อุบัติเหตุ

ภายในห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลเอกชล แพทย์พยาบาลกำลังช่วยเหลือชีวิตคนไข้ที่พึ่งประสบอุบัติเหตุมา

“หมอค่ะ เอายังไงดีค่ะ คนไข้รายนี้อาการไม่ดีเลยค่ะ” พยาบาลที่ขึ้นเวรวันนี้เดินมาหาคุณหมอที่ทำการดูแลอาการของคนไข้อีกคนที่ประสบอุบัติเหตุมาด้วยกัน

“โอเค เดี๋ยวผมไป คนไข้รายนี้ไม่เป็นอะไรมาก คุณพยาบาลจัดการต่อเลยนะครับ” หลังจากพูดจบคุณหมอก็เดินไปดูคนไข้อีกรายที่อาการสาหัสกว่าคนไข้รายเมื่อกี้อยู่มาก

“ได้ค่ะ”

“คุณหมอค่ะ คนไข้ความดันต่ำมากค่ะ”

“เตรียมห้องผ่าตัด” หลังจากประเมินอาการแล้วหมอหนุ่มมีความเห็นว่าต้องทำการผ่าตัดช่วยชีวิตคนไข้โดยด่วน เนื่องจากก่อนมาคนไข้เสียเลือดมาก ถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้อาจจะอันตรายถึงแก่ชีวิตได้

“ได้ค่ะ”

“แล้วติดต่อญาติคนไข้ได้หรือยัง”

“ติดต่อได้แล้วค่ะ ญาติกำลังมาค่ะ” หมอหนุ่มพยักหน้ารับพร้อมกับเดินออกไปเพื่อเตรียมตัวผ่าตัดคนไข้

บริเวณหน้าห้องฉุกเฉิน ภารัน พระพาย และภูวินทร์ต่างก็รีบวิ่งมาหลังจากที่ได้รับรู้ว่าลูกสาวและน้องสาวเกิดอุบัติเหตุ

“ลูกสาวผมเป็นยังไงบ้างครับ” ภารันรีบถลาเข้าไปถามคุณหมอที่เดินออกมาจากห้องฉุกเฉินทันที

“ไม่ทราบว่าลูกสาวคุณชื่ออะไรครับ”

“ภูริตาครับ ลูกสาวผมชื่อภูริตาครับ” ภารันรีบบอกชื่อของลูกสาวตัวเองออกไปทันทีด้วยดวงตาที่แดงกร่ำหลังจากที่หมอหนุ่มเอ่ยถาม

“ตอนนี้คุณภูริตาอาการค่อนข้างสาหัสเนื่องจากเสียเลือดมาก ทางเราต้องทำการผ่าตัดทันทีครับ” เมื่อคุณหมอพูดจบพระพายที่ได้ยินว่าลูกสาวตัวเองอาการสาหัสก็ร้องไห้โห้พร้อมกับเป็นลมล้มพับไปทันที

“ริตาลูกแม่”

“พาย”

“คุณแม่” ทั้งภารันและภูวินทร์รีบประคองพระพายที่ตอนนี้เป็นลมไปแล้วให้มานั่งที่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉินเพื่อปฐมพยาบาลก่อน และเป็นภูวินทร์ที่เดินกลับเข้าไปคุยกะคุณหมอต่อแล้วปล่อยให้ภารันเป็นคนดูแลพระพายแทน

“ผมต้องทำยังไงบ้างครับ” ภูวินทร์เอ่ยถามคุณหมอด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักหลังจากที่ได้ยินอาการของน้องสาว

“คุณเป็นพี่ชายคนไข้ใช่ไหมครับ”

“ใช่ครับ”

“งั้นช่วยเซ็นเอกสารยืนยันการผ่าตัดด้วยครับ” เมื่อคุณหมอพูดจบพยาบาลก็ยื่นเอกสารมาตรงหน้าของภูวินทร์

“ถ้าผ่าตัดแล้วน้องสาวผมจะไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ” ภูวินทร์เงยหน้ามาจากเอกสารเพื่อสอบถามคุณหมอเพื่อความแน่ใจ

“หมอจำเป็นต้องแจ้งอาการคนไข้แก่ญาติก่อนนะครับ ตอนนี้อาการคนไข้ 50:50 ถ้าไม่ผ่าตัดคนไข้อาจจะไม่รอด แต่ถ้าผ่าตัดมาแล้วคนไข้อาจจะไม่เหมือนเดิม”

“แล้วผู้หญิงอีกคนที่มาด้วยกันละครับ”

“คนไข้อีกคนไม่เป็นอะไรมากครับ น่าจะเพราะคาดเข็มขัดนิรภัยเอาไว้ เลยมีอาการแค่ฟอกช้ำตามตัวน่ะครับ” เมื่อได้ฟังสิ่งที่คุณหมอบอกภูวินทร์ก็กำหมัดแน่นพร้อมกับกัดฟันดังกรอด

“นี่ครับเอกสารยินยอมให้ผ่าตัด ช่วยน้องสาวผมด้วยนะครับ” ภูวินทร์ยื่นเอกสารที่ตัวเองเซ็นให้กับพยาบาลที่ยืนรออยู่

“หมอจะทำให้เต็มที่ครับ”

