บทที่ 6 [ ความใจง่ายของพรีม ]

...หอพัก...

ประตูถูกเปิด

" คืนนี้เลยรึคะ ได้เลยค่ะพี่ ไม่มีปัญหา.."

ในขณะเสียงหวานของพรีมบ่นใส่โทรศัพท์ ก่อนจะชำเลืองมองขิมที่เดินเข้ามา ทว่ายังคงพูดต่อ ถึงขิมจะเริ่มขมวดคิ้วแล้วก็ตาม " อาทิตย์หน้า มหาลัยถึงเปิด ใช่ค่ะยังมีเวลาอีกเยอะ "

"...."

" หืม..ตรีมสีแดงรึคะ จัดไปค่ะ "

"..."

" ค่ะพี่ แล้วเจอกัน "

**ติ้ด.**

ก่อนจะกดวางหลังจากคุยเสร็จ เลิกคิ้วเชิงถามขิมประมาณว่าไปไหนมา

" แผลหายเจ็บแล้วเหรอ "

พลิกตัวจากทางนั่งมานอนคว่ำ ขิมส่ายหน้า พลางปลดเป้ออกจากหัวไหล่

" ยังเจ็บนิดๆ ว่าแต่..แกคุยกับใครน่ะ "

" กับพี่กระเทยคนนั้นน่ะ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะไปทำงานกับพี่เขา "

" ว่าไงนะ!"

ขิมถึงกับบึ้งตึงหลังพรีมเอ่ยจบทันที

" งานนั้นมัน.."

" อย่าห้ามฉันเลยขิม ฉันต้องการเงิน "

ในขณะที่พรีมแทรก ไม่เปิดโอกาสให้ขิมได้ขัดขวางเลย

" แต่ที่บ้านแกเขาก็.."

" ฉันอยากได้เงินมาซื้อของใช้ส่วนตัว รึของที่ฉันอยากจัได้น่ะ เงินที่พ่อให้ ..มันไม่พอ "

ตอบหน้าตาเฉย ทำท่าทางเหมือนคนมีอีโก้ ไม่ใส่ใจอะไร ทั้งๆที่ขิมตอนนี้รู้สึกวิตกกังวลมาก ห่วงเพื่อนว่าอนาคตจะแย่ ถ้ายังไม่รู้จักแยกแยะแบบนี้

" พรีม.. "

" ไม่เอาน่าขิม "

เจ้าของชื่อยันตัวขึ้นมานั่งยิ้ม พลางเดินมาจับมือเพื่อน

" อย่าห่วงเลย ฉันจะหาเงินมาช่วยค่าใช้จ่ายแกไง แม่แกจะได้หมดห่วง แกก็จะได้ไม่เครียดยามที่ไม่มีเงิน คิดเหรอว่าเงินที่มีแค่นี้จะพอกิน มันจำกัดเฉพาะค่าเล่าเรียนไม่ใช่เหรอ.."

" ...."

นั่นถึงกับทำขิมก้มหน้านิ่ง พูดไม่ออก เพราะมันทั้งน่าสมเพช ทั้งน่าขายหน้าสุดๆ

" ขิม..ฉันไปทำงานอย่างที่แกทำไม่ได้หรอก แกก็รู้ ฉันไม่ชอบให้ใครมาสั่งฉัน "

" แล้วงานที่จะทำนี้มันอิสระตรงไหน"

" ต่างกันลิบ "

พรีมบอก ก่อนขิมจะเงียบตรงคำถามสุดท้ายนี้

" แล้วเริ่มงาน.."

" คืนนี้จ้ะ ^^"

...20.00 น...

เวลาทำงานของสาวกลางคืน วันนี้พรีมจะเริ่มงานเป็นวันแรก เธอมารออีเจ๊เพศที่สามนั่นตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน ในชุดเดรสรัดรูปสีแดงสด บู๊ทดำเกือบหัวเข่า ตามตรีมที่บอกไว้ กลิ่นน้ำหอมแบรนด์ดังหอมฟุ้งทวีคูณความเซ็กซี่ของพรีมให้เพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว

... วันนี้เธอสวยมาก...

แน่นอนหนุ่มๆ พากันเหลียวหลัง พรีมนั่งรออยู่ตรงโต๊ะ จนกระทั่งเจ้าของงานมาถึง

" ไงคุณน้อง "

" สวัสดีค่ะพี่นิกกี้ "

เสียงทักทายกันระหว่างสองสาวปลอมจริงดังขึ้น ก่อนที่พรีมจะยืนขึ้นอย่างที่อีเจ้มันสั่ง

" เป๊ะมากค่า .."

ทำพรีมยิ้มกว้าง ก็ตอนที่เธอได้รับคำชม

" ขอบคุณมากค่ะ "

" ว่าแต่มาคนเดียวเหรอ "

อีเจ้นิกกี้หันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาใครบางคนขณะถาม

" ถ้าเจ้หมายถึงเพื่อนพรีมล่ะก็..เสียใจด้วยค่ะ นางไม่ชอบงานประเภทนี้ "

" จิ๊!"

ทำเอาคนฟังที่หวังผลประโยชน์อย่างคนข้างๆ จิ๊ปากขัดใจทันที เพราะแท้จริงแล้ว คนที่หล่อนต้องการจะปั้นมากที่สุดก็คือขิมไม่ใช่พรีม  เสน่ห์ที่ไม่มีใครเหมือน มองยังไงก็ไม่เบื่อ คงจะทำให้อีนกต่อคนนี้รวยก็ได้

แต่ทว่า..น่าเสียดาย สาวห้าวเจ้าของเสน่ห์นั้นกลับไม่ผันแล แต่ก็ไม่เป็นไร ได้เพื่อนเธอมาก็ยังดี ถึงจะเป็นท็อปวันไม่ได้ในตอนนี้ก็เถอะ แต่ความสดใสของพรีมที่ดูท่าน่าจะซิง

..ยังไงก็คงยังคุ้ม ยื่นตังค์แบงค์ละพันจำนวนสามใบไปให้ ก่อนจะถาม

" อะๆ ช่างนางเถอะ ว่าแต่น้องน่ะพร้อมรึยังกับงานแรก "

ก่อนท่าทางกระดี๊กระด๊าของพรีมจะทำอีเจ้ยิ้มมันกว้าง

" ว้าว~ จะให้พรีมทำอะไรรึคะ ว่ามาเลยค่ะพี่"

" ก็..."

ยื่นจอโทรศัพท์ไปให้พรีมดูสมทบ

" แค่ไปทานข้าวกับคนนี้ ตามสถานที่ที่พี่ให้ "

" เอ๋..."

ในขณะที่พรีมกำลังยิ้มกว้างดีใจ ทว่าต้องมาหุบปากลง เพราะรูปภาพนี้ .... ที่มี ผู้ชายในชุดนักศึกษายืนหันข้าง เห็นหน้าไม่ชัดเจนอยู่...

" ใครเหรอคะ "

ก่อนเงยหน้าถามด้วยความสงสัย

" อย่าไปรู้จักเลย แค่ทำหน้าที่ที่พี่มอบหมายให้ก็พอ"

" อ่าว..."

ถึงกับงงตาแตก กับน้ำเสียงนี้ที่อยู่ดีๆ อีเจ้มันบอกเสียงห้วน

" เราจะไม่มีสิทธิ์รู้ประวัติลูกค้า"

" ทำไมละคะ "

" นี่หล่อน จะทำไหมงานน่ะ ถามมากจริง ไม่ทำก็เอาเงินกลับมา นั่นแค่มัดจำเท่านั้นนะ ไม่รวมที่เหลือกับทริป "

" เอ่อ.."  และประโยคยาวเหยียดนี้ ที่ทำพรีมเผลอเงียบกริบ อ้าปากค้างเพราะความตกใจ ก่อนจะมาเปลี่ยนสีหน้าใหม่อีกครั้ง หลังจากนึกถึงจำนวนเงิน " ทำค่ะทำ ทำสิคะ "

เพราะนั่นหมายถึง เม็ดเงินมหาศาลที่เธอจะต้องได้ในคืนนี้ หากทำมันสำเร็จ

" รู้แค่ว่าลูกค้าคนนี้เขารวยมากก็พอ ตามมาสิ "

" คะ แค่ทานข้าวอย่างเดียวใช่ไหมคะ "

ก่อนพรีมจะถามเพื่อความแน่ใจ หลังจากเธอทำท่าจะเดินตาม ในขณะที่อีเจ้..เมื่อได้ยินคำนั้น แล้วยิ้มยันมีเลศนัยทันที ทว่า..พอหันกลับมาบอกพรีม.

" ถูกต้องค่ะ "

สีหน้ากลับตรงกันข้าม

' จำไว้นะ ห้ามคุยกับลูกค้าเกี่ยวกับประวัติของเขา '

นั่นคือประโยคคำสั่งบทแรกที่พรีมจำขึ้นใจ ก่อนจะก้าวขาเข้าไปในห้องโถง

" รอนานไหมคะ "

เสียงใสดังขึ้น ทำเจ้าของร่างสูงโด่ดเด่นที่นั่งอยู่หันมามองพลางเลิกคิ้ว

" พรีมเหรอ.."

" ค่ะ ^^ "

" ไม่นานค่ะ ไปกันได้รึยัง พี่หิวแล้ว "

ไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาก็ลุกขึ้นมาโอบไหล่พรีมทันที

" อ๊ะ! "

นั่นทำเอาพรีมตกใจหนัก เผลอถอยหลังหนี เลยทำให้หนุ่มไฮโซคนนั้น ขมวดคิ้ว

" อะไร.." งงกับสิ่งที่พรีมเป็นไปอึดใจนึง ก่อนจะยิ้มกว้าง

...อีกระเทยคนนั้น แม่งเสี้ยมเด็กเก่งจริงๆ...

คิดว่ามันคงจะเป็นละครฉากหนึ่งที่ทำให้แขกเห็นว่าเธอนั้นไม่เคย

" โทษที พรีมคงไม่ชอบให้พี่โดนตัว งั้นเดินตามมาล่ะกัน "

หลังจากที่ร่างสูง ในชุดกางเกงยีนต์ยี่ห้อแพง กับเสื้อโปโลสีขาวสะอาดหรู เดินออกไปแล้ว พรีมก็ได้โอกาสถอนหายใจเฮือกใหญ่

" จะทำได้ไหมเนี่ย ดูท่าทางหมอนี่น่าจะเอาใจยาก "

...แถมปากว่ามือถึงอีกต่างหาก....

...ร้านอาหารหรู.

ในขณะนั่งกินข้าว พรีมก็เหมือนถูกใบ้กิน เธอไม่คุยอะไรสักอย่าง เอาแต่ช้อนข้าวเข้าปาก ความร่าเริงหายไป เพราะทำอะไรไม่ถูกนับตั้งแต่มีประโยคคำสั่งนั้นเข้ามา ได้แต่คิดในใจแค่ว่า

...เดี๋ยวมันก็ผ่านไป แค่มาทานข้าวด้วยกันเท่านั้น....

ทว่า พรีมคิดผิด เธอคิดง่ายไป...คงไม่มีใครกล้าเอาเงินหลักแสนมาให้กันฟรีๆหรอก นอกจากผลประโยชน์ที่ได้รับมันคุ้มมหาศาล

..ซึ่งตอนนี้อีเจ้คนนั้นคงจะนอนยิ้มสบายไปแล้ว..

เพราะให้พรีมกลับมาแค่สามพัน และ..ปิดระบบการติดต่อหนีไปเลยทันที

" ใจคอน้องพรีม..จะไม่คุยกับพี่หน่อยเหรอคะ.."

" เอ่อ.. หนู.."

" เอางี้ งั้นพี่บอกชื่อพี่ให้ฟังก็ได้ค่ะ เราจะได้สนิทกันระดับนึง "

" ได้ด้วยเหรอคะ "

" ทำไมจะไม่ได้ล่ะ .. พี่ชื่อ รัลโด้ "

" รัลโด้ ชื่อเก๋จังเลย^^"

พรีมยิ้มขึ้นมาทันที นั่นเลยทำให้เจ้าของชื่อใจเต้นมากกว่าเก่า

...เด็กคนนี้น่าเร่งเครื่องใส่ชะมัด.... เขาหื่นในใจ

" ทีนี้..น้องพรีมรู้สึกสนิทกับพี่ขึ้นมาบ้างรึยังคะ "

" อะ..เอ่อ.."

" ว่าไงคะ.."

ท่าทางแบบนี้ ดูเหมือนเธอจะไม่เคยมือชายมาก่อนแน่ ถ้าจะขอกันตรงๆ ก็คงจะแตกตื่น

แต่คงไม่ยากหรอก เพราะความฉลาดของเธอมันไม่มีซักเท่าไหร่

...นับตั้งแต่ที่เธอเชื่อใจมาทำงานกับอีกระเทยนั่นแล้ว...

" ก็..รู้ชื่อไงคะ "

" แล้ว..."

" เรียกพี่รัลโด้ได้เลยใช่ไหม.."

" ฮ่าๆๆ ได้สิ.."

ก่อนจะหลุดความคิดมาหัวเราะร่วนกับสีหน้าของเธอ ที่มันกล้าๆกลัวๆซะเต็มประดา

..นี่อีเจ้นั่นมันกล่อมอะไรน้องเขาวะเนี่ย.. ประหม่าเชียว

" ค่ะพี่รัลโด้ ^^"

" ว่าแต่กินข้าวเสร็จ น้องพรีมอยากไปไหนต่อคะ ไปดูดาวกันมั้ย พอดีพี่ซื้อกล้องมาใหม่อยากจะอวด "

เสียงถามของคนตรงข้ามทำให้พรีมชะงัก ก่อนจะเม้มปากแน่น

"..เอ่อ.."

...ระบบความเกรงใจไม่กล้าปฏิเสธกำลังจะก่อตัวขึ้นมา...

" แค่ดูดาวเองค่ะ ไม่ดึกหรอก "

" ...."

" นะ..น้องพรีม ไปกับพี่หน่อย วันนี้พี่ถูกเพื่อนพี่ทิ้งน่ะค่ะ "

" เอ๋..."

" ซื้อกล้องมาว่าจะดูดาวด้วยกัน แต่เพื่อนกลับมีแฟนกันหมด "

" พี่ไม่แฟนเหรอคะ!"

" ค่ะ.."

" ไม่น่าเชื่อแฮะ.."

" เชื่อเถอะค่ะ "

..หล่อๆอย่างพี่เนี่ยนะ ..

ประโยคนี้พรีมคิด เพียงแต่ไม่ได้พูดออกไป ก่อนจะมาตายเอาคำนี้

" นะครับที่รัก .."

" เอ่อ... "

" ...."

" ก็..ได้ค่ะ"

เพราะเชื่อใจแค่ภายนอก ว่าเขาคงไม่ได้เลวร้ายอะไร

อย่าลืมกำลังใจนะคะ ปิ้งๆ ( กระปริบตาอ้อนหน่อยๆ)