Novels by นามปากกา อายดอลลี่

นิชาที่ตั้งแต่วันที่พายุไม่อยู่ เธอก็ไปเรียนและกลับเพ้นท์เฮ้าส์ทันที ไม่ได้ไปแวะไหนแต่อย่างใด ใจจริงเธออยากจะส่งข้อความหาเขา เพราะเขาเงียบไปหลายวัน เธอเริ่มที่จะเป็นห่วงเขา แต่ก็ไม่กล้าพอที่จะทักไป เธอทำได้แค่รอเขาโทรมาหรือส่งข้อความมา แต่มันก็ไม่มีเลย พายุหายเงียบไปเลย นิชาเลยมักจะใจลอยและคิดถึงเขาในช่วงหลายวันที่ผ่านมาจนตอนนี้ “ นิชา ๆ ” เพลินขวัญเรียกเพื่อนสนิทของเธอหลายครั้งแต่นิชาก็เหม่อลอยจนเธอต้องตะโกนออกไป “ ห๊ะๆ แกจะตะโกนทำไม ” นิชาที่กำลังคิดว่าพายุหายไปทำงานหรือว่าหายไปไหน เธอเลยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง จนกระทั้ง เพลินขวัญตะโกนที่ข้างหูของเธอ เธอเลยได้สติกลับมา “ เป็นอะไรเรียกตั้งหลายครั้งแล้ว ” เพลินขวัญถามขึ้น “ ป่าวๆ ” นิชารีบตอบเพื่อนออกไป “ ไม่เป็นอะไรแน่นะ ” เพลินขวัญถามเธอออกไปอีกครั้ง “ อืม วันนี้วันเกิดฉันเย็นนี้เราไปหาอะไรกินที่ห้างกันมั้ย “ นิชาชวนเพื่อนของเธอออกไป เพราะเธอไม่อยากกลับไปนอนเหงาอยู่ที่เพ้นท์เฮ้าส์คนเดียว ” นิ ฉันขอโทษนะ วันนี้ฉันไม่ว่างอะ แม่ฉันใช้ฉันไปธุระแทน “ เพลินขวัญที่รู้สึกผิด ทุกปีเธอจะไปกินข้าวกับนิชา แต่ปีนี้เธอมีความจำเป็นต้องไป

“ รูดขึ้นรูดลงแบบนี้นิชา ” พายุพูดกับเธอและใช้มือตัวเองมากำมือเล็กของเธอแล้วสอนเธอไปด้วย พอเขานำทางไปสักพัก นิชาก็เริ่มทำได้ พายุเลยปล่อยให้นิชาทำไปเรื่อยๆ “ ทีนี้ใช้ปากนิชา เอามันเขาปากของเธอ ” เขาพูดขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้นิชาก็เงยมองหน้าเขา แต่ความอยากรู้อยากลองก็ทำให้นิชาเริ่มใช้ลิ้นเลียวนที่ปลายหัวเห็ดของเขา และเอามันเข้าปากเธอไป อ๊อก อ๊อก อ๊อก อ่า นิชา อ่า ทันทีที่ปากเล็กครอบครองลำกายใหญ่เข้าไปในโพรงปากของเธอ เธอผลุบเข้าผลุบออก และเลียวนเหมือนคิดว่ามันเป็นไอติมแท่งโปรดปรานยังไงยังงั้น ซี๊ดดดด นิชา อ่า พายุที่โดนความนุ่มนิ่มในปากของเธอสัมผัสก็ครางชื่อเธอออกมา และมือหนาตอนนี้เริ่มขยุ้มที่ผมคนตัวเล็กและจับศรีษะที่ล็อกไว้ พร้อมเด้งสวนขึ้นมาในบางครั้ง แต่ทุกครั้งที่เขากระแทกสวนมา นิชาก็เริ่มรู้สึกเจ็บในลำคออาจจะเพราะความยาวของเขา อ๊อก อ๊อก บ๊วบ บ๊วบ “ อ่า ปากเธอโครตนุ่มเลยนิชา ” พายุยังคงคำรามออกไปและตอนนี้เขาก็เริ่มจะถึงจุดหมายแล้ว เพียงไม่นานพายุก็ล็อกใบหน้าของนิชาและกระแทกท่อนเอ็นเข้ามาในปากของเธอหลายต่อหลายครั้งจนคนตัวเล็กแทบจะสำลักมันและหายใจไม่ทัน แต่ในที

