บทที่ 1  

เพื่อขอโอสถวิเศษช่วยชีวิตให้ผู้เป็นสามี หรงจือจือคุกเข่ามาแล้วทั้งสิ้นสามพันขั้นบันได

ทว่าผู้เป็นสามีกลับลดขั้นนางจากภรรยาเอกเป็นอนุ เพื่อองค์หญิงจากแคว้นที่สิ้นเอกราช มิหนำซ้ำยังบอกว่านี่คือวาสนาของนาง!

หลังจากนางหย่าขาดกับสามีแล้ว ก็สมรสกับท่านสมุหราชเลขาธิการผู้ยิ่งใหญ่ มีอิทธิพลกว้างใหญ่ไปทั่วแผ่นดิน

กลางดึก ท่านสมุหราชเลขาธิการกับนางต่างพลอดรักดื่มด่ำลึกซึ้งบนผ้าห่มคู่รัก

โดยที่มีสามีเก่าคุกเข่าอยู่นอกประตู ขอบตาแดงก่ำ ใบหน้าขาวซีดดุจกระดาษ

——

ในงานเลี้ยงฉลองชัยชนะ ผู้คนต่างหัวเราะเริงร่าครึกครื้นมีความสุข

ทว่าในใจของหรงจือจือกลับรู้สึกอึดอัดอยู่เล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องอื่นใด แต่เป็นเพราะสามีของตนที่ไม่ได้พบหน้ากันนานสามปี บัดนี้แม้นั่งอยู่ข้างกายนาง แต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร เอาแต่หลบสายตาของตนเองอยู่ตลอด ไม่กล้าสบตากับตนเองโดยตรงเลยสักครั้ง คล้ายกับว่าเผลอทำเรื่องอะไรที่รู้สึกผิดกับตนเองเข้าแล้วอย่างไรอย่างนั้น

สิ่งนี้ทำให้หรงจือจือรู้สึกหนักใจเล็กน้อย

ยามนั้นเอง ชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนมองหรงจือจือ แล้วยิ้มพลางเอ่ยว่า “ข้าว่า ใต้หล้านี้ไม่มีสตรีใดจะทรงคุณธรรมมากไปกว่าหรงจือจืออีกแล้ว!”

ชายาผู้เฒ่าอ๋องเฉียนเอ่ยเช่นนี้ สตรีบรรดาศักดิ์ท่านอื่นต่างพากันส่งเสียงชื่นชมออกมา อย่างคล่องปากทีเดียว

“จะไม่ใช่ได้อย่างไร? นางหรงออกเรือนกับซื่อจื่อซิ่นหยางโหวมาสามปี จัดเตรียมพิธีสมรสให้น้องสาวสามีอย่างพร้อมพรัก และยังหาสะใภ้ผู้เพียบพร้อมให้น้องชายสามีด้วย แต่ละวันยังดูแลปรนนิบัติแม่สามีไม่ขาดตกบกพร่อง ยึดมั่นในความกตัญญูอย่างเคร่งครัด น่าเสียดายที่ตัวข้าด้อยวาสนา ไม่มีลูกสะใภ้ที่แสนดีเช่นนี้”

“แค่นั้นเสียที่ไหน? เรื่องที่ทำให้คนทั้งใต้หล้าสรรเสริญ คือเรื่องในตอนนั้นที่ซื่อจื่อซิ่นหยางโหวป่วยหนักต่างหาก แม้แต่หมอยังบอกว่าเขามีชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วันแล้ว ทุกคนต่างคิดว่าธิดาคนโตสายตรงตระกูลหรงคงจะเป็นฝ่ายขอถอนหมั้นเองแน่ กลับคิดไม่ถึงว่าจือจือจะตัดสินใจเข้าพิธีสมรสอย่างไม่ลังเล หลังจากสมรสแล้วก็ไปคุกเข่าสามพันขั้นบันได เพื่อขอโอสถวิเศษมาจากปรมาจารย์ซื่อคง มาให้ซื่อจื่อใช้รักษาโรคร้าย ให้ความสำคัญกับความรักและความซื่อสัตย์เพียงนี้ บุรุษตระกูลใดเล่าได้ยินแล้วจะไม่รู้สึกอิจฉา?”

หรงจือจือที่เป็นตัวเอกของบทสนทนา อดทนข่มความรู้สึกกระวนกระวายในใจไว้อย่างยิ่งยวด ก่อนจะอมยิ้มและเอ่ยว่า “พระชายาและฮูหยินทุกท่านชื่นชมเกินไปแล้ว จือจือรับไว้ไม่ไหวจริง ๆ เจ้าค่ะ”

คำชื่นชมสรรเสริญเหล่านี้ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมานางได้ยินมาตลอดไม่รู้กี่หนต่อกี่หนแล้ว ชื่อเสียงอันทรงคุณธรรมของนางขจรขจายไปทั่วทั้งแคว้นต้าฉีมานานมากแล้ว และด้วยเหตุผลนี้เอง ในเมืองหลวงจึงมีคำกล่าวไว้ด้วยว่า “ตระกูลหรงมีบุตรี ร้อยตระกูลต่างแย่งชิง”

ในตอนนี้เอง ชายาอ๋องเฉียนพลันฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ “จือจือ จะว่าไปสามปีมานี้ ได้ยินว่าซื่อจื่อล้มป่วยนอนติดเตียงมาตลอด ข้ายังคิดว่า โอสถวิเศษที่เจ้าไปขอมานั้นไม่อาจช่วยรักษาซื่อจื่อให้หายดีได้ ได้แค่ประคองชีวิตไว้เท่านั้น”

“คิดไม่ถึงว่าซื่อจื่อจะหายป่วยนานแล้ว และแฝงตัวเข้าไปเป็นจารชนอยู่ที่แคว้นเจา บัดนี้ทำศึกได้ชัยชนะกลับมา และฝ่าบาทก็ทรงจัดพิธีเลี้ยงต้อนรับให้ด้วยพระองค์เอง ดูเหมือนว่าเจ้าจะใช้โอสถที่ว่านั่น ขจัดพิษลึกลับในตัวซื่อจื่อจนหายดีตั้งแต่ครั้งแรกแล้วใช่หรือไม่?”

หรงจือจือยิ้มพลางตอบกลับ “เป็นจริงเช่นนั้นเจ้าค่ะ!”

ชายาอ๋องเฉียนปรบมือและเอ่ยชื่นชม “เยี่ยมมาก! เยี่ยมมาก! ฮูหยินซิ่นหยางโหว ข้าช่างรู้สึกอิจฉาท่านเสียจริง”

นางถานฮูหยินซิ่นหยางโหวผู้เป็นแม่สามีของหรงจือจือ หนนี้ก็ยิ้มกว้างเต็มใบหน้าเช่นกัน ดวงหน้าฉายประกายภูมิใจเหมือนได้รับเกียรติไปด้วย คว้ามือข้างหนึ่งของหรงจือจือมาลูบเบา ๆ “ตระกูลข้าได้ลูกสะใภ้ประเสริฐเช่นนี้ นับเป็นวาสนาอันยิ่งใหญ่ที่สุดของบุตรชายข้าจริง ๆ!”

และเป็นตอนนั้นเอง หรงจือจือค้นพบด้วยสายตาอันเฉียบแหลม ว่าฉีจื่อฟู่สามีของตนกำลังจะหยัดกายลุกขึ้นยืน

บัดนี้ลางสังหรณ์ไม่ดีเหล่านั้น ได้ทะยานมาถึงจุดสูงสุดแล้ว มืออีกข้างหนึ่งของหรงจือจือ เอื้อมไปกำชายแขนเสื้อของอีกฝ่ายไว้

ฉีจื่อฟู่ชะงักไป ผินศีรษะมองหรงจือจือปราดหนึ่ง คำว่ารู้สึกผิดถูกเขียนไว้เต็มใบหน้าหล่อเหลาและอ่อนโยนนั้น

หรงจือจือเห็นท่าทีแปลกประหลาดของเขา ลางสังหรณ์เลวร้ายในใจก็ยิ่งมีมากขึ้น นางรีบถามด้วยเสียงแผ่วเบา “ท่านพี่ ท่านมีเรื่องอันใดจะเข้าไปทูลต่อฝ่าบาทหรือ? พวกเรากลับจวนไปหารือกันก่อนแล้วค่อยทูลต่อฝ่าบาทไม่ดีกว่าหรือเจ้าคะ?”

ทว่า ฉีจื่อฟู่ตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว ค่อย ๆ ดึงชายแขนเสื้อของตนเอง ออกมาจากกำมือของหรงจือจือทีละน้อย มิหนำซ้ำยังกดเสียงลงกระซิบบอกนางหนึ่งคำ “ข้าขอโทษ!”

จากนั้น ก็สาวเท้ายาวมุ่งหน้าไปกลางท้องพระโรง ด้วยสีหน้าไม่ยี่หระต่อความเป็นความตาย

เห็นเช่นนี้ หัวใจของหรงจือจือพลันเย็นวาบไปครึ่งหนึ่ง

ทุกคนต่างหยุดชะงักและมองไปที่เขา เห็นฉีจื่อฟู่เดินมากลางท้องพระโรงและคุกเข่าลง ทูลต่อฮ่องเต้หย่งอัน “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะขอความเมตตาพ่ะย่ะค่ะ!”

ฮ่องเต้หย่งอันแม้วัยเพียงสิบสามชันษา แต่กลับมีความดุดันน่าเกรงขามอย่างที่ฮ่องเต้น้อยพึงมีแล้ว

ฮ่องเต้มองฉีจื่อฟู่ ก่อนตรัสด้วยเสียงผ่อนคลาย “ขุนนางฉีเป็นขุนนางผู้สร้างคุณูปการใหญ่หลวงของเรา หากมิใช่เพราะรายงานเหล่านั้นที่ส่งมาจากท่านแล้ว ท่านจอมพลหวังคงยากจะกำจัดแคว้นเจา และยึดเอาดินแดนกลับคืนสู่แผ่นดินของเรา ท่านมีเรื่องอันใด โปรดกล่าวมาเถิดอย่าได้เกรงใจ!”

ฉีจื่อฟู่พูดชัดถ้อยชัดคำ “ฝ่าบาท สามปีที่กระหม่อมแฝงตัวเข้าไปในแคว้นเจา ประสบวิกฤตินับครั้งไม่ถ้วน เมื่อสามเดือนก่อนเกือบต้องถึงแก่ชีวิต ทว่าเคราะห์ดีที่อวี้ม่านหวาองค์หญิงแคว้นเจาได้ช่วยชีวิตกระหม่อมไว้ กระหม่อมได้รับปากนางไว้แล้วว่าจะให้นางแต่งเข้ามาเป็นภรรยาเอก ขอฝ่าบาทโปรดเมตตาอนุญาตด้วยเถิดพ่ะย่ะค่ะ!”

สิ้นวาจานี้ของเขา ทั่วทั้งท้องพระโรงต่างอึ้งงัน สายตาของคนจำนวนไม่น้อย จ้องมองมายังใบหน้าของหรงจือจือ

รอยยิ้มบนใบหน้าของหรงจือจือแข็งค้างไปทั้งแบบนั้น จิตใจที่เป็นกังวลบัดนี้ได้ตายไปโดยสมบูรณ์แล้ว นางรู้อยู่แล้วว่า สีหน้าของฉีจื่อฟู่ในวันนี้ดูแปลกพิกลยิ่งนัก จะต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับตนเองขึ้นแน่ ๆ

เพียงแต่…จะสมรสภรรยาเอก ?

ความตั้งใจของเขา คือต้องการหย่าหรือ ?

ในตอนนี้เอง กลับเป็นผู้ตรวจการจางที่หมดความอดทนเป็นคนแรก ผุดลุกขึ้นยืนและถามขึ้นทันที “ไร้สาระ ซื่อจื่อซิ่นหยางโหว ท่านมีภรรยาเอกอยู่แล้ว แต่บัดนี้กลับบอกว่าต้องการสมรสภรรยาเอกอีก ท่านคิดจะเอาภรรยาเอกคนแรกของท่านไปไว้ที่ไหน?”

ฉีจื่อฟู่ตอบ “ฝ่าบาท แคว้นเจาแม้ว่าสิ้นเอกราชแล้ว ทว่าแคว้นเจาในอดีตยังมีอำนาจอีกหลายฝ่าย ที่ยังไม่สวามิภักดิ์ต่อดินแดนเรา กระหม่อมคิดว่าหากกระหม่อมสมรสกับองค์หญิงแห่งแคว้นเจา ดูแลนางอย่างดีแล้ว จะสามารถทำให้คนของแคว้นเจาในอดีตเห็นถึงความเมตตากรุณาของโอรสแห่งสวรรค์ และเกิดความคิดที่จะยอมสวามิภักดิ์ต่อดินแดนเราได้พ่ะย่ะค่ะ”

สิ้นวาจานี้ของเขา เสนาบดีกรมโยธาธิการก็เอ่ยทันที “ถ้อยคำนี้มีเหตุผลพ่ะย่ะค่ะ!”

ฉีจื่อฟู่เอ่ยต่อทันที “แม้องค์หญิงจะเป็นองค์หญิงจากแคว้นที่สิ้นเอกราช แต่ถึงอย่างไรก็เป็นดรุณีชนชั้นสูงผู้ทรงเกียรติ จะต้องสมรสให้เป็นภรรยาเอกเท่านั้น ส่วนจือจือนางสามารถเป็นอนุได้พ่ะย่ะค่ะ!”

ถึงแม้หรงจือจือจะเตรียมใจเอาไว้แล้ว แต่ก็คิดไม่ถึงเลยว่า เขาจะกล้าบอกให้ตนเองซึ่งเป็นธิดาคนโตสายตรงของมหาราชครูผู้มีเกียรติ ไปเป็นอนุภรรยา นางใช้ชีวิตมาหลายปี นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกโกรธจนอยากจะล้มฟุบลงไปให้ได้

แต่นางรู้ว่านางจะล้มลงไปไม่ได้เด็ดขาด!

หากว่านางล้มลงไป จนกลายเป็นที่ขบขันของทุกคนแล้ว สถานการณ์ของนางนับจากนี้ไป เกรงว่าจะต้องเป็นไปตามที่คนเหล่านี้อยากให้เป็นแน่

นางจิกฝ่ามือของตนเองแน่น ถึงจะเรียกความนิ่งสงบให้ตนเองได้ เพียงแต่แววตาคู่นั้นก็ค่อย ๆ เยือกเย็นลงทีละน้อยด้วยเช่นกัน

และในตอนนี้เอง ผู้ตรวจการจางกล่าวตำหนิด้วยโทสะขึ้นว่า “ซื่อจื่อซิ่นหยางโหว ท่านคงไม่ได้ลืมไปแล้วนะว่า ราชวงศ์ของเราไม่อนุญาตให้ลดขั้นภรรยาเอกเป็นอนุ! หากมีการกระทำเช่นนี้ จักต้องถูกตีด้วยไม้พลองเก้าสิบที และต้องคืนตำแหน่งภรรยาเอกให้กับภรรยาที่แท้จริง!”

กฎหมายแคว้นต้าฉี คุ้มครองสิทธิ์ของภรรยาโดยชอบธรรมอย่างถึงที่สุด วิธีการของฉีจื่อฟู่ นอกจากขัดต่อศีลธรรมคำสอนแล้ว ยังละเมิดกฎหมายของบ้านเมืองด้วย!

หรงจือจือเองก็จ้องเขม็งฉีจื่อฟู่เช่นนั้น นางอยากรู้ว่า อีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมาเพื่อหักล้างกับผู้ตรวจการจาง

กลับคิดไม่ถึงว่า ฉีจื่อฟู่จะเอ่ยปากกล่าวว่า “ตัวข้าเองทราบดีว่าการกระทำเช่นนี้ไม่เหมาะสม เพียงแต่จือจือมีคุณธรรม เพื่อความสุขสงบของครอบครัวแล้ว นางกล่าวว่าจะยอมเป็นอนุภรรยาด้วยความเต็มใจ และยกตำแหน่งภรรยาเอกให้องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ”

สิ้นเสียงนั้นแล้ว เขาก็ส่งสายตาอ้อนวอน มองมาทางหรงจือจือ “จริงหรือไม่? จือจือ?”

หรงจือจือคิดไม่ถึงว่าเขาจะไร้ยางอายได้ถึงเพียงนี้ ถึงได้บอกว่านั่นเป็นคำขอร้องของนาง! ก่อนที่เขาจะเสียสติไปวันนี้ นางยังไม่รู้เรื่องระหว่างเขากับองค์หญิงแคว้นเจาอะไรนั่นด้วยซ้ำ!

ดี! เยี่ยม! ประเสริฐนัก!

ทั้งที่บุคคลผู้นี้คือสามีของนาง คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริง ๆ!

สายตาไม่อยากเชื่อว่าเป็นความจริงของทุกคน ล้วนแต่มองมาทางหรงจือจือ

แม้กระทั่งพระชายาอ๋องเฉียนยังทนไม่ไหวท้วงขึ้นหนึ่งประโยค “เด็กดี เจ้าต้องคิดให้รอบคอบก่อนนะ การเป็นภรรยาเอกกับการเป็นอนุนั้นต่างกันอย่างสิ้นเชิง หากว่าเจ้าเป็นอนุแล้ว วันข้างหน้าเจ้ากับบุตรของเจ้าจะไม่สามารถออกหน้าออกตาได้ไปตลอดชีวิต!”

ฉีจื่อฟู่เอ่ยทันที “พระชายาโปรดวางใจ บุตรที่เกิดจากจือจือ ข้าน้อยจะดูแลเสมือนเป็นบุตรที่เกิดจากสายเลือดหลักแน่นอน! จือจือ เจ้ารีบพูดอะไรสักอย่างเถิด ไม่เช่นนั้นเกรงว่าผู้ตรวจการจางจะบอกว่าข้าปั้นเรื่องบิดเบือนความจริงต่อพระพักตร์ฝ่าบาท ถือเป็นการหมิ่นเบื้องสูง!”

สิ้นวาจานั้น เขาก็ถลึงตาจ้องหรงจือจือ

นี่เขาจงใจจับหรงจือจือขึ้นย่างบนกองเพลิงชัด ๆ

หากไม่ยอมรับ เขาก็จะต้องโทษหลอกลวงเบื้องสูง หากทุกคนเห็นว่านางไม่ยืนหยัดปกป้องผลประโยชน์ของสามีตนเองในยามนี้แล้ว ก็จะเสื่อมเสียไปถึงชื่อเสียงของนาง แต่นั่นยังไม่เท่าไร หากว่าฝ่าบาททรงกริ้วเพราะโทษหลอกลวงเบื้องสูงแล้ว เกรงว่าทั้งตระกูลฉีรวมถึงตัวนางเอง จะต้องเผชิญกับโชคร้ายแน่

แต่ถ้าหากยอมรับ นางก็ต้องเป็นอนุ!

จากตำแหน่งฮูหยินซื่อจื่อ ภรรยาเอกโดยชอบธรรมอันสูงส่งมีเกียรติ ต้องกลายมาเป็นอนุภรรยาที่ซื้อได้ขายได้ในแคว้นต้าฉี!