ไร้ซึ่งวาสนา ต้องทนทุกข์ทรมารมาอย่างยากลำบากตั้งหลายปี ดูมือเจ้าสิ หยาบกร้านออกเสียอย่างนี้ ในเมื่อข้าได้มาเกิดใหม่ในร่างของเจ้า ข้าจะทวงคืนความยุติธรรมให้กับเจ้าเอง เจ้าจงหลับไปให้สบายเสียเถิด ต่อไปนี้..แม่ของเจ้าก็เหมือนกับแม่ของข้า ข้าจะดูแลนางแทนเจ้าเอง เจ้ามิต้องเป็นห่วงอีกต่อไป ข้าขอให้สัญญา"

สิ้นเสียงที่นางเอ่ยจบ เหมือนว่าวิญญาณเจ้าของร่างเดิมจะรับรู้ได้ พลันมีเสียงลมพายุพัดกระโชกเเรงขึ้นมาอย่างกระทันหัน ไม่นานนักเสียงลมก็พลันเงียบสงบลงไปเอง ทำให้บรรยากาศรอบข้างเริ่มกลับมาวังเวงขึ้นอีกครั้ง

"ฟิ้ววววว....."

กระต่ายน้อยสองตัววิ่งผ่านหน้านางไปอย่างรวดเร็ว หรงหรงแอบเผยรอยยิ้มชั่วร้ายออกมา นางรู้สึกได้ว่า อย่างไรวันนี้ นางก็ต้องได้ของติดมือกลับไปฝากมารดาเจ้าของร่างนี้อย่างแน่นอน

ไม่ทันไรหรงหรงก็ใช้กิ่งไม้กิ่งหนึ่ง นางเหลาปลายกิ่งไม้ให้แหลมคม ก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มี เขวี้ยงไปเสียบเข้าที่กลางลำตัวของกระต่ายทั้งสองจนนอนแน่นิ่งไป

เมื่อได้สิ่งที่ต้องการ หรงหรงจึงเดินฮัมเพลงลงจากเขา ในมือยังหิ้วกระต่ายสองตัวแกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดี ร่างเล็กๆค่อยๆเดินลัดเลาะลงเขาอย่างคล่องแคล้ว ก่อนจะหยุดชะงักฝีเท้าอย่างฉับพลัน ตอนนี้นางสัมผัสได้ถึงสายตาคู่หนึ่ง เหมือนกำลังเพ่งมองมาที่นาง หรือว่านางจะรู้สึกไปเอง พลันสายตาเหลือบไปเห็นหยดเลือดสีแดงที่ไหลนองเป็นทางอยู่เบื้องหน้า ก่อนจะค่อยเดินตามรอยเลือดมุ่งตรงเข้าไปภายในป่าด้วยความสงสัย ละแล้วหยดเลือดดันมาหยุดอยู่ระหว่างต้นไม้ใหญ่

เมื่อค่อยๆกวาดสายตามองไปยังกองเลือดที่เปียกโชกเหมือนกับสายน้ำ นางถึงกับอุทานเสียงหลงออกมาอย่างตกใจสุดขีด

"อุ้ยแม่เจ้า...ตายแล้ว....? หรงหรงเอามือปิดปากตัวเองอย่างไม่เชื่อสายตา

บุรุษปริศนานอนจมกองเลือดอยู่เบื้องหน้า เนื้อตัวเขาเต็มไปด้วยเลือดสีแดงสดไหลนองอยู่ บาดแผลฉกรรจ์เต็มร่างกาย สภาพดูน่าสยดสยอง เห็นแล้วช่างอนาถใจเป็นอย่างยิ่ง สตรีร่างเล็กรีบหันหลังกลับไปทางอื่นอย่างเร็วพลัน

"ไม่ได้ๆ ข้าจะเข้าไปยุ่งเรื่องของผู้อื่นไม่ได้เด็ดขาด ข้าพึ่งจะข้ามเวลามายังโลกใบนี้ ไม่รู้ว่านิสัยใจคอของคนที่นี้เป็นเช่นไร ข้าจะหาเรื่องใส่ตัวไม่ได้ ข้าต้องรีบกลับไป ไม่เห็น....ข้าไม่เห็นอะไรทั้งนั้น..." หรงหรงบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา ก่อนจะตั้งท่าเดินจากไป

บุรุษผู้นั้นใช้กำลังเฮือกสุดท้ายรีบเปล่งเสียงออกมาทันที เมื่อเห็นว่าสตรีร่างบางกำลังจะเดินจากเขาไป

"ช..ช่วย....ด้วย..." น้ำเสียงแหบแห้งสั่นเทาดังแว่วมา ทำให้สตรีร่างบางหยุดชะงักลงเมื่อได้ยิน

"ข้า...ข้าคงช่วยอะไรเจ้าไม่ได้หรอก..." กล่าวจบนางกำลังจะก้าวเดินต่อ

"ข้ากำลังจะตาย...?

