Romans de นามปากกา อายดอลลี่

ทั้งคู่ที่เดินทางกลับมาพร้อมกันจากร้านอาหารเธอและเขาก็เดินเข้ามาภายในเพนท์เฮาส์ของเขา พอมาถึง พายุก็รีบคายเน็คไทที่ตัวเองนั้นสวมใส่ออกเพื่อที่จะให้ตัวเองนั้นได้สบายกายมากขึ้น นิชาเองเธอมีความในใจที่อยากจะถามเขาแต่ไม่รู้ว่าถ้าเธอถามเค้าออกไปแล้วตัวของคุณพายุเองจะตอบคำถามนี้กับเธอหรือเปล่าหรือเขาจะว่าเธอยุ่งเรื่องส่วนตัวของเขาจนเกินไปแต่ในเมื่อความอยากรู้มีมากกว่าเธอจึงตัดสินใจที่จะถามคุณพายุ“ คุณพายุคะ ” เสียงหวานของเด็กน้อยเอ๋ยเรียกชายหนุ่มที่เป็นเจ้าหนี้และผู้ปกครองของเธอในเวลานี้ พายุเองพอได้ยินเสียงของเด็กน้อยเขาจึงมองไปที่ใบหน้าสวยใสของเธอเพื่อที่จะรอให้เธอนั้นพูดในสิ่งที่เธออยากจะพูดกับเขาแต่ระหว่างที่จะรอให้เธอพูดเค้าเองก็ขอพูดขึ้นมาเสียก่อน“ ทำไมไม่เรียกเฮีย “ ตอนอยู่ที่ร้านอาหารเค้าเองให้เธอเรียกเขาว่าเฮีย แต่ทำไมพอกลับมาถึงเด็กน้อยของเขาจึงกลับเรียกเขาว่าคุณอีกแล้วล่ะ” เอ่อ คือหนูไม่แน่ใจว่าคุณพายุอยากให้หนูเรียกว่าคุณพายุหรือว่าเฮีย ในตอนนี้ ” ใช่เป็นอย่างที่นิชาพูดออกไปเพราะเธอเองไม่แน่ใจว่าพอกลับมาถึงเพนท์เฮาส์หรือตอนที่เธออยู่กับเขาเพียงแค่สองคนนั้นเฮียพายุจะให้เธอเรี

“ อะไรนะคะเมื่อกี้คุณพายุหมายความว่ายังไงนะคะ ” นันวดี ที่ได้ยิน ชายหนุ่มแนะนำสถานะของเด็กสาวที่เดินมาข้างเขาให้กับเธอได้รู้จัก เธอเองถึงกับต้องถามย้ำในประโยคที่ได้ยินเมื่อกี้นี้อีกครั้ง คนอย่างคุณ พายุจะมีแฟนเด็กที่ดูเหมือนอายุห่างกับเขาถึงหลายปีขนาดนี้เชียวหรือ “ ผมบอกว่าคนนี้ไม่ใช่น้องสาวผมครับ เธอชื่อนิชาเป็นแฟนของผม ” เสียงทุ้ม เอ่ยบอกกับหญิงสาวที่เป็นลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทเขาอีกครั้ง “ อ๋อ ค่ะๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะน้องนิชา นันวดี ขอเรียกว่าน้องแล้วกันนะคะคุณพายุเพราะดูเหมือนว่าน้องนิชาจะยังไม่เยอะเท่าเรา ” คำพูดที่เหมือนกับจะดูไม่เป็นอะไรแต่ภายในใจของคู่ค้าคนสวยนั้นกลับลุ่มและอิจฉาเด็กสาวที่พายุนั้นบอกว่าเป็นแฟนของเขาทั้งที่ดูแล้วทั้งสองคนไม่มีอะไรเหมาะสมกันเลยต่างจากเธอที่เหมาะสมทั้งหน้าที่ การงานฐานะ และหน้าตาทางสังคม “ ได้ค่ะ สวัสดีคุณนันวดี อีกครั้งนะคะ ” เด็กสาวร่างเล็กเมื่อเห็นว่าผู้หญิงคนนี้น่าจะไม่มีอะไรกับเธอเธอเลยยกมือไหว้และยิ้มทักทายเขาอีกครั้ง แล้วพายุก็โอบเอวบาง ของเด็กน้อยมานั่งยังเก้าอี้ตรงข้ามกับคู่ค้าของเขาคนนี้ “ งั้นเราสั่งอาหารกันดีกว่าค่ะ ”

ในช่วงเวลาบ่าย หลังจากที่พายุได้คุยงานกับ ลูกค้าของเขาและได้มีการพูดคุยและตกลงกันที่จะไปทานข้าวร่วมกันในมื้อเย็นของวันนี้ พายุได้ให้ชานพานิชาไปที่ห้างและทำการเลือกซื้อเสื้อผ้าพร้อมกับไปยังร้านช่างแต่งหน้า ชื่อดัง ที่อยู่ภายในห้างสรรพสินค้านั้น โดยแน่นอนว่าพายุจะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกคนของเขาได้เลยถึงแม้ว่าเธอจะยังเด็กแต่ในเมื่อเธอรู้ว่าลูกค้ารายใหญ่คนนี้คิดไม่ดีกับเขาและไม่คิดว่าเขาเป็นเพียงแค่นักธุรกิจที่ทำร่วมกันแต่ทุกครั้งที่เธอมีโอกาสเธอจะเข้าหาพายุอยู่เสมอพายุจึงคิดว่าเค้าจะใช้วิธีนี้ในการที่จะ ทำให้เธอรู้ว่าเขามีคนของตัวเองอยู่แล้ว “ คุณพายุแน่ใจหรอคะว่าจะให้นิชาไปด้วยจริงๆ ” เธอยังคงถามย้ำกับชายหนุ่มออกมาถึงแม้ว่าเค้าจะยืนยันว่าให้เธอไปด้วยหลายรอบแล้วแต่เธอก็ ไม่มั่นใจอยู่ดีเพราะเกรงกลัวว่าจะไปทำให้เขาขายขี้หน้านั่นเอง และยิ่งเธอรู้ว่าลูกค้าคนนี้เป็นลูกค้าคนสำคัญที่ทำธุรกิจกับคุณพายุมานานเธอเองยิ่งไม่อยากทำอะไรให้เขา ขายหน้า “ ฉันว่าเธอถามคำถามนี้กับฉันหลายรอบแล้วนะนิชาปกติเธอไม่ใช่คนเซ้าซี้อะไรแบบนี้นะฉันสั่งอะไรเธอก็ทำตลอดแต่ทำไมครั้งนี้เธอถามฉันมากจัง ” เพราะตั้งแต่อยู่กันมาน

ในระหว่างที่พายุเดินออกมาผ่านคนที่กำลังนินทานิชาอยู่เค้าก็ใช้สายตามองไปยังคนกลุ่มนั้นและคนพวกนั้นพอเห็นสายตาของเขาก็รีบปากและเดินหนีพร้อมกับก้มหัวให้เขาในทันทีพายุได้แต่มองหน้าพนักงานพวกนั้นและก็จะให้กวินตามมาจัดการทีหลังเพราะเขานั้นไม่ชอบให้ใครมาว่าให้นิชานั้นเสียหาย นิชาไม่ใช่อีหนูของเขา แต่ตอนนี้เธอคือความสุขอย่างหนึ่งของเขา แกร๊กพายุเปิดประตูห้องทำงานของตัวเองเข้ามาก็เห็นว่าตอนนี้เด็กน้อยของเขานั้นตื่นมาแล้วและเธอเองก็นั่งเล่นโทรศัพท์ของเธอรอพอเธอเห็นเค้าใบหน้าสวยหวานของนิชาก็ยิ้มหวานให้พายุในทันที “ คุณพายุ ไปทำงานมาหรอคะ ” ไม่ต้องเดาให้ยากเลยถ้าพายุออกจากห้องทำงานนี้ก็คงไม่พ้นห้องประชุมหรือคุยงานกับลูกค้าเพราะนิชามาที่นี่กับพายุหลายรอบแล้วเธอจึงพอรู้ในการทำงานของเขาเพราะความหัวไวของนิชาเธอจึงรู้ว่าพายุนั้นจะทำอะไรบ้างในแต่ละ “ ไปคุยงานกับลูกค้ามา ตื่นนานหรือยังแล้วหิวหรือเปล่า ” เมื่อเช้าเค้าจับมิชากินจนทำให้เธอนั้นไม่ได้ทานข้าวเช้าและแน่นอนว่าพอมาถึงบริษัทเธอก็หลับตั้งแต่บนรถจนกระทั่งเขาไปทำงาน นานกว่า 2 ชั่วโมงที่เธอนั้นหลับอยู่เพราะเห็นว่าเธอตื่นแล้วพายุเลยถามเด็กน้อยขอ

พายุเดินอุ้มเด็กน้อยของเขาขึ้นมายังห้องทำงานของเขาเอง โดยมีชานเป็นคนอำนวยความสะดวกให้เจ้านายตลอดทาง ตั้งเเต่กดลิฟต์ จนกระทั้งเปิดปะตูให้ พายุค่อยๆว่างเด็กน้อยของเขาลงบนโซฟาตัวใหญ่สีดำ ของเขาอย่างเบามือ ดดยการกระทำที่พายุทำนี้อยู่ในสายตาของชาน ทั้งหมด นับวัน เจ้านายของเขาชักจะไม่ห่างเด็กน้อยคนนี้เเล้วสิ เเละถ้าเเบบนี้วันหนึ่งที่ ไอวันรบพ่อเลี้ยงของเธอมีเงินมาใช้หนี้ เเล้วเเบบนี้เจ้านายของเขาจะทำยังไงต่อ เเต่ถึงเเม้จะมีเปอร์เเซ็นเพียงเเค่ 1 เปอร์เซ็นก็ตามที่มันจะหาเงินมาใช้หนี้นายของเขาได้ “ งานวันนี้ ของกูมีอะไรบ้าง ” นอกจากจะมีประชุมในช่วงบ่ายเเล้วที่เขารู้ เเต่อื่นๆเขายังไม่รู้ตารางงานของช่วงเช้าเลย พายุจึงได้เอ่ยถามชานถึงตารางงานของเขา เพราะกวิน เเยกจากเขาไปตั้งงเเต่ที่มาถึงบริษัทเเล้ว มันคงไปจัดการ เรื่องที่คนจะต้องเอาผมกับเด็กน้อยไปพูดในทางไม่ดีแล้วเเหละ ที่กวินมันรีบไปจัดการ เพราะว่า วันนี้ผมอุ้มนิชาเดินขึ้นมานั้นสิ ร้อยพ่อพันเเม่ ไม่มีหรอกที่จะไม่นินทาเจ้านายลับหลัง ต่อให้เจ้านายจะดีเเค่ไหนก็ตาม “ มีคุยงานกับ คุณ นันวดี ครับ ” นันวดีคือลูกค้ารายใหญ่ของผม ที่ทำธุรกิจร่วมกัน

หลายวันต่อมา ช่วงนี้เป็นช่วงที่นิชานั้นปิดเทอม และรอรายงานตัวในรั่วมหาลัยนั้นเอง ตอนแรกนิชาเธอก็เลือกเรียนมหาวิทยาลัยของรัฐ เพราะไม่อยากรบกวนคุณพายุมากจนเกินไป แต่คุณพายุกลับไม่ยอม ให้เธอเรียน ที่มหาลัยของรัฐ ก็เลยทำให้เรื่องเรียนต่อของเธอ พี่ชาน ต้องเป็นคนจัดการให้และมหาลัยที่เธอนั้นเรียนต่อก็คือมหาลัยเอกชนชั้นนำระดับประเทศแน่นอนว่ามหาลัยนี้ไม่ใช่แค่จะมีเงินเพียงอย่างเดียวที่จะเข้ามาเรียนที่นี่ได้แต่คนที่เข้ามาเรียนที่นี่เรียกได้ว่าเป็นลูกหลานของคนมีเงินและตระกูลใหญ่ซะส่วนมากต่างจากเธอถึงแม้ว่าฐานะทางบ้านของเธอจะอยู่ในระดับที่ปานกลาง แต่คือก็สามารถเข้ามาเรียนที่นี่ได้ด้วยอำนาจของคุณพายุนั่นเองจะว่าไปมหาลัยนี้ก็เป็นมหาลัยของญาติของคุณพายุนั้นเอง เธอจึงไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงแค่รอไปรายงานตัวในวันเปิดเรียนก็เท่านั้น “ แต่งตัวเสร็จรึยังนิชา ” วันนี้พายุมีเข้าบริษัทในช่วงเช้า และเขาก็ไม่ยอมให้นิชาอยู่เพ้นเฮ้าส์เพียงคนเดียว เพราะตั้งแต่ที่เธอเรียนจบม.ปลาย เขาไปไหนมาไหนก็พาเธอไปด้วยทุกที่“ เสร็จแล้วค่ะ ”นิชาเธอก็เพิ่งแต่งตัวเสร็จ และเดินออกมาจากห้องแต่งฃตัวด้วยชุดกระโปรงสีครีม ไม่ได