ตอนที่ 5 กับดักกลางแสงไฟ  

ตอนที่

5

กับดักกลางแสงไฟ

       เมื่อปริมลดาและฟ้าใส ก้าวเข้าสู่คฤหาสน์ของเมฆา บรรยากาศของงานเลี้ยงใหญ่ทำให้ปริมลดารู้สึกเหมือนถูกสายตานับร้อยคู่จับจ้อง เมฆาปรากฏตัวพร้อมกับคีรินทร์ที่ยืนอยู่ไม่ห่าง ออร่าของเมฆาทำให้คนรอบข้างดูจืดจางไปในทันที

       เมฆาเดินตรงมาหาปริมลดาด้วยท่าทางที่มั่นคงและน่าเกรงขาม เขาไม่ได้ยิ้มหรือแสดงความเป็นมิตร แต่ดวงตาคมกริบของเขากลับจับจ้องที่ปริมราวกับกำลังประเมินเหยื่อ

       “คุณปริมลดาใช่ไหมครับ” เมฆาเอ่ยเสียงทุ้มต่ำ เขาไม่ได้ทักทายฟ้าใสแม้แต่น้อย

       “ขอบคุณที่เชิญมานะคะ คุณเมฆา” ปริมลาตอบอย่างใจเย็น เธอมองตรงไปยังดวงตาของเขาโดยไม่หลบสายตา

“งานเลี้ยงใหญ่มากเลยนะคะ ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากเลยค่ะ”

เมฆาไม่ได้ตอบคำถาม แต่เขากลับเลื่อนสายตาไปจับจ้องที่ดวงตาของปริมลดาอย่างพิจารณา

“คุณดูไม่เหมือนคนตื่นเต้นเลยนะครับคุณปริมลดา ใบหน้าของคุณ...ดูมีความตั้งใจบางอย่างมากกว่านะครับ”

ปริมลดายิ้มบางๆ พยายามซ่อนความประหม่าที่ถูกเขาอ่านใจได้ “ก็ต้องตั้งใจสิคะ งานระดับนี้ใครๆ ก็อยากมา”

“ใช่ ใครๆ ก็อยากมา” เมฆาตอบรับช้าๆ “แต่ผมเชื่อว่าคุณมีแรงจูงใจของคุณน่าสนใจกว่าคนอื่นๆ” เขาโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย จนปริมได้กลิ้นน้ำหอมเย็นๆ ที่แฝงความอันตราย

“ผมเห็นภาพวาดเมฆสีดำของคุณแล้ว คุณวาดมันมาจากความมืดมนในใจใช่ไหม”

ปริมลดาใจเต้นแรงขึ้นมา เขาไม่ได้สนใจแค่ภาพวาด แต่กำลังพุ่งเป้าไปที่ความแค้นของเธอ

“ฉันวาดมันจากความจริงที่ต้องเผชิญค่ะ” ปริมลดาตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้เขา “บางครั้งความมืดมนก็เป็นแรงผลักดันที่แข็งแกร่งที่สุดนะคะ และอาจมาจากความเจ็บปวดที่ถูกทำลาย”

เมฆาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ เป็นเสียงที่ไพเราะแต่เย็นยะเยือก “ความเจ็บปวดมักเป็นอาวุธที่อันตราย” เมฆาพูดพลางโน้มตัวเข้ามาใกล้ “ผมหวังว่าคุณจะไม่ใช้มันทำร้ายคนที่ไม่ได้ทำอะไรคุณนะ แต่คุณเป็นคนกล้าหาญมากนะ”  

เขาเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็วและยื่นแก้วแชมเปญให้เธอ

“คุณต้องดื่มฉลองให้กับการเริ่มต้นบางสิ่งบางอย่างที่น่าตื่นเต้น”

ปริมลดารับแก้วมาจิบอย่างสง่างาม ในขณะที่ฟ้าใสยืนอยู่ข้างๆ เริ่มแสดงความไม่พอใจ

“ฉันว่าเราไปดูงานศิลปะกันดีกว่านะปริม” ฟ้าใสพยายามดึงแขนเพื่อน

แต่เมฆาใช้สายตาเย็นชาหยุดการเคลื่อนไหวของฟ้าใสทันที “คุณเป็นเพื่อนคุณปริมลดาใช่ไหม พักอยู่ตรงนี้ก่อนนะครับคีรินทร์จะดูแลคุณ

คีรินทร์เดินเข้ามายืนอยู่ข้างฟ้าใสอย่างใกล้ชิด ทำให้ฟ้าใสต้องหยุดนิ่งด้วยความอึดอัด ปริมลดารู้ว่าเมฆาตั้งใจ แยกเธอออกมา

“ผมมีเรื่องสำคัญต้องคุยกับคุณปริมลดาเพียงลำพัง” เมฆาพูดและผายมือเพื่อเชิญปริมลดาเดินออกห่างจากผู้คนไปยังมุมที่สงบเงียบ

เมื่อเดินมาถึงบริเวณระเบียงด้านนอก เมฆาก็ยื่นนามบัตรและซองจดหมายฉบับหนึ่งให้ปริมลดา

“ผมเสนอให้คุณมาทำงานกับผม” เมฆาพูดตรงประเด็น “ในตำแหน่งที่ปรึกษาด้านศิลปะส่วนตัวของผม

ปริมลดารับนามบัตรมาดูอย่างไม่รีบร้อน “ข้อเสนอของคุณ น่าประหลาดใจค่ะ”

“มันไม่ได้น่าประหลาดใจหรอก” เมฆาตอบ “ผมไม่ชอบเสียเวลา ผมเห็นศักยภาพในตัวคุณ และผมต้องการมัน

ปริมลดาเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างจริงจัง “คุณเมฆา คุณคิดว่าฉันเหมาะกับงานนี้จริงๆ หรือคะ” เธอแสร้งทำเป็นลังเล

“บริษัทของคุณดูยิ่งใหญ่เกินกว่างานศิลปะทั่วไป

เมฆายิ้มที่มุมปาก “ผมไม่เคยทำอะไรที่ไม่จำเป็น ปริมลดา ผมมั่นใจในสายตาของตัวเอง และที่สำคัญ ผมสนใจในความสามารถที่ซ่อนอยู่ภายใต้ความงามของคุณ

เขาโน้มตัวเข้ามาเล็กน้อย ดวงตาคมกริบจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเธอ

“ผมชอบคนที่เข้าถึงยาก และผมชอบความท้าทายที่มาพร้อมกับงานใหญ่ๆ”

ปริมลดารู้สึกถึงออร่าอันตรายที่แผ่ออกมาจากเขา เธอพยายามทำตัวเองให้ไม่อ่อนไหวกับความอันตรายนี้

“ถ้าอย่างนั้นฉันก็คงต้องรับความท้าทายนี้ไว้ค่ะ”

“ดีมาก” เมฆาพูดและรอยยิ้มของเขาก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาแตะปลายนิ้วที่ไหล่ของเธอเบาๆ

“คุณได้เข้ามาในโลกของผมแล้ว ปริมลดาและผมหวังว่าคุณจะอยู่กับมันได้นานกว่าที่คุณคิด”

ปริมตะหนักว่าเขาไม่ได้เพียงแค่รับเธอเข้าทำงาน แต่กำลังดึงเธอเข้าสู่สนามรบอย่างเป็นทางการ การแก้แค้นของเธอได้ถูกแปรสภาพเป็นเกมที่อันตรายยิ่งกว่า โดยมีเมฆาเป็นคู่ต่อสู้ที่เธอต้องเผชิญหน้า