เป็นเมียหมอผี บทที่ ๕ (๒)

นางสมิงพรายที่ตามหามาเกือบทั้งชีวิต ตอนนี้อยู่ตรงหน้าเขา และตกหลุมรักเพื่อนของเขา

คงยากที่จะไม่ไขว่คว้าหล่อนมาใกล้ตัว หากแต่หญิงตนนี้ฉลาดนัก หล่อนพร้อมจะไปจากเขาได้ตลอดเวลา เขาเองก็ไม่ต้องการบังคับใจสิ่งที่หมายปอง หวังให้นางตกเป็นบริวารของเขาด้วยความเต็มใจเสียมากกว่า

ที่หนึ่งของนางตอนนี้คือไอ้คันศร

ก็แค่เพียงกลับกลายเป็นที่หนึ่งของนางได้ก็พอ เหมือนกับที่เขาเคยเป็นที่หนึ่งของดอกรัก

แต่ครานี้... เขาจะไม่ละทิ้งสัมพันธ์เพื่อตามหาความฝันอีกแล้ว

เพราะหล่อนคือความฝันที่เขาต้องการมากที่สุด

แต่แพรวพราวไม่ได้รู้สึกตัวด้วยซ้ำว่าเธอกำลังตกเป็นที่หมายตาของใครบางคน กลับมาที่ปัจจุบัน เธอกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่นเรือนไม้ รู้สึกเหมือนจะเป็นลมจนแทบล้มพับ แต่ไวกว่าความคิดเมื่อพรานสมิงตรงเข้ามาโอบร่างเธอที่ทำท่าจะทรุดเอาไว้

“แม่เป็นกระไรหรือไม่ แข้งขาอ่อนแรงหรือ”

“นาย... ทำไมไม่ห้ามฉันเล่า!” พอเห็นว่าอีกฝ่ายเปลือยเปล่าเช่นกันแถมเข้ามากอดร่างล่อนจ้อนของเธอแนบชิดแบบนี้แพรวพราวก็ยิ่งหน้ามานด้วยความอับอาย และพยายามทุบตีเขาด้วยแรงน้อยๆ ที่มี ยังไงคนที่ควรยับยั้งใจก็คือเขา หล่อนไม่ผิด เขาต่างหากที่ผิด “ก็รู้ว่าฉันอยาก ถ้าฉันเ_ยน ก็พาฉันไปส่งหาพ่อหมอสิ ฉันไม่ต้องการวันไนท์สแตนด์กับใครอีกแล้วนะ!”

พรานสมิงพอจะเข้าใจที่หล่อนอยากโวยวาย ดูเหมือนว่าเมื่อคืนที่เธอพยายามจะมีสัมพันธ์กับเขานั้นเป็นความจริง แต่หญิงคนนี้จิตใจแกร่งนัก ประคองสติจนไปปล่อยอารมณ์กับชายที่ต้องการจริงๆ ได้จนเสร็จสม ปรกติแล้วกำหนัดแรงกล้าของนางสมิงยามค่ำคืนนั้นมักประคองสติไม่อยู่หรอกนะ กำหนัดมันแรงร้ายราวกับกองเพลิงสุม ไม่ต่างกับพิษร้อนๆ ที่ต้องการยาถอนพิษในทันที จิตใจจะต้องการแค่เพียงพลังชีวิตผู้ชายไม่ว่าจะเป็นใคร ทั้งเลือดเนื้อรสอาคม ใครก็ได้ทั้งนั้น นางสมิงพร้อมกระโจนเข้าหาเมื่อกามอารมณ์พลุ้งพล่านได้ม็ได้ท

หล่อนเก่งมาก แต่ความทรงจำของหล่อนในส่วนนั้นมันดันจางหายไปเสียนี่

เขาควรใช้ประโยชน์จากมันยังไงดีนะ

“ข้ามิถือสาดอกนะ เมื่อแม่ต้องการ ก็มาหาข้าได้ทุกเมื่อ ข้าพร้อมบรรเทาความทุกข์ทรมานยามที่แม่ไร้ที่พึ่งพา”

