บทที่ 8 ไม่รัก แต่หวง1

"ดาริกา!"

สิ้นเสียงห้วนกระด้างที่ดังลอดไรฟันศรัณย์ก็ก้าวเข้าหาดาริกาทันทีทำเธอรีบถอยหลังหนีตามสัญชาตญาณ 

"จะถอดเอง หรือให้ฉันเป็นคนถอดเลือกเอาดาริกา" เสียงห้วนกระด้างเอ่ยอีกครั้ง ขณะที่เท้ายังก้าวเข้าหาร่างบอบบางเรื่อย ๆ ใบหน้าคมเข้มดุดัน แววตาเกรี้ยวกราดจ้องใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างกดดันบ่งบอกให้รู้ว่าเขาจะทำจริง ๆ หากเธอยังดื้อรั้น

 สีหน้าท่าทางของชายหนุ่มทำดาริกาหวั่นใจ แต่อีกเสี้ยวของความคิดและจิตใจยังนึกต่อต้านเพียงคิดถึงการกระทำร้าย ๆ ของเขา

เธอไม่ตอบโต้กลับวิ่งพุ่งตัวไปยังประตูหมายจะหนีให้พ้นคนใจร้ายเพราะยังไงเสียเธอจะไม่ยอมถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาเด็ดขาด

"อ๊ะ!"

ทว่าวิ่งไม่ทันถึงประตูตัวก็เซถลาถอยหลังตามแรงกระชากของคนที่ตามมาทำให้ปะทะเข้ากับอกแกร่งเต็ม ๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มเหยเกเล็กน้อยก่อนจะเปลี่ยนเป็นแตกตื่นในเสี้ยววินาทีต่อมา

"อย่า..." 

เธอร้องออกมาเสียงหลงดวงตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจเพราะถูกอีกคนกระชากเสื้อสายเดี่ยวตัวจิ๋วสุดแรงจนขาดวิ่นติดมือ เผยให้เห็นทรวงอกใหญ่เกินตัวที่มีเพียงแผ่นแปะจุกติดปกปิดยอดถัน

เธออายจนต้องรีบยกมือข้างนึงปิดหน้าอก อีกข้างพยายามผลักอกเจ้าของการกระทำห่าม ๆ ปากร้องท้วงด้วยความโกรธ 

"ปล่อยนะคุณศรัณย์ คุณมีสิทธิ์อะไรมาทำลายของคนอื่นแบบนี้"

ดวงตากลมช้อนขึ้นมองใบหน้าคมเข้มอย่างหวาดระแวง รู้เต็มอกว่าชายหนุ่มจะทำอะไรต่อ ยิ่งออกแรงดีดดิ้น ทว่าแทนที่จะหลุดพ้นกลับถูกวงแขนแกร่งกอดรัดรอบเอวแน่นขึ้นจนลำตัวเธอและเขาแนบชิดกัน

"เธออยู่ภายใต้การปกครองของฉัน และตอนนี้เธอกำลังทำตัวไม่ดีฉันก็ต้องจัดการ" 

"ฉันอยู่ในการปกครองของแม่คุณไม่ใช่คุณ ปล่อยนะคะ" 

"ตอนนี้แม่ฉันไม่อยู่แล้ว เพราะฉะนั้นอำนาจการปกครองจึงเป็นของฉันแทน เธอควรเป็นเด็กดีอยู่ในโอวาทของฉันนะดาริกา"

"งั้นคุณก็ควรทำตัวเป็นผู้ใหญ่ที่น่าเคารพนับถือสิคะ ไม่ใช่จ้องแต่จะทำร้ายกันแบบนี้" 

"เถียงคำไม่ตกฟาก" ศรัณย์จ้องใบหน้าจิ้มลิ้มราวกับจะบดเธอให้ละเอียดด้วยสายตา สิ้นเสียงพูดก็ใช้มือข้างขวาจัดการกับกระโปรงยีนส์ของเธอ

"หยุดนะคุณศรัณย์" คนถูกรุกรานร้องห้ามเสียงหลงพร้อมด้วยหัวใจที่กระหน่ำเต้นแทบจะทะลุออกมานอกอก 

มือผละจากหน้าอกมาผลักไสมือหนาที่กำลังวุ่นวายกับกระดุมกระโปรงยีนส์พัลวันพลางดีดดิ้นจนเนินอกใหญ่โตสั่นไหวเสียดสีแผงอกแกร่งเรียกความสนใจของอีกคนให้เลื่อนสายตาลงมอง

หน้าอกขาวผ่องขนาดใหญ่โตเกินตัวเจ้าของที่กำลังสั่นไหวตามแรงดิ้น และแรงหอบหายใจหนัก ๆ ทำศรัณย์ลำคอแห้งผากจนต้องรีบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ 

คบกันมาตั้งนานเขาไม่เคยรู้เลยว่าผู้หญิงที่เมื่อก่อนเคยเป็นเด็กน้อยในสายตาเขาเสมอจะซ่อนรูปขนาดนี้ 

ที่เขาไม่รู้ว่าเธอซ่อนรูปเพราะเมื่อก่อนบังคับให้เธอใส่เสื้อผ้าตัวใหญ่เสมอ และถึงแม้จะเป็นแฟนกันมาสักระยะหนึ่งเขาก็ไม่เคยทำอะไรเกินเลยมีแค่กอดจูบหอมแก้มเท่านั้นตามประสาคู่รักที่ต้องมีบ้าง

เขาอยากให้เกียรติเธอกับแม่จึงไม่คิดทำเรื่องแบบนั้นจนกว่าจะถึงเวลาที่เหมาะสม แต่ทุกอย่างกลับต้องพังย่อยยับด้วยน้ำมือแม่ของเธอเอง

พอนึกถึงหน้าเกสรแม่ของเธอก็ยิ่งทำให้โมโหเป็นทวีคูณจึงระบายอารมณ์ใส่คนตรงหน้าไม่หยั่ง

ปัดมือเล็กที่เอาแต่ผลักไสและพยายามดึงมือเขาออกจากขอบกระโปรงยีนส์ด้วยความรำคาญ ก่อนจะกระชากกระดุมอย่างแรงจนขาดกระเด็นทำเอาดาริกาหน้าแตกตื่น

"คุณศรัณย์! ทำแบบนี้มันจะเกินไปแล้วนะ ถ้าพ่อคุณกลับมาฉันจะฟ้องให้หมดว่าคุณทำอะไรกับฉันไว้บ้าง" ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรมากไปกว่านี้เธอรีบเอาเรื่องพ่อของเขามาขู่ด้วยหวังว่าเขาจะเกรงใจพ่อตัวเองบ้างจะได้เลิกทำอะไรบ้า ๆ กับเธอ

แต่เหมือนจะต้องผิดหวังเมื่ออีกคนเค้นหัวเราะในลำคอพร้อมด้วยรอยยิ้มเย้ยหยันมุมปาก