"นั้นมันเรื่องของเจ้า..."

"ข้า...กระหาย..น้ำ..." น้ำเสียงคล้ายจะหมดสิ้นลมหายใจเอ่ยขอร้อง

"น้ำหรือ.....ถือซะว่าข้าช่วยเจ้าเป็นครั้งสุดท้ายก็แล้วกัน โชคดีที่ข้าหยิบขวดน้ำติดมือมาด้วย พอข้าช่วยเจ้าดื่มน้ำเสร็จ เราก็ทางใครทางมัน..."

สตรีร่างบางจ้องมองบุรุษปริศนาตรงหน้าอย่างลังเล เขามีเลือดท่วมไปทั้งตัวจนได้กลิ่นคาวเลือดลอยมาเตะจมูก ใบหน้ามีแต่เลือดสีแดงโฉกเต็มไปหมด มองไม่ออกว่าเขามีใบหน้าเป็นเช่นไร

หรงหรงค่อยๆก้มตัวลงนั่งข้างๆบุรุษตรงหน้า แล้วจึงถอนหายใจออกมาอย่างแผ่วเบา

"เฮ้ออออ....ข้าจะช่วยเจ้าล้างหน้าออกเสียก่อน ข้าทนเห็นเลือดบนใบหน้าของเจ้าไม่ได้ แค่เห็น...ข้าก็รู้สึกอยากจะอาเจียนออกมาเอาเสียดื้อๆ เจ้ารีบหลับตาลงเถิด อย่าให้ข้าต้องเสียเวลาอีกเลย......?

บุรุษตรงหน้าทำตามนางอย่างว่าง่าย

หรงหรงค่อยๆเทน้ำลงไปบนใบหน้าบุรุษตรงหน้า นางค่อยๆถูคราบเลือดออกจากใบหน้าของเขาอย่างเบามือ..ที่สุด ไม่นานน้ำก็ถูกชะล้างคราบเลือดออกจากใบหน้าของบุรุษปริศนาผู้นั้นทีละนิดอย่างช้าๆ

ตอนนี้เริ่มมีเค้าโคลงใบหน้าให้เห็นเด่นชัดขึ้น ไม่นานหรงหรงก็ล้างคราบเลือดออกจากใบหน้าให้เขาอย่างสะอาดหมดจด

พระเจ้า...หรงหรงถึงกับอุทานขึ้นมาภายในใจ

ร่างบางยังคงจ้องมองเขาอย่างไม่กระพริบตา นางอึ้งไปชั่วขณะ จ้องมองใบหน้าชายปริศนาไปโดยไม่รู้ตัว

"น้ำ...? บุรุษตรงหน้าเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา หรงหรงจึงได้สติขึ้นมาอีกครั้ง

"อ่อ...นี้น้ำ...อ้าปากเสียสิ..." บุรุษตรงหน้าดื่มน้ำเข้าไปหลายอึกด้วยความหิวกระหาย ก่อนจะสำลักออกมา เพียงเพราะไม่ได้กินน้ำมาเป็นเวลาหลายวัน

"แค่ก...แค่ก...."

"ไม่มีใครแย่งหรอก ดื่มช้าๆก็ได้"

นี้มันเทพบุตรตกสวรรค์ชัดๆ หล่อยิ่งกว่าพระเอกฮอลลีวูดสะอีก... เมื่อได้สติอีกครั้ง สตรีร่างบางจึงรีบสะบัดความคิดฟุ้งซ่านทิ้งไป....

หลังจากกระหายน้ำมาเป็นเวลานาน พอได้ดื่มน้ำลงไป ก็ทำให้บุรุษปริศนารู้สึกดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ลำคอที่เคยแห้งเหือด ตอนนี้หายเจ็บลงบ้างเล็กน้อย....

"ข้ารู้ว่าแม่นางมีน้ำใจ..ได้โปรดช่วยข้าด้วย.."

"ช่วย...ข้าช่วยเจ้าไม่ได้หรอก...บาดแผลเจ้าสาหัสนัก ข้าไม่มีเครื่องมือแพทย์ที่ทันสมัย ข้าไม่สามารถช่วยอะไรเจ้าได้จริงๆ...." หรงหรงหลุดปากเอ่ยขึ้น นางรีบเอามือปิดปากตัวเองทันที

"แสดงว่าแม่นางรู้วิชาแพทย์....? ถึงแม้สตรีตรงหน้าจะพูดจาแปลกประหลาด แต่เขาก็ยอมที่จะเชื่อใจนาง

"ข้าไม่รู้อะไรทั้งนั้น อย่าได้ถามให้มากความ"

"แต่เมื่อครู่ ข้าพึ่งจะช่วยแม่นางเอาไว้ แม่นางติดหนี้บุญคุณข้าอยู่....?

