เล่ม 2 ตอนที่ 3 ลอบทำร้ายประมุข

         รุ่งเช้าวันต่อมา

          สีหน้าเรียบเฉยของคนผู้หนึ่งยืนดูเหตุการณ์ชุลมุนอยู่ข้างบนระเบียงชั้นสองของโรงเตี๊ยม เขาไม่มีทีท่าสะทกสะท้านหวาดกลัวเฉกเช่นคนทั่วไป  พลันรอยยิ้มมุมปากปรากฏขึ้นเพราะแน่ใจแล้วว่าผู้ที่สร้างเรื่องทั้งหมดหวังสิ่งใด

          “ตามตัวได้หรือไม่” เสียงเย็นชาถามลูกน้องคนสนิท มือข้างหนึ่งถือถ้วยชายกดื่มสบายอารมณ์

          “ยังไม่พบขอรับนายท่าน” เขารายงานตามความจริง

          นับตั้งแต่รับคำสั่งจากหวังเยี่ยนหลง เขาออกเดินทางสืบเสาะไปทั่วแคว้นซีเป่ย ในที่สุดก็พบว่าคนผู้นี้แอบหลบซ่อนตัวอยู่ในเมืองเฟิง ใช้วิชาของตนเองหลบหนียามเมื่อถึงคราวจวนตัว เพียงแต่ครานี้ เขากลับทิ้งร่องรอยไว้ชัดเจนมากเกินไปจนผิดสังเกต

          “นายท่าน กำลังคิดสิ่งใดอยู่หรือ” ชายอีกคนเอ่ยปาก

          “เห็นหรือไม่ว่าเจ้านั่นตั้งใจทิ้งร่องรอยของปราณมารเอาไว้” เขาชี้ไปยังข้างล่างที่มีทหารสี่ห้านายกำลังเก็บศพของชายขอทาน “วิชาของหลินหลีเหว่ยไม่เคยมีร่องรอยเช่นนั้น”

          “เพราะเหตุใดเล่าขอรับ” ลูกน้องทั้งสองคนยังคงไม่เข้าใจ แต่เจ้านายของพวกเขากลับคาดการณ์แผนทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย

          คนผู้นี้ไม่ตอบคำถามนั้น มีเพียงรอยยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์คิดวางแผนตลบหลังให้สาแก่ใจ

        ก่อนหน้านี้หกเดือน

        หลินหลี่น่าผู้เป็นน้องสาวของหลินหลีเหว่ยใช้วิชาเปลี่ยนร่างของตนกับหญิงสาวชาวบ้านคนหนึ่ง นางสวมรอยเข้ามาเป็นบ่าวรับใช้เพื่อสืบหาความลับของหวังเยี่ยนหลง

        เดิมทีนางเป็นบุตรสาวของหลินเซียวประมุขพรรคทลายฟ้า มีเงินทอง อำนาจมากพอที่จะแทรกแซงเรื่องราวในราชสำนักและอยู่เบื้องหลังความวุ่นวายต่าง ๆ

        หลินเซียวถูกหวังเยี่ยนหลงที่จู่ ๆ เกิดคลุ้มคลั่งในปีนั้นสังหารอย่างเลือดเย็น ยึดพรรคทลายฟ้าเป็นของตน หลินหลีเหว่ยยังเป็นเพียงเด็กน้อยอายุห้าขวบ เขาซ่อนอยู่ในลังไม้มุมห้องจึงเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นและคับแค้นใจหวังเยี่ยนหลงนับแต่นั้นมา

        แม้ว่าจะผ่านไปสิบแปดปี ความแค้นนี้ยังคงฝังใจรอวันสะสาง น้องสาวของเขาจึงอาสาปลอมตัวเข้ามาในสำนักตระกูลหวังพร้อมกับสาวใช้คนสนิทสองคน หาจุดอ่อนของหวังเยี่ยนหลงแล้วสังหารเขาด้วยมือของตนเอง แรกเริ่มจึงส่งคนสนิทเข้าไปดูลาดเลาอย่างใกล้ชิด

        “นายท่านต้องการสิ่งใดหรือเจ้าคะ” เสียงหวานหยดย้อยถามคนตรงหน้า สีหน้ากระมิดกระเมี้ยนเขินอาย

        “ใบหน้าของเจ้างดงามยิ่งนัก” หวังเยี่ยนหลงลูบไล้ไปตามกรอบหน้าของนาง สายตามองดูพินิจพิจารณา

        นางมัวแต่หลงหน้าตาและรอยยิ้มของเขาจนไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังตกหลุมพราง หวังเยี่ยนหลงร่ายอาคมอ่านความคิดของนางพลางเลิกคิ้วแล้วยิ้มมุมปาก

