เริ่มงาน#3

ปกรณ์เอนหลังพิงโซฟา เขาถอนหายใจเบาๆ

พลางยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ สายตาของเขาจ้องไปที่ความว่างเปล่าในห้อง ราวกับกำลังค้นหาคำตอบบางอย่างในใจตัวเอง

"ฉันเป็นอะไรไป..." เขาพึมพำกับตัวเอง

ที่ผ่านมา ผู้หญิงที่วนเวียนเข้ามาในชีวิตเขานั้นมากมายจนนับไม่ถ้วน

ทั้งสาวสวยสุดเซ็กซี่ ไฮโซระดับแถวหน้า หรือแม้กระทั่งดารานางแบบ

ทุกคนต่างพยายามเข้าหาเขาเพื่อผลประโยชน์หรือเพียงเพราะต้องการอยู่ในวงโคจรของชายหนุ่มผู้ทรงอำนาจและร่ำรวย

แต่พิมพ์ชนก... เด็กสาวในชุดเสื้อเซิ้ตธรรมดาและกางเกงยีนส์เก่าๆ กลับดึงดูดความสนใจของเขาในแบบที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน

เธอไม่ได้ดูหรูหรา ไม่ได้พยายามทำตัวโดดเด่น แต่กลับมีบางอย่างในตัวเธอที่ทำให้เขาไม่อาจละสายตาได้

 ความน่ารักความไร้เดียงสาใบหน้าที่ไร้เครื่องสำอางค์ ทำให้หญิงสาวน่ามองยิ่งนัก 

"ฉันอยู่มาจนสามสิบห้า ผ่านอะไรมามากมาย ผู้หญิงมากี่คนก็ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้"

เขาพึมพำพร้อมกับยิ้มบางๆ แต่ในแววตากลับเต็มไปด้วยความสับสน

เขาพยายามคิดหาเหตุผล แต่ไม่ว่าจะพยายามคิดยังไง เขาก็หาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้

ทำไมเด็กผู้หญิงธรรมดาๆ คนนี้ถึงได้กวนใจเขาได้มากขนาดนี้?นะ

ปกรณ์วางแก้วเครื่องดื่มลงอย่างแรงจนเกิดเสียงเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืน "หึ…คงแค่ชอบมั่ง"

เสียงของเขาเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจแต่ในขณะเดียวกันก็แฝงด้วยความตั้งใจ 

เช้าวันรุ่งขึ้น พิมพ์ชนกตื่นขึ้นมาในเวลาเดิมเหมือนทุกวัน แม้เมื่อคืนจะเหนื่อยล้าจากการทำงานในผับคืนแรกของการทำงาน

แต่เธอกลับรู้สึกสดชื่นอย่างน่าประหลาด เธอรีบอาบน้ำ แต่งตัว แล้วออกไปมหาวิทยาลัยทันที

เมื่อถึงห้องเรียน เธอก็พบกับ ขวัญข้าว เพื่อนสนิทที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

ขวัญมองเธอด้วยสายตาสงสัยทันทีที่เห็นรอยคล้ำเล็กๆ ใต้ตาของพิมพ์ชนก

"นี่ยัยพิม เมื่อคืนไปทำอะไรมาเนี่ย ดูเหนื่อยเชียว" ขวัญถามพร้อมกับเลื่อนแก้วกาแฟมาให้เพื่อน

พิมพ์ชนกยิ้มรับก่อนจะนั่งลงข้างๆ เธอจิบกาแฟเล็กน้อยแล้วถอนหายใจ "ฉันไปทำงานมา"

"ทำงาน? งานอะไรเหรอ?" ขวัญถามอย่างสนใจ

พิมลังเลเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา "ก็...ทำงานในผับ"

ขวัญเบิกตากว้างด้วยความตกใจ "อะไรนะ! ผับเหรอ? แล้วทำไมถึงเลือกไปทำงานที่นั่นล่ะ? มันอันตรายนะ!ยัยพิมพ์"

พิมหัวเราะเบาๆ กับปฏิกิริยาของเพื่อน

"ไม่มีอะไรหรอกขวัญ ฉันแค่ต้องการเขียนบทละครน่ะ อีกอย่างงานก็ไม่ได้หนักมาก แค่บริการลูกค้า เก็บโต๊ะอะไรแบบเนี่ย"

ขวัญยังคงทำหน้าไม่สบายใจ "แต่พิมพ์ นั้นมันผับน่ะมันมีคนหลากหลายประเภทนะ แกมั่นใจเหรอว่าจะไม่มีปัญหา?"

พิมพ์ชนกพยักหน้า

"ฉันระวังตัวอยู่แล้ว แถมผู้จัดการก็ใจดีมาก ฉันบอกเขาแล้วว่าขอเลิกงานเที่ยงคืนเพราะเช้าต้องมาเรียน เขาก็โอเคนะ"

ขวัญข้าวยังไม่หายกังวล แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เธอรู้ว่าพิมพ์ชนกมีเหตุผลของตัวเอง

และเธอเองก็เข้าใจดีว่าพิมพ์ชนกต้องการเขียนบทละครส่งอาจารย์

"ถ้ามีอะไรไม่ดี แกต้องบอกฉันทันทีนะพิมพ์" ขวัญพูดพลางจับมือเพื่อนแน่นด้วยความเป็นห่วง

พิมพ์ชนกยิ้มให้เพื่อนสนิท "ขอบใจนะขวัญ ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันเอาตัวรอดได้น่ะ"

ทั้งคู่พูดคุยกันต่ออีกเล็กน้อยก่อนที่อาจารย์จะเข้ามาในห้องเรียน พิมพ์ชนกพยายามตั้งใจเรียน

แต่ความคิดของเธอก็เผลอวนกลับไปถึงเรื่องเมื่อคืน...และชายหนุ่มลึกลับที่ชื่อปกรณ์โดยไม่รู้ตัว

หลังจากเลิกเรียนในช่วงบ่าย พิมพ์ชนกรีบกลับหอพักเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าและเตรียมตัวไปทำงานที่ผับเหมือนเช่นเคย

เธอเลือกสวมชุดเสื้อยืดสีเรียบและกางเกงยีนส์ธรรมดาอย่างเคย เพื่อให้ดูสุภาพ

เมื่อมาถึงผับ เธอทักทายพี่ๆ พนักงานด้วยรอยยิ้มสดใส แม้จะเป็นเพียงวันที่สองที่ทำงาน

แต่เธอก็เริ่มปรับตัวเข้ากับบรรยากาศได้ดี พี่แก้วผู้จัดการก็เอ็นดูเธอเป็นพิเศษ

"พิมพ์ วันนี้งานคงไม่หนักมากนะ ลูกค้าไม่เยอะเท่าไหร่ แต่ช่วยดูแลโต๊ะโซนหน้าหน่อยแล้วกัน" ผู้จัดการบอกพลางยิ้มให้

พิมพ์ชนกพยักหน้าและรับคำ เธอเริ่มต้นงานด้วยความกระตือรือร้นเช่นเคย คอยเก็บแก้ว

เก็บจาน และเสิร์ฟเครื่องดื่มให้ลูกค้าด้วยความคล่องแคล่ว 

แต่ในค่ำคืนนี้ เธอรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องเธออยู่ตลอดเวลา

ในมุมมืดชั้นบนสุดของผับ ปกรณ์ ยืนอยู่ที่เดิม เขาสังเกตเธอด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความสนใจ

แม้จะพยายามหาคำตอบให้ตัวเองว่าทำไมเขาถึงต้องมองหาเธออยู่เรื่อย แต่ก็ไม่อาจหาคำตอบได้

เขาเรียกลูกน้องคนสนิทเข้ามา "วันนี้เธอมาแล้วสินะ ดูแลเธอให้ดีเหมือนเดิม ฉันไม่อยากให้มีปัญหา"

เตโชลูกน้องพยักหน้าและรีบทำตามคำสั่ง ปกรณ์เองก็ยังคงยืนมองหญิงสาวที่กำลังทำงานอย่างตั้งใจ

เมื่อถึงเวลาพัก พิมพ์ชนกนั่งดื่มน้ำอยู่ที่หลังร้าน เธอไม่ทันสังเกตเลยว่ามีสายตาคู่นั้นยังคงมองตามเธอทุกฝีก้าว

"พิมพ์" เสียงของพี่แก้วผู้จัดการดังขึ้น ทำให้เธอหันไปมอง

"คุณปกรณ์อยากให้เธอช่วยดูแลโต๊ะของเขาที่โซนวีไอพี น่ะ"

พิมพ์ชนกชะงักเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้า แม้จะรู้สึกแปลกใจ

แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม เธอคิดเพียงว่าเขาอาจจะชื่นชอบการบริการของเธอ

เมื่อเดินไปถึงโต๊ะของปกรณ์ เธอพบว่าเขากำลังนั่งไขว่ห้างอยู่ในท่าทางสบายๆ สายตาของเขาจับจ้องเธอทันทีที่เธอเดินเข้ามาใกล้

"สวัสดีค่ะ มีอะไรให้รับใช้คะ?" เธอเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

ปกรณ์เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบ "นั่งลงก่อนสิ ฉันอยากคุยกับเธอสักหน่อย"

คำพูดของเขาทำให้พิมพ์ชนกรู้สึกแปลกใจ เธอไม่แน่ใจว่าเขาต้องการคุยเรื่องอะไร

แต่ก็ยอมทำตาม เธอนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม มองเขาด้วยสายตาสงสัย

"เธอจะทำงาน ที่นี่อีกนานแค่ไหน"

เขาถามด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหมือนจริงจัง

พิมพ์ชนกสบตาเขา ความรู้สึกในใจเธอเริ่มสับสน แต่เธอก็ตอบด้วยความจริงใจ

"คงต้องทำจนกว่าจะจบค่ะเพราะฉันต้องการรายได้เสริมค่ะ ฉันต้องแบ่งเบาภาระครอบครัว "

ปกรณ์นิ่งฟังเธอพูด ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ ราวกับเข้าใจในสิ่งที่เธอเผชิญ

"เธอเป็นคนที่น่าสนใจจริงๆ พิมพ์ชนก" เขาพูดขึ้น ก่อนจะยิ้มบางๆ ที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงโดยไม่รู้ตัว

พิมพ์ชนกตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและจริงจัง "ฉันต้องหาเงินจ่ายค่าเทอมค่ะ ปีนี้ฉันเรียนปีสุดท้ายแล้ว"

คำพูดของเธอทำให้ปกรณ์นิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาคมจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย

เขาไม่ได้เอ่ยคำพูดใดๆ ทันที แต่กลับพินิจใบหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

  "ปีสุดท้ายแล้วเหรอ..." เขาพูดแผ่วเบา ราวกับกำลังทบทวนบางสิ่งในใจ

 พิมพ์ชนกพยักหน้าเล็กน้อย

"ใช่ค่ะ ถ้าฉันทำงานหนักอีกสักหน่อย ก็อาจจะพอมีเงินจ่ายค่าเทอม และช่วยแม่ได้บ้าง"

เธอพูดพลางยิ้มจางๆ แม้รอยยิ้มนั้นจะดูเหนื่อยล้า แต่ก็เต็มไปด้วยความตั้งใจ

ปกรณ์เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ จ้องเธอด้วยแววตาที่อ่านไม่ออก

"เธอไม่กลัวเหรอ? การทำงานในที่แบบนี้...มันไม่ปลอดภัยสำหรับผู้หญิงอย่างเธอ"

พิมพ์ชนกหัวเราะเบาๆ พลางส่ายหน้า

"ฉันรู้ค่ะว่าที่นี่มีความเสี่ยง แต่ฉันระวังตัวดี อีกอย่าง...พี่ผู้จัดการก็คอยช่วยดูแล และฉันไม่ทำอะไรที่เกินหน้าที่ของตัวเองค่ะ"

คำตอบของเธอทำให้ปกรณ์ยิ้มมุมปาก แต่แววตาของเขากลับดูเข้มขึ้น

พิมพ์ชนกมองเขาอย่างงุนงง "เอ่อ...คุณพูดว่าอะไรนะคะ?"

ปกรณ์ยิ้มบางๆ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง

"ถ้าเธอตั้งใจเรียนขนาดนั้น ทำไมไม่ลองหาทางอื่น? อย่างทุนการศึกษา หรือทำงานที่อื่นแทน"

พิมพ์นิ่งไปสักพักก่อนจะตอบ

"ทุนการศึกษามันมีข้อจำกัดค่ะ ฉันพยายามสมัครแล้ว แต่ไม่ผ่าน ส่วนงานที่อื่น...มันใช้เวลานานกว่าจะ    ได้เงิน และไม่ตรงกับเวลาว่างของฉัน"

ปกรณ์พยักหน้าเหมือนเข้าใจในสิ่งที่เธอพูด แต่ในใจของเขากลับรู้สึกหนักอึ้งโดยไม่ทราบสาเหตุ

"งั้นฉันจะคอยดู ว่าเธอจะทำงานที่นี่ได้อีกสักกี่น้ำ"

เขาพูดพลางยิ้มจางๆ แต่แววตานั้นกลับเต็มไปด้วยความหมายที่ลึกซึ้ง

พิมพ์ชนกยิ้มตอบ แม้จะไม่เข้าใจความตั้งใจของเขาเต็มที่ แต่เธอก็ไม่ได้ถามอะไรเพิ่มเติม

เมื่อถึงเวลาที่ต้องกลับไปทำงาน เธอลุกขึ้นยืนและโค้งศีรษะเล็กน้อย"ขอตัวก่อนนะคะ"

ปกรณ์มองเธอเดินจากไป ความรู้สึกบางอย่างในใจที่เขาไม่เคยมีต่อผู้หญิงคนไหนมาก่อนค่อยๆ ก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