"อ่อ...เป็นเจ้านี่เอง...ที่ช่วยข้าเมื่อครู่...?

หรงหรงนึกถึงเหตุการณ์ที่อี้ฟูเตรียมจะขืนใจนาง นางรู้สึกขนลุกซูด้วยความขยะแขยง หากไม่ได้เขาช่วยนางเอาไว้ก่อนหน้านี้ เกรงว่าเจ้าของร่างนี้ จะต้องตกเป็นเมียของไอ้หมูอ้วนลงพุงไปแล้วแน่ๆ

"ใช่เป็นข้าเอง..."

"ถึงอย่างไร ข้าก็ให้เจ้าดื่มน้ำไปแล้ว ถือว่าเราไม่ติดค้างน้ำใจต่อกัน ข้าขอลา..."

"แต่ข้าเห็นเรือนร่างแม่นางหมดแล้ว..."

*.......*

"นี่...เจ้า...? หรงหรงรีบหยุดชะงักฝีเท้า ใบหน้าของนางเริ่มแดงก่ำด้วยความอับอาย ยิ่งคิดนางก็ยิ่งโมโห แต่บุรุษผู้นี้กับพูดตอกย้ำนางขึ้นมา

"ข้าจะรับผิดชอบแม่นางเอง"

"ไม่ต้อง...ข้าไม่ถือ"

"แต่ข้าถือ ข้าเป็นบุรุษ ข้าต้องรับผิดชอบ....?

"เจ้าเนี๊ยนะจะมารับผิดชอบข้า ลำพังตอนนี้เจ้ายังดูแลตัวเองไม่ได้ แล้วเจ้าจะเอาอะไรมารับผิดชอบข้า....?

"ถือว่าข้าขอร้อง แม้แต่ชีวิตข้า ข้าก็ให้แม่นางได้....?

"เหอะ....ข้าจะเอาชีวิตเจ้ามาทำอะไร ข้าไม่อยากได้"

"งั้นแม่นางต้องการสิ่งใด ข้าให้เจ้าได้ทุกอย่าง....?

หรงหรงมองพินิจพิเคราะห์ มีดีก็แต่หน้าตา แต่บาดแผลเต็มตัว ตอนนี้เขาคงจะรู้สึกทรมานอยู่แน่ ๆ

แต่นางเป็นถึงแพทย์ผู้เชี่ยวชาญอันดับหนึ่ง ถ้าไม่ช่วยก็คงจะเสียจรรยาบรรณ แต่ถ้าคิดจะช่วย นางก็ไม่มีเครื่องมือที่ทันสมัย แต่ถ้าไม่ช่วยก็เสียดายใบหน้าหล่อเหล่าของบุรุษผู้นี้ ในหัวของนางตอนนี้ถกเถียงกับตัวเองไปมาอยู่สักพัก ก่อนจะหันไปมองบุรุษตรงหน้าอีกครั้งอย่างชั่งใจ

"หากมีวันหนึ่งข้าเกิดต้องการชีวิตเจ้าขึ้นมา เจ้าจักให้ข้าได้หรือไม่....? หรงหรงแค่จะลองหยั่งเชิงบุรุษผู้นี้ดู

"ได้ ข้ารับปาก"

"ห่ะ...เจ้าไม่ไตร่ตรองก่อนสักนิดเลยรึ....?

"ข้าเชื่อใจแม่นาง"

"เจ้าไม่กลัวรึ...?

"ไม่กลัว"

"ในเมื่อเจ้าเชื่อข้า ถ้าเช่นนั้น...ข้าจะลองช่วยเจ้าดูสักครั้งก็แล้วกัน แต่ข้าไม่รับปากว่าจะช่วยได้.." กล่าวจบกรงกรงมองไปที่บุรุษตรงหน้าอย่างสมเพชเวทนา

"ชีวิตนี้ข้าเป็นของแม่นาง ข้าขอให้สัญญา"

"ข้าจะเอาชีวิตเจ้ามาทำสิ่งใด แต่ข้าไม่รับปากเจ้าหรอกนะ ว่าจะสามารถรักษาเจ้าให้หายขาดได้หรือเปล่า ขอข้าตรวจดูบาดแผลเจ้าก่อน ว่าจะมีวิธีอะไรที่สามารถช่วยเจ้าในตอนนี้ได้บ้าง..."

"ขอบคุณแม่นาง"

"ยังเร็วเกินไปที่จะขอบคุณข้า..."

บุรุษผู้นี้มีใบหน้าซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้เขาได้เสียเลือดไปจนแทบจะหมดตัว จึงมีสีหน้าที่ซีดเซียว