        จู่ ๆ มือข้างซ้ายที่ไล้ใบหน้าอย่างนุ่มนวลกลับเปลี่ยนมาบีบคอของนางในทันใด

        “นายท่าน ปล่อยข้าเถิด” เสียงของสตรีนางนี้สิ้นหวังคิดว่าตนเองคงจะถูกเชือดในไม่ช้า จึงทำทีเป็นไร้เดียงสาเผื่อเขาจะเห็นใจคนอ่อนแออย่างนางบ้าง

        “พรรคทลายฟ้า ข้าคิดว่าทำลายไปหมดแล้วเสียอีก เหตุใดผ่านมาสิบแปดปีจึงเพิ่งโผล่มาเล่า” หวังเยี่ยนหลงเอียงคอ ร่ายอาคมดึงตัวสตรีอีกคนที่กำลังวิ่งหนีอยู่ด้านนอกห้องกระชากร่างบางเข้ามายังด้านใน

        “นายท่าน ปล่อยข้าไปเถิด ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว” หญิงอีกคนโพล่งขึ้น นางไม่ได้กลัวหวังเยี่ยนหลงแม้แต่น้อย สิ่งที่เห็นล้วนเป็นมารยา อาคมของพรรคทลายฟ้าถูกร่ายไว้ตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน พวกนางแน่ใจว่าหวังเยี่ยนหลงไม่อาจทำลายมันได้แน่ หากเขาใช้อาคมที่เป็นภัยต่อพวกนางเมื่อใด สิ่งนั้นจะสะท้อนกลับทำลายตัวเขาในทันที

        ทว่า ประมุขแสนเย็นชายังคงไม่ปล่อยมือจนพวกนางไม่อาจทนแสดงละครได้อีกต่อไป ริมฝีปากบางขยับร่ายอาคมมุ่งเป้าไปที่หวังเยี่ยนหลง

“กล้าหาญดีนี่” เขาเลิกคิ้วแกล้งปล่อยมือ

        สตรีสองนางไม่พูดอันใดชิงลงมือกับศัตรูตรงหน้าด้วยความรวดเร็วเพื่อปลิดชีพ

        ฉึก! เสียงอาคมบางอย่างพุ่งทะลุร่างของพวกนางในคราวเดียว ไร้เสียงร้องโหยหวน ไม่มีแม้แต่เลือดสักหยด แต่กลับทำให้ร่างบางไร้ลมหายใจไปเสียแล้ว

        หวังเยี่ยนหลงลงมืออย่างเงียบ ๆ เพื่อล่อใครบางคนที่เหลืออยู่ให้มาติดกับ

        เมื่อไม่ได้รับรายงานจากสาวใช้อย่างเคย หลินหลี่น่าก็เข้าใจในทันทีว่าพวกนางคงไม่รอดจากเงื้อมมือของหวังเยี่ยนหลง โฉมหน้าและรูปร่างที่นางกำลังใช้อยู่จึงไม่ปลอดภัยอีกต่อไป

        นางเลือกหาเหยื่อคนใหม่ที่ดูแล้วไม่น่าเตะตาผู้ใดเพื่อสวมร่างอีกครั้ง แอบซ่อนตัวตามติดชีวิตของหวังเยี่ยนหลงเพียงลำพัง คิดในใจว่าจะต้องแก้แค้นให้สำเร็จ

        จนในที่สุด หลินหลี่น่าได้ล่วงรู้ความลับเรื่องปราณมารของเขา หวังเยี่ยนหลงมักจะควบคุมปราณมารส่วนนั้นไม่ได้หากมันสะสมพลังในตัวเขามากจนเกินไปเพราะปราณมารจะเริ่มกัดกินวิญญาณและร่างกายของเขาแทน

        เช่นนั้นแล้ว เขาจึงต้องหาเหยื่อเพื่อปลดปล่อยปราณมารส่วนนั้น ให้มันสวาปามผู้อื่นแทนตัวเขา

        ครั้นผ่านช่วงเวลาปลดปล่อยไปแล้ว พลังปราณของหวังเยี่ยนหลงจะอ่อนแอลงกว่ายามปกติเป็นเวลาเจ็ดวัน และในตอนนั้นเอง นางจะมีโอกาสได้ลงมือ

        วันเวลาที่หลินหลี่น่ารอคอยได้มาถึง ค่ำคืนนั้น ปราณมารรุนแรงปะทุอยู่ภายในตัวของหวังเยี่ยนหลง ดวงตาของเขากลายเป็นสีแดงก่ำ รอบตัวมีไอดำสีเข้ม เขาออกหาเหยื่อจนได้พบชายหนุ่มจากต่างแคว้นนอกสำนักยามวิกาล ทำให้คนผู้นั้นต้องแบกรับปราณมารแทนหวังเยี่ยนหลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

        แรกเริ่มมันจะกัดกินอวัยวะภายในร่างกายทีละส่วน จากนั้นค่อย ๆ แทะเล็มวิญญาณของคนผู้นั้น ความเจ็บปวดระทมมากมายเกินทน ไม่เหลือรอดหนทางหนีหรือทุเลาความทรมานนี้ไปได้ นอกเสียจากว่าลมหายใจจะสิ้นสุดลง

        เช้าวันต่อมา หลินหลี่น่าตามหาเศษร่างที่เหลืออยู่ของผู้โชคร้ายจนเจอ นางจึงมั่นใจว่า เวลานี้หวังเยี่ยนหลงกำลังอ่อนแอ ในใจกระโดดโลดเต้นคิดอยากจะกำจัดเขาเสียตอนนี้ ก่อนจะส่งข่าวให้พี่ชายของนางได้รู้จุดอ่อนของศัตรู

        หากแต่นางคงใจร้อนเกินไป ทั้งยังเกรงว่าจะพลาดโอกาสดีเช่นนี้จึงคิดขัดคำสั่งของพี่ชายชิงลงมือก่อนเพียงลำพัง

        ขณะกำลังหาตัวหวังเยี่ยนหลง นางก็พบเจ้าตัวนอนหลับสบายอยู่ในห้อง ประตูหน้าต่างทุกบานเปิดโล่ง

        “เฮอะ” นางยิ้มให้กับความไม่รู้เรื่องรู้ราวของเขา เคลื่อนกายเข้าไปใกล้ ร่ายอาคมพร้อมยกมีดสั้นเรียวแหลมขึ้นสูง สายตาจ้องไปที่หัวใจของเขา พลันหางตาเหลือบเห็นใบหน้าของหวังเยี่ยนหลงแวบหนึ่ง

        เขากำลังยิ้มอยู่หรือ นางคิดในใจทวนสิ่งที่เห็นเมื่อครู่ ตายซะ! หลินหลี่น่ายกมีดขึ้นจ้วงแทง

        “จับได้เสียที” เสียงงัวเงียของหวังเยี่ยนหลงดังขึ้น ไม่ได้เป็นเพราะว่าอ่อนแอจนอยากพักผ่อนแต่เขารอนางจนอยากจะหลับแล้วต่างหาก

        “เจ้ารู้ได้อย่างไร” หลินหลี่น่าพยายามสะบัดมือ ยื้อแย่งอาวุธกลับมา สีหน้านางเลิ่กลั่ก แม้พลังปราณของเขาจะอ่อนกำลังลง แต่แรงกายกลับคงอยู่เท่าเดิม

        “วิถีของพวกเจ้า อย่างไรก็ไม่มีวันเปลี่ยน” หวังเยี่ยนหลงตอบนางให้หายข้องใจ “สั่งลาหรือไม่”

        ทันทีที่เขาพูดจบ หลินหลี่น่าก็ใจหาย เหงื่อผุดเต็มใบหน้าด้วยความกลัว สายตาของคนตรงหน้าอำมหิตยิ่งกว่าผู้ใดที่เคยพบเจอ เรื่องเล่าลือนั้นไม่ได้กล่าวเกินจริงแม้แต่น้อย

        “ไม่” นางเอ่ยปากอย่างเด็ดเดี่ยวยอมรับชะตากรรม ก่อนนึกถึงพี่ชาย ท่านพี่แก้แค้นแทนข้าด้วย

        หวังเยี่ยนหลงผลักร่างของนางทิ้ง พลางเรียกคนสนิทเข้ามาจัดการที่เหลือ

        แม้ร่างกายภายนอกจะดูไม่เป็นอะไร แต่เขาก็บาดเจ็บไม่น้อย หลังจากสะสางเรื่องคนที่แฝงตัวมาได้จึงต้องการพักผ่อน สั่งห้ามผู้ใดมารบกวน

        ครั้นเห็นสภาพของตนเองเป็นเช่นนี้เพราะใครก็อดแค้นใจไม่ได้ แววตาเยือกเย็นเปลี่ยนเป็นโกรธเคือง สักวันเขาจะต้องเอาคืนให้ได้ ศัตรูอันดับหนึ่งในใต้หล้า ผู้ที่กล้าเผชิญหน้าแทงกระบี่ทะลุร่างของเขา “หมิงฮวา” เขาพึมพำเมื่อนึกถึงนาง