“หมอว่ายังไงบ้างภู” ภารันถามทันทีที่ภูวินทร์เดินกลับมา

“หมอกำลังจะผ่าตัดให้น้อง คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ น้องต้องไม่เป็นอะไร” ภูวินทร์พูดให้กำลังใจพ่อตัวเองทั้งที่ตัวเขาเองก็ยังไม่มั่นใจและยังมีความกลัวอยู่เต็มหัวใจ

“สวัสดีค่ะ ลูกสาวฉันที่ประสบอุบัติเหตุตอนนี้อยู่ที่ไหนค่ะ” คุณอิงดาวแม่ของทอฝันเดินตรงเข้าไปถามที่เคาร์เตอร์ประชาสัมพันธ์ทันทีที่มาถึงหลังจากได้รับโทรศัพท์ว่าลูกสาวตัวเองเกิดอุบัติเหตุ

“ไม่ทราบว่าคนไข้ชื่ออะไรคะ”

“ทอฝันค่ะ ทอฝัน ไพศาลสกุล”

“สักครู่นะค่ะ ตอนนี้คนไข้อยู่ที่ห้องพักฟื้น ชั้น 10 ห้อง 4282 ค่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะ” หลังจากที่คุณอิงดาวได้รู้ว่าทอฝันอยู่ชั้นไหนห้องก็รีบไปทันที ไม่ทันได้มองว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองมาด้วยความโกรธ

แอดดดด

“โถ่ ฝันเป็นยังบ้างลูก” เมื่อเห็นทอฝันนอนอยู่บนเตียงคนไข้คุณอิงดาวก็ถึงกับน้ำตาไหลทันทีด้วยความสงสารลูก

หลังจากที่คุณหมอได้พาภูริตาเข้าห้องผ่าตัดไปแล้วนั้นทั้งสามคนพ่อแม่ลูกก็มานั่งรอที่หน้าห้องผ่าตัดเพื่อรอฟังข่าว

“คุณพ่อพาคุณแม่กลับไปพักผ่อนที่บ้านก่อนดีกว่านะครับ ทางนี้ผมจัดการเอง” ภูวินทร์หันไปบอกพ่อกับแม่ด้วยความเป็นห่วง

“แม่ไม่กลับแม่อยากอยู่รอน้อง ถ้าออกจากห้องผ่าตัดแล้วน้องไม่เจอแม่น้องอาจจะตกใจ” พระพายพูดพร้อมกับหันไปกอดสามีแน่นอย่างต้องการที่พึ่งพึงในยามทุกข์ใจ เมื่อฟังคนเป็นแม่พูดจบภูวินทร์ก็เงยหน้าไปสบตาพ่อของตัวเองเพื่อขอให้คนเป็นพ่อช่วยพูดกับคนเป็นแม่ ภารันที่เห็นสายตาลูกชายก็พยักหน้าเข้าใจทันที

“พายพี่ว่าเรากลับบ้านก่อนดีกว่านะ ลูกเราอยู่กับหมอลูกเราต้องไม่เป็นอะไร และอีกอย่างถึงลูกจะออกมาจากห้องผ่าตัดแล้วหมอก็ยังไม่ให้เราเข้าไปดูลูกอยู่ดี เรากลับบ้านกันก่อนนะแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าพี่สัญญาว่าจะพาพายมาหาลูกแต่เช้า” ภารันพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเพื่อปลอบประโลมเมียรักให้คลายความกังวล เมื่อได้ยินภารันพูดแบบนั้นพระพายก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาภารันแล้วพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ

“งั้นพ่อกับแม่กลับก่อนนะแล้วพรุ่งนี้พ่อกับแม่จะมาแต่เช้า”

“ครับ ฝากดูแลแม่ด้วยนะครับ” ภารันพยักหน้าแล้วประคองพระพายให้ลุกขึ้น

“ภูแม่ฝากน้องด้วยนะ อย่าทิ้งน้องไปไหนนะ อยู่เป็นเพื่อนน้องนะ” พระพายพูดออกมาพร้อมกับสะอื้นเบา ๆ แล้วหันหน้าไปมองประตูห้องผ่าตัดอีกครั้งก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับภารัน

“ครับ ผมจะอยู่กับน้องเอง พ่อกับแม่ไม่ต้องห่วงนะครับ” ภูวินทร์รับคำอย่างหนักแน่นทั้งที่ในใจตอนนี้กังวลไปสารพัดแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกมาเพราะกลัวพ่อกับแม่จะยิ่งไม่สบายใจกว่าเดิม

หลังจากที่พ่อกกับแม่กลับไปแล้ว ภูวินทร์ก็กลับลงนั่งที่หน้าห้องผ่าตัดอย่างเดิมไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ทั้งที่ในหัวตอนนี้คิดอะไรมากมายซึ่งก็ไม่พ้นเรื่องของน้องสาวตัวเองที่ยังอยู่ในห้องผ่าตัดและหญิงสาวอีกคนที่ตอนนี้นอนอยู่ที่ห้องพักฟื้น เมื่อคิดถึงหญิงสาวอีกคนภูวินทร์ก็กำหมัดแน่นอย่างโกรธเคือง ถ้าไม่เพราะทอฝันโกหกว่าจะพาน้องสาวเขาไปกินข้าว แต่จริง ๆ แล้วนั้นไปเที่ยวสถานที่อโคจร น้องสาวเขาก็คงไม่มีอาการโคม่าอย่างนี้

“ถ้าน้องฉันเป็นอะไรไปฉันไม่เอาเธอไว้แน่ ทอฝัน”