เช้าวันต่อมา พายุก็มาส่งนิชาที่หน้าโรงเรียนเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือวันนี้เขาขับรถมาส่งเธอเองไม่ได้ใช้คนขับ “ ขอบคุณนะคะ ที่มาส่งหนู ” พอถึงโรงเรียนนิชาก็หันไปยกมือไหว้และขอบคุณพายุ ทันที “ เลิกเรียนก็มารอที่เดิม ” พอเห็นนิชาไหว้เขา เขาก็พูดกับนิชาออกไป และยื่นเงินให้เธอเหมือนเมื่อวาน จนเธอต้องพูดขึ้น “ เงินที่คุณพายุให้หนูเมื่อวานยังไม่หมดเลยคะ ” เธอบอกกับเขา และพายุก็มองหน้าเธอแล้วพูดขึ้นว่า “ ปกติพ่อของเธอให้มาโรงเรียนวันละเท่าไหร่ ” เขาถามเพราะจะได้ให้เธอถูก “ คุณพ่อให้นิชาอาทิตย์ละ 2000 ค่ะ “ นิชาตอบเขาออกไป ” พอใช้เหรอ “ พอพายุได้ยินว่า เธอได้อาทิตย์ละสองพัน เขากลับไม่อยากจะเชื่อ เพราะโรงเรียนที่นิชาเรียนอยู่มันนานาชาตินะ ได้เงินแค่นี้จะพออะไร ขนาดเขาเองกินข้าวมื้อๆนึงยังตั้งหลายพัน ” พอคะ ยังเหลือด้วยซ้ำ “ นิชาตอบเขาออกไป เพราะว่าสำหรับเธอแล้ว เธอไม่ได้ใช้อะไรมากมาย ที่หมดไปก็เพราะค่ารถโดยสารมากกว่า เพราะข้าวเธอก็ทานที่โรงเรียน ” งั้นเอาแบบนี้นิชา ฉันจะให้เธอเป็นรายอาทิตย์เหมือนพ่อของเธอแล้วกัน ส่งเลขบันชีเธอให้ฉัน ส่วนเงินนี้เก็บไว้ เผื่อเธออยากได้อะไร

ทันทีที่ถึงบริษัท พายุก็เดินเข้ามาที่ห้องทำงานของเขา และ จินนี่ ( เลขาสาว ) ของเขาก็เดินตามเจ้านายเข้ามาทันที และถามออกไป “ คุณพายุรับกาแฟเลยมั้ยคะ ” เพราะทุกครั้งที่พายุมา เธอจะต้องเอากาแฟเข้ามาให้เขา “ ครับ ” พายุตอบออกไป ได้กาแฟสักแก้วก็คงจะดีวันนี้เขาตื่นเช้ามากๆ หลังจากที่จินนี่ออกไปแล้ว พายุก็ได้หยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา และมองไลน์ของคนตัวเล็กอยู่ เขาไม่แน่ใจว่า เธอจะเข้าเรียนรึยัง อยากจะไลน์ไปถามแต่ก็เลือกที่จะไม่ถามดีกว่า พายุจึงวางโทรศัพท์มือถือลง และหันมาเปิดเอกสารตรงหน้าแทน เพียงไม่นาน เลขาของเขาก็เอากาแฟมาเสริฟ วันทั้งวันพายุทำงานจนกระทั่งเย็น เขามองเวลาและเห็นว่า อีกครึ่งชั่วโมง จะเป็นเวลาเลิกเรียนของนิชา เขาจึงปิดแฟ้มงานลง และเดินออกมาจากห้องทำงานทันที “ ผมไม่เข้าแล้วนะ มีธุระ ” เขาเดินออกมาหยุดที่หน้าโต๊ะเลขาหน้าห้อง ก็แจ้งจินนี่ออกไป ปกติเขาจะกลับทีหลังพนักงานด้วยซ้ำ แต่วันนี้เขาต้องออกจาก บริษัทไว เพราะจะต้อง ไปรับเด็กที่โรงเรียน @โรงเรียนนานาชาติ ตอนที่เขาอยู่บนรถ พายุได้ส่งข้อความมาบอก นิชาแล้ว ว่าจะจอดรอ ที่หน้าโรงเรียน และเธอก็ได้เปิดอ่านเรียนร้อย และ

พายุที่ได้มาระบายกับผู้หญิงที่ กวินหามาให้เสร็จ เขาก็เดินขึ้นลิฟต์ไปที่ห้องทำงานของเขาทันที พายุนั่งอยู่สักพัก ชานก็ได้เข้ามาหาเขา “ เรื่องที่นายให้ผมไปทำ ได้เรื่องแล้วครับ ” เพราะก่อนมาที่นี้เขาให้ชานไปสืบว่า ยัยเด็กนิชา ยังเรียนอยู่จริงมั้ย เธอได้โกหกเขาเพื่อเอาตัวรอดรึป่าว “ อืม ” เขาตอบชานออกไปเสียงเรียบ “ เธอยังเรียนอยู่จริงครับ โรงเรียนนานาชาติXXX ชั้นมัธยมศึกษาปีที่6 ครับ นี้เป็นประวัติย่อยของเธอ ” เพราะชานมีเวลาไม่มาก เลยได้ข้อมูลมาให้คนเป็นนายน้อย พายุหยิบแผ่นเอกสารที่ชานส่งมา อ่านผ่านสายตาคร่าวๆ “ หึ อีกเดือนหนึ่งครบ 18 สินะ ” เขาพูดออกไปเพราะดูวันเดือนปีเกิดของเธอแล้ว “ ครับ ” ชานตอบคนเป็นนายออกไป เพราะเขาได้อ่านข้อมูลของเธอมาบ้างแล้ว “ ให้ใครไปเก็บของ นิชามาไว้ให้เธอ เอาชุดนักเรียนของเธอมาด้วย ” พายุออกคำสั่งออกไป เพราะถ้าเธอยังเรียนอยู่ เขาก็ต้องให้เธอไปเรียน ถึงเธอจะมีฐานะเป็น ลูกหนี้ เป็นผู้หญิงขัดดอกของเขาก็เถอะ “ครับ ” ชานรับคำสั่งคนเป็นนาย แล้วรีบออกไป ถึงเขาจะไม่เข้าใจนายตัวเอง ว่าทำไมถึงสั่งแบบนี้ สงสัยนายเขาคงเอ็นดูเธอมั่ง เพราะชานที่เห็นหน้าตาของน

ตอน ผู้หญิงขัดดอก พายุพาผู้หญิงที่พ่อของเธอทิ้งไว้ให้ เป็นผู้หญิงขัดดอกของเขา กลับมาที่ เพ้นท์เฮ้าส์ของเขา และเธอก็เดินตามเขาเข้ามาด้วยความหวาดกลัว เพราะคนที่ดึงแขนเธอให้เดินตามเข้ามาเขาดูน่ากลัวมากๆ “ ชื่ออะไร ” พอเข้ามาในห้อง พายุก็ปล่อยแขนเธอแล้วหันไปมองหน้าเธอ และถามชื่อเธอออกไป “ นิ นิชาคะ ” คนตัวเล็กตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ ฉันชื่อพายุ จำชื่อฉันไว้ให้ดี เพราะต่อจากนี้เธอคือ ผู้หญิงขัดดอกของฉัน ” เขาพูดกับเธอออกไป “ หมายความว่ายังไงคะ ” นิชา สาวน้อยที่ไม่เข้าใจ ความหมายของคำนี้ เธอเลยถามเขาออกไป “ ก็ผู้หญิงที่ฉันเอาไว้รับใช้ และสนองความต้องการของฉันไง ” พายุอธิบายออกไป เขาดูท่าทางเธอแล้ว ยังคงไร้เดียงสามาก แต่จะจริงเหมือนที่เขาคิดรึป่าวนั่น เขาต้องพิสูจน์ พายุเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันทำไมต้องพาเด็กคนนี้มาที่เพ้นท์เฮ้าส์ ทั้งที่เขาสามารถทำเรื่องยังว่า กับเธอที่ห้องเชือดเหมือนผู้หญิงทั่วไปที่เขาจ้างมาก็ได้ แต่เขากลับเลือกพาเธอมาที่นี้ “ หมายความว่า อย่านะ หนูจะไม่ยอมมีอะไรกับคุณ ” พอพายุพูดแบบนี้ นิชาก็รีบตอบปฏิเสธชายหนุ่มออกไป จะให้เธอมามีอะไรกับเขาได้ยังไ