ประโยคกำกวมแบบนี้แพรวพราวรู้สึกไม่ชอบมันเอาเสียเลย ยิ่งพูดยิ่งชวนให้เข้าใจว่าเธอมีซัมติงกับพรานสมิงไปแล้วจริงๆ ทั้งๆ ที่เป็นคนออกกฎระหว่างเธอและเขาด้วยตัวเองแท้ๆ เชียว

แบบนี้มันก็เหมือนกับว่าเธอกลืนน้ำลายตัวเองน่ะสิ

อีกอย่างเธอเคยกำหนัดจนควบคุมตัวเองแล้วคลำๆ ได้ก็เอาไม่เลือกแบบนี้ที่ไหนกัน เสียชื่อแพรวพราวดาราสาวพราวเสน่ห์ที่ค่อนข้างเลือกคบเลือกคุยกับผู้ชาย ถ้าเธอมีเซ็กซ์กับเขาจริงๆ ก็น่าขายหน้าสุดๆ มันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องคุณค่าของผู้หญิงหรอก เธอมั่นใจในตัวเองมากพอว่าเธอมีคุณค่ายิ่งกว่าเงินพันล้าน แต่แพรวพราวมีเกณฑ์เป็นของตัวเอง มีข้อจำกัดที่ปฏิบัติอย่างเคร่งครัดให้ไม่รู้สึกว่าตัวเอง ‘ดูง่ายเกินไป’

“งั้นสรุปว่า... เราสองคนทำสิ่งนั้นกันลงไปแล้วจริงๆ งั้นเหรอ” เธอยังไม่อยากจะเชื่อเลยจงใจถามย้ำ พรานสมิงไม่ได้ตอบคำถามนั้น หากแต่เลือกที่จะยิ้มบางๆ ออกมาแทน สถานการณ์ในตอนนี้ไร้คำพูดใดๆ หากแต่ทุกอย่างมันกลับเห็นพ้องต้องกันว่าเมื่อคืนแพรวพราวกำหนัดจนเสียสติแล้วคว้าพรานสมิงมากกกอดทั้งคืนจริงๆ

“โอ้ย ไม่นะ!!”

อัปยศมาก เกณฑ์ที่เธอวางไว้ด้วยความตั้งใจถูกทำลายลงเพราะความเ_ยนเพียงครั้งเดียว แค่เพราะนึกถึงก็เหมือนกินยาปลุกกำหนัดเม็ดเป้งลงคอ เธอไม่สามารถหาหลักฐานมาค้านกับสิ่งที่ได้รับรู้ได้ เพราะพรานสมิงเองก็ไม่น่าจะโกหกกัน อีกอย่างรอยจูบเต็มตัวเขาไปหมด

รอยจ้ำแดงแบบนี้ พอมาประดับที่แผงอกกำยำที่เต็มไปด้วยรอยสักยันต์โบราณ ก็พาลทำให้หล่อนกลืนน้ำลายลงคอเอื้อกใหญ่ เขานี่มันช่างงานดีจริงๆ

“ปล่อย” แต่หล่อนกดเสียงเข้ม พรานสมิงผละมือออกจนร่างเล็กร่วงตุ้บกับพื้นแบบไม่บอกไม่กล่าว เธอกัดฟันแม้จะรู้ดีว่าเป็นคนบอกให้เขาปล่อยร่างที่อ่อนปวกเปียกนี่เองก็ตาม เรียวขาขาวสั่นงันงก เธอรู้สึกเหมือนจากที่มีแรงเต็มที่กระปรี้กระเปร่าเมื่อครู่ กลับกลายเป็นอ่อนปวกเปียกลงอย่างไม่น่าเชื่อ

แค่คิดว่าพ่อหมอจะรู้ว่าเธอนอกใจ ก็แทบเสียสติ

แต่... ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันนี่นะ แถมเขายังเกลียดเธออีกด้วย ไอ้การจะมานั่งคาดหวังให้พ่อครูคนนั้นแสดงความหึงหวงน่ะคงเป็นไปไม่ได้ มันต้องเริ่มที่รักกันก่อนสิ

แต่ยังไงนี่มันก็ผิดอย่างที่ตั้งใจไว้อยู่ดี!

“ลืมไปซะ” แพรวพราวโพล่งขึ้นมาด้วยสายตาเด็ดเดี่ยว เธอถามหัวใจตัวเองอีกสักกี่ครั้งก็ยังเป็นนับสิบเสมอ ระหว่างคนที่หน้าเหมือนนับสิบกับคนแปลกหน้า คิดเอาเองแล้วกันว่าเธอจะเลือกใคร อย่างน้อยมันก็มาแทนที่กันได้ถึงอาจจะไม่ใช่คนเดียวกันก็ตาม

เธอรู้ว่าเธอบ้าที่อาจจมปลักกับผู้ชายคนหนึ่งทั้งๆ ที่ก็ตายไปแล้ว แถมโลกนี้ก็เป็นโลกใบใหม่ที่ตัวเองต้องเริ่มต้นทุกอย่างจากศูนย์ แต่การตายครั้งนี้เธอไม่ได้เป็นคนกำหนดมันเสียหน่อย ทั้งอุบัติเหตุและกองถ่ายเฮงซวยพวกนั้นพรากเธอไปจากโลกทั้งๆ ที่ยังมีเรื่องอยากทำอีกตั้งมากมาย

การที่ต้องมาตายโดยไม่ได้สั่งเสียและต้องมารู้ว่าความตายมันน่าเสียดายแค่ไหน ช่วงเวลาที่อาจจะรู้ใจตัวเอง และตกลงปลงใจแต่งงานมีลูกกับคนที่เพิ่งรู้ตัวว่ารักแทบขาดใจ ตอนนี้เธอไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว

นับสิบจะเสียใจแค่ไหนที่เสียเธอไป? เธอไม่มีโอกาสได้ลุกไปบอกเขาแล้วว่าเธอรู้แล้วว่าที่ผ่านมาเธอมันโง่เองที่เอาแต่กั๊กสถานะ ตอนนี้รู้ตัวว่ารักเขามากจนไม่อยากตาย เพราะถ้าตายอาจจะไม่ได้เจอกันอีกตลอดไปเลยก็ได้

เพราะเธอยังอยากมีเซ็กซ์กับเขาไปจนแก่เฒ่านี่นา แต่มันไม่มีโอกาสนั้นแล้วไง!

สิ่งเดียวที่ยึดเหนี่ยวแพรวพราวที่สติอาจจะแตกได้ทุกเมื่อกับเรื่องราวที่ต้องเผชิญนั้น มีเพียงพ่อครูคันศร เพราะคนแรกที่ตื่นมาเจอดันเป็นเขา คนที่นอนด้วยในโลกภพนี้คนแรกก็เป็นเขา

แล้วเขาดันหน้าตาเหมือนคนที่เธอรักอีก

“เป็นข้ามิได้หรือ” เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่นั่งเงียบ พรานสมิงจึงโพล่งขึ้นมา เขาไม่ได้อยากบังคับใจเธอ แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่อยากเสียเธอไปให้ใคร ไอ้คันศรไม่มีวันหันมามองเธอหรอก มันไม่มีวันตัดใจให้ขาดจากดอกรักได้ เพราะเขารู้ดีจึงอยากให้เป็นตัวเองที่ได้มันไป “แค่ครั้งเดียว... แม่ก็มิยอมรับหรือ”

“มันก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ ฉันจะลืมมันไปซะ นายเองก็ต้องลืมมันเหมือนกัน” แพรวพราวไม่ได้เจ็บปวดกับประโยคที่เอ่ยออกมา แต่ถ้าหากเธอพลาดมีอะไรกับเขาจริงๆ นั่นมันก็ออกจะน่าเสียดายนิดหน่อย... บ้าไปใหญ่แล้ว นี่เธอกำลังคิดอะไรอยู่! “เราเป็นแค่พันธมิตรกัน เข้าใจใช่ไหม การที่ฉันกับนายจะมามีสัมพันธ์กันแบบชายหญิง มันไม่มีวันเป็นไปได้อยู่แล้ว เพราะฉันรักพ่อครู”

เธอชัดเจนเสียจนเขารู้สึกร้าวรานที่อก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้รักหรือให้ใจหล่อนไปร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เพราะหล่อนเป็นนางสมิงพราย มันทำให้เขานึกเสียดายที่เจอกันช้าเกินไปจนคนที่เคยเดินตามหลังตลอดได้ใจนางสมิงพรายตนนั้นเป็นที่หนึ่ง

“ข้าเข้าใจดี” เข้าใจแค่ลมปากเท่านั้น เขาไม่ยอมให้ไอ้คันศรได้นางไปหรอก ถ้ามันได้ไป มันไม่มีทางรักษานางได้ดี เพราะพื้นเพที่เกลียดชังกันเป็นทุนเดิม

ยิ่งถ้ามันรู้ว่านางคือสมิงพรายที่เขาเฝ้าตามหา มันอาจกลับมาด้วยเล่ห์กลอะไรอีกก็เป็นได้ ไอ้คันศรมันเกลียดชังเขาตั้งแต่ที่เขาเลือกที่จะก้าวออกไปจากชีวิตของคนที่รักทและทิ้งดอกรักให้มันดูแล ดอกรักเจ็บช้ำเพียงไหนเขาก็ยังเลือกที่จะทิ้งเธอไว้กับคนที่เธอไม่ได้ให้หัวใจเลยแม้สักเศษเสี้ยว เขาไม่ได้ทำเพื่อต้องการเสียสละให้เพื่อนหรอก แค่เพียงพรานสมิงเป็นคนที่สลัดความรักทิ้งไปได้เพื่อแลกกับจุดมุ่งหมายที่ยิ่งใหญ่กว่า

เขารู้ดีว่าเขามันเห็นแก่ตัวแค่ไหน ไม่มีใครเข้าใจเขาได้นอกจากตัวของเขาเอง แม้แต่ดอกรักที่ยินดียกดวงใจให้เขาทั้งดวงก็ยังไม่สามารถเข้าถึงเขาได้อย่างสมบูรณ์

เขากับหล่อนไม่มีทางบรรจบกันได้ ไม่ว่าจะด้วยฐานะใดก็ตาม คนที่สนองความปรารถนาของวาดรักได้แถมเต็มใจจะทำมันเสียด้วย มีเพียงไอ้คันศรเท่านั้น

การตามหานางสมิงพราย เป็นเพียงสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำให้ ‘บิดา’ ที่ล่วงลับจากไปได้

เขาจะกอดรัดนางสมิงตนนี้เอาไว้ แม้ว่าหล่อนต้องการจะเป็นของใคร เขาจะกอดนางสลับกับผ่อนแรงกอดให้นางได้ยื่นมือไปไขว่คว้าหาความรักที่ตนเองปรารถนา

และหลังจากนั้น... ก็จงให้หล่อนเอามือตนเองขยี้มันให้แหลกเสีย

โทษทีหนา ไอ้คันศร

มึงจักมิมีวันได้เป็นที่หนึ่งพ้นจากกูดอก เชิญจมปลักกับอดีตของดอกรักต่อไปเถิด ส่วนกูจักขอก้าวนำมึงไปทุกชาติภพก็แล้